Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Λέο Μπουσκάλια-Αξίζει να το διαβάσεις...

Από το βιβλίο Προσωπικότητα και Ολοκλήρωση του Λέο Μπουσκάλια

Η Λωρήν Άισλυ περιγράφει τον κόσμο μας σαν ένα τόπο "όπου ακόμα και μια αράχνη αρνείται να πέσει κάτω και να πεθάνει, όσο υπάρχει ένα νήμα που μπορεί να ξετυλιχτεί μέχρι ένα αστέρι". 

Ελάι Βίζελ: Αλλά από πού να αρχίσω; Ο κόσμος είναι τόσο τεράστιος, θα αρχίσω με τη χώρα που γνωρίζω καλύτερα, τη δική μου. Η χώρα μου όμως είναι τόσο μεγάλη! Θα ήταν καλύτερα να αρχίσω με την πόλη μου. Η πόλη μου όμως είναι κι αυτή μεγάλη. Θα ήταν καλύτερα να αρχίσω με τον δρόμο που μένω. Όχι, με το σπίτι μου. Όχι, με την οικογένειά μου. Δεν πειράζει. Θα αρχίσω με τον ΕΑΥΤΟ μου.

 Καλίλ Γκιμπράν: Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής. Για τον εαυτό της. Δημιουργούνται μέσω, αλλά όχι από εσάς. Και αν και βρίσκονται μαζί σας δεν ανήκουν, ωστόσο, σε σας. Ίσως τους δίνετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορεί να στεγάζετε τα σώματά τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους. Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε ακόμα στα όνειρά σας. Ίσως να παλεύετε να τους μοιάσετε, αλλά μην αναζητήσετε να τα κάνετε να σας μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε χρονοτριβεί με το χθες.

 Θερβάντες: Αγάπησε όχι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που μπορείς να γίνεις. 

Μισέλ: Η ευτυχία μου είμαι ΕΓΩ, όχι ΕΣΥ, όχι μόνο γιατί μπορεί να είσαι προσωρινός, αλλά επίσης γιατί θέλεις να είμαι ό,τι δεν είμαι. Δεν μπορώ να είμαι ευτυχής όταν αλλάζω για να ικανοποιήσω μόνο τον εγωισμό σου, ούτε μπορώ να αισθάνομαι ικανοποίηση, όταν με κατακρίνεις ότι δεν σκέφτομαι με τον δικό σου τρόπο, όταν δεν βλέπω όπως εσύ. Με αποκαλείς αντάρτισσα, ωστόσο κάθε φορά που αππορίπτω τις απόψεις σου, εξεγείρεσαι ενάντια στις δικές μου. Δεν προσπαθώ να σου αλλάξω το μυαλό, ξέρω πώς προσπαθείς αρκετά σκληρά να είσαι ακριβώς εσύ και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου λες τι να είμαι, γιατί είμαι συγκεντρωμένη στο να είμαι εγώ. Είπες πως ήμουν διάφανη και θα με ξεχνούσες εύκολα, γιατί λοιπόν προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου για να αποδείξεις στον εαυτό σου αυτό που είσαι;




Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Όπου γάμος και χαρά...η Βασίλω (υποφαινόμενη) πρώτη!!!





Δε έχω ξοδέψει ούτε ένα δευτερόλεπτο από τη ζωή μου μέχρι σήμερα για να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να ήταν το νυφικό μου. Μακρύ-κοντό, με τούλια ή χωρίς, άσπρο ή ιβουάρ, με πέπλο ή άνευ, ντεκολτέ ή λίγο πιο..."καθως πρέπει" (μη μας διώξει και ο πάτερ). Και προφανώς δεν το έκανα επειδή δεν υπήρξε λόγος να το κάνω-μα ουδείς να μην μου έχει κάνει ποτέ επίσημη πρόταση με τα παρελειπόμενά της;-και επειδή δεν ήμουν ποτέ εκείνο το ρομαντικό κορίτσι που θα ξεφύλλιζε περιοδικά γάμου, προσμένοντας πώς και πώς τον ιππότη με το άσπρο άλογο. 
(Αν υποσχεθείτε, όμως, να μην με εκθέσετε και παραέξω, θα σας εξομολογηθώ ότι όταν ήμουν μικρή η αγαπημένη μου ελληνική ταινία ήταν το "Ένας ιππότης για τη Βασούλα" με την Τζένη Καρέζη, καθώς για πρώτη και τελευταία φορά δέχθηκα να ταυτιστώ με το όνομα Βασιλική, έστω και στην εν λόγω παραλλαγή του).
Αλλά δεν μου πάει η καρδιά να αφήσω ασχολίαστη την πρόταση γάμου που είδα στο youtube να κάνει ο  Isaac Lamb με τη πολύτιμη βοήθεια συγγενών και φίλων που ξεπέρασαν τους εξήντα στην "γυναίκα της ζωής του". 
Ε και εντάξει, ρομαντική δεν με λες αλλά νομίζω ότι όλες μας γουρλώσαμε τα μάτια, βλέποντάς την και ενδόμυχα ευχηθήκαμε να ήμασταν στη θέση της "πρωταγωνίστριας". Χάθηκε ο κόσμος να ήμουν εγώ, να ήσουν εσύ στη θέση της. Τι παραπάνω είχε αυτό το κορίτσι από εμάς; Πόσο και πώς τον μάγεψε πια και "ναύλωσε" συγγενείς και φίλους για να στήσουν αυτήν την υπερπαραγωγή; Δεν είναι σωστό αλλά θα το παραδεχτώ: Έσκασα από τη ζήλια. Ίσως επειδή, ναι ρε γαμώτο, ισχύει: Όπου γάμος και χαρά...η Βασίλω ΘΕΛΕΙ να είναι πρώτη. (ουπς, δεύτερη φορά που ταυτίστηκα με το όνομα μου και αρχίζω και προβληματίζομαι). 
Όση ώρα φυσικά έβλεπα την πρόταση, με έπιασε κι ένας μικρός πανικός. Κι αν η κοπέλα ήθελε να πει όχι κατά βάθος, αν σκεφτόταν τις επόμενες μέρες να του ζητήσει να...μείνουν δυο καλοί φίλοι και χρόνο για να σκεφτεί; Πώς λες "όχι" σε μια ΤΕΤΟΙΑ πρόταση, όταν έχεις την υποψία ότι για φινάλε θα έχει επιστρατευτεί και ο Μπράντ Πιτ να σου περάσει το δαχτυλίδι; 
Φυσικά, ο πανικός μου έφυγε αμέσως όταν είδα τον υποψήφιο γαμπρό να φιλάει την νύφη και εκείνη να χάνεται στην αγκαλιά του. Και ήταν αυτό ακριβώς το σημείο που κατάλαβα ότι έχω ανάγκη πολύ ένα "Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα"! Και ήταν ακριβώς αυτό το σημείο που η ζήλια έδωσε τη θέση της επάξια στη βεβαιότητα ότι η καθεμία από εμάς θα ζήσει αυτό που της αξίζει και της "πρέπει" όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου...Και θα είναι τόσο όμορφη η στιγμή, γιατί πολύ απλά θα είναι δική της και μόνο δική της, ακόμα κι αν γίνει κάπως και κάπου λιγότερο ρομαντικά, κάπως και κάπου λιγότερα πρωτότυπα, κάπως και κάπου λιγότερο...χιουμοριστικά. 
Βιον ανθόσπαρτον...!!!

Υ.Γ. Εχθές πήγα να πάρω μια γλάστρα στη μαμά μου για τα γενέθλιά της. Μια κυρία που μπήκε μετά από μένα ζήτησε από τον ανθοπώλη μια ενδεικτική τιμή για μια νυφική ανθοδέσμη. Κι εκείνος έτσι απλά, αβίαστα, χωρίς κανένα τρέμουλο στη φωνή του, χωρίς κανέναν δισταγμό της είπε: "100€ το μίνιμουμ, αν θέλετε να την κάνουμε οικονομική". Το αποφάσισα: Μπορεί να μην έχω σκεφτεί τι νυφικό θέλω όταν και αν θα παντρευτώ, αποφάσισα όμως τι ανθοδέσμη θέλω: Μια "χούφτα" γιασεμί. Τα 100€ θα τα πιω σε σφηνάκια με τους φίλους μου.

Με αγάπη, 
Βίλυ


Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Τατουάζ και κοινωνία?? Α πα πα πα..


Εγώ: 24 χρονών, Kοινωνιολόγος με ένα μεγάλο μειονέκτημα: 5 τατουάζ στο βιογραφικό μου! 
(το 7 μου φαίνεται πιο γούρικος αριθμός να σταματήσω, τι λέτε κι εσείς;)

Ξέρετε, εμείς εδώ (μακρυά απο την πρωτεύουσα), ανθρώπους με τατουάζ δεν τους έχουμε κ σε πολύ εκτίμηση… Δεν τους θέλουμε στην δουλειά μας… Είναι συνήθως αγράμματα "πρεζάκια" που ούτε κατά διάνοια μπορούν να προσφέρουν… Ναι,ναι… κοινωνικές προκαταλήψεις που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε…

Το tattoo, λοιπόν, για τους ξερόλες και ειδικότερα της επαρχίας είναι μια πράξη προσωπικής οροθέτησης, μια έκφραση, μια ανάμνηση… Για εμένα -ειδικότερα- μια ιδεολογία! Αναπόφευκτα ίσως, έγιναν μόδα, άρα?? Είναι και ασφαλέστατα!



Ας δεχτώ τις ένστολες υπηρεσίες που απαγορεύουν την δερματοστιξία, αλλά δεν είναι άδικο ο ρατσισμός που υφίστανται όλοι οι υπόλοιποι;

Δέχομαι ότι ΠΑΝΤΑ θα υπάρχουν ταμπού…

Τουλάχιστον, εφόσον δεν μπορούν να ανοίξουν το μυαλό τους ας κλείσουν το στόμα τους… 

'Ίσως είναι αυτοί που πάνω τους υπάρχουν άλλα ανεξίτηλα που ίσως δεν αρέσουν και σε εμάς..


Έφη Βλάχου


Υ.Γ.1 Η Έφη Βλάχου υπήρξε συμφοιτήτριά μου στην Κοινωνιολογία Παντείου και την ευχαριστώ θερμά που μοιράστηκε μαζί μας τη θέση της για το tattoo. Όσο για το..."εφόσον δεν μπορούν να ανοίξουν το μυαλό τους, ας κλείσουν το στόμα τους...", δεν έχω παρά να συμφωνήσω απόλυτα! Σου στέλνω...αγωνιστικούς...κοινωνιολογικούς...χαιρετισμούς!!!!!!!!!!! 

Υ.Γ.2. Τα 2 τατουάζ που έχω αναρτήσει ανήκουν στην ιδία. 

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ: Η αγάπη

Αποσπάσματα από το ομότιτλο βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια, 
Μέρος  Α΄

Προσωπικότητα είναι το άθροισμα όλων των εμπειριών που έχουμε γνωρίσει από τη στιγμή της σύλληψής μας ως αυτό το σημείο της ζωής μας, παράλληλα με την κληρονομικότητα. 

Μόρφωση θα έπρεπε να είναι η διαδικασία του να βοηθήσουμε τον καθένα να ανακαλύψει την μοναδικότητά του, να τον διδάξουμε πώς να αναπτύσσει αυτήν την μοναδικότητα, κι ύστερα να του δείξουμε πώς να τη μοιραζόμαστε, επειδή αυτός είναι ο μόνος λόγος να έχουμε κάτι. 

Αν νιώθετε κάτι, επιτρέψτε στους άλλους να ξέρουν πώς νιώθετε. Δεν έχετε κουραστεί πια με αυτά τα στωικά πρόσωπα που δεν φανερώνουν τίποτα; Αν νιώθετε ότι θέλετε να γελάσετε, γελάστε. Αν σας αρέσει κάτι που λέει κάποιος, σηκωθείτε και δώστε του συγχαρητήρια. Αν αυτό είναι σωστό, θα είναι σωστά και τα συγχαρητήριά σας. 

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να αγγίξουμε τον άλλον, να δείχνουμε τη συγκίνησή μας. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο για να υπάρξουμε είναι να είμαστε αυτό που είμαστε, αυτό που νιώθουμε. Το πιο δύσκολο πράγμα για να υπάρξουμε είναι να είμαστε αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαστε, αλλά αυτό είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ζούμε. 


Λένε ότι η μοναδική πραγματικότητα είναι αυτό που υπάρχει εδώ, αυτό που συμβαίνει ανάμεσα σε εσάς και σε εμένα, τώρα. Αν ζείτε για το αύριο, πράγμα που είναι μόνο ένα όνειρο, τότε το μόνο που θα έχετε θα είναι ένα απραγματοποίητο όνειρο. Και το παρελθόν δεν είναι πια αληθινό, πραγματικό. Έχει μια αξία επειδή σας έφτιαξε αυτό που είσαστε τώρα, αλλά αυτή είναι όλη κι όλη η αξία που έχει. Γι αυτό μη ζείτε με το παρελθόν. Ζείστε τώρα. Όταν τρώτε, να τρώτε. Όταν αγαπάτε, να αγαπάτε. Όταν μιλάτε με κάποιον, να μιλάτε. 

Έχω μια πολύ βαθιά εντύπωση πως το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, -είναι η απάθεια. Είναι το να μη δίνεις δεκάρα για τίποτα. Αν κάποιος με μισεί αυτό θα πει ότι πρέπει να νιώθει κάτι για μένα, αλλιώς δεν θα μπορούσε να με μισήσει. Έτσι, υπάρχει κάποιος τρόπος να έρθω σε επαφή μαζί του. Αν δεν σας αρέσει το σκηνικό όπου ζείτε, αν είσαστε δυστυχισμένοι, αν είσαστε μοναχικοί, αν νιώθετε ότι τίποτα αξιόλογο δεν σας συμβαίνει, αλλάξτε το σκηνικό σαας. Φτιάξτε ένα καινούριο. Φροντίστε να έχετε γύρω σας άλλους ηθοποιούς. Γράψτε ένα καινούριο θεατρικό έργο. Και αν δεν είναι καλό αυτό, παρατήστε το και γράψτε ένα άλλο. Υπάρχουν εκατομμύρια θεατρικά έργα,-τόσα όσα κι οι άνθρωποι. Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε, "Έχεις το πινέλο και τα χρώματά σου, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα". 

Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο και πρέπει να του παραχωρήσουμε την ελευθερία να τον ακολουθεί. Υπάρχουν χιλιάδες δρόμοι προς την αγάπη. Κι ο καθένας θα βρει το δικό του δρόμο, αν ακούσει τον εαυτό του. Μην αφήσετε κανέναν να σας επιβάλλει τον δικό του τρόπο. 

Δεν μπορεί κανένας να δώσει κάτι που δεν κατέχει. 
Για να προσφέρεις αγάπη, πρέπει να κατέχεις αγάπη. 
Δεν μπορεί κανένας να διδάξει κάτι που ο ίδιος δεν καταλαβαίνει. 
Για να διδάξεις την αγάπη, πρέπει να κ ατανοείς την αγάπη. 
Δεν μπορεί κανένας να μάθει κάτι που δεν έχει μελετήσει. 
Για να μελετήσεις την αγάπη, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη. 
Δεν μπορεί κανένας να αξιολογήσει κάτι που δεν αναγνωρίζει. 
Για να αναγνωρίσεις την αγάπη, πρέπει να είσαι δεκτικός στην αγάπη. 
Δεν μπορεί κανένας να έχει αμφιβολίες σχετικά με κάτι που θέλει πολύ να εμπιστεύεται. 
Για να εμπιστευτείς την αγάπη, πρέπει να έχεις πειστεί για την αγάπη. 
Δεν μπορεί κανένας να παραδεχτεί κάτι που σε αυτό δεν ενδίδει. 
Για να ενδώσεις στην αγάπη πρέπει να είσαι ευάλωτος απέναντί της. 
Δεν μπορεί κανένας να ζήσει κάτι που δεν έχει αφιερώσει τον εαυτό του σε αυτό. 
Για να αφιερώσεις τον εαυτό σου στην αγάπη, πρέπει για πάντα να ωριμάζεις μέσα στην αγάπη.





Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ποίημα του Fernando Pessoa (Τίτλος: Ερωτικά γράμματα)

Όλα τα ερωτικά γράμματα είναι γελοία.
Δε θα ήταν ερωτικά γράμματα αν δεν ήταν γελοία.

Στον καιρό μου έγραψα κι εγώ γράμματα ερωτικά.
Όπως κι άλλοι.
Γελοία.

Τα γράμματα τα ερωτικά, αν έρωτας υπάρχει,
πρέπει γελοία να είναι.

Μα στην πραγματικότητα,
μόνο εκείνοι που ποτέ δεν έγραψαν
γράμματα ερωτικά
είναι γελοίοι.

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω
τότε που έγραφα γράμματα ερωτικά
χωρίς να σκέφτομαι
πόσο γελοία είναι...



Η αλήθεια είναι ότι σήμερα
μόνο οι αναμνήσεις μου
από τα ερωτικά γράμματα αυτά είναι γελοίες.

(Όλες οι πολυσύλλαβες οι λέξεις,
μαζί με απροσμέτρητα αισθήματα,
είναι γελοίες φυσικά)

                                                                                                                        21-10-1935

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Δεν είναι όλα τα χέρια ίδια...Τα δικά σου;




«Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές», θυμάμαι να λέει εδώ και μια ζωή η «ζωή» μου…Ναι, η «ζωή» στο δίνει πολλές φορές αυτό το μάθημα. Για να το εμπεδώσεις. Μέχρι που θα σου γίνει βίωμα και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ ξανά, για ΚΑΝΕΝΑΝ και για κανέναν απολύτως λόγο.
Η μέρα έχει τη νύχτα, το καλό έχει το κακό, το άσπρο έχει το μαύρο και το μέλλον χτίζεται πάνω στο παρελθόν. Και όλα αυτά, όσο αντιφατικά κι αν είναι μεταξύ τους, μπορεί να είναι πλευρές το ίδιου νομίσματος. Είμαι καλή, αλλά όταν είμαι κακιά, είμαι καλύτερη. Έτσι δεν λένε; Ισχύει. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να σε φτάσει στα ουράνια και ο ίδιος, ναι ο ίδιος, να σε μάθει πώς είναι να πέφτεις στα πατώματα. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή, και ο ίδιος, ναι ο ίδιος, να σου διδάξει πώς είναι να θέλεις να πεθάνεις.
Ναι, δεν θέλω να πιστέψω πώς κανένας γεννιέται κακός, εγκληματίας, αδίστακτος, δολοφόνος. Από την άλλη, δεν θα πέσω και στην λούμπα να ψάξω δικαιολογίες και συγχωροχάρτια για αυτόν που έγινε τελικά κακός, εγκληματίας και δολοφόνος. Απλά θα έχω πάντα στο μυαλό μου, εκεί σε μια μικρή, αφώτιστη γωνιά, αυτό που κάποια μέρα μου είπε ένας καλός φίλος: «Σκέψου, πώς αυτός που σε πλήγωσε τώρα, κάποτε υπήρξε και ο ίδιος παιδί. Αθώος, αμόλυντος; άκακος».

Ακούγοντας για πρώτη φορά το τραγούδι των Locomondo «Χέρια σαν κι αυτά», το μυαλό μου πήγε αμέσως στα «χέρια που φυτεύουν ένα δέντρο», στα «χέρια που σαν πέσεις, σε σηκώνουν ξανά», στα «χέρια που έχουν μάθει να σου δίνουν», στα «χέρια που τις νύχτες σε χαϊδεύουν στοργικά»…Και αυτά τα «χέρια» αμέσως τα έκανα «πρόσωπα» στο μυαλό μου. Η αδερφή μου, η καλύτερή μου φίλη, η γιαγιά μου, το αγόρι μου, η μαμά μου…Είχα την ευλογία να γνωρίσω πολλά τέτοια χέρια μέχρι σήμερα. Από την άλλη, είχα την ευλογία να γνωρίσω και «χέρια που βάζουνε φωτιά» «χέρια που πατάνε την σκανδάλη», «χέρια που ζητάνε μοναχά». Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση τα «χέρια» έμειναν «χέρια». Και δεν έγιναν «πρόσωπα», ούτε θα επέτρεπα ποτέ να γίνουν.
Τα δικά μου χέρια, τα δικά σου, μπορεί να έπαιξαν διττούς ρόλους. Μπορεί μέχρι τώρα που μιλάμε να έδωσαν μόνο χαρά ή λύπες και αύριο να σώσουν ή να ρημάξουν κάποιον. Μπορεί σήμερα να χαϊδεύουν στοργικά και αύριο να γίνουν τόσο σκληρά και τραχιά που το χάδι τους να ανοίγει πληγές και να γδέρνει. 
Τι θέλουμε, όμως, αλήθεια; Να μείνουν «χέρια» τα χέρια μας ή να γίνονται «πρόσωπα» όταν μας φέρνουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι που περάσανε από τη ζωή μας και είτε παρέμειναν είτε πήραν τελικά άλλο δρόμο;

Η απόφαση δική μας…
Η απόφαση δική τους…

Με αγάπη, 
Βίλυ

Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλύτερή μου φίλη, Μαρία Αγγελοπούλου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα χέρια της με σήκωσαν...Ευχαριστώ!!!


Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η Χριστίνα Τουρασή και το decoupage της…

Πάνω από το κρεβάτι μου θα βρει κανείς κρεμασμένο ένα μικρό κομμάτι κορμού δέντρου που γράφει πάνω Be happy (Να είσαι χαρούμενη). Το έχω σαν «φυλαχτό». Πρώτον, γιατί η Χριστίνα Τουρασή μου το δώρισε με αγάπη και δεύτερον, γιατί είναι το πρώτο που βλέπω όταν ξυπνάω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ και δεν σας κρύβω ότι μου φτιάχνει τη διάθεση.
Γνώριζα πολλά χρόνια τώρα ότι «πιάνουν τα χέρια της» ή για να είμαι πιο ακριβής ότι «κεντάνε». Στο παρελθόν, μάλιστα, είχα την ευκαιρία να διοργανώσω μαζί της φιλανθρωπικά μπαζάρ, στα οποία αφιλοκερδώς χάριζε τις δημιουργίες της, οι οποίες γινόντουσαν ανάρπαστες χωρίς να προλάβουμε καν να το αντιληφθούμε. Ειδικά εγώ που «χρυσό» πιάνω και ξέρετε τι γίνεται, με θυμάμαι να την κοιτάω αποσβολωμένη να μπλέκει στα δάχτυλά της μια απλή κορδέλα και να την κάνει σε χρόνο dt… έργο τέχνης.
Ένα ωραίο πρωινό την παρακάλεσα να μοιραστεί μαζί μας μερικά από τα μυστικά της τέχνης της. Παρότι είναι δασκάλα βιτρώ στη Χ.Α.Ν.Θ. της ζήτησα να μου δώσει σε πρώτη φάση μερικές φωτογραφίες από τα έργα της που γίνονται με την τεχνική του decoupage, την ίδια τεχνική που χρησιμοποίησε και στο έργο που μου χάρισε, αφού πρώτα μου εξήγησε με λίγα λόγια ότι ντεκουπάζ είναι η τεχνική με την οποία "περνάμε" ένα μοτίβο από ένα χαρτί ή μια χαρτοπετσέτα σε μια επιφάνεια που θέλουμε να διακοσμήσουμε.
Αφού πρώτα σας υποσχεθώ πολύ σύντομα να απολαύσετε και άλλα έργα της (βιτρώ κτλ), να σας ενημερώσω ότι μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο προσωπικό της mail: christinatourasi@hotmail.com.
Με μια προϋπόθεση, όμως: Αν σας αποκαλύψει κάποιο ακόμα από τα μυστικά του ταλέντου της, να είμαι η πρώτη που θα ενημερώσετε. Το δικαιούμαι, δεν νομίζετε;







Υ.Γ. Η Χριστίνα Τουρασή μου έδωσε κι άλλες φωτογραφίες προς δημοσίεση, τις οποίες δεν μοιράζομαι μαζί σας τώρα για δυο λόγους: Πρώτον, η σύνδεσή μου είναι πιο αργή από την καθυστέρηση (έκανα μόλις 2 ώρες να ανεβάσω αυτές) και δεύτερον, θέλω να δημιουργήσω αυτό που λένε "αναμονή κοινού". Για να έχετε αγωνία να δείτε τις υπόλοιπες! Όνειρα "ζωγραφιστά" σε όλους...! Εγώ πριν κοιμηθώ πάω να ρίξω μια ματιά στο "Be happy" μου!

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Η Κατερίνα Κουτουπά μας εκπλήσσει ευχάριστα...

Η Κατερίνα Κουτουπά είναι ο άνθρωπός σας, αν θέλετε να φτιάξετε ένα κόσμημα από εσάς μόνο για εσάς. Από τότε που έμαθα ότι ασχολείται ενεργά με την κατασκευή κοσμημάτων και είδα τα πρώτα της κοσμήματα, άρχισα να την φαντάζομαι σαν τον σερβιτόρο που πάει να πάρει παραγγελία από τον Γιώργο Κωνσταντίνου στην κινηματογραφική ταινία: "Χτυποκάρδια στο θρανίο". Όπως εκείνος προσπαθούσε να εξηγήσει όσο πιο παραστατικά γινόταν το προφιτερόλ που ήθελε, έτσι φαντάζομαι και τους φίλους της Κατερίνας να της περιγράφουν τα κοσμήματα που ονειρεύτηκαν, ζήλεψαν, επιθύμησαν κι εκείνη με το μειλίχιο χαμόγελό της να κάνει τα πάντα για να τους κάνει τα χατίρια. 
Με την Κατερίνα Κουτουπά μπορείς να επικοινωνήσεις κι εσύ στο προσωπικό της mail: katerinoula271@gmail.com, αφού πρώτα μου δώσεις την υπόσχεσή σου ότι δεν θα της κάνεις τη ζωή κόλαση με τις παράλογες απαιτήσεις σου. 
Όταν της ζήτησα να μου πει δυο λόγια για αυτή της τη δραστηριότητα, εκείνη σε χαμηλούς πάλι τόνους και χωρίς καμία έπαρση (την οποία θα δικαιολογούσε αδιαμφισβήτητα η πορεία της μέχρι σήμερα) μου έγραψε: 
  "Με λένε Κατερίνα και η ενασχόλησή μου με την κατασκευή κοσμήματος ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια....Ανακάλυψα πόσο δημιουργική και ευχάριστη έχει γίνει η ζωή μου και πόσο μου αρέσει να φτιάχνω κοσμήματα όπως ακριβώς εγώ θέλω...Ελπίζω να σας εκπλήξουν ευχάριστα".  

Παρακάτω σας δείχνω μόνο ένα μικρό δείγμα από τη δουλειά της. Για να κλέψετε παραπάνω ιδέες, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε την παρακάτω σελίδα στο facebook:  queen's jewellery!!!

 Υ.Γ.: Αύριο θα σας παρουσιάσω ένα ακόμα ταλέντο, την Χριστίνα Τουρασή και τις μοναδικές δημιουργίες της. Όταν βλέπω τα έργα τους αναρωτιέμαι: "Μα να μην πιάνουν καθόλου, βρε παιδί μου, τα δικά μου χέρια": Καλό απόγευμα σε όλους!

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Αφού μεγάλωσες, καλά να πάθεις...

Από το ομότιτλο βιβλίο του Πέτρου Βενέτη, Εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί. 

Δεν έχει σημασία το τι έχεις κάνει για τα παιδιά σου, αλλά το τι τους έμαθες να κάνουν τα ίδια για τον εαυτό τους.

Δεν μπορείς να κερδίσεις, αν δεν έχεις αγοράσει λαχείο. 

Να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις κάθε τιγμή και όχι να κυνηγάς τη στιγμή που θα έχεις όσα νομίζεις ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο. 

Υπάρχουν πολοί που παρακαλούν να παραμεριστούν τα βουνά από τις δυσκολίες, όταν αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι το κουράγιο να τα ανέβουν. 

Ο φόβος χτύπησε την πόρτα. Η πίστη άνοιξε. Δεν υπήρχε κανένας. 



Η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Δεν πέφτεις, εκτός αν σταματήσεις τις πεταλιές. 

Το ουράνιο τόξο δεν είναι ποτέ τόσο όμορφο, όσο όταν έχεις φάει τη βροχή απροστάτευτος. 

Υπάρχουν δυο ειδών εγωιστές: Αυτοί που το παραδέχονται κι εμείς οι υπόλοιποι. 

Κανένας δεν θέλει τους μικρούς ανθρώπους και περισσότερο από όλους...οι μικροί άνθρωποι!

Περηφάνια είναι να είσαι το δικό σου πρόβλημα και η λύση των προβλημάτων των άλλων, και όχι το αντίστροφο. 

Τα λάθη είναι σαν τους προβολείς των αυτοκινήτων. Των άλλων φαίνονται πιο ισχυρά από τα δικά μας και για αυτό μπορεί να μας τυφλώσουν. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Πιο σημαντικό και από την ίδια την επιτυχία είναι ο τρόπος που την κουμαντάρεις, καθώς κι ο βαθμός στον οποίο σε κουμαντάρει. Το να κατακτήσεις την επιτυχία είναι πολύ ωραίο. Το να σε κατακτήσει εκείνη είναι πολύ άσχημο.

Λυπάμαι αυτόν που πρέπει να νικάει πάντοτε. Και αυτόν που νομίζει ότι όλα εξαρτώνται από τη νίκη. 

Η φιλία είναι σαν ένας τραπεζικός λογαριασμός. Δεν μπορείς να τραβάς συνέχεια λεφτά, χωρίς να κάνεις και καταθέσεις. 

Η μοναξιά θεραπεύεται. Αυτά που σε έκαναν να μείνεις μόνος, δεν θεραπεύονται. 

Το να ζεις σαν να πρόκειται να πεθάνεις αύριο είναι εξίσου καλό και κακό σαν να μην πρόκειται να πεθάνεις ποτέ. 

Το χθες είναι ένα τσεκ που ακυρώθηκε. Το αύριο είναι ένα γραμμάτιο. Το σήμερα είναι τα μόνα μετρητά που έχεις. Γι αυτό προσπάθησε να τα ξοδέψεις έξυπνα. 

Σοφός δεν είναι μόνο αυτός που ξέρει πολλά αλλά αυτός που ξέρει πού να βρει τα υπόλοιπα. 

Κανένας δεν μπορεί να σου πει τον σωστό δρόμο αν δεν ξέρεις πού να πας...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να θυσιάζεις το υπαρκτό σήμερα για το πιθανό αύριο...

Από τα λάθη σου μπορείς να μάθεις αν δεν είσαι πολύ απασχολημένος να πείσεις τον κόσμο ότι δεν τα έκανες. 


Μόνο από έρωτα!

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ, Ιστορίες να σκεφτείς

ΒΑΔΙΖΩ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ. 
Το δρόμο μου, που έχει μόνο μία λωρίδα κυκλοφορίας: τη δική μου. 
Στα αριστερά μου, ένας αιώνιος τοίχος χωρίζει το δρόμο μου από το δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, από την άλλη πλευρά του τοίχου. 
Πού και πού σε αυτόν τον τοίχο βρίσκω μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια σχισμή...Και μπορώ να κοιτάξω το δρόμο του γείτονα ή της γειτόνισσάς μου. 
Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται ότι βλέπω στην άλλη άκρη του τοίχου μια μορφή που κινείται στο δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση. 
Κοιτάζω αυτή τη μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη. 
Με βλέπει κι αυτή. Με κοιτάζει. 
Την ξανακοιτάζω. 
Της χαμογελώ...Μου χαμογελά. 
Παίρνει πάλι να βαδίζει το δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω το βήμα μου γιατί ανυπομονώ για την επόμενη ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με αυτήν την γυναίκα. 
Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό. 
Όταν εκείνη φτάνει, κοιταζόμαστε μέσα από το άνοιγμα. 
Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει. 
Μου απαντά με νοήματα. Δεν ξέρω αν σημαίνουν ό,τι και τα δικά μου, αλλά διαισθάνομαι ότι καταλαβαίνει τι θέλω να της πω. 
Νιώθω ότι θα μπορούσα να σταθώ αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει, αλλά ξέρω πως ο δρόμος μου συνεχίζεται. 
Λέω στον εαυτό μου πως ίσως παρακάτω να υπάρχει μια πόρτα. Και ίσως να μπορώ να την διαβώ για να συναντηθώ μαζί της. 
Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά από την επιθυμία, κι έτσι επιταχύνω για να βρω την πόρτα που φαντάζομαι. Αρχίζω να τρέχω με την ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο. 
Λίγο πιο κάτω η πόρτα εμφανίζεται. 
Είναι εκεί, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη μου σύντροφος. Περιμένοντας... Περιμένοντάς με...
Κάνω μια χειρονομία. Αυτή μου επιστρέφει ένα φιλί με τον αέρα. 
Μου κάνει νόημα σαν να με καλεί. Μου αρκεί. Επιτυχάνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της στη δική της πλευρά του τοίχου. 
Η πόρτα είναι πολύ στενή. Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, ρουφάω λίγο το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου. Αλλά το δεξί μου αυτί μένει σφηνωμένο. 
Σπρώχνω. 
Δεν υπάρχει τρόπος. Δεν περνάει. 
Και δεν μπορώ να βοηθήσω με το χέρι μου, γιατί δεν περνάει ούτε δαχτυλάκι εκεί μέσα. 
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσω μαζί με το αυτί μου, κι έτσι παίρνω μια απόφαση. 
Βγάζω ένα σουγιά από τη τσέπη μου, και, με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω το αυτί μου για να περάσω από την πόρτα. 
Και το καταφέρνω: το κεφάλι μου περνάει. 
Αλλά, μετά το κεφάλι μου, βλέπω πως κι ο ώμος μου μένει παγιδευμένος. 
Η πόρτα δεν έχει το σχήμα του σώματός μου. 
Βάζω δύναμη, αλλά δεν υπάρχει λύση. Το χέρι και το σώμα μου έχουν περάσει, αλλά ο άλλος μου ώμος και το άλλο μου χέρι δεν περνούν. 
Και δεν με νοιάζει τίποτα, οπότε...


Κάνω πίσω και χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα. 
Από το χτύπημα, ο ώμος μου εξαρθώνεται και το χέρι μου μένει κρεμασμένο και άψυχο. Αλλά τώρα, ευτυχώς, σε μια θέση που μου επιτρέπει να περάσω την πόρτ. 
Είμαι πια σχεδόν στην άλλη πλευρά. 
Μόλις είμαι έτοιμος να ολοκληρώσω το πέρασμά μου από την σχισμή, συνειδητοποιώ ότι το δεξί μου πόδι έχει μείνει κολλημένο στην άλλη πλευρά. Δεν διστάζω. Είμαι πια σχεδόν δίπλα στην αγαπημένη μου. Δεν μπορώ να κάνω πίσω. Έτσι, αρπάζω τον μπαλτά και σφίγγοντας τα δόντια δίνω ένα χτύπημα και κόβω και το πόδι. 

Ματωμένος, κουτσός, στηριγμένος στον μπαλτά και με το ένα χέρι εξαρθωμένο, με ένα αυτί και ένα πόδι λιγότερο, συναντιέμαι με την αγαπημένη μου. 
"Να' μαι. Επιτέλους πέρασα. Με κοίταξες, σε κοίταξα, σε ερωτεύτηκα. Πλήρωσα όλα τα τιμήματα για σένα. Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζί σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί...Μαζί, για πάντα..."

Αυτή με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός:

"Έτσι, όχι...Έτσι, δεν σε θέλω...Εμένα μου άρεσες όταν ήσουν ολόκληρος".


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Ο Πικραμμένος, του πικραμένου, τον πικραμένο, ω ρε πίκρα…


Μπήκα στον πειρασμό να γράψω και νωρίτερα για τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά μιας και οι γνώσεις μου σε αυτόν τον τομέα είναι προκλητικά…λίγες, αποφάσισα να σιωπήσω Μόλις άκουσα χθες, όμως, το όνομα του υπηρεσιακού μας πρωθυπουργού, αντιλήφθηκα ότι η υπόθεση έχει πλάκα και είπα να…χορέψω κι εγώ. Μήπως όλοι αυτοί που γράφουν αριστερά ή δεξιά τη γνώμη τους, περισσότερα ξέρουν από μένα; Δε νομίζω…
Πίκρα, φίλοι μου! Το είπε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μας, εξάλλου, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σε εκείνο το σημείο ήταν που τον εκτίμησα περισσότερο. «Να πω και κάτι αστείο, κύριε Πρόεδρε. Σήμερα διάβασα σε κάποια εφημερίδα ότι, λόγω ονόματος, θα ήμουν ο καταλληλότερος για να είμαι ο τελευταίος πρωθυπουργός της μεταπολιτεύσεως». Φυσικά και να πεις κάτι αστείο, καλέ μου άνθρωπε. Γιατί να μην πεις; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω μας; Τι πλάκα σπάμε όλοι; 



Έγιναν εκλογές στις 6 Μαΐου; Χαχαχαχαχα…….
Τα στελέχη της Δράσης του Στέφανου Μάνου βλέπουν θετικά μια συνεργασία με τη Δημοκρατική Συμμαχία; Χαχαχχαχαχα…..
Ο Τσίπρας πρότεινε τον Αρσένη για πρωθυπουργό μας και η Παπαρήγα τον ρωτούσε πόσο χρονών να είναι αυτός τώρα και αν ζει ή πέθανε (λίγο πιο ευγενικά). Χαχαχαχαχα……
Ο Βενιζέλος επιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη δύναμη ευθύνης. Χαχαχαχχαχα……
Η Ντόρα Μπακογιάννη πρώτη στο Επικρατείας της ΝΔ. Χαχαχαχαχαχα…….

Και όλα αυτά, την ίδια ώρα που ο προηγούμενος Πρωθυπουργός μας στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του προς τους Έλληνες-μα τι συγκινητικό!!!-αναφέρει:

«Εάν συνεχίσουμε την προσπάθεια προσαρμογής της οικονομίας μας, η ύφεση και η κρίση θα ξεπεραστούν. Η Ελλάδα θα επιστρέψει στη σταθερότητα, σε βιώσιμη ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία».

Μη μου πείτε ότι δεν νιώθετε ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί σας; Μη μου πείτε ότι δεν συγκινείστε από τις φιλότιμες προσπάθειες των πολιτικών μας να ανασυνταχθούν, τώρα που δημοσιεύθηκαν και τα πρακτικά των συνεδριάσεών τους. Μην μου πείτε ότι δεν νιώθετε επιτακτική την ανάγκη να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας και να βάλετε ένα μπουρλότο, όπως θα έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά. 



Διάβασα από περιέργεια το βιογραφικό του Πικραμμένου και μου καλάρεσε. Δεν τον θέλω για υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Τον θέλω για κανονικό Πρωθυπουργό. Δεν θέλω να ξαναψηφίσω. Δεν σεβάστηκαν την πρώτη φορά τη θέση μου, γιατί να την σεβαστούν τη δεύτερη; Δεν ξέρω αν μου κάνει στην ουσία ο Πικραμμένος, ξέρω ότι μου κάνει το όνομά του.Τόσο απλά. Τόσο ρηχά.

Κι αν τολμήσετε να σκεφτείτε ότι είμαι επιφανειακή, σας το ανταποδίδω.

Πικραμένη είμαι. 

Με αγάπη, Βίλυ

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Αν με ξεχάσεις...

Από το βιβλίο Ερωτικά ποιήματα του Πάμπλο Νερούδα

Ένα
θέλω να ξέρεις.

Ξέρεις πώς είναι αυτό;
Κοιτάζω
το κρυστάλλινο φεγγάρι, το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου,
αγγίζω
πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιδωμένο σώμα του ξύλου,
κι όλα με φέρνουν σε σένα,
λες και ό,τι υπάρχει,
αρώματα, φως, μέταλλα,
είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς τα νησιά σου που με περιμένουν.

Ωστόσο,
αν λίγο πάψεις πια να με αγαπάς
θα πάψω κι εγώ να σε αγαπώ λίγο λίγο.

Κι αν ξαφνικά
με ξεχάσεις
μην ψάξεις να με βρεις,
θα σε έχω λησμονήσει.

Αν θεωρείς ότι κρατάει πολύ και είναι τρελός
ο άνεμος από σημαίες
που περνάει από τη ζωή μου
κι αποφασίσεις
να με αφήσεις στην όχθη
της καρδιάς που έχω ρίζες,
σκέψου πως εκείνη τη μέρα,
την ώρα εκείνη
θα σηκώσω τα χέρια
και θα βγουν οι ρίζες μου
για να βρούνε άλλη γη.



Όμως
αν κάθε μέρα,
κάθε ώρα,
νιώθεις προορισμένη για μένα
με γλυκύτητα αψεγάδιαστη.
Αν κάθε μέρα ανεβαίνει
ένα λουλούδι στα χείλη σου για να με βρει,
αχ αγάπη μου, αχ δικιά μου,
μέσα μου όλη τούτη η φωτιά θα επαναλαμβάνεται,
μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί,
η αγάπη μου τρέφεται από την αγάπη σου, αγαπημένη,
κι όσο θα ζεις θα είναι μες στην αγκαλιά σου
χωρίς από τη δική μου να φεύγει.

Προηγούμενη ανάρτηση από το ίδιο βιβλίο: http://moirasou.blogspot.com/2012/04/blog-post_2474.html

Αφηρημένη εγώ;




Η φίλη μου Χριστίνα Δοϊτσίνη ζωγράφιζε από…πάντα. Έτσι το είχα καταχωρημένο στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, καθώς κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της, κολλούσε το βλέμμα μου για ώρα σε ένα σκίτσο της που είχε κορνιζαρισμένο σε μια διακριτική γωνιά του σαλονιού της. Δεν είχα δει άλλο της έργο μέχρι εκείνη την μέρα και την μπρίζωνα συχνά-πυκνά να ξαναπιάσει τα «σύνεργα» της και να ξεδιπλώσει το ταλέντο, που στοιχημάτιζα ότι είχε, κρίνοντας από άλλα ταλέντα της (βλ. γραφιστική). Τον τελευταίο καιρό, η Χριστίνα αποφάσισε να το επιχειρήσει. Όχι για να μου κάνει τη χάρη, δεν είναι τέτοιος τύπος, για να….κάνει προφανώς τη χάρη στον εαυτό της (μιας και είναι τουλάχιστον προκλητικό, βρε αδερφέ, να έχεις ένα τέτοιο ταλέντο και να το έχεις θαμμένο, κάπου σε χειμερία νάρκη). Ένα δείγμα δουλειάς της απολαύσατε, εξάλλου, και σε μια προηγούμενη ανάρτησή μου http://moirasou.blogspot.com/2012/03/blog-post_22.html .
Το θέμα μας εδώ, όμως, είναι άλλο. Την προηγούμενη Παρασκευή, λίγο πριν φύγω από το γραφείο, της στέλνω ένα μήνυμα για «Καλό Σαββατοκύριακο» και την ρωτάω τι θα πραγματεύεται το νέο της έργο. Μου απαντάει, λοιπόν, (δεν θα σας αποκαλύψω τι) και ενθουσιασμένη από το καλοκαιρινό περιεχόμενο του νέου της πίνακα, ρωτάω όλο θράσος:

-Αχ θα μου το αφιερώσεις;
-Α όχι, αυτό θα το αφιερώσω σε μένα.

Με κάποια ακόμα χαριτωμενιά πρέπει να της απάντησα και εκείνη απλά με έβαλε στη θέση μου, όπως συνηθίζει να κάνει όλα αυτά τα χρόνια,, Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φρου φρου και αρώματα, μου απάντησε:

-Θα ήθελα πολύ, κοριτσάκι, να ζωγραφίσω κάτι και να στο αφιερώσω. Αλλά θα ήθελα να κάνω κάτι που σε αντιπροσωπεύει κι εγώ δεν ζωγραφίζω «αφηρημένη τέχνη».

Σας ορκίζομαι ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να κοιτάω την οθόνη. Είμαι βέβαιη ότι στην άλλη πλευρά η Χριστίνα γελούσε μόνη της, καθώς βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ήξερε ακριβώς την έκφραση που είχα πάρει.

Εγώ αφηρημένη; Τι εννοούσε ο ποιητής, στην προκειμένη η ζωγράφος;

Ευθύς αμέσως googl-αρα  τον όρο αφηρημένη τέχνη, για να μου απαντήσει ο αυθάδικος ιστότοπος: «Με τον όρο αφηρημένη τέχνη αναφερόμαστε σε ένα σύγχρονο κίνημα στις εικαστικές τέχνες σύμφωνα με το οποίο αποκλείεται οποιαδήποτε αναφορά στην εξωτερική φυσική πραγματικότητα. Εναλλακτικά, μπορούμε να ορίσουμε ως αφηρημένη την μη παραστατική και μη αντικειμενική τέχνη».

Κοινώς, το Χριστινάκι, μου έλεγε ότι είμαι στον κόσμο μου.

Δεν ξέρω τι της απάντησα στο gmail. Ξέρω ότι με προβλημάτιζε η ατάκα της όλο το Σαββατοκύριακο. Ε και αφού προβληματίστηκα, αφού το έφερα από εδώ, το γύρισα από εκεί, κατέληξα:

Και τι πειράζει που είμαι στον δικό μου κόσμο; Και τι πειράζει να είστε κι εσείς στον δικό σας; Αφού ο κόσμος που μας προσφέρουν δεν μας κάνει. Γιατί να μην «φτιάχνουμε πού και πού το δικό μας παραμύθι»; 
Καλά τα μοτίβα και οι κανόνες, αλλά τελικά μου αρέσει που παίζω κάποιες φορές σε…αφηρημένα ταμπλό. 

 

Εξάλλου, αυτό είναι-ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ-που αγαπάνε οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου σε εμένα. Ε, Χριστινάκι;;;;;;;;;;;

Με αγάπη, Βίλυ

Υ.Γ. Λίαν συντόμως θα σας παρουσιάσω και άλλον πίνακα της Δοϊτσίνη. Αξίζει τον κόπο…

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Το υπόγειο...

Από το βιβλίο Υπόγειο του Φιόντορ Ντοστογιέβσκι

Πιστεύετε σεις το κρυστάλλινο παλάτι, το αιώνια ακατάλυτο, δηλαδή τέτοιο, που μήτε τη γλώσσα κρυφά μπορεί κανείς να του δείξει, μήτε μια πρόστυχη χειρονομία να του κάνει. Ε, λοιπόν, εγώ για τούτο ακριβώς ίσως και να φοβάμαι αυτό το χτίριο, γιατί ξέρω, πως είναι κρυστάλλινο κι αιώνια ακατάλυτο και πως δεν θα'ναι δυνατό, μηδέ κρυφά να του βγάλεις τη γλώσσα. 
Να, έξαφνα: Αν αντί για παλάτι είναι ένα κοτέτσι και πιάσει βροχή εγώ μπορεί να χωθώ στο κοτέτσι, για να μη βραχώ, πάντα όμως, δε θα πάρω κοτέτσι για παλάτι, από ευγνωμοσύνη, που με προφύλαξε από τη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα, πως στην περίπτωη αυτή κοτέτσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, σας απαντώ, αν θα έπρεπε να μένει κανείς μέσα μονάχα, για να μη βρέχεται. 
Τι να γίνει όμως, αν εμένα μου μπήκε στο μυαλό, πως ζει κανείς, όχι μονάχα για να μη βρέχεται, και πως αφού ζεί, ας ζήσει σε παλάτια. Αυτό είναι η βούλησή μου, αυτό είναι οι επιθυμίες μου. Θα το σβήσετε από μέσα μου μόνο, όταν αλλάξετε τις επιθυμίες μου. Ελάτε λοιπόν, αλλάξτε τις, δελεάστε με με κάτι άλλο, δώστε μου κάτι ιδανικό. Στο μεταξύ όμως δε θα πάρω το κοτέτσι για παλάτι. Ακόμη κι αν το κρυστάλλινο κτίριο είναι μηδέν, κι αν κατά τους φυσικούς νόμους είναι αδύνατο να υπολογιστεί, και το φαντάστηκα μονάχα από βλακεία κι από κάτι παλιές συνήθειες της γενιάς μου. Τι με νοιάζει όμως, αν δεν υπολογίζεται! Δεν είναι το ίδιο, αφού υπάρχει στις επιθυμίες μου ή μάλλον αφού υπάρχει, όσο υπάρχουν και οι επιθυμίες μου; Μήπως γελάτε πάλι; Ορίστε, γελάστε. Εγώ θα δεχθώ όλες τις κοροιδίες κι ωστόσο δε θα πω, πως είμαι χορτάτος όταν πεινώ. Ξέρω, πως δε θα ησυχάσω με ημίμετρα, ούτε με την αδιάκοπτη επανάληψη του μηδέν, μονάχα γιατί αυτό υπάρχει πραγματικά. Δεν θα δεχθώ σαν εκπλήρωση της επιθυμίας μου τη λαϊκή πολυκατοικία με συμβόλαιο για χίλια χρόνια και για κάθε περίπτωση, με τον οδοντογιατρό Βαγκενχάιμ στην ταμπέλα. Καταστρέψτε τις επιθυμίες μου, σβήστε τα ιδανικά μου, δείξτε μου κάτι καλύτερο κι εγώ θα σας ακολουθήσω. Μπορείτε ακόμα να μου πείτε, πως δεν αξίζει να δεσμεύεται κανείς. Μα στην περίπτωση αυτή, μπορώ να σας απαντήσω κι εγώ το ίδιο. Συζητάμε σοβαρά. Αν, όμως, δεν θέλετε να με θεωρήσετε άξιο της προσοχής σας, δεν θα παρακαλέσω και πολύ. Έχω το καταφύγιό μου ανάμεσα στο πάτωμα και στο ταβάνι. 


Κι όσο ακόμα ζω και επιθυμώ, ας ξεραθεί το χέρι μου, αν φέρω έστω κι ένα τουβλάκι για την ανέγερση αυτής της πολυκατοικίας! Μην κοιτάτε, που προτύτερα εγώ ο ίδιος απέριψα το κρυστάλλινο χτίριο για μόνη την αιτία, πως θα'ναι αδύνατο να το κοροιδέψεις βγάζοντας τη γλώσσα. Το λεγα αυτό όχι γιατί μου αρέσει τόσο, να βγάζω τη γλώσσα μου. Μπορεί να θύμωνα μονάχα ακριβώς, γιατί ανάμεσα σε όλα μας τα κτίρια να μη βρίσκεται ένα τέτοιο, που να μην είναι για να του βγάλει κανείς τη γλώσσα. Απεναντίας, θα προσφερόμουν να μου κόψουν εντελώς τη γλώσσα από ευγνωμοσύνη, αν όλα γίνονταν έτσι, που να μην μου έρχεται ποτέ η διάθεση να τη βγάλω. Τι με νοιάζει αν αυτό είναι αδύνατο κι αν πρέπει να μείνουμε ευχαριστημένοι με τις υπάρχουσες πολυκατοικίες. Γιατί, λοιπόν, να είμαι φτιαγμένος με τέτοιες επιθυμίες; Να μαι τάχα έτσι φτιαγμένος, μονάχα για να φτάνω στο συμπέρασμα, πως όλα μου τα φερσίματα είναι μια κοροϊδία; Να έγκειται τάχα σε αυτό όλος ο σκοπός; Δε νομίζω. 
Ξέρετε όμως κάτι; Είμαι πεπεισμένος, πως εμάς, που κατοικούμε ανάμεσα στο πάτωμα και στο ταβάνι, πρέπει να μας κρατούν πολύ σφιχτά από το χαλινό. Γιατί, μολονότι είμαστε ικανοί να μείνουμε στον αποπνιχτικό αυτό χώρο σιωπηλοί ολόκληρα σαράντα χρόνια, ωστόσο, άμα βγούμε στον κόσμο και αρχινήσουμε να μιλάμε, λέμε, λέμε, λέμε...

Υ.Γ. Στις ελεύθερες ώρες μου δεν διαβάζω σε καμία περίπτωση Ντοστογιέβσκι. Όχι απαραίτητα γιατί μου πέφτει βαρύγδουπος. Επειδή χρειάζομαι ώρα να κατανοήσω το βαθύτερο νόημα όσων λέει και στην fast food εποχή που ζούμε, αυτό μοιάζει σπατάλη χρόνου. Παρόλα αυτά, διάβασα σχεδόν τυχαία αυτό το απόσπασμα και το αγάπησα. Το "παλάτι" και το "κοτέτσι" χρησιμοποιούνται προφανώς μεταφορικά. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια...Καληνύχτα!

Είπαν...

Από το βιβλίο Είπαν... του Πάσχου Μανδραβέλη.

Αγάπη

Από τη στιγμή που μια γυναίκα σού δίνει την καρδιά της, δεν μπορείς να ξεφορτωθεί την υπόλοιπη. 
                                                                                           John Vanbrugh

Άγχος

Μην αρχίσεις να αγχώνεσαι τώρα για το τι πρόκειται να συμβεί. Είσαι αρκετά σπαστικός με το άγχος σου για ό,τι συμβαίνει. 
                                                                                         Lauren Bacall

Αισιοδοξία

Μπορεί οι απαισιόδοξοι να έχουν μακροπρόθεσμα δίκιο, οι αισιόδοξοι όμως περνούν καλύτερα στο μεταξύ.                                                                             Ανώνυμος

Ακατανόητο

Δεν μπορώ να το καταλάβω. Δεν μπορώ να καταλάβω καν αυτούς που το καταλαβαίνουν.
                                                                                         Juliana

Αλκοόλ

Δεν εμπιστεύομαι τις καμήλες κι οποιονδήποτε άλλο μπορεί να αντέξει μία βδομάδα χωρίς ποτό. 
                                                                                       Joe E. Lewis
Ανόητος

Αφού είσαι ηλίθιος, γιατί παριστάνεις το βλάκα;
                                                                                      Ανώνυμος

Απλότητα

Όσο απλό είναι να περιπλέξεις τα πράγματα, τόσο περίπλοκο είναι να τα απλοποιήσεις. 
                                                                                     Ανώνυμος

Αποφασιστικότητα

Θα σου δώσω ένα οριστικό "ίσως". 
                                                                                   Samuel Goldwyn

Αποχαιρετισμός

Αντίο σας. Πέρασα ένα υπέροχο απόγευμα. Αλλά δεν ήταν το σημερινό. 
                                                                                   Groucho Marx

Γάμος

Ο μήνας του μέλιτος τελειώνει όταν αυτήν αρχίζει να αναρωτιέται τι απέγινε ο άνδρας που παντρεύτηκε κι αυτός τι έγινε το κορίτσι που δεν παντρεύτηκε.
                                                                                  Evan Esar



Γέλιο


Όλα είναι αστεία, αρκεί να συμβαίνουν σε κάποιον άλλον. 
                                                                                   Will Rogers


Γυναίκα


Μια γυναίκα χωρίς άντρα είναι σαν ένα ψάρι χωρίς ποδήλατο. 
                                                                                  Gloria Steinem


Διπλωματία


Διπλωματία είναι η τέχνη να επιτρέπεις στον άλλο να κάνει το δικό σου.
                                                                              David Frost


Δύναμη

Το να είσαι ισχυρός είναι όπως το να είσαι κυρία. Αν πρέπει να το λες στους άλλους ότι είσαι, δεν είσαι. 

                                                                               Margaret Thatcher


Ενδιαφέρον


Δεν πίνω για να γίνω "ενδιαφέρων τύπος". Πίνω μπας κι αποκτήσουν οι άλλοι ενδιαφέρον.
                                                                              Ανώνυμος


Εργασία


-Πόσο καιρό δουλεύετε σε αυτήν την εταιρεία;
-Από την ημέρα που απείλησαν να με απολύσουν. 
                                                                          Ανώνυμος

Ευγένεια

Τακτ είναι να κάνεις τον επισκέπτη σου να νιώθει σαν το σπίτι του, όσο κι αν ήθελες να είναι εκεί. 
                                                                          Ανώνυμος


 Μνήμη


Ποτέ δεν ξεχνώ ένα πρόσωπο, αλλά στην περίπτωσή σας θα κάνω μια εξαίρεση. 
                                                                         Groucho Marx


Πείρα

Το απόγευμα ξέρει ό,τι το πρωί δεν μπορεί να υποπτευθεί. 
                                                                         Ανώνυμος


Προσευχή


Συγχώρα, Θεέ μου, τα μικρά αστεία που σου κάνω και θα συγχωρήσω τα μεγάλα που μου κάνεις. 
                                                                           Robert Frost


Φιλία


Οι φίλοι είναι ο τρόπος του Θεού να μας ζητήσει συγγνώμη για τους συγγενείς που μας έδωσε.
                                                                           Ανώνυμος























                                                          








Πέντε λεπτά θα κλάψω και ΔΕΝ τελειώνω!


 

Αν με γνώριζε κανείς πριν από πολλάααα χρόνια-τόσα που ούτε κι εγώ θυμάμαι πια-θα έλεγε ότι είμαι το "κορίτσι-τα κλάματα στην πρίζα". Έκλαιγα με το παραμικρό. Δεν χρειαζόμουν αιτία και αφορμή. Λίγο να με πίεζες, λίγο να με τσιγκλούσες και ευθύς αμέσως βούρκωναν τα μάτια μου και με έπαιρναν τα ζουμιά. Όπου κι αν βρισκόμουν, με όποιον κι αν είχα απέναντί μου...
Με το πέρασμα των χρόνων, και καθώς πολλοί είχαν σπεύσει να εκμεταλλευτούν αυτή μου την "αδυναμία", πήγα στο άλλο άκρο. Δεν έκλαιγα που να με έσκαγες...Μπορεί να πρηζόμουν, μπορεί να έσφιγγα τα δόντια μου, μπορεί να κοκκίνιζα ολόκληρη από τον θυμό, τη θλίψη μου, την απογοήτευσή μου αλλά δάκρυ δεν θα έβλεπες. 
Με περηφάνια, μπορώ πια να καυχηθώ πλέον ότι τα τελευταία χρόνια, μάλλον έχω καταφέρει να βρω την... "χρυσή τομή". Κάπως έτσι δεν το λένε αυτό; (δεν τα πάω καλά, βλέπετε, με τα "μέσα", προτιμώ τα άκρα). Κλαίω μόνο όταν εμπιστεύομαι αυτόν που θα έχει την "τιμή" να μοιραστεί αυτήν την ιδιαίτερη στιγμή μαζί μου. Και αυτός είναι ο δικός μου νόμος. Χωρίς εξαιρέσεις. Κάπου σε αυτό το σημείο, μάλιστα, να επισημάνω ότι το δικό μου κλάμα, δεν είναι ένα απλό, ξερό, αδιάφορο κλάμα. Έχω μεγάλη γκάμα. Το βουβό, το παραπονιάρικο, εκείνο με τους αναστεναγμούς και τέλος, εκείνο το "να μην σου 'τύχει", εκείνο με τους λυγμούς. 
Με αυτό, το τελευταίο, έκλαιγα προχθές επί μιάμιση περίπου ώρα. Κι ας έχω δει το " The Notebooκ" ίσαμε δέκα φορές μέχρι και σήμερα. Η κορύφωση του γοερού κλάματος, έγινε όταν ο Νόα- ο πρωταγωνιστής ντε- είπε στην αγαπημένη του-λίγο πριν εκείνη πάρει την κρίσιμη απόφασή της ζωής της- ότι ξέρει ότι ο δρόμος μέσα στη σχέση τους δεν θα είναι εύκολος, αλλά αυτόν και μόνο αυτόν θέλει να ακολουθήσει (δική μου μετάφραση). Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η ατάκα του έργου είναι που πάντα με καθήλωνε. Μη σας πω και περισσότερο από την τελευταία σκηνή του "Ημερολογίου" (έτοιμη ήμουν να την αποκαλύψω, αλλά αξίζει να μην το κάνω, για τον έναν-δυο που δεν έχουν δει ακόμα την ταινία).
Μέσα σε μια σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική, λοιπόν, όλα είναι θέμα αποφάσεων. Τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε και τι απαιτούμε να πάρουμε. Μην το θεωρήσετε σκληρό. Δεν το εννοώ ακριβώς έτσι, δεν χρησιμοποιώ κομπιουτεράκι. Δεν υπολογίζω με μαθηματικές πράξεις. Δεν βάζω πρόσιμα, ισούται, πηλίκα και παρανομαστές. Βάζω, όμως, προϋποθέσεις, βάζω δεδομένα, βάζω "εν κατακλείδι". Δεν είναι εύκολο πράγμα "η σχέση". Ό,τι σχέση και να είναι. Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι μπορείς να θυσιάσεις, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι μπορείς να αφήσεις πίσω, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι μπορείς να διεκδικήσεις. Και ακόμα κι αν δεν ξέρεις σήμερα, πρέπει να ξέρεις ότι θέλεις και μπορείς να μάθεις αύριο, αν θέλεις να έχει "μέλλον" αυτή η σχέση.

 
Δεν ξέρω αν το μυαλό είναι αυτό που αποφασίζει ότι αξίζει να δοκιμάσεις μια σχέση, ακόμα κι αν αυτή προνημύεται πολύ δύσκολη, ή τελικά η καρδιά είναι αυτή που παίρνει αυτήν την ομολογουμένως δύσκολη και κρίσιμη απόφαση.
Ξέρω μόνο ότι μετά το "κλάμα", το γοερό, το πολύωρο, το εξουθενωτικό, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά. Μια αγκαλιά που σε διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα είναι εκεί για σένα, χωρίς να σε παρεξηγήσει, απλά για να σε ξαναθέσει υπό την προστασία της.  Κι ας μην είναι αλήθεια ότι απαραίτητα όλα θα πάνε καλά. Όσο θα υπάρχει αυτή η αγκαλιά για τον καθένα μας, τα πράγματα θα έχουν προοπτική να πάνε καλά και αυτό από μόνο του είναι αρκετό, ακόμα κι αν δεν φαίνεται πάντα αρκετό. Κι αν δεν πάνε όλα καλά με την πρώτη, θα πάνε με την δεύτερη. Κι αν δεν πάνε και με τη δεύτερη, θα ξαναχωθούμε σε εκείνη, την μία αγκαλιά, θα ανακτήσουμε δυνάμεις και θα ξαναπροσπαθήσουμε και τρίτη και τέταρτη φορά.
Με ΜΙΑ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΑΠΟΛΥΤΗ προϋπόθεση:

Ότι γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι o δρόμος δεν θα είναι πάντα εύκολος, αλλά είναι και ο μόνος που θέλουμε να ακολουθήσουμε...

Με αγάπη,
Βίλυ


 

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Τα βατραχάκια στο αφρόγαλο...

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ, Να σου πω μια ιστορία.

Μια φορά, δυο βατραχάκια, έπεσαν σε ένα βάζο με αφρόγαλα. 
Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν. Ήταν αδύνατο να κολυμπήσουν ή να επιπλεύσουν για πολύ μέσα  σε εκείνη την πηχτή  μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο. Στην αρχή, τα βατραχάκια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου. Όμως, ήταν ανώφελο. Απλώς πλατσούριζαν στο ίδιο σημείο και βυθίζονταν περισσότερο. Ένιωθαν ότι γινόταν όλο και δυσκολότερο  να ανέβουν στην επιφάνεια και να αναπνεύσουν. 
Το ένα φώναξε: ¨Δεν μπορώ άλλο. Είναι αδύνατον να βγεις από εδώ. Σε αυτό το υλικό δεν μπορείς να κολυμπήσεις. Αφού θα πεθάνω, δεν βλέπω γιατί πρέπει να παρατείνω το βάσανό μου. Τι νόημα έχει να πεθάνεις εξαντλημένος από μια στείρα προσπάθεια;¨. 
Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως. Το κατάπιε κυριολεκτικά το πηχτό άσπρο υγρό. 

 
Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο και ίσως πιο πεισματάρικο, σκέφτηκε: ¨Δεν γίνεται! Δεν υπάρχει τρόπος να κουνηθείς  μέσα σε αυτό το πράγμα. Ωστόσο, παρόλο που ο θάνατος πλησιάζει, προτιμώ να παλέψω ως την τελευταία μου πνοή. Δεν θέλω να πεθάνω ούτε δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου¨.
Συνέχισε να προσπαθεί και να πλατσουρίζει  στο ίδιο σημείο, δίχως να προχωρεί ούτε εκατοστό, ώρες και ώρες.
Και ξαφνικά, τόσο που χτυπούσε τα πόδια του, το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτυρο. 
Έκπληκτο, το βατραχάκι πήδηξε και πατινάροντας έφτασε στην άκρη του δοχείου. Και γύρισε στο σπίτι του κοάζοντας χαρούμενο. 

Υ.Γ. Αφιερωμένο στην μαμά μου. Αν δεν ήταν εκείνη, δεν θα ήξερα πώς να ¨πλατσουρίζω¨ σήμερα. 

Υ.Γ.1. Άννυ μου, αν διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση, προσεχώς έρχεται και ο Μπουσκάλια. 

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

"Το νόημα της ζωής"

Από το βιβλίο "Το νόημα της ζωής-Όπως το είδαν άνθρωποι διαπρεπείς και ενάρετοι" των Εκδόσεων Πατάκη.



  • Κοίτα, δε θέλω να το παίξω φιλόσοφος, αλλά νομίζω ότι αφού είσαι ζωντανός πρέπει να κουνάς χέρια και πόδια, πρέπει να στριφογυρίζεις, γιατί η ζωή είναι το άκρο αντίθετο του θάνατου, και για αυτό πρέπει τουλάχιστον να σκέφτεσαι φωναχτά και πολύχρωμα, αλλιώς δεν είσαι ζωντανός.  Mel Brooks-Αμερικανός κωμικός και σκηνοθέτης.
  • Πώς μετράς την επιτυχία; Γελώντας συχνά και πολύ, κερδίζοντας το σεβασμό έξυπνων ανθρώπων και την αγάπη των παιδιών, απολαμβάνοντας την εκτίμηση έντιμων επικριτών και υπομένοντας την προδοσία κακών φίλων, εκτιμώντας το κάλλος. Ralf Waldo Emerson-Αμερικανός φιλόσοφος.
  • Προσπάθησε το ταξίδι από την κούνια ως τον τάφο να είναι ενδιαφέρον. Robert Duvall-Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης.
  • Η ζωή είναι σαν μια βόλτα με το τρενάκι του λούνα πάρκ. Δενόμαστε και κανένας δεν μας σταματάει. Όταν ο γιατρός σε χτυπάει στον ποπό, σου δίνει το εισιτήριο και ξεκινάς. Στα περάσματα από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση κι από εκεί στην ωριμότητα, μερικές φορές σηκώνεις τα χέρια σου και ουρλιάζεις, κι άλλες αρπάζεσαι γερά από την μπάρα μπροστά σου. Όμως η ουσία είναι η βόλτα. Το καλύτερο που έχεις να ελπίζεις στο τέλος της ζωής, είναι να σου έχει κοπεί η ανάσα και να έχεις ανακατεμένα τα μαλλιά και όχι το στομάχι σου. Jerry Seinfeld-Αμερικανός κωμικός.
  • Η συνταγή μου για τη ζωη είναι απλή. Ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδυ. Στο ενδιάμεσο, περνάω όσο καλύτερα μπορώ. Cary Grant-Αμερικανός ηθοποιός.   
  • Βλέπω τη ζωή σαν ένα χορό. Πρέπει ένας χορός να έχει νόημα; Χορεύεις επειδή το απολαμβάνεις. Jackie Mason-Αμερικανίδα κωμικός. 
  • Η ζωή δεν αξίζει, αν δεν μπορείς να είσαι αδιάκριτος με τους στενούς σου φίλους. Isaiah Berlin, Άγγλος φιλόσοφος και ιστορικός. 
  • Η ζωή είναι μια σειρά από συγκρούσεις με το μέλλον, δεν είναι το σύνολο αυτών που ως τώρα είμαστε, αλλά αυτό που λαχταράμε να γίνουμε. Jose Ortega y Gasset, Ισπανός φιλόσοφος.  
  • Να είσαι ο εαυτός σου και να γίνεις αυτό για το οποίος είσαι ικανός, αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ζωής. Robert Lewis Stevenson, Σκοτσέζος συγγραφέας. 
  • Τώρα πια πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό από τη δική μας παράλογη απόπειρα να το ερμηνεύσουμε σαν να έχει μια υποκείμενη αλήθεια. Umberto Eco-Ιταλός μυθιστοριογράφος.
  • Αγνοώ τη σημασία του ρόλου μου στο θέατρο της ζωής, γιατί δε γνωρίζω τους ρόλους που παίζουν οι άλλοι. Rabindranath Tagore-Ινδός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.
  • Ζωή είναι η τέχνη να καταλήγεις σε επαρκή συμπεράσματα από ανεπαρκή δεδομένα. Samuel Butler-Άγγλος σατιρικός συγγραφέας.
  • Δεν όρισα τη ζωή μου. Δεν τη σχεδίασα. Ποτέ μου δεν πήρα αποφάσεις. Τα γεγονότα αποφάσιζαν για μένα. Έτσι είναι η ζωή. B.F. Skinner, Αμερικανός ψυχολόγος.  
  •  Ήθελα μια τέλεια κατάληξη... Τώρα, με μεγάλο κόστος, έμαθα πώς σε κάποια ποιήματα οι στίχοι δεν ταιριάζουν, και πως κάποιες ιστορίες δεν έχουν ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος. Ζωή είναι το άγνωστο, η ανάγκη για αλλαγή, είναι να αδράχνεις τη στιγμή και να την ξεζουμίζεις, δίχως να ξέρεις τη συνέχεια. Γλυκιά αβεβαιότητα. Gilda Radner-Αμερικανίδα κωμικός.
  • Είμαι αυτό που είμαι. Το να ψάχνεις για "αιτίες" είναι εκτός θέματος. Joan Didion-Αμερικανίδα συγγραφέας.
  • Η μεγαλύτερη παρηγοριά που αντλούμε από το εφήμερο όλων των πραγμάτων, είναι το δικαίωμα να λέμε σε κάθε δύσκολη στιγμή "κι αυτό θα περάσει". Nathaniel Hawthorne, Αμερικανός συγγραφέας.
  • Ένα επικίνδυνο ρίσκο είναι η ζωή. Αν ήταν στοίχημα, δε θα το έβαζες. Tom Stoppard-Άγγλος θεατρικός συγγραφέας.
  • Σταμάτα να ανησυχείς-κανένας δεν φεύγει από τον κόσμο ζωντανός. Clive James, Αυστραλός συγγραφέας και κριτικός.