Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Σε ελεύθερη σχέση με τη...μαγειρική!!!


Έχω φτάσει αισίως τα 28 παρά κάτι. Και ενώπιον όλων σας οφείλω να ομολογήσω ότι δεν με λες...κορίτσι για σπίτι. Αν και είμαι κορίτσι ΑΠΟ σπίτι, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις σειρές να το αποδείξω σε κανέναν, φορώντας ποδίτσα και προσφέροντάς του αχνιστά πιάτα με καλομαγειρεμένο φαγητάκι. Όσο για μένα, πάντα είχα κάποιον...τη μαμά μου...τη γιαγιά μου...τη συγκάτοικό μου...κάποιον, τέλος πάντων, να με φροντίσει και να καλύψει τις ανάγκες σίτισής μου. Το διάστημα πάλι που έμενα μόνη μου στην Αθήνα, έτρωγα ό,τι έβρισκα διαθέσιμο, με αποκορύφωμα τον τόνο με πατατάκια (κάτι που θα μου χτυπάει μέχρι το τέλος της ζωής μου μια καλή μου φίλη, η Μαρία, που έτυχε να είναι αυτόπτης μάρτυρας του λουκούλειου γεύματός μου).
Από τότε στην Αθήνα μέχρι και σήμερα, δεν έχουν αλλάξει και πολλά όσον αφορά τη σχέση μου με τη κουζίνα. Το μόνο που άλλαξε, φρονώ, είναι η ανάγκη μου να αναμετρηθώ με τα κουζινικά και να αποδείξω ότι ΜΠΟΡΩ αλλά από επιλογή μου ΔΕ ΘΕΛΩ. Το μόνο που άλλαξε, φρονώ, είναι η ανάγκη μου να φορέσω ποδίτσα και να προσφέρω αχνιστά πιάτα με καλομαγειρεμένο φαγητάκι σε ανθρώπους που αγαπώ. Ενίοτε...να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε...
Σήμερα, Δευτέρα 30 Απριλίου 2012 (παρακαλώ να σημειωθεί η ημερομηνία), επιχείρησα να μαγειρέψω. Μάλιστα, το ανέβασα και στο status μου στο facebook, θέλοντας να κοινοποιήσω την ηρωική μου προσπάθεια (αρνούμαι να σταθώ στα....σχόλια των φίλων μου, τα οποία με πλήγωσαν βαθύτατα βεβαίως βεβαίως). Δεν ήταν η πρώτη φορά φυσικά. Το είχα επιχειρήσει κανά δυό ακόμα στο παρελθόν, επιστρατεύοντας το θάρρος και το θράσος μου και τότε όπως και τώρα. 
Δεν ήθελα κάτι βατό, κάποιο ευκολάκι. Να καταδεχθώ εγώ να κάνω αυγά; Μακαρόνια; Για ποια με περάσατε; (Άσε που μια φορά που πήγα να βράσω αυγό, μπερδεύτηκα και περίμενα να μαλακώσει και το τσόφλι). Οπότε θέλουμε κάτι χωρίς τσόφλια, να μην μας σκάνε, και κάτι δύσκολο για να τους...σκάσουμε. Τις πρώτες φορές επιχείρησα να κάνω κάτι...γκουρμέ και έφαγα τα μούτρα μου. Εγώ τα μούτρα μου, ο καλός μου τα...μουστάκια του, αφού δεν είχε και κάτι άλλο να φάει. Μάλιστα, είχα το θράσος σε κάθε του μπουκιά, να ρωτάω γεμάτη καμάρι και τουπέ: Δεν είναι νόστιμο; Ξεροκατάπινε ο καημένος. Ναι πολυυυυύ, μασώντας επίμονα την μπουκιά του σε μια ύστατη προσπάθεια να μαλακώσει στο στόμα του και να κατέβει η άτιμη. Δεν το πέτυχα; Ναι, αγάπη μου, καλό είναι, βάζοντας λίγο κρασί στο ποτήρι του, μήπως και με το αλκοόλ το καμένο πάρει άλλη γεύση. Για να μη θυμηθώ το φουρνάκι του που το αποσύραμε γοργά γοργά καθώς είχα κάνει γκάγκανο ένα απόγευμα κάτι φετούλες με τυρί, θέλοντας  να φτιάξω, τρομάρα μου, πιατέλα με αλλαντικά για μια ρομαντική βραδιά. 
Σήμερα, όμως, θα ήταν όλα διαφορετικά. Είχα διαβάσει ό,τι συνταγή κυκλοφορούσε στον Τσελεμεντέ της μαμάς μου, είχα ξεθάψει ό,τι συνταγή έπαιζε στο ίντερνετ και ένιωθα έτοιμη να συναγωνιστώ με τη Βέφα, τον Πετρατζίκη, την Μπαρμπαρίγου και πάει λέγοντας. Άφησα στην μπάντα τα πολυσυζητημένα πιάτα, άφησα στην μπάντα τις παράλογες αξιώσεις μου και προσπάθησα να οργανωθώ. Αγόρασα τα υλικά μου, έβγαλα από τα συρτάρια και τα ντουλάπια τα τετζερέδια και τα κατσαρολικά, πήρα και το σκονάκι που είχα κρατήσει πρόχειρα κάτι σημειώσεις της...κακιάς ώρας (όπως αποδείχθηκε) και...βουρ. Στο gmail η Μαρία μου έδινε οδηγίες προς... ναυτιλομένους και στο τηλέφωνο η μαμά μου συμπλήρωνε ό,τι δεν είχα καταλάβει από το gmail και ντρεπόμουν να ρωτήσω την Μαρία, η οποία είχε τη ψευδαίσθηση ότι λέγοντας κόβεις κύβους τις πατάτες, έδινε σαφείς εντολές στην ανίδεη. Η απόφαση είχε παρθεί. Λεμονάτο χοιρινό με πατάτες φούρνου και καραμελωμένα κρεμμύδια. Εεεεεεε;;;;; Δεν καταπίνετε τα σάλια σας, αναλογιζόμενοι τη γεύση του πιάτου μου; ΜΗ ΜΟΥ ΒΙΑΖΕΣΤΕ! Πατάτες....άκυρο! Τρεις ώρες ψήνονταν στους 180 βαθμούς, άψητες οι άτιμες. Λεμονάτο χοιρινό...μμμμμ......ε.......κάτι έγινε. Και πώς να μη γινόταν, δηλαδή, όταν δεν το άφησα σε ησυχία το βαριόμοιρο. Βάλε νεράκι, κλείσε καπάκι, ξανάνοιξε καπάκι να ελέγξεις το νεράκι, ξανακλείσε το καπάκι, ξανάνοιξέ το μήπως ξέχασες κάτι, ξανακλείστο μήπως σταματήσεις κατά λάθος τη βράση, πάρε τη Μαρία να ρωτήσεις πόση ώρα να το αφήσεις, πάρε τη μαμά να ρωτήσεις γιατί βγάζει αφρούς, ξανακλείσε το καπάκι. Τα κρεμμύδια, από την άλλη, ούτε με παίδεψαν, ούτε τα παίδεψα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που και τα φάγαμε και θέλαμε κι άλλα (αλλά δεν είχαμε γιατί ΦΥΣΙΚΑ δεν υπολόγισα σωστά την ποσότητα).


Μετά και από το σημερινό μου τόλμημα, έχασα κάθε ελπίδα. Πλέον είμαι βέβαιη, σχεδόν βέβαιη, ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να έχω μια ολοκληρωμένη σχέση με τη μαγειρική. Όχι γιατί ΔΕ ΘΕΛΩ (όπως σας ξεφούρνιζα πριν), επειδή μάλλον ΔΕ ΜΠΟΡΩ! (κι ας ντρέπομαι που παραδέχομαι ότι με νίκησε μια κατσαρόλα).
Στην καλύτερη των περιπτώσεων με βλέπω....complicated ή ακόμα καλύτερα in an open relationship με τις κουτάλες, τα μπρίκια, το ξύλο κοπής, τις ντομάτες, το μπαλσάμικο και τα ανοιχτήρια. Σε μια ελεύθερη σχέση δεν υπάρχουν δεσμεύεσεις, απαιτήσεις ή πιέσεις. Σε μια ελεύθερη σχέση ξέρεις ότι δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ο φόβος του χωρισμού και στη τελική έχεις το κεφάλι σου ήσυχο: Δεν σε νοιάζει που θα καταλήξει η σχέση σας, αν θα παντρευτείτε ή αν σε βλέπει σοβαρά ή αν σε δουλεύει! Και όπως λέει και μια καλή μου φίλη, σε αυτές τις σχέσεις δεν μπορείς να κάνεις κοινά όνειρα, είτε πρόκειται για το κοντινό, είτε για το μακρινό μέλλον. Να, έτσι κι εγώ, με το μαγείρεμα. Τί όνειρα να κάνω; Απατηλά;
Υπάρχει μια και μοναδική ελπίδα να γίνουν κάποια στιγμή αληθινά νόστιμα τα φαγητά μου, τώρα που το ξανασκέφτομαι, όμως. Να καταφέρω κι εγώ να κάνω αυτό που κάνει η γιαγιά μου με τα φαγητά της όλα αυτά τα χρόνια και μου το αποκάλυψε πρώτη φορά όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο και την ρώτησα τι έβαλε και είναι το γιαουρτλού της τόσο νόστιμο. 

Αγάπη έβαλα. Χωρίς αλάτι το φαγητό τρώγεται, χωρίς αγάπη θα είναι πάντα άνοστο. 

Με αγάπη, Βίλυ

Υ.Γ. 1. Αγάπη έβαλα στις πατάτες. Αλάτι έβαλα;

Υ.Γ.2. Αυτή η δημοσίευσή μου είναι αφιερωμένη στην καλή μου φίλη Μάρθα.Κι εσύ τέκνον Βρούτε;


Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Έτσι όπως τον ξέρω εγώ...

Αν ήμουν ερωτευμένη με τον Λευτέρη, θα ήμουν ¨μετρημένη¨ στα λόγια μου, φοβούμενη μήπως σας μιλάει η καρδιά και όχι το μυαλό. Αν ήμουν κολλητή με τον Λευτέρη, θα ήμουν πιο¨μαζεμένη¨, φοβούμενη ότι θα υποστηρίξετε πώς ¨αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει¨. Αν με πλήρωνε πάλι για να γράψω αυτά που γράφω, θα προσπαθούσα να αρκεστώ στα προφανή και να χτίσω τον ανδριάντα του, περιοριζόμενη στα χειροπιαστά του επιτεύγματα μέχρι και σήμερα.
Επειδή, όμως, δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω, μάρτυς μου ο Θεός!!!!, θα σας τα πω όπως μου έρχονται, χωρίς σάλτσες μεν, με στόμφο δε (στόμφος=σύμφωνα με το λεξικό, επιτηδευμένος τρόπος στην εκφορά του λόγου, που με τις δραματικές αυξομειώσεις της φωνής δίνει έναν τόνο σπουδαιότητας, μεγαλοπρέπειας ή και αλαζονείας). Ναι με στόμφο, γιατί πολύ φοβάμαι ότι τέτοια θέλει ο κόσμος πια και ο Λευτέρης μόνο τέτοια μέσα δεν ξέρει να χρησιμοποιεί. 


Πριν από καμία βδομάδα, αφού πρώτα είχα αναρτήσει μια συνέντευξή του στο μπλογκ μου 
(http://moirasou.blogspot.com/2012/04/blog-post_5989.html), τον συνάντησα σε μια καφετέρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου και η ΔΡΑΣΗ είχε μια μάζωξη. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στη ζωή μου σε ανάλογο κάλεσμα και δεν σας κρύβω ότι ήμουν επιφυλακτική. Κι αν αρχίσουν να μιλάνε και να λένε τα δικά τους και βαρεθώ... κι αν δω έναν εντελώς διαφορετικό Λευτέρη και ξενερώσω... κι αν μου αρχίσει από το πουθενά τα κομματικά και τα ο Μάνος το ένα...ο Μάνος το άλλο...και δεν ξέρω από πού να φύγω; Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό, είπα, θυμούμενη τον αγαπημένο μου στίχο από το τραγούδι ¨Αύγουστος¨του Παπάζογλου και για καλό όλων μας, μόνο σε κακό δεν μου βγήκε...
Ο Λευτέρης ακουμπούσε με την πλάτη σε ένα δέντρο, δίπλα του ένα παλικάρι με ποδήλατο και παραδίπλα μια γοητευτική κυρία. Αυτός είναι ο Λευτέρης. Και αυτός ήταν και εκείνο το βράδυ. Μπορεί να φορούσε ένα μαύρο σακάκι, κι εγώ να τον προτιμάω με αθλητικά, αλλά εξακολουθούσε να είναι περιστοιχισμένος από τις μεγάλες του αγάπες: το ποδήλατο και τις γυναίκες. Τον πλησίασα και ανακουφισμένη διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Είχα διάθεση να τον τσιγκλίσω και αυτό έκανα. Πράος και υποψιασμένος μου έκανε τη χάρη να παίξει το παιχνίδι μου. Ετοιμόλογος, είχε για όλα μια απάντηση. Ήταν παθιασμένος με τη ΔΡΑΣΗ, αλλά χωρίς παρωπίδες. Μου απαντούσε με λογικά επιχειρήματα και όχι με συναισθηματικά κλισέ. Ήθελε να με πείσει με τα λεγόμενά του, χωρίς να με κάνει να νιώθω εγκλωβισμένη στα πιστεύω του. Εκείνο το βράδυ δεν χωριστήκαμε ¨μονιασμένοι¨. Εγώ επέμενα ότι έπρεπε να τα παίξει όλα για όλα, να χρησιμοποιήσει όλους τους άσσους του, να θυμίσει στους Θεσσαλονικείς τί έκανε για αυτούς όλα αυτά τα χρόνια σε μια προσπάθεια να τους ¨αναγκάσει¨ να τον ψηφίσουν, κι εκείνος από την πλευρά του με εκνεύριζε λέγοντας ότι δεν το θεωρεί σωστό να...χρησιμοποιήσει αυτά τα μέσα για τον πολιτικό του αγώνα. Ή εγώ ήμουν επιφανειακή ή εκείνος ουτοπιστής, πιστεύοντας ότι στην πολιτική μπορεί κανείς να ¨αγιάσει¨με τον σταυρό στο χέρι. 
Μέσα από αυτήν μου την ανάρτηση, θέλω να του ευχηθώ με τον δικό μου τρόπο ¨Καλή Επιτυχία¨. Θα τον ψήφιζα ούτως ή άλλως, για τους δικούς μου λόγους, αλλά εκείνο το βράδυ, με θέα την παραλία στη Θεσσαλονίκη, με έπεισε για τα καλά. Όχι απαραίτητα μόνο με αυτά που μου είπε, αλλά και με εκείνα που δεν είπε και δεν έκανε. Σιχαίνομαι τις υποσχέσεις, τις δηθενιές, τα μεγάλα λόγια και τις φαμφαρολογίες. Και ο Λευτέρης δεν έπεσε σε κανένα ανάλογο ατόπημα, αν και του την είχα στημένη στη γωνία. 
Εχθές, μπαίνοντας στο site της ΔΡΑΣΗΣ, διάβασα το βιογραφικό του καθώς επίσης και ένα κείμενο που λέει με λίγα λόγια ποιος είναι http://www.drassi.gr/index.php?id=2150&yp_id=41 , ένα κείμενο που θα βοηθήσει λίγο εσάς που δεν τον ξέρετε να τον μάθετε. Εγώ που τον ξέρω λίγο και οι φίλοι του που τον ξέρουν πιο πολύ, νομίζω ότι καλυπτόμαστε πλήρως με την τελευταία φράση του βιογραφικού του.

Ζει μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης προσπαθώντας να βρει με τι θα ασχοληθεί στο μέλλον.

Αυτός είναι ο Λευτέρης. 

Aς αγαπηθούμε, darling! (γι’ αυτό που είμαστε..)


Είμαι 23 και δεν είμαι καθόλου καλά. Καθόλου όμως. Βρίσκομαι στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό μου. Τι σπουδάζω; Μαντέψτε.. Δε θα το βρείτε ούτε σε 1000 χρόνια. Έχω έρθει στο Ηνωμένο Βασίλειο για να κάνω Αρχαία Ελληνικά και, συγκεκριμένα, αρχαίο δράμα. Σε όποιον το έχω πει κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. «Καλά, θα πας στην Αγγλία για να κάνεις Αρχαία Ελληνικά; Γιατίιιιι;» Κι εγώ τι να πρωτοεξηγήσω; Ότι αν έμενα στην Ελλάδα θα έκανα ένα μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο απ’ όπου τελείωσα με τους 7 που πέρασαν τις εξετάσεις και τους επιπλέον 3 που εντελώς τυχαία ισοβάθμισαν ακριβώς στην τελευταία θέση, οπότε το πρόγραμμα πήρε τελικά 10 άτομα; Ότι θα έκανα τα μισά πράγματα από αυτά που κάνω εδώ σε 2,5 χρόνια αντί σε 1; Ότι οι παλιοί φιλόλογοι καθηγητάδες είναι τόσο κολλημένοι, που αν τους πεις ότι θέλεις να κάνεις κάτι που συνδυάζει Θεατρολογία και Αρχαία Ελληνικά θα σε κοιτάξουν λες και το έσκασες απ’ το τρελάδικο; 

       
                Λατρεύω την Ελλάδα. Λατρεύω τα Αρχαία Ελληνικά και τον πολιτισμό μας. Όχι γιατί τον θεωρώ ανώτερο, ή οποιαδήποτε αφελή εθνικιστική μπαρούφα, αλλά γιατί διαβάζοντας αρχαία θαυμάζω το γεγονός ότι υπήρχαν άνθρωποι πριν από 2500 χιλιάδες χρόνια που σκέφτηκαν, συστηματοποίησαν και κατέγραψαν ιδέες που ακόμα και για τις μέρες μας είναι τρομερά εξελιγμένες. Σιχαίνομαι τον παραλογισμό της Ελλάδας. Την τεμπελιά και τη λαμογιά της. Την κοροϊδία. Βλέποντας τις μεγάλες πορείες όταν ψηφιζόταν το μνημόνιο και τα πλήθη του κόσμου που είχαν μαζευτεί αναρωτιόμουν αν όλοι αυτοί οι μαζεμένοι πραγματικά είχαν μούτρα να βγουν να φωνάξουν. Δηλαδή κανένας τους δεν έβαλε μέσον για να κάνει τη δουλίτσα του; Κανένας δεν έδωσε φακελάκι σε γιατρό; Κανένας δε λάδωσε την πολεοδομία; Κανένας δεν έχει διαπράξει φοροδιαφυγή; Κανένας δε βγήκε πρόωρα στη σύνταξη με εθελούσιες και πακέτα; Και ακόμα κι αν δεν έκανε τίποτα από τα παραπάνω, δεν ήξερε ούτε έναν από το κοντινό του περιβάλλον που τα έκανε; Δεν καταλαβαίνω από πότε η συνενοχή παύει να είναι αδίκημα.
                Παράλογοοοοοο;;; Να το! Απαντάει κατά συρροή! Ένα μικρό δείγμα παραλογισμού λοιπόν, το οποίο προέρχεται από τα δικά μου λημέρια, καθότι ούτε οικονομικά ξέρω πολλά, ούτε πολιτική. Πριν από κάποιους μήνες ξεκίνησε να λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη το Διεθνές Πανεπιστήμιο,  ίδρυμα που προορίζεται να λειτουργήσει στα πλαίσια των πανεπιστημίων του εξωτερικού, με δίδακτρα,  με αγγλόφωνα τμήματα για ξένους φοιτητές και διάφορες ειδικότητες. Πώς γίνεται στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας να μην υπάρχει τμήμα Κλασικών Σπουδών; Θα μπορούσαμε όχι μόνο να απορροφήσουμε κάποιους από τους χιλιάδες άνεργους φιλολόγους με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, αλλά και να έχουμε ανθρώπους από όλο τον κόσμο να έρχονται στην Ελλάδα για να κάνουν αρχαία Ελληνικά. Μόνο στην πόλη που βρίσκομαι είμαστε 25 φοιτητές που κάνουμε Classics (στο μεταπτυχιακό, στο προπτυχιακό είναι πολλοί περισσότεροι) και από αυτούς οι 23 είναι Βρετανοί! Μιλάμε στην τάξη για αγάλματα, για την Ολυμπία, για τον πάπυρο του Δερβενίου και μας ρωτάνε με μάτια ορθάνοιχτα, αν τα έχουμε δει από κοντά αυτά. Θα μπορούσαν λοιπόν να έρχονται, να σπουδάζουν σε μας, να νοικιάζουν σε μας, να ενισχύουν την αγορά μας και να επισκέπτονται τους χώρους που τόσο θαυμάζουν και που βλέπουν μόνο σε φωτογραφίες. Αλλά όοοοοοχι! Στην Ελλάδα που ακόμα υπάρχουν χωματερές και καίμε λιγνίτη είναι πιο λογικό να έχει τμήμα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας! Γιατί προφανώς ο άλλος είναι τόσο μ*****ς  που θα έρθει να σκάσει τα λεφτά του στην Ελλάδα αντί για το αντίστοιχο πανεπιστήμιο της Ολλανδίας!          
                Καλώς ή κακώς είμαστε μια χώρα που δεν είχε ποτέ βαριά βιομηχανία. Αυτά που είχαμε όμως πάντα ήταν όμορφα τοπία και πολιτισμό. Θα μπορούσε η εκδρομή του πανεπιστημίου μου να μην ήταν πάλι φέτος στη Ρώμη, αλλά στην Αθήνα ή στους Δελφούς. Γιατί δεν μπορούμε να πατήσουμε στα δικά μας δυνατά σημεία και να κόψουμε τις κακές συνήθειες; Γιατί μισούμε τον εαυτό μας και προσπαθούμε να προσποιηθούμε κάτι άλλο, αντί να «πατήσουμε» σε αυτό που είμαστε;

Άννυ Ζουργού


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ 4-8 ΜΑΙΟΥ


Το βιωματικό -διαδραστικό σεμινάριο: Αφήγηση Παραδοσιακών Παραμυθιών, διοργανώνει  η μη κερδοσκοπική εταιρία Action Art/Εικαστική Δράση (προώθηση εικαστικής παιδείας, καλλιτεχνικής δημιουργίας και διάδοση  της αφήγησης παραμυθιών)

Στις 5&6 Μαίου θα πραγματοποιηθούν τα εργαστήρια.    
Στις 4,7 &8 θα πραγματοποιηθούν αφηγήσεις . 
Το πρόγραμμα των αφηγήσεων θα ανακοινωθεί σύντομα 

Εμψυχωτές του σεμιναρίου  ο J. Porcherot (αφηγητής και ιδρυτής του Festival des Contes  Loire ) και η Ρ. Δημητρέση (ζωγράφος, εκπαιδευτικός, αφηγήτρια), Αίγλη Μπρούσκου κοινωνική ανθρωπολόγος.

Οι δηλώσεις συμμετοχής θα γίνονται δεκτές μέχρι 30 Απριλίου.

Το σεμινάριο έχει ως σκοπό να εισαγάγει  τους συμμετέχοντες  στη τέχνη της αφήγησης και να δώσει την ευκαιρία :
-να ανακαλύψουν ή να εμπλουτίσουν  τα  εκφραστικά τους μέσα,
-να γνωρίσουν τα είδη ρεπερτορίου και τις ιδιαιτερότητες τους
-να συλλέξουν, να ανταλλάξουν πληροφορίες και να έρθουν σε επαφή με στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού και της κουλτούρας άλλων λαών, διευκολύνοντας  με τον τρόπο αυτό την κατανόηση θεμελιωδών ομοιοτήτων και βασικών διαφορών ανάμεσα στους σύγχρονους πολιτισμούς.

Το σεμινάριο απευθύνεται σε : επαγγελματίες ή μελλοντικούς επαγγελματίες του χώρου της προσχολικής αγωγής, της εκπαίδευσης, της ψυχικής υγείας, των μουσείων, των κοινωνικών επιστημών και του Θεάτρου, σε εμψυχωτές ομάδων, γονείς  και σε όσους απλά  ενδιαφέρονται για την τέχνη της  αφήγησης και επιθυμούν να αποκτήσουν τα  απαραίτητα εφόδια  για την αξιοποίηση του  .

Διάρκεια : Σ/Κ  5 & 6 Μαίου, 16 ώρες εργαστήρια με coffee  break, στις 4,7,8, Μαίου: 4 ώρες αφήγησης

Κόστος συμμετοχής 60 Ευρώ

Στους συμμετέχοντες θα δοθεί βεβαίωση συμμετοχής

Πληροφορίες –Δηλώσεις συμμετοχής καθημερινά από Δευτέρα – Παρασκευή 17:00-20:00  στο τηλ 2310 266 857 ,www.action-art.gr
                                                                                        Action Art/ Εικαστική Δράση


 
Λίγα λόγια για τους εμψυχωτές:

Ο Jean Porcherot  ανήκει στους νεο-αφηγητές που συντελούν στη διάδοση του παραδοσιακού παραμυθιού μέσα από τον λόγο, καθώς εδώ και 30 χρόνια περίπου, ανακαλύπτει συνεχώς  παραμύθια,  εξερευνά με πάθος τη διεθνή κληρονομιά του παραμυθιού, εμπλουτίζοντας ασταμάτητα το ρεπερτόριο του και εκπαιδεύοντας νεο- αφηγητές, επαγγελματίες ή λάτρεις του παραμυθιού. Καταρχήν καθηγητής κλασικής φιλολογίας και εμψυχωτής εργαστηρίων έκφρασης στα εκπαιδευτικά εργαστήρια (σήμερα  Αteliers de la rue Raisin). Το 1983 συναντά τους νεο-αφηγητές και εκπαιδεύεται στο παραμύθι (Agnes Chavanon, Abbi Patrix, Michel Hindenach, Mimi Bfarthelemy) και στο τραγούδι (Evelyne Giradon). Το 1990 εγκαταλείπει την εκπαίδευση και γίνεται επαγγελματίας αφηγητής. Στα Ateliers αναπτύσσει έναν δικό του  τρόπο εκπαίδευσης και εμψύχωσης με τον οποίο επιμορφώνει τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό  (Αγγλία, Ισπανία, Τυνησία, Γεωργία, Ελλάδα, Τουρκία)  . Είναι ο εμπνευστής και ιδρυτής των  Φεστιβάλ Παραμυθιού στη Loire (1991-1993) και το 1994 σε συνεργασία με τον φορέα Αteliers de la rue Raisin δημιουργούν  τη  ΄΄Βραδιά των Παραμυθιών΄΄ (1994-2010…), η οποία θεσμοθετήθηκε και σε συνεργασία με το Astronef οργανώνουν τις εβδομάδες Παραμυθιού (2010-2012). 

Η  Ροδάνθη Δημητρέση σπoύδασε Καλών Τεχνών (Diplome National Superieur dExpression Plastique στο  Ecole Regionale  des Beaux- Arts de St Etienne στη Γαλλία  και από το 2006 είναι πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια ενηλίκων στην Ελλάδα (ΕΚΕΠΙΣ). Από το 2004 είναι εισηγήτρια σε συνέδρια και ημερίδες σχετικά με την παιδαγωγική αξία της εικαστικής έκφρασης. Από το 1995 ασχολείται με το παραμύθι. Εκπαιδεύτηκε στην προφορική  αφήγηση λαϊκών παραδοσιακών παραμυθιών και στην παιδαγωγική τους αξιοποίηση  στα Ateliers de la rue Raisin στη Γαλλία . Το 2000 υπό την Αιγίδα του Υπουργείου Μακεδονίας- Θράκης συνέβαλε  στην οργανωμένη προσπάθεια  που έγινε στην Ελλάδα για την προβολή της παιδαγωγικής αξίας του παραμυθιού με αφηγήσεις σε σχολεία, παιδαγωγικά ινστιτούτα, πολιτιστικούς χώρους και εκπαιδευτικό  σεμινάριο. Το 2009 συμμετέχει στην ίδρυση της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Action Art/Εικαστική δράση (www.action-art.gr) με στόχο την προαγωγή της εικαστικής παιδείας, την διάδοση της αφήγησης παραμυθιών και μονιμοποιεί τη συνεργασία της με τον αφηγητή Jean Porcherot εμπνευστή και ιδρυτή του Φεστιβάλ Παραμυθιών στο Departement Loire. Διδάσκει στη Δημόσια Εκπαίδευση , συμμετέχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και συνεργάζεται με φορείς της πόλης με σκοπό την προβολή του παραμυθιού και την παιδαγωγική του αξιοποίηση.
Αίγλη Μπρούσκου, κοινωνική ανθρωπολόγος. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Εκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Εθνολογία στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι, και πήρε τη διδακτορική της διατριβή από το τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πάντειου Πανεπιστήμιου, με θέμα τη διακίνηση των παιδιών στην ελληνική κοινωνία του 20ου αιώνα. Διδάσκει ανθρωπολογικά και λαογραφικά μαθήματα στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης από το 1996, και στη Σχολή Ξεναγών Θεσσαλονίκης από το 1987. Οργανώνει σεμινάρια για παραμύθια στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Επιστημονικού Σωματείου Μέριμνας Παιδιού και Εφήβου. Μαζί με την Άννα Αγγελοπούλου έχει δημοσιεύσει τρεις τόμους του Ελληνικού Καταλόγου των παραμυθιών του αρχείου του Γ. Μέγα, στα πλαίσια του προγράμματος ερευνών και δημοσιεύσεων του Ιστορικού Αρχείου Ελληνικής Νεολαίας. Συνεργάστηκε με το Λαογραφικό Μουσείο Μακεδονίας Θράκης, γράφοντας το παραμυθιακό υλικό για τα εκπαιδευτικά του προγράμματα.Ερευνητικά ενδιαφέροντα και δημοσιεύσεις σε θέματα όπως: συγγένεια, υιοθεσία και διακίνηση των παιδιών, κοινωνική πολιτική, φύλο, μετανάστευση, παραμύθια.

H Action Art/Εικαστική Δράση, είναι  μη κερδοσκοπική εταιρία που ιδρύθηκε το 2009 από τη Ροδάνθη Δημητρέση (ζωγράφος - Beaux Arts – εκπαιδευτικός), την Εύη Συμεωνίδου (εκπαιδευτικός) και τη Moυρελή Φρόσω (ψυχίατρος). Κύριο έργο της είναι να παρέχει εξειδικευμένες γνώσεις και εφόδια για την προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη των ανθρώπων που απασχολούνται στο χώρο της εικαστικής αγωγής, ή σε συναφείς χώρους, μέσα από επιμορφωτικά σεμινάρια και ποικίλες δράσεις αυτοεξέλιξης. Eνας από τους βασικούς σκοπούς της είναι και η διάδοση της προφορικής αφήγησης παραμυθιών.






Τρίτη 24 Απριλίου 2012

«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»


Από το πρωί βλέπω παντού αναρτημένο το σποτάκι της πολυτάλαντης Κατερίνας Μουτσάτσου για την Ελλάδα. "Είμαι Ελληνίδα" βροντοφωνάζει, με χαλί τον Εθνικό μας Ύμνο, προσπαθώντας-και καταφέρνοντας πιθανολογώ- να ευαισθητοποιήσει, να συγκινήσει, να κάνει αισθητή την παρουσία μας στο εξωτερικό.
Ναι, ανατρίχιασα βλέποντάς το. Ναι, μπορεί και να αντιλήφθηκα τους λόγους που πήρε αυτήν την πρωτοβουλία καθώς και τα ανιδιοτελή-είμαι βέβαιη γι’ αυτό, χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας-κίνητρά της. Παρόλα αυτά, δεν θα πατήσω Like, δεν θα ταυτιστώ, ούτε έχω καμία ανάγκη να βγω στην κεντρική πλατεία και να φωνάξω με όση δύναμη έχω: «ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ».
Η Κατερίνα μπήκε διστακτικά- διστακτικά στην σκηνή και σιγά-σιγά άρχισε να εξιστορεί τι δεν κάνει στην καθημερινότητά της-συνήθειες ταυτισμένες με τους Έλληνες μας αρέσει δεν μας αρέσει- να δίνει λόγο για το πόσες γλώσσες μιλάει-αυτοί και πολλοί ακόμα Έλληνες όπως διευκρινίζει-να καυχιέται ότι εμείς πρώτοι ανακαλύψαμε  την ιδέα της ελεύθερης αγοράς και της «κριτικής σκέψης» για να καταλήξει ότι «ναι ρε, οι Έλληνες έχουν νησιά, κολυμπάνε στα γάργαρα νερά τους και είναι χαρούμενοι. Δικαιούνται να είναι, κι ας χρωστάνε, δεν είναι οι μόνοι εξάλλου…». Και όλα αυτά, με φωνή που ολοένα και δυνάμωνε για να καταλήξει τσιριχτή, χωρίς περιθώρια για περαιτέρω αμφισβήτηση. 


Πάντα πίστευα ότι φωνάζουν αυτοί που δεν έχουν δίκιο, αυτοί που προσπαθούν «ετσιθελικά» να επιβάλλουν τη γνώμη τους, αυτοί που έχουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο λερωμένη τη φωλιά τους.
Εγώ ως Ελληνίδα, λοιπόν, μπορεί να είμαι περήφανη για τους προγόνους μου, αλλά μη μου ζητάτε να είμαι περήφανη και για τους σύγχρονους μου. Για πόσα χρόνια ακόμα, αλήθεια, θα διατυμπανίζουμε ότι όταν εμείς παρήγαμε Πολιτισμό, οι υπόλοιποι λαοί ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα και έτρωγαν μπανάνες; Για πόσο καιρό ακόμα θα φουσκώνουμε σαν παγώνια όταν λέμε ότι αυτή η χώρα, αυτά τα χώματα, έβγαλαν τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον…τον…τον… Γιατί, αντίθετα,  να μην νιώθω ντροπή που αν και είχαμε τέτοιο λαμπρό ΠΑΡΕΛΘΟΝ, καταφέραμε με τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας και να έχουμε σήμερα ένα τέτοιο ΠΑΡΟΝ και αύριο ένα πολύ χειρότερο ΜΕΛΛΟΝ;
Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι που θα διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση θα έχετε διαφορετική γνώμη. Σεβαστό. Εξάλλου, όπως λέει και η Κατερίνα, στην Ελλάδα έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Έχουμε…είχαμε…ψιλά γράμματα…

«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Έτσι νιώθω. Και ίσως επειδή νιώθω έτσι, κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και κλαίω την μοίρα μου. Ίσως επειδή νιώθω έτσι το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να κρίνω και να μην γουστάρω και κριθώ κιόλας (εμ, Ελληνίδα είμαι, μην ξεχνιόμαστε). Ίσως γι’ αυτό συγκινούμαι από τέτοια μηνύματα και καμπάνιες αλλά πιο πολύ θυμώνω.
Αν αυτήν την στιγμή έπρεπε να φωνάξω κάτι, θα φώναζα από οργή, από σπαραγμό, από μίσος, από την αδικία…Όχι από υπερηφάνεια. Γιατί όπως και να με φωνάζει ο ξένος-GREEK ή HELLENE-εγώ αύριο δεν θα έχω δουλειά, δεν θα μπορώ να συντηρήσω την οικογένειά μου, δεν θα μπορώ να ζήσω το παρόν μου και να ονειρευτώ το μέλλον μου. Κι αν νομίζετε ότι λαϊκίζω χρησιμοποιώντας κοινότυπα κλισέ, δεν είναι πια κλισέ να μιλάμε όλη την ημέρα για όσα πρέσβευαν οι πρόγονοί μας;
GREEK ή HELLENE- πες με όπως σου καπνίσει- μόνο μην μου κολλάς παραπάνω. Γιατί οι Έλληνες ξέρουν και πιάτα να σπάνε και ούζο να πίνουν και -όπα- να λένε…Και νιώθω ντροπή που πρέπει να ντρέπομαι και για αυτά…



Με αγάπη, Βίλυ

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη…


Ήταν βράδυ και εμείς παίζαμε με τους φίλους μου TABOO στο σπίτι του Δημήτρη. Η λέξη που έπρεπε να βρω ήταν η λέξη «ΣΚΑΝΔΑΛΟ». Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου έτρεχε αλλού εκείνο το βράδυ και δεν έδινα τη δέουσα προσοχή στο παιχνίδι, τουλάχιστον όχι τόση ώστε να ικανοποιώ τον συμπαίκτη μου, ο οποίος θεωρούσε ανέκαθεν μεγάλη προσβολή το να χάνει. Ο Δημήτρης, λοιπόν, έξαλλος που δεν είχα βρει σχεδόν καμία λέξη σε εκείνη την παρτίδα, με κοίταξε με αυστηρό ύφος (εκείνο που παίρνει όταν φουντώνει, σαν να έλεγε: "συγκεντρώσου, θα σε σπάσω στο ξύλο") και με ρώτησε όλος αγωνία: «Με το δάχτυλο στην…….»;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Η λέξη ήταν «ΣΚΑΝΔΑΛΗ». Ήμουν βέβαιη. Περήφανη με τον εαυτό μου την ξεστόμισα. Με κοίταξε χαμογελώντας-καλό σημάδι ως εκείνο το σημείο-και συνέχισε την περιγραφή, αποδεικνύοντάς μου ότι είχα ακόμα δρόμο μπροστά μου μέχρι τον τελικό πανηγυρισμό και δεν έπρεπε να πάρω θάρρος ακόμα. «Ωραία, μπράβο το κορίτσι μου! Με το δάχτυλο στη σκανδάλη, λοιπόν. Άρα…το….;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;".
Σκέφτηκα μερικά δευτερόλεπτα, με ξανακοίταξε γεμάτος αυστηρότητα και είπα γεμάτη ενθουσιασμό. ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ!
Νομίζω ότι κοκκίνισε επικίνδυνα και ήρθε προς το μέρος μου με άγριες διαθέσεις: 

«ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ, ρε Βίλυ, το ΣΚΑΝΔΑΛΟ, γαμώτο. Πού το έχεις το μυαλό σου»;

Έλα μου ντε!



Αυτό αναρωτιέμαι και σήμερα. Πού το είχα και πού το έχω; Όπως καταλάβατε μέχρι εδώ, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα ΣΚΑΝΔΑΛΑ. Ήμουν επιεικώς ανίκανη αφενός να προκαλέσω ένα, είμαι αφετέρου ανίκανη να κατανοήσω των άλλων. Έχουμε πήξει στα σκάνδαλα και εγώ ακόμα στον κόσμο μου. 
Σκάνδαλο ο Άκης, σκάνδαλο στο ΙΚΑ, σκάνδαλα στις τροπολογίες, όλα ένα ΣΚΑΝΔΑΛΟ.
Όσοι δεν συμμετέχουμε σε αυτά θεωρούμαστε βλάκες, όσοι πάλι συμμετείχαν θύματα μιας δολοπλοκίας.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν!
Μήπως να κάνω μια προσπάθεια να τα κατανοήσω; Μήπως έστω να κάνω μια προσπάθεια να κατανοήσω αυτούς που τα κατανοούν;
Ή μήπως να κάνω μια προσπάθεια να προκαλέσω κανένα, έτσι μωρέ για να μας βρίσκεται;

Κανείς δεν γεννήθηκε δολοπλόκος…
Μπορεί να μην βρήκα τη λέξη ΣΚΑΝΔΑΛΟ τότε, αλλά βρήκα τη λέξη ΠΙΣΤΟΛΙ.

Μήπως είμαι απλά ένα βήμα παρακάτω και δεν έπρεπε να εξοργιστεί τόσο ο φίλος Δημήτρης εκείνο το βράδυ, πριν από χρόνια;
Μήπως δεν γεννήθηκα δολοπλόκος, αλλά πρέπει να γίνω, πριν κάποιοι με θεωρήσουν αυθαίρετα θύμα τους;

 Με αγάπη, Βίλυ

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Mixmafia Deejay!





Γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του '70 στο Μόναχο Γερμανίας και παιδί του βρετανικού Mtv, μεγαλώνει αγοράζοντας δίσκους και γράφοντας τα πρώτα mix tapes το 1987, όταν επιστρέφει μόνιμα πλέον στην Ελλάδα. Το 1998, μετά από ένα πολύμηνο ταξίδι σε Γερμανία και Μ.Βρετανία, ανακαλύπτει τον ήχο που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια της επαγγελματικής του πορείας επιλέγοντας ένα line up από big beats --phat beats - hip hop & house.

Με ελεύθερο στιλ και ιδιαίτερη τεχνική κατάρτιση θεωρείται από τους πρώτους Έλληνες urbanstyle djs. Επί χρόνια ταξιδεύει στη χώρα παίζοντας σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, φεστιβάλ, clubs, bars και συναυλίες άλλοτε ως dj και άλλοτε ως session μουσικός (πικαπισμός / scratching) σε μπάντες και σχήματα κυρίως της hip-hop και nu metal σκηνής.



Δισκογραφία:
Τον Απρίλιο του 2009, με το "αεροπλάνο" ξεκινάει τις προσωπικές του μουσικές παραγωγές.
http://www.youtube.com/watch?v=gCS-VEpTitc%CE%91%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B2%CF%8E%CF%82  ενώ ένα χρόνο αργότερα, ηχογραφείται και διασκευάζεται στα Ελληνικά το θρυλικό "Γιατί, γιατί, γιατί" ("quisas, quisas, quisas") το οποίο αγκαλιάζεται γρήγορα από κοινό και dj's. Άξιο λόγου είναι ότι και στις 2 παραγωγές επιμελείται και σκηνοθετεί προσωπικά τα video clip.


Το Φεβρουάριο του 2011 κυκλοφορεί το καινούριο remix των 70's με τίτλο "Σε περιμένω το άλλο καλοκαίρι" http://www.youtube.com/watch?v=DOq8G0OdAmk το οποίο παίρνει γρήγορα θέση σε πολλά ραδιοφωνικά top 10. Επιλέγει αυστηρά να δουλεύει Ελληνόφωνα projects που αποτελούν στην ουσία ένα κολάζ από δυνατά breakbeats, samples, έντονες μπασογραμμές, scratches και cutes. Βασική αρχή σε κάθε δισκογράφηση είναι η φιλοσοφία του djing να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
To 2012 σε συνεργασία με τον Norme, την σκυτάλη στα rmx  παίρνουν η Μαίρη Λίντα και ο Μανώλης Χιώτης και το κομμάτι σταθμός "το τελευταίο ποτηράκι".
http://www.youtube.com/watch?v=JnjCA4lZjPk&feature=relmfu

Τηλεόραση:
Τον Απρίλιο του 2010 βγαίνει στον αέρα το πρώτο επεισόδιο της μουσικο -ενημερωτικής εκπομπής "Άκου τι παίζει" από τη συχνότητα της Εγνατία τηλεόρασης στη Θεσσαλονίκη. Αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και παρουσίαση, έχοντας τη γενική επιμέλεια των κειμένων των μουσικών επιλογών συμμετέχοντας παράλληλα στο μοντάζ. Στο συγκεκριμένο κανάλι η εκπομπή συμπληρώνει ένα κύκλο 19 επεισοδίων μέχρι και τον Ιανουάριο του 2011.




Τάδε έφη Mixmafia Deejay!
Το "moirasou" θα συνεχίσει να τον παρακολουθεί στενά...!!!
Do the same...


Επικοινωνήστε μαζί του:
mixmafia@yahoo.com
mixmafia deejay (fb contact)



To moirasou προτείνει...


Διονύσης Σαββόπουλος
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΑΧΑΡΝΗΣ
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ ΠΛΟΥΤΟΣ
και άλλα τραγούδια για νέους κανταδόρους


Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
3 & 4 Μαΐου 2012, 9.00 μ.μ.


ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Ξεκίνησε η προπώληση των εισιτηρίων για τις συναυλίες του Διονύση Σαββόπουλου στις 3 και 4 Μαΐου 2012 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, όπου παρουσιάζει τη δουλειά του στις δυο κλασικές κωμωδίες του Αριστοφάνη «Αχαρνής» και «Πλούτος».


Η μουσική και τα τραγούδια από τα δύο έργα παρουσιάζονται σε μορφή συναυλίας από τον ίδιο τον Διονύση Σαββόπουλο και δεκαέξι μουσικούς και τραγουδιστές. Στη συναυλία συμμετέχει και η Χορωδία των Αρσακείων Σχολείων Θεσσαλονίκης.

 
Στο δεύτερο μέρος τής συναυλίας θα ακουστούν γνωστά τραγούδια τού Διονύση Σαββόπουλου από το Φορτηγό, το Περιβόλι Του Τρελού, το Βρώμικο Ψωμί, τα Δέκα Χρόνια Κομμάτια, τη Ρεζέρβα, τα Τραπεζάκια Έξω και τον Χρονοποιό.
Η εκδήλωση εντάσσεται στο πρόγραμμα εκδηλώσεων «Θεσσαλονίκη 2012» του Δήμου Θεσσαλονίκης για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης.
Τα συνολικά έσοδα τής παράστασης θα διατεθούν υπέρ τού Ταμείου Yποτροφιών των Αρσακείων Σχολείων, με σκοπό την παροχή μερικών ή ολικών απαλλαγών από δίδακτρα σε οικογένειες μαθητών που αντιμετωπίζουν έντονα οικονομικά προβλήματα.

Προπώληση: Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης  
                           τηλ. 2310895938-939
                           Εκδοτήρια Πλατείας Αριστοτέλους 
                           τηλ. 2310229645 
                           στην ιστοσελίδα του Μ. Μ. Θ. www.tch.gr


Ζώνη                  Τιμές εισιτηρίων
Διακεκριμένη        40
Α' Ζώνη                35
Β' Ζώνη                30
Γ' Ζώνη                25
Δ' Ζώνη                15

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Και που λες Ευτυχία…



Προσπαθούσα μέρες να γράψω. Κάτι. Για να μην είμαι ασυνεπής στον εαυτό μου, σε αυτό που προσπαθώ να κάνω με το moirasou.org. Αδύνατον. Καμία πρόοδος. Έγραφα μια λέξη, delete, κατάφερνα να σχηματίσω μια ολόκληρη φράση, πάλι delete. Δεν είναι ότι δεν είχα τα κατάλληλα ερεθίσματα: Να γράψω ένα αφιέρωμα για τον Μητροπάνο, να γράψω κάτι για τις εκλογές, να γράψω κάτι για την ανεργία, τους μισθούς, να γράψω κάτι…Αδύνατον.
Επειδή, λοιπόν, δεν μπορώ να γράψω για τίποτα άλλο, θα γράψω για το πολυσυζητημένο θέμα της ευτυχίας. Βαρετό μπορεί, αλλά για αυτό θέλω να γράψω τελικά εγώ. Χιλιοειπωμένο μπορεί, αλλά αυτό με εμπνέει τώρα. Και πώς μπορεί να με εμπνέει αυτό, όταν όλα γύρω μας είναι μαύρα; Ιδέα δεν έχω. Για την ευτυχία θέλω να μιλήσω. Για αυτήν που βιώνω πού και πού κι εγώ, βιώνεις πού και πού κι εσύ, αλλά κανείς από τους δυο μας δεν της φέρεται  όπως θα της άρμοζε.
Μέσα στο Πάσχα, τόλμησα να πω σε κάποιον δικό μου άνθρωπο ότι την δεδομένη στιγμή ένιωθα πολύ ευτυχισμένη. Με κοίταξε, λες και μιλούσε κάποιος εξωγήινος, και χωρίς να το κάνει σκόπιμα, έσπευσε να μετριάσει το «συναίσθημά» μου. Αν και του αναγνωρίζω ότι το έκανε μάλλον από συστολή, καθώς ήμουν ευτυχισμένη γιατί ήμουν εκεί, μαζί του, δεν σας κρύβω ότι μου έκοψε τα πόδια. «Μα ευτυχία είναι….» και άρχισε να επιχειρηματολογεί, φέρνοντάς με αντιμέτωπη με άλλες πιο φαντασμαγορικές στιγμές που μπορούν όντως τελικά να σου δώσουν μεγαλύτερη ευτυχία. Ευθύς θέλησα να σταυρώσω τα χέρια στο στέρνο, να πάρω το ύφος μαλωμένου παιδιού και να πάω στη γωνίτσα μου να βάλω τα κλάματα. Για να μην φανώ, όμως, παρεξηγησιάρα άλλαξα θέμα και το πήγα στο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». 
Έλα, όμως, που εγώ συνέχιζα να νιώθω ευτυχισμένη. Όχι χαρούμενη, όχι ενθουσιασμένη, ευτυχισμένη. Και όσο το ένιωθα, από μέσα μου αυτήν την φορά, τόσο προσπαθούσα να βάλω φρένο. Έλα που μπερδευόμουν και πατούσα και λίγο, έτσι να, κλεφτά το γκάζι.
Ήμουν ευτυχισμένη, ρε παιδί μου, γιατί να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη; Ήθελα να χοροπηδήξω, να φωνάξω, να χασκογελάσω, να…και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. 


Η «ευτυχία» είναι όπως η φράση «σε αγαπώ». Φοβάσαι να την πεις. Μην την γκαντεμιάσεις μόνος σου, βρε αδερφέ, αλλά όταν μέσα σου θεριεύει τι να κάνεις; Να την πνίξεις; Γιατί να την πνίξεις;

Πνίγω το θυμό μου, πνίγω τους φόβους μου, πνίγω το αφεντικό μου (θα ήθελα, αλλά λέμε τώρα)…Να πνίξω και την ευτυχία μου; Να πνίξω και την αγάπη μου;

ΑΡΝΟΥΜΑΙ!!!

Ποιος μου εγγυάται ότι και αύριο θα μπορώ να είμαι ευτυχισμένη; Ποιος μου υπογράφει ότι το επόμενο λεπτό δεν θα συμβεί κάτι που θα μου κλέψει την ευτυχία που έστω στιγμιαία ένιωθα εκείνο το λεπτό; Εκείνο το τριήμερο;

Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι και αύριο θα μπορώ να αγαπώ; Γιατί να μην στο πω σήμερα, και πάλι και πάλι και πάλι, αφού το νιώθω; Το σ’ αγαπώ δεν χάνει ποτέ την αξία του. Όσο στο λέω, θα έχει την ίδια αξία. Μπορεί αύριο να μην το νιώθω, γιατί να το ριψοκινδυνέψω;

Κάποτε ρώτησαν τον Θανάση Βέγγο τι είναι ευτυχία και εκείνος απάντησε: 



«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…».

Κάτι παραπάνω θα ήξερε...

Με αγάπη, Βίλυ

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Λευθέρης Πλακίδας: "...για να γίνουν τα όνειρα μας πραγματικότητα κάποιοι πρέπει να παλέψουν. Ή έστω να ποδηλατήσουν".


Με τον Λευθέρη, πάντα έριχνα άδεια, μήπως και πιάσω γεμάτα. Ειδικά σε περιόδους εκλογών που γνώριζα ότι τον "φλερτάρουν" έντονα. Δεν τσιμπούσε, δεν μου έκανε τη χάρη. Και όταν τον πίεζα λίγο παραπάνω- για να με ξεφορτωθεί προφανώς-μου πετούσε ένα "όχι, δεν υπέκυψα" (γελώντας) και αλλάζαμε θέμα. Αυτήν την φορά, δεν έριξα άδεια. "Χαμένος κόπος", σκέφτηκα. Και την πάτησα...
"Στο δίλημμα μόνος ή Μάνος, επέλεξα Μάνος. Στις εκλογές θα είμαι υποψήφιος στην Α΄ Θεσσαλονίκης με τη ΔΡΑΣΗ", γράφει μεταξύ άλλων στο προφίλ του στο facebook σήμερα. 
Την γνώμη μου για τους "πολιτικάντηδες" την διαβάσατε κάποιοι από εσάς στο blog μου http://moirasou.blogspot.com/2012/03/blog-post_19.html. Ο Λευθέρης είναι αλλιώς, όμως. Ο Λευθέρης βοηθούσε τους πάντες, πάντα. Πάμε στοίχημα ότι το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει;
 
 


1)Ο Πρόεδρος της ΔΡΑΣΗΣ, κ. Στέφανος Μάνος, αναφέρει στο κείμενό του στο protagon.gr: «Δείξτε εμπιστοσύνη στις δυνατότητες σας, δώστε ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό σας. Κάντε το σωστό. Ψηφίστε σοβαρά». Πώς το εισπράττεις;


Στις εκλογές δεν έχει νόημα να ψηφίσεις κόμμα διαμαρτυρίας και να εκτονώσεις την οργή σου με αυτόν τον τρόπο. Έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε στην υφιστάμενη κατάσταση. Δηλαδή να μη γίνεται τίποτα σωστά, να μην υπάρχει αξιολόγηση και αξιοκρατία, αλλά να βασιλεύει η ανομία και η ατιμωρησία. Πρέπει να ψηφίσει ο κόσμος ένα κόμμα που θα έχει λύσεις και προτάσεις εφικτές και δοκιμασμένες. Που να θέλει να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ και να μην ισχυρίζεται διάφορα γραφικά του τύπου ας είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά χωρίς να κάνουμε μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στο χρεωκοπημένο σύστημα.


2)«Πολίτες, όχι πελάτες» το moto σας. Αυτό τελικά μας έφθασε, εδώ που φθάσαμε; Ξεχνούσαμε ότι είμαστε πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις και καταντούσαμε πελάτες, απλά με "θέλω" και απαιτήσεις;


Αυτό έγινε πλέον καθεστώς και είναι ντροπιαστικό και για τις δύο πλευρές. Και για τους πολιτικούς που υπόσχονται ότι θα βολέψουν τους ψηφοφόρους τους και για τους πολίτες που έβλεπαν τους πολιτικούς ως γραφείο εξυπηρέτησης και ευρέσεως εργασίας. Πρέπει να ενεργοποιήσουμε την ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη. Μόνο έτσι θα πάψουμε να ψάχνουμε ποιος φταίει για όσα γίνονται ή δε γίνονται. 


3)Στον ιστότοπο drassi.gr μπορεί κανείς να διαβάσει τις θέσεις της «Δράσης» για διάφορους τομείς. Ενδεικτικά αναφέρω τον τομέα της οικονομίας και των εργασιακών θεμάτων. Γιατί ιδιαίτερη έμφαση δίνεται περισσότερο στους «πυλώνες» του Περιβάλλοντος, της Παιδείας και του Πολιτισμού;

Η εκπαίδευση είναι το θεμέλιο μιας κοινωνίας. Όλα αρχίζουν ή τελειώνουν ανάλογα με το επίπεδο της εκπαιδευτικής κοινότητας και πόσο εμπνέει εκείνη τους μαθητές. Οι δάσκαλοι έτσι όπως όλοι μας τους ονειρευόμαστε, σε όλες τις βαθμίδες έχουν εκλείψει και όπου τους συναντάμε είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ο πολιτισμός και το περιβάλλον είναι η ζωή μας. Χωρίς την τέχνη και τον πολιτισμό δεν έχει ενδιαφέρον η καθημερινότητα.  
 

4)Γνωρίζοντάς σε πολλά χρόνια τώρα πια, στοιχηματίζω ότι σου έγιναν και στο παρελθόν προτάσεις. Γιατί το αποφάσισες τώρα; Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να πεις το «ναι»;

Οι περισσότεροι πολιτικοί που έχω γνωρίσει από κοντά ένοιωθα ότι ζούσαν σε παράλληλο σύμπαν. Αυτό μου έκανε αρνητική εντύπωση και παρόλο που είχα και επαφές με κάποιους δε μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Η πραγματική ζωή είναι αλλιώς και αυτή η αίσθηση είναι που με ώθησε να πω το ναι. Φυσικά η διαδρομή και η πολιτική στάση του Στέφανου Μάνου και του Γρηγόρη Βαλλιανάτου. Και η επιμονή του παλιού φίλου Σάκη Κατρανίτσα (επικεφαλής της ΔΡΑΣΗΣ στη Θεσσαλονίκη) που μου είχε προτείνει πολλές φορές να συμπλεύσω μαζί του. 

Οι συγκεκριμένες προτάσεις για εύρεση λύσεων και η επιλογή να γίνουν δυσάρεστοι ως διοικούντες με στόχο να βελτιωθούν οι δομές και να αλλάξει η νοοτροπία. Είναι σίγουρο ότι όποιοι ασχοληθούν με τα κοινά τα επόμενα χρόνια και δεν είναι λαϊκιστές, θα έχουν δύσκολο έργο και θα δυσαρεστήσουν κομμάτια του κόσμου. Αλλά θα δουλεύουν για το καλό των πολλών και σε βάθος χρόνου. Η ΔΡΑΣΗ έχει κόσμο στις τάξεις της,  που θέλει να κάνει βήματα μπροστά και να ξεφύγει από το τέλμα που είναι η πολιτική εδώ και χρόνια. Να συνεχίσει όπου βρει κάτι ενδιαφέρον, να εφεύρει τρόπους να λειτουργεί με τους πολλούς και όχι με τους λίγους. Άνθρωποι που είναι μέσα στη ζωή και δεν την παρακολουθούν από την τηλεόραση.


5)Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, συνδέουμε το όνομά σου με τη λέξη «ποδήλατο». Όπως μοιράστηκες κι εσύ στο μπλογκ μας, βοήθησες την εξάπλωση του ποδηλάτου στην Ελλάδα. http://moirasou.blogspot.com/2012/03/blog-post_21.htmlΣκέφτηκες μήπως αν τελικά μπεις στον «χορό», γίνει η ζωή σου "ποδήλατο";

Όταν ξεκίνησα να μετακινούμαι με το ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του ΄80 και για πολλά χρόνια ήμουν ο γραφικός της πόλης. Αλλά είχα ένα όνειρο να δω τη Θεσσαλονίκη να γεμίζει με ποδήλατα. Πέρασαν δύο δεκαετίες για να το ζήσω αυτό. Ελπίζω με την πολιτική τα όνειρα μου να υλοποιηθούν πιο σύντομα. Ένα από αυτά είναι να γίνει η πόλη που το ποδήλατο να είναι σημείο αναφοράς. Αλλά και το τρέξιμο όπως φάνηκε και την 1η Απριλίου με το Μαραθώνιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έβγαλε τόσο κόσμο στους δρόμους.  Θα γίνει η ζωή μου ποδήλατο και το αισθάνομαι αυτό. Αλλά κάθε διαδρομή έχει τις δυσκολίες της και για να γίνουν τα όνειρα μας πραγματικότητα κάποιοι πρέπει να  παλέψουν. Ή έστω να ποδηλατήσουν.