Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Μια ζωή για μένα moirasou.org

"Πώς βγαίνει μια τέτοια φωνή από μια τόσο μικροσκοπική φιγούρα"; 

Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν είδα για πρώτη φορά την Ευρυδίκη πάνω στην τεράστια πίστα της Θεσσαλονίκης, λίγο πριν μου παραχωρήσει την πρώτη μας συνέντευξη (ακολούθησαν μετέπειτα άλλες δύο). Η τεράστια αυτή πίστα -η λίγο κρύα με μια γρήγορη ματιά- ξαφνικά ζέστανε τόσο πολύ από τη φωνή της που δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Έμοιαζε τόσο εύθραυστη, μα ταυτόχρονα τόσο δυναμική. Έμοιαζε τόσο "μικρή", μα τελικά αβίαστα αποδείκνυε πόσο "μεγάλη" ήταν.
Για μένα μέχρι τότε ήταν το κορίτσι που τραγουδούσε «Τρελαίνεις την πυξίδα μου και δείχνει όπου πας», για μένα ήταν η γυναίκα που ερμήνευε το «Μίσησέ με δεν πειράζει/μου φτάνει που θα ξέρω πως νιώθεις και για μένα κάτι», για μένα ήταν μέχρι να την γνωρίσω ήταν μια…ιδιαίτερα «ιδιαίτερη» τραγουδίστρια.
Περνώντας δύο ώρες μαζί της, στο καμαρίνι της, γνώρισα μια άλλη Ευρυδίκη. Αυτή που αργότερα θα έγραφε και θα τραγουδούσε «Κι είμαι πια 36 και φοβάμαι/γιατί κάνω ακόμα σαν παιδί». Αυτήν που θα με μάγευε λίγα χρόνια μετά με το «μόνη δεν ξέρω να ζω/κι όμως μακριά σου να φτιάξω μπορώ/ μια ζωή για μένα».
Αυτή που με κάνει και κλαίω από συγκίνηση κάθε φορά που ακούω το τραγούδι της «Ονειρεύομαι ακόμα μαμά».
"Και χάθηκα σε ένα μακρύ ταξίδι/αγάπησα και πόνεσα πολύ/προσπάθησα κι αν έχασα στο τέλος, κράτησα για μένα μια στιγμή".
Ευρυδίκη, σε ευχαριστώ!

Η αγάπη σου για τη μουσική, το τραγούδι και τον χορό ξεκίνησε όταν ήσουν ακόμα μικρό κορίτσι, με μαθήματα κιθάρας, θεωρίας, αρμονίας και πιάνου στο Ελληνικό Ωδείο Λευκωσίας. Σήμερα εσύ είσαι αυτή που φοράς το κοστούμι της «δασκάλας» στο ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ – STUDIO του Γιώργου Θεοφάνους. Ποια είναι τα συναισθήματά σου έως τώρα από αυτήν την πρωτόγνωρη εμπειρία;
Είμαι πρώτα από όλα χαρούμενη που βρίσκομαι κοντά σε νέα παιδιά και εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία που μου δίνεται να μεταφέρω τις εμπειρίες μου και να μεταδώσω τις γνώσεις μου σε νέους που έχουν τη διάθεση να μάθουν.
Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν δασκάλα, αλλά σαν έναν άνθρωπο που έχοντας αφιερώσει χρόνια σε σπουδές και έχοντας εξασκήσει χρόνια το επάγγελμα του τραγουδιστή έχοντας υπάρξει αμέτρητες φορές σε μεγάλες σκηνές, έρχεται να διδάξει τις εμπειρίες του βοηθώντας ουσιαστικά τους νέους να ανακαλύψουν τον "μουσικό" εαυτό τους και να εξελίξουν τις ικανόνητες και το ταλέντο τους.
Φέτος μπαίνουμε στη δεύτερη χρονιά λειτουργίας της σχολής "ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ" και ετοιμάζουμε και καινούρια τμήματα advanced  για τα παιδιά που ξεκίνησαν πέρσι καθώς επίσης και για νέους μαθητές οι οποίοι είναι ήδη πιο προχωρημένοι.
Το τελικό αποτέλεσμα πάντως της πρώτης μας χρονιάς, που φάνηκε και στην τελευταία παράσταση που κάναμε στο FAKTOR στην Αθήνα με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη και περήφανη για όλα τα παιδιά.

Στο προσωπικό σου site http://www.evridiki.gr αναφέρεται ότι τα καινούρια σου τραγούδια μιλάνε για τα όνειρα που γεννιούνται καθημερινά, για τα “θέλω” που γίνονται ανάγκη, τις επιλογές που αλλάζουν τον κόσμο μας και μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τα λάθη που μας στοιχειώνουν, τις χαμένες ευκαιρίες, τους μικρούς αποχωρισμούς που αφήνουν τα σημάδια τους στην ψυχή μας, τις απαντήσεις που δε θα’ ρθουνε ποτέ και….. για τα όμορφα πράγματα που κρύβονται στα παραμύθια. Μίλησέ μου για αυτά τα νέα τραγούδια, λοιπόν.
Τα τραγούδια μου κρύβουν μέσα τους τα όνειρα μου, τις σκέψεις μου, τις αδυναμίες μου, τις μικρές χαρές και τις μικρές απογοητεύσεις μου. Είναι τραγούδια "αληθινά" γιατί μιλάνε στην ψυχή μου, είτε είναι ερωτικά είτε κοινωνικά...η προσωπικότητα ενός ανθρώπου αποτελείται από πολλές πλευρές και αυτό θέλησα να εκφράσω μέσα από αυτή τη δουλειά μου. Έγραψαν για μένα φίλοι, όπως ο Κώστας Τουρνάς, ο Γιώργος Θεοφάνους ,η Ευσταθία, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ο Κυριάκος Ντούμος, ο Θοδωρής Μαραντίνης, ο Δημήτρης Κοργιαλάς, ο Θάνος Παπανικολάου, η Βίκυ Γεροθόδωρου, ο Σταύρος Σταύρου και τραγούδησαν μαζί μου επίσης αγαπημένοι φίλοι όπως ο Μιχάλης Κεχαγιάς, η Πέγκυ Ζήνα και ο Γιώργος Παπαδόπουλος. Ένας ακόμα λόγος να νιώθω ότι στήθηκε μια μικρή γιορτή για χάρη μου όταν έχω τη συμμετοχή τόσων αγαπημένων και σημαντικών συναδέλφων στο δίσκο που με αυτόν σηματοδοτείται ουσιαστικά η είσοδος στη τρίτη δεκαετία της καριέρας μου. Εύχομαι και τα επόμενα που θα ρθούν να γίνει με τόση αγάπη και προθυμία.


 Στην πρώτη συνέντευξη που κάναμε μαζί πριν από πολλά χρόνια ήσουν στην φάση να επιχειρήσεις να βγάλεις στο φως και τα δικά σου τραγούδια ενώ σήμερα πια το έχεις τολμήσει. Πώς είναι να ¨ξεγυμνώνει¨ κανείς με αυτόν τον τρόπο το «είναι» του; Μόνο τότε μπορεί να νιώσει κανείς ολοκληρωμένος καλλιτέχνης;
Δεν είναι εύκολο να λέει κανείς τα δικά του τραγούδια, ειδικά όταν αυτά γράφονται μέσα από δικές σου εμπειρίες και είναι πιο προσωπικά όπως τα δικά μου. Παρόλα αυτά είναι απαραίτητο πια για μένα και μόνο τότε αισθάνομαι, όπως πολύ σωστά το έθεσες, ολοκληρωμένος καλλιτέχνης.


Είναι γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια πειραματίστηκες με διάφορες μορφές καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Το 2001, μάλιστα, συμμετείχες με μεγάλη επιτυχία και στο musical «Ο βασιλιάς κι εγώ». Αυτό εννοούσες όταν δήλωνες σε μια συνέντευξή σου ότι "δε θα γεράσω σε αυτό το χώρο με απωθημένα;"
Κάπως έτσι πρέπει να το εννοούσα. Έχω πάντα την τάση να θέλω να κάνω το δικό μου, να επιμένω σε πράγματα ακόμα κι όταν άλλοι μου λένε ότι κάνω λάθος...και έχω κάνει και τα δικά μου λαθάκια, αλλά πάλι ξεροκέφαλη είμαι και πεισματάρα. Ναι, δεν μ' αρέσουν τα απωθημένα, ούτε στη μουσική μου ούτε στη ζωή μου. Για κάποιο λόγο που μάλλον αυτό με κάνει συγκροτημένο άνθρωπο, στη ζωή μου βάζω "πρέπει" και "μη"...στη μουσική μου ποτέ. Έχω, όμως, μάθει πια καλά τον εαυτό μου και ξέρω ότι ό,τι μου λέει το ένστικτο μου είναι μάλλον για καλό μου κι έτσι το ακολουθώ. Νομίζω ότι καλλιτεχνικά μόνο καλό μπορεί να μου κάνει.


Ονειρεύομαι ακόμα μαμά". Είσαι έτοιμη κάποια στιγμή να στο τραγουδήσει ο γιος σου, ο Άγγελος; Γιατί τα χρόνια θα περάσουν κι εκείνος με τη σειρά του θα αγαπήσει, θα φοβηθεί και είμαι βέβαιη ότι θα συνεχίσει παρόλα αυτά να ονειρεύεται…
Ελπίζω ότι θα συνεχίσει να ονειρεύεται... γιατί αυτή η νέα γενιά έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα και δυσκολίες. Αυτό όμως είναι κάτι που προσπαθώ συνεχώς να του λέω και να του υπενθυμίζω...ότι πρέπει να κάνουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε και όχι να ονειρευόμαστε με βάση τη ζωή που μας επιβάλλουν να ζούμε. Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί και μαθαίνουμε να επιμένουμε και να οραματιζόμαστε. Σε αυτή τη νέα γενιά βασιζόμαστε για το μέλλον της χώρας μας, για την ευημερία, την πρόοδο και στο τέλος της ημέρας ακόμα και για την ίδια την ελευθερία μας.


Ο Δημήτρης Καμπάς σου σκηνοθέτησε το βιντεοκλίπ του νέου σου τραγουδιού «Μια ζωή για μένα» και μάλιστα με γυρίσματα που έγιναν στα λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη. Τελικά αυτό είναι το λάθος που κάνουμε στις σχέσεις μας; Ζούμε μια ζωή για τον άλλον και ξεχνάμε τις δικές μας ανάγκες και τα δικά μας θέλω;
Δυστυχώς αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τη δυστυχία και τη μιζέρια σε πολλά ζευγάρια και όχι μόνο. Ακόμα και στη δουλειά μας πολλές φορές λειτουργούμε με τρόπο που εξυπηρετεί άλλους και όχι εμάς τους ίδιους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πνιγόμαστε, να δυσφορούμε, να έχουμε θυμό μέσα μας, να είμαστε δυστυχισμένοι και να είμαστε οι ίδιοι σαν μία ωρολογιακή βόμβα έτοιμοι να εκραγούμε...


Θέλω να μοιραστείς μαζί μας τα αγαπημένα σου τραγούδια. Το αγαπημένο τραγούδι των παιδικών σου χρόνων…εκείνο που αγαπάς να ακούς όταν είσαι θυμωμένη ή ευτυχισμένη…εκείνο που κάθε φορά που το ακούς το μυαλό σου πηγαίνει αυτόματα στον Δημήτρη Κοργιαλά…
LA VIE EN ROSE - EDITH PIAF, NE ME QUITTE PAS - JAQUES BREL,  SUSPICIOUS MINDS - ELVIS PRESLEY...Το τραγούδι που μου φέρνει στο μυαλό τον Δημήτρη είναι εννοείται το WITHOUT YOU I'M NOTHING - PLACEBO , αυτό ακούγαμε συνέχεια και φόραγε και το μπλουζάκι τους την εποχή που γνωριστήκαμε όπως επίσης και το FRIDAY I'M IN LOVE των THE CURE.

Τι να περιμένουμε μελλοντικά από την Ευρυδίκη;
Κάνω αρκετά σχέδια για τον επόμενο χειμώνα, αλλά προτού ανακοινώσω ο,τιδήποτε να πω ότι σημασία έχει να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε την υγεία μας για να μπορούμε να κάνουμε σχέδια και να δούμε λίγο φως στον ορίζοντα σε σχέση με το μέλλον της χώρας μας ώστε να αρχίσουμε ξανά να δημιουργούμε. Προς το παρόν να σας πω ότι ελπίζω μέσα στον Οκτώβριο-Νοέμβριο να ανεβάσω μία παράσταση που δουλεύω στο μυαλό μου εδώ και δύο χρόνια και αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά παρά τις οικονομικές αντιξοότητες...δουλεύω επίσης πάνω στο άλμπουμ με τις διασκευές τραγουδιών από όλη τη δισκογραφία μου και συζητάμε και για μία μουσικοθεατρική παράσταση που γράφει μία πολύ καλή μου φίλη, αλλά λεπτομέρειες θα μπορώ να σας πω το χειμώνα.





Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;

Ένα ζευγάρι κάποτε πήγε σε μια σχολή χορού, αποφασισμένο να μάθει τάνγκο. Η γυναίκα είχε πάει, λένε, με τη θέλησή της ενώ ο άντρας είχε συρθεί εκεί μετά από τους "καπάτσικους" εκβιασμούς της. Ο δάσκαλος τους περίμενε πανέτοιμος και προτού πει την μαγική φράση "αβάντι, μαέστρο", προσπάθησε να τους μυήσει με λίγα λόγια πρώτα στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου χορού.

"Στο τάγνκο, τα σώματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κύκλωμα εντάσεων. Το μπράτσο πρέπει να είναι σταθερό, αλλά χωρίς να σπρώχνει. Τα πόδια σε επαφή, αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση. Να έχετε υπόψη σας πως σε αυτόν τον χορό η ισορροπία δεν βρίσκεται στον καθέναν, αλλά στο κέντρο, ανάμεσά σας, κι αν δεν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον μπορεί να χάσετε την ισορροπία σας. Πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε, για να μπορέσετε να το απολαύσετε μαζί".


Ακούγοντας την παραπάνω ιστορία, κατέληξα ότι οι σχέσεις μας είναι σαν το τάνγκο τελικά. Το πρώτο βήμα είναι να αγκαλιάσεις τον άλλον. Κι αν θεωρείς ότι "οκ, αυτό είναι εύκολο, εγώ ξέρω να αγκαλιάζω" είσαι γελασμένος. Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Δεν μπορώ να σε΄αγκαλιάσω όπως συνήθιζα να αγκαλιάζω τον προηγούμενο σύντροφό μου, γι' αυτό μη διανοηθείς κι εσύ να επιχειρήσεις το ίδιο μαζί μου. Άλλοι χρειάζονται μια πιο σφιχτή αγκαλιά για να νιώθουν ότι έχουν ένα στήριγμα, άλλοι πάλι θέλουν να έχει ο σύντροφός τους έτσι το σώμα του, ώστε να μπορούν να πάρουν οι ίδιοι αέρα, να μην νιώθουν εγκλωβισμένοι, να μπορούν να ανασάνουν.

Έπειτα, όπως και στο τάγνκο, πρέπει να μάθεις τα βήματα σε μια σχέση. Δεν αρκεί να ξέρεις να μετράς, όμως. Ένα, δύο, τρία, τέσσετα, πέντε, φιγούρα και πάμε πάλι... Γιατί όχι; Γιατί εκεί που νομίζεις ότι το "έχεις", πατάς την "ντάμα" σου και στην καλύτερη της βγάζεις το νύχι, στη χειρότερη...το λάδι.


Αργότερα, υποθέτω πως πρέπει να μάθεις -ναι, να μάθεις- πώς να δίνεις χώρο στον άλλον. Πώς να μην τον καπελώνεις, πώς να μην κάνεις τα πάντα για να κλέψεις εσύ την εντύπωση, έχοντάς τον σε ρόλο κομπάρσου. Το τάνγκο, όπως και οι σχέσεις, δεν είναι πολεμική τέχνη. Δεν είναι να κυλιστούμε στα πατώματα για να δούμε ποιος θα κερδίσει, ποιός θα βγει από πάνω. Ο καθένας χρειάζεται τον χώρο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, ότι για να τον αποκτήσω θα πρέπει για λίγο να απομακρυνθώ, προκειμένου με το χέρι σου να με τραβήξεις πάλι κοντά σου, σε μια φιγούρα "προσέγγισης" γεμάτη αγάπη και πάθος. Και μάλλον ούτε αυτό δεν είναι αρκετό...

Το να μάθεις να χορεύεις με κάποιον, το να συνηθίσεις να είσαι σε μια σχέση με κάποιον, δεν σημαίνει απαραίτητα πως γνωρίζεις και πώς να συγχρονιστείς μαζί του. Το τάνγκό είναι διάλογος. Η σχέση είναι διάλογος. Για να χορέψω σωστά, πρέπει να δω πρώτα πού έχεις το πόδι σου. Αφού το εντοπίσω, λοιπόν, θα κάνω με τη σειρά μου, την επόμενη κίνησή μου. Θα πλησιάσω το πόδι μου στο πόδι σου, κι θα σου δώσω χώρο να κάνεις εσύ τώρα πια το επόμενο βήμα. Θα αφουγκραστώ την ανάγκη σου, θα "ακούσω" την κίνησή σου, θα σε ακολουθήσω, κι ας είχα εγώ θεωρητικά εξαρχής το ρόλο του καθοδηγητή. Αυτό είναι ο χορός: να μπορείς κάθε ώρα και στιγμή να εναλλάσεις τη θέση σου. Άλλες φορές θα χρειαστεί να είσαι ο προστάτης και άλλες ο προστατευόμενος, άλλες ο αρχηγός και άλλες ο "υπήκοος". Αυτό θα χρειαστεί να κάνεις και σε μια σχέση.


Κάποτε διάβασα ότι το τάγνκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού και από αυτό πήρα την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Το λέει και ο Ντίνσε άλλωστε: "Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα, που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή κι ένα τρίτο σύνολο: Ένα ή τρία, ναι. Δύο, ποτέ"! Τί όμορφα λόγια...

Την επόμενη φορά που θα δω τον άνθρωπό μου, λοιπόν, θα του πω:

"Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;"

Και με αυτόν τον τρόπο, θα λέω πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη θα έχω πει...




Με αγάπη,
Βίλυ



Σας περιμένουμε!

Είμαι η Βίλυ Αργυρούδη και είμαι δημοσιογράφος-Κοινωνιολόγος.
Στόχος του συγκεκριμένου site είναι να...μοιραζόμαστε!
Κάνω εγώ το πρώτο βήμα, θα κάνετε μαζί μου το επόμενο;

Για να επικοινωνήσετε μαζί μας, σας περιμένουμε στο

moirasou@gmail.com



Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;

Ένα ζευγάρι κάποτε πήγε σε μια σχολή χορού, αποφασισμένο να μάθει τάνγκο. Η γυναίκα είχε πάει, λένε, με τη θέλησή της ενώ ο άντρας είχε συρθεί εκεί μετά από τους "καπάτσικους" εκβιασμούς της. Ο δάσκαλος τους περίμενε πανέτοιμος και προτού πει την μαγική φράση "αβάντι, μαέστρο", προσπάθησε να τους μυήσει με λίγα λόγια πρώτα στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου χορού.

"Στο τάγνκο, τα σώματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κύκλωμα εντάσεων. Το μπράτσο πρέπει να είναι σταθερό, αλλά χωρίς να σπρώχνει. Τα πόδια σε επαφή, αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση. Να έχετε υπόψη σας πως σε αυτόν τον χορό η ισορροπία δεν βρίσκεται στον καθέναν, αλλά στο κέντρο, ανάμεσά σας, κι αν δεν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον μπορεί να χάσετε την ισορροπία σας. Πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε, για να μπορέσετε να το απολαύσετε μαζί".


Ακούγοντας την παραπάνω ιστορία, κατέληξα ότι οι σχέσεις μας είναι σαν το τάνγκο τελικά. Το πρώτο βήμα είναι να αγκαλιάσεις τον άλλον. Κι αν θεωρείς ότι "οκ, αυτό είναι εύκολο, εγώ ξέρω να αγκαλιάζω" είσαι γελασμένος. Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Δεν μπορώ να σε΄αγκαλιάσω όπως συνήθιζα να αγκαλιάζω τον προηγούμενο σύντροφό μου, γι' αυτό μη διανοηθείς κι εσύ να επιχειρήσεις το ίδιο μαζί μου. Άλλοι χρειάζονται μια πιο σφιχτή αγκαλιά για να νιώθουν ότι έχουν ένα στήριγμα, άλλοι πάλι θέλουν να έχει ο σύντροφός τους έτσι το σώμα του, ώστε να μπορούν να πάρουν οι ίδιοι αέρα, να μην νιώθουν εγκλωβισμένοι, να μπορούν να ανασάνουν.

Έπειτα, όπως και στο τάγνκο, πρέπει να μάθεις τα βήματα σε μια σχέση. Δεν αρκεί να ξέρεις να μετράς, όμως. Ένα, δύο, τρία, τέσσετα, πέντε, φιγούρα και πάμε πάλι... Γιατί όχι; Γιατί εκεί που νομίζεις ότι το "έχεις", πατάς την "ντάμα" σου και στην καλύτερη της βγάζεις το νύχι, στη χειρότερη...το λάδι.


Αργότερα, υποθέτω πως πρέπει να μάθεις -ναι, να μάθεις- πώς να δίνεις χώρο στον άλλον. Πώς να μην τον καπελώνεις, πώς να μην κάνεις τα πάντα για να κλέψεις εσύ την εντύπωση, έχοντάς τον σε ρόλο κομπάρσου. Το τάνγκο, όπως και οι σχέσεις, δεν είναι πολεμική τέχνη. Δεν είναι να κυλιστούμε στα πατώματα για να δούμε ποιος θα κερδίσει, ποιός θα βγει από πάνω. Ο καθένας χρειάζεται τον χώρο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, ότι για να τον αποκτήσω θα πρέπει για λίγο να απομακρυνθώ, προκειμένου με το χέρι σου να με τραβήξεις πάλι κοντά σου, σε μια φιγούρα "προσέγγισης" γεμάτη αγάπη και πάθος. Και μάλλον ούτε αυτό δεν είναι αρκετό...

Το να μάθεις να χορεύεις με κάποιον, το να συνηθίσεις να είσαι σε μια σχέση με κάποιον, δεν σημαίνει απαραίτητα πως γνωρίζεις και πώς να συγχρονιστείς μαζί του. Το τάνγκό είναι διάλογος. Η σχέση είναι διάλογος. Για να χορέψω σωστά, πρέπει να δω πρώτα πού έχεις το πόδι σου. Αφού το εντοπίσω, λοιπόν, θα κάνω με τη σειρά μου, την επόμενη κίνησή μου. Θα πλησιάσω το πόδι μου στο πόδι σου, κι θα σου δώσω χώρο να κάνεις εσύ τώρα πια το επόμενο βήμα. Θα αφουγκραστώ την ανάγκη σου, θα "ακούσω" την κίνησή σου, θα σε ακολουθήσω, κι ας είχα εγώ θεωρητικά εξαρχής το ρόλο του καθοδηγητή. Αυτό είναι ο χορός: να μπορείς κάθε ώρα και στιγμή να εναλλάσεις τη θέση σου. Άλλες φορές θα χρειαστεί να είσαι ο προστάτης και άλλες ο προστατευόμενος, άλλες ο αρχηγός και άλλες ο "υπήκοος". Αυτό θα χρειαστεί να κάνεις και σε μια σχέση.


Κάποτε διάβασα ότι το τάγνκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού και από αυτό πήρα την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Το λέει και ο Ντίνσε άλλωστε: "Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα, που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή κι ένα τρίτο σύνολο: Ένα ή τρία, ναι. Δύο, ποτέ"! Τί όμορφα λόγια...

Την επόμενη φορά που θα δω τον άνθρωπό μου, λοιπόν, θα του πω:

"Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;"

Και με αυτόν τον τρόπο, θα λέω πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη θα έχω πει...




Με αγάπη,
Βίλυ



Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Ξανα-Κάνοντας Ενεστώτα...τον Αόριστο!

Γράφει η Δανάη Οφάκογλου

Αφορμή του κειμένου που θα ακολουθήσει είναι το ταξίδι της επιστροφής μου απο το νησί της Αφροδίτης, την Κύπρο, πίσω στην Ελλάδα. Τα συναισθήματα είναι περίεργα, ποικίλα και αλλάζουν απο τη μια στιγμή στην άλλη. Δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να γυρνάς πίσω, έχοντας αφήσει πίσω σου ανθρώπους που μοιράστηκες στιγμές, συναισθήματα, χαμόγελα, γέλια, δύσκολες στιγμές και όλα όσα λέγονται "ζωή"!!
Είναι που βρίσκεσαι στο σημείο και αναρωτιέσαι "Τώρα τι γίνεται'';...Εκεί βρίσκομαι κι εγώ, αναγνώστη μου...Φαντάζομαι ότι ίσως κι εσύ να έχεις βρεθεί στη θέση μου ή να βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή, όπως κι εγώ...Άρα το καλύτερο που έχω να κάνω τη δεδομένη στιγμή είναι να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου και που ξέρεις, μπορεί να είναι τα δικά σου λόγια...

Είμαι η Δανάη και σου εύχομαι μια ευχάριστη ανάγνωση...!


 
Διασκορπισμένες σκέψεις, στιγμές, φιγούρες, λέξεις, κλεισμένες σαν τα αντικείμενα μέσα σε κούτες που γράφουν επάνω “Προς”... Τις κουβαλάς μαζί σου και προχωράς ξανά.


Μια στάση ήταν και τώρα πρέπει να διαλέξεις έναν καινούριο προορισμό που -ένας Θεός ξέρει- τι θα σου προσφέρει. Η αφετηρία μπορεί να είναι η ίδια και πάλι, αλλά εμείς διαλέγουμε πως θα παίξουμε τη νέα παρτίδα αυτή τη φορά. Βλέπετε του γυρισμού η ώρα, ίσως να είναι πιο δύσκολη ακόμη, κι από αυτή του αποχωρισμού. Είναι το σημείο που πρέπει να βάλεις ή μάλλον να (ξανά)βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, να “βουλώσεις” τρύπες, να επαναφέρεις τον ενεστώτα σε αυτό που μέχρι πριν από 24 ώρες έβαζες τον αόριστο… Άουτς! Αυτό πόνεσε..


Το μυαλό κάνει πάρτι με τις αναμνήσεις, σα να γελάει βλέποντας σε να είσαι ένας μετέωρος άνθρωπος, σαστισμένος ακόμη από την απότομη αλλαγή. Είναι γνωστό πια πως το να θεωρείς κάτι δεδομένο στη ζωή, όχι απλά δεν ισχύει, αλλά είναι και μάταιο. Ένα “τσακ” είναι και τα δεδομένα χάνονται…Και πάλι απ' την αρχή... Ένα πράγμα, όμως, είναι σίγουρο... Πως η αφετηρία σου, το μέρος από το οποίο ξεκίνησες, δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ. Θα στέκει εκεί που το άφησες και θα σε περιμένει… Είναι το σπίτι σου. Ο αέρας που φυσάει, η μαγική θέα της θάλασσας και της κορυφής του Ολύμπου, το μοναδικό ηλιοβασίλεμα, που ακόμη και η Σαντορίνη θα ζήλευε, όπου ο ουρανός γεμίζει χρώματα, ε αυτά λοιπόν δεν ανταλλάσσονται με τίποτα. Είναι αυτά τα στοιχεία που σου δίνουν το κίνητρο να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τα συναισθήματα που νιώθεις για κάτι που τελείωσε, ίσως και χωρίς τη θέληση σου, και να εκτιμήσεις τα “δεδομένα” σου.


Αυτό λοιπόν λέω να κάνω κι εγώ, γιατί η “κλάψα” δεν μου ταιριάζει… Κλείνοντας, ένα πράγμα θα πω κι όχι στο δεύτερο ενικό πρόσωπο...


“Σπίτι μου σπιτάκι μου, τώρα και για πάντα”...Over!



Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;

Ένα ζευγάρι κάποτε πήγε σε μια σχολή χορού, αποφασισμένο να μάθει τάνγκο. Η γυναίκα είχε πάει, λένε, με τη θέλησή της ενώ ο άντρας είχε συρθεί εκεί μετά από τους "καπάτσικους" εκβιασμούς της. Ο δάσκαλος τους περίμενε πανέτοιμος και προτού πει την μαγική φράση "αβάντι, μαέστρο", προσπάθησε να τους μυήσει με λίγα λόγια πρώτα στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου χορού.

"Στο τάγνκο, τα σώματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κύκλωμα εντάσεων. Το μπράτσο πρέπει να είναι σταθερό, αλλά χωρίς να σπρώχνει. Τα πόδια σε επαφή, αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση. Να έχετε υπόψη σας πως σε αυτόν τον χορό η ισορροπία δεν βρίσκεται στον καθέναν, αλλά στο κέντρο, ανάμεσά σας, κι αν δεν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον μπορεί να χάσετε την ισορροπία σας. Πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε, για να μπορέσετε να το απολαύσετε μαζί".


Ακούγοντας την παραπάνω ιστορία, κατέληξα ότι οι σχέσεις μας είναι σαν το τάνγκο τελικά. Το πρώτο βήμα είναι να αγκαλιάσεις τον άλλον. Κι αν θεωρείς ότι "οκ, αυτό είναι εύκολο, εγώ ξέρω να αγκαλιάζω" είσαι γελασμένος. Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Δεν μπορώ να σε΄αγκαλιάσω όπως συνήθιζα να αγκαλιάζω τον προηγούμενο σύντροφό μου, γι' αυτό μη διανοηθείς κι εσύ να επιχειρήσεις το ίδιο μαζί μου. Άλλοι χρειάζονται μια πιο σφιχτή αγκαλιά για να νιώθουν ότι έχουν ένα στήριγμα, άλλοι πάλι θέλουν να έχει ο σύντροφός τους έτσι το σώμα του, ώστε να μπορούν να πάρουν οι ίδιοι αέρα, να μην νιώθουν εγκλωβισμένοι, να μπορούν να ανασάνουν.

Έπειτα, όπως και στο τάγνκο, πρέπει να μάθεις τα βήματα σε μια σχέση. Δεν αρκεί να ξέρεις να μετράς, όμως. Ένα, δύο, τρία, τέσσετα, πέντε, φιγούρα και πάμε πάλι...  Γιατί όχι; Γιατί εκεί που νομίζεις ότι το "έχεις", πατάς την "ντάμα" σου και στην καλύτερη της βγάζεις το νύχι, στη χειρότερη...το λάδι.


Αργότερα, υποθέτω πως πρέπει να μάθεις -ναι, να μάθεις- πώς να δίνεις χώρο στον άλλον. Πώς να μην τον καπελώνεις, πώς να μην κάνεις τα πάντα για να κλέψεις εσύ την εντύπωση, έχοντάς τον σε ρόλο κομπάρσου. Το τάνγκο, όπως και οι σχέσεις, δεν είναι πολεμική τέχνη. Δεν είναι να κυλιστούμε στα πατώματα για να δούμε ποιος θα κερδίσει, ποιός θα βγει από πάνω. Ο καθένας χρειάζεται τον χώρο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, ότι για να τον αποκτήσω θα πρέπει για λίγο να απομακρυνθώ, προκειμένου με το χέρι σου να με τραβήξεις πάλι κοντά σου, σε μια φιγούρα "προσέγγισης" γεμάτη αγάπη και πάθος. Και μάλλον ούτε αυτό δεν είναι αρκετό...

Το να μάθεις να χορεύεις με κάποιον, το να συνηθίσεις να είσαι σε μια σχέση με κάποιον, δεν σημαίνει απαραίτητα πως γνωρίζεις και πώς να συγχρονιστείς μαζί του. Το τάνγκό είναι διάλογος. Η σχέση είναι διάλογος. Για να χορέψω σωστά, πρέπει να δω πρώτα πού έχεις το πόδι σου. Αφού το εντοπίσω, λοιπόν, θα κάνω με τη σειρά μου, την επόμενη κίνησή μου. Θα πλησιάσω το πόδι μου στο πόδι σου, κι θα σου δώσω χώρο να κάνεις εσύ τώρα πια το επόμενο βήμα. Θα αφουγκραστώ την ανάγκη σου, θα "ακούσω" την κίνησή σου, θα σε ακολουθήσω, κι ας είχα εγώ θεωρητικά εξαρχής το ρόλο του καθοδηγητή. Αυτό είναι ο χορός: να μπορείς κάθε ώρα και στιγμή να εναλλάσεις τη θέση σου. Άλλες φορές θα χρειαστεί να είσαι ο προστάτης και άλλες ο προστατευόμενος, άλλες ο αρχηγός και άλλες ο "υπήκοος". Αυτό θα χρειαστεί να κάνεις και σε μια σχέση.


Κάποτε διάβασα ότι το τάγνκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού και από αυτό πήρα την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Το λέει και ο Ντίνσε άλλωστε: "Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα, που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή κι ένα τρίτο σύνολο: Ένα ή τρία, ναι. Δύο, ποτέ"! Τί όμορφα λόγια...

Την επόμενη φορά που θα δω τον άνθρωπό μου, λοιπόν, θα του πω:

"Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;"

Και με αυτόν τον τρόπο, θα λέω πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη θα έχω πει...




Με αγάπη,
Βίλυ



Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Περήφανοι ως Έλληνες...

Γράφει η Άννυ Ζουργού

Έχει γίνει τρομερός ντόρος αυτές τις μέρες για το περιστατικό με την αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου. Οι απόψεις μου για το θέμα συμπυκνώνονται εύκολα στο άρθρο «Το πάτημα της βαλβίδας» του Ανδρέα Πετρουλάκη στο protagon.gr (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17083), γι’ αυτό άλλωστε αυτός είναι δημοσιογράφος κι εγώ όχι. 


Πολύς κόσμος εκεί έξω χάνει την ευκαιρία του. Το θέμα είναι αν τη χάνει από μια άτυχη στιγμή ή λόγω ήθους. Αν θέλεις να πας στους Ολυμπιακούς για να αποδείξεις πόσο ανώτερη είναι η φυλή των Ελλήνων και για να «φάνε τα μούτρα των άλλων κρέας», καλύτερα να μην πας. Προσωπικά δεν έχω καμία όρεξη να με εκπροσωπήσεις, κι ας κέρδιζες.
Με αφορμή, ωστόσο, το περιστατικό θέλω να ψιλοξεσπάσω  για κάποια πράγματα που ακούστηκαν στην τελετή αποχαιρετισμού της ελληνικής αποστολής για το Λονδίνο. Έμεινα κυρίως στο ότι:  «Οι Έλληνες αθλητές είναι ό, τι καλύτερο  μπορεί να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο εξωτερικό.» Ε λοιπόν, όχι. Ναι, οι Έλληνες αθλητές είναι εκπρόσωποι της χώρας μας στους έξω, ναι, μπορούν και μας κάνουν περήφανους με την προσπάθειά τους και τις διακρίσεις τους, αλλά δεν είναι ό, τι καλύτερο. Υπάρχουν κι άλλοι νέοι άνθρωποι που κάνουν, αν όχι καλύτερα, σίγουρα ισάξια πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι, αλλά οι δικές τους προσπάθειες χάνονται στους λαβυρίνθους των ΜΜΕ. Γιατί αυτός που κολυμπάει είναι καλύτερος από αυτόν που πέρασε στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και, παράλληλα με τις άκρως απαιτητικές σπουδές του, συμμετείχε και στην ομάδα ρομποτικής του Αριστοτελείου, δουλεύοντας για συνεχόμενα 15ώρα κλεισμένος σε ένα εργαστήριο, για να φτιάξει την PANDORA, ένα ρομπότ για τον εντοπισμό επιζώντων σε χώρους που έχουν υποστεί φυσική καταστροφή, και να διακριθεί σε παγκόσμιους διαγωνισμούς στην Κίνα και στην Αυστρία; Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που κάνει άλμα εις μήκος με αυτόν που συμμετείχε στην ομάδα της formula των Μηχανολόγων. Γι’ αυτόν που τρέχει μετ’ εμποδίων με αυτόν που δουλεύει στη ΝΑΣΑ ή στο CERN και είναι Έλληνας, κλπ.
Δεν προσπαθώ να απαξιώσω την προσπάθεια κανενός. Ξέρω ότι οι αθλητές είναι παιδιά από εμάς που έκαναν τη δική τους προσπάθεια για να καταφέρουν αυτό που αγαπούν. Υπάρχει, όμως, ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που τα καταφέρνει, αδικείται, πληρώνει τα λάθη του, τρώει τα χρόνια του, προσπαθεί με low budget, πέφτει και ξανασηκώνεται και κανείς ποτέ δεν το μαθαίνει.
Ο αθλητισμός είναι μόνο ένας από τους τομείς που θα έπρεπε να μας  κάνουν να υποστηρίζουμε ή να καταδικάζουμε συμπεριφορές και καταστάσεις, που θα έπρεπε να μας κάνουν περήφανους ως Έλληνες…

                                                                                       Η Άννυ

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Το "φαινόμενο" Pro...

Πόσες γυναίκες, άραγε, εκεί έξω δεν έχουν πέσει θύματα του Pro (Pro evolution soccer) κατά καιρούς;
Πόσες φορές, αλήθεια, ακούσατε στο ακουστικό σας να λέει το άλλο σας μισόελα μωράκι μου είμαι με έναν φίλο και θα πάμε να παίξουμε Pro...;"
Σε αυτό το κείμενο θα βρείτε χρήσιμες πληροφορίες για αυτό το "φαινόμενο" που σας έχει κάνει να περάσετε κάποια από τα βράδια σας μοναχικά.
Για να τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή...
Η ιστορία του Pro ξεκινάει στο -όχι και τόσο- μακρινό 1996. Αυτή είναι η χρονιά που έμελλε να επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά στο το πώς βλέπει τα βιντεοπαχνίδια, αυτή είναι η χρονιά που κυκλοφόρησε στην αγορά και το παιχνίδι με την ονομασία Goal Storm.
Και από τότε, κάθε χρόνο, κυκλοφορεί και η καινούργια του έκδοση. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι το 2001 το παιχνίδι ονομαζόταν International Superstar Soccer (ISS) ενώ το εν λόγω παιχνίδι κυκλοφόρησε για το Playstation 1 και είχε μεγάλη επιτυχία, κάνοντας εχθρούς και φίλους να υποκλιθούν στην καλύτερη μεταφορά ποδοσφαίρου στις κονσόλες.
Μια λεπτομέρεια που θα πρέπει να λεχθεί είναι οτι το παιχνίδι δεν φτιάχτηκε από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς αλλά από... Γιαπωνέζους. Τι και αν δεν ξέρουν οι Γιαπωνέζοι να κλωτσούν το τόπι; Αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι κατάφεραν μια χαρά να το περάσουν στις οθόνες μας, κάνοντας όλους τους ποδοσφαιρόφιλους στον πλανήτη να "λιώνουν" ατέλειωτα βράδια μπροστά στις τηλεοράσεις τους.
Η μεταφορά του παιχνιδιού από το Playstation 1 (PS1) στο Playstation 2 (PS2) έγινε ομαλά το 2001 και απογείωσε την εμπειρία σε πρωτόγνωρα επίπεδα, αφήνοντας το αντίπαλο δέος που ακούει στο όνομα FIFA πολύ πίσω.
Δίπλα στη λέξη Pro άρχισε να εμφανίζεται και μια άλλη λέξη. Η λέξη εθισμός. Ακριβώς αυτό ήταν που προκαλούσε στα εκκατομμύρια των παθιασμένων ανδρών με το ποδόσφαιρο. Παρέες με μπύρες και πίτσες παντού και όλοι κολλημένοι με το Pro όλη την δεκαετία του 2000. Ατελείωτες κόντρες μεταξύ φίλων σε σπίτια καθ'όλη την διάρκεια της εβδομάδας και να τα πονεμένα δάχτυλα.. και να οι κάλοι... ενθύμια από την χτεσινή μάχη!
Το 2008 το παιχνίδι περνάει αισίως στην τρίτη γενιά κονσολών, στα σημερινά Playstation 3(PS3) και XBOX 360. Το παιχνίδι ποιοτικά αρχίζει να δείχνει σημάδια κόπωσης και ο ανταγωνισμός μετά από πάρα πολλά χρόνια καταφέρνει όχι μόνο να το πιάσει αλλά και να το προσπεράσει: Το FIFA, στη νέα πια γενιά κονσολών, είναι καλύτερο αισθητικά αλλά και ποιοτικά. Εμείς, όμως, πιστοί οπαδοί του Pro δεν αλλαξοπιστούμε, Αντίθετα, συνεχίζουμε μέχρι τις μέρες μας να το στηρίζουμε και να παίζουμε ατελείωτες ώρες.
Επιπλέον, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού από το 2008 και μετά που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι πλέον ο παίχτης μπορεί να παίζει και μέσω διαδικτύου και να ανταγωνίζεται παίχτες από όλον τον κόσμο καθώς επίσης να συμμετέχει σε πρωταθλήματα και τουρνουά ή ακόμα και να παίζει με έναν φίλο του από τον καναπέ του σπιτιού του με δύο άλλους φίλους που ζουν, για παράδειγμα στην Αλάσκα, σε κόντρες 2 εναντίον 2 (2V2).
Το Pro έχει κρατήσει παρέα σε μια ολόκληρη γενιά πια και τα τελευταία χρόνια έχει γινει “μόδα”. Ας συμφωνήσουμε, όμως, ότι κάθε πράγμα έχει την ιστορία του και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για να καταφέρει αυτό που κατάφερε το Pro, κάποιοι δουλεψαν και οραματίστηκαν κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν στον χώρο των παιχνιδιών.  Το Pro κατάφερε να προσομοιώσει τον "Βασιλιά των σπορ" και να κάνει όλους τους ποδοσφαιρόφιλους να ονειρευτούν πώς θα ήταν αν ήταν αυτοί εκεί έξω που πατάνε το χορτάρι του Καμπ Νου και του Ολντ Τραφορντ.


Τώρα που μάθαμε λίγα πράγματα για αυτό το φαινόμενο στις κυρίες εκεί έξω, σας δίνω και μια συμβουλή: "Μην το πολεμάτε το παιχνίδι, οι άνδρες είναι παιδιά και σαν παιδιά που είναι, θέλουν να παίξουν".
 
Το παιχνίδι κυκλοφορεί κάθε χρόνο ανανεωμένο στα τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. 

Για φέτος, κάντε την υπέρβαση και κάντε το εσείς δώρο στο άλλο σας μισό. 
Κοιτάξτε τον στα μάτια και θα δείτε ένα παιδι να σας χαμογελά!

Κωνσταντίνος Λευκαδίτης
 klefkaditis@yahoo.com

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Το μπαλκόνι.

Η λεγόμενη οικονομική κρίση μας έχει βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Και λέω λεγόμενη, γιατί η έννοια "οικονομική κρίση" με παραπέμπει σε κάτι προσωρινό ενώ αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μόνο προσωρινό δεν μου μοιάζει τελικά.
Παλιά τα πίναμε σε ένα μαγαζάκι και μετά βάζαμε μπρος για το επόμενο. Πίναμε κι εκεί τα ποτάκια μας και βάζαμε πλώρη για το μεθεπόμενο, ώστε να κλείσουμε τη βραδιά μας με κανά δυο σφηνάκια για το καλό. Άλλες φορές πάλι επιλέγαμε καμιά ταβερνούλα, δίπλα στο κύμα. Να μυρίζει θάλασσα, να παραμυθιαζόμαστε ότι είμαστε διακοπές και πριν κοιμηθούμε θα ρίξουμε και μια βραδινή βουτιά, πάλι για το καλό. 
Κι όμως...Ακόμα και τότε -τον καιρό των παχιών αγγελάδων όπως ακούω να λένε αριστερά-δεξιά- εγώ πάντα, αν με ρωτούσατε, θα ψήφιζα "ουζάκι" στο μπαλκόνι της γιαγιάς της Μαρίας. 
Μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου, πλάκα-πλάκα, τις έχω περάσει σε αυτό το μπαλκόνι: μαζώξεις για να ψήσουμε, πάρτυ-έκπληξη (είτε τα διοργάνωνα με την Μαρία, είτε ήμουν εγώ το "θύμα"), ουζάκι με κονσέρβες (καλαμαράκι με καυτή σάλτσα, τόνος, ρυζάκι, χταποδάκι...), τα νέα της ημέρας, εξομολογήσεις με κλάμα (γοερό κλάμα), ανομολόγητοι έρωτες (και κάποιοι λίγο πιο...φανεροί), taboo, κούπες (ένα απαράδεκτο παιχνίδι που καταλήγεις ΠΑΝΤΑ τύφλα στο μεθύσι, να αναζητάς επειγόντως έναν κουβά), παρεξηγήσεις, καυγάδες... Όλα εκεί...

Χωρίς να ξοδεύουμε πολλά-πολλά, συνήθως ρεφενέ, μόνο με καλή (ή κακή) διάθεση. Μόνο με λίγο κρασάκι ή ούζο (το "λίγο" τρόπος του λέγειν), μόνο με μια πράσινη σαλάτα με ρόκα, με πατατούλες στον φούρνο με μουστάρδα (σαν αυτές που μόνο η Μαρία πετυχαίνει τόσοοο πολύ), μόνο με αυτά. Είτε με φόντο τον Δημήτρη να ψήνει και να τα κάνει όλα χάλια τριγύρω του (μαύρο το μπαλκόνι σε χρόνο ρεκόρ), είτε με φόντο τον άλλο Δημήτρη να ξύνει με στοχασμό το πιγούνι του, προσπαθώντας να αφηγηθεί (με λεπτομέρειες βεβαίως-βεβαίως) κάποιο περιστατικό. Όταν τα πιάτα θα άδειαζαν και τα ποτήρια θα ξαναγέμιζαν για ακόμα μια φορά, το γλυκό θα έκανε την εμφάνισή του, είτε τη θέση του στο τραπέζι θα έπαιρνε το taboo. 
Οι γείτονες θα έκαναν υπομονή μέχρι την στιγμή που δεν θα μπορούσαν να κάνουν άλλο και το βράδυ μας θα έκλεινε με εμένα στον νεροχύτη να πλένω τα πιάτα. (Μπορεί να μην ξέρω να μαγειρεύω, αλλά αν έχετε πιάτα στον νεροχύτη και βαριέστε να τα πλύνετε, φωνάξτε με. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία μου, ε Μαρία;)
Δεν χρειαζόμαστε τελικά πολλά πράγματα για να είμαστε ευτυχισμένοι: Ένα μπαλκόνι, μερικοί καλοί φίλοι, αληθινά φιλιά και αγκαλιές στο έμπα και στο φεύγα καθώς μερικούς έχεις να τους δεις καιρό και ναι ρε γαμώτο σου έλειψαν, ένα ποτήρι κρασιού και κανά μεζεδάκι για την όρεξη.
Σε αυτό το μπαλκόνι, της γιαγιάς της Μαρίας, συνειδητοποίησα ότι κάποιος παιδικός μου έρωτας ήταν μόνο στο μυαλό μου, σε αυτό το μπαλκόνι διαπίστωσα ότι μεγάλωσα μεν, αλλά πάντα θα είμαι παιδί για αυτά τα παιδιά, σε αυτό το μπαλκόνι έκλαψα με την ψυχή μου, γέλασα με την καρδιά μου, απογοητεύτηκα με την ησυχία μου, ωρίμασα με τα χρόνια...

Μήπως τελικά, καλές και οι διακοπές, καλές και οι χλιδές αλλά πάντα στο μυαλό μας και στις αναμνήσεις μας, θα είναι χαραγμένα άλλα στιγμιότυπα; Πιο χαλαρά, χωρίς πολλά φρου-φρου και αρώματα, πιο...της καθημερινότητας; Μήπως, τελικά, το μπαλκόνι αυτό -όπως και πολλά άλλα μπαλκόνια- έχει τη δική του ιστορία;


Με αγάπη,
Βίλυ
villyargiroudi@gmail.com

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο...της Sega!

Τον Φεβρουάριο του 1995 απολύθηκα από τον στρατό και γύρισα επιτέλους σπίτι να απολαύσω την πολυπόθητη ελευθερία μου. Δυστυχώς, όμως, αυτή θα συνοδευόταν και από μεγάλη αφραγκιά!
Έτσι, πριν καλά καλά συνηθίσω και επιστρέψω στα κοινά, άρχισα να δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρησή μας, προκειμένου να μαζέψω λεφτά για να αγοράσω σε πρώτη φάση καινούρια ρούχα, μιας και αυτά που είχα ήταν... προ στρατού.
Εκείνη την εποχή, όμως, και παράλληλα με όλα αυτά που μου συνέβαιναν, υπήρχε ένα κανάλι στην τηλεόραση από την Θεσσαλονίκη- το Cosmo TV- στο οποίο υπήρχε μια εκπομπή πολύ μπροστά από την εποχή της,η οποία αφορούσε τον μαγικό κόσμο των οικιακών κονσολών. Όσο εγώ υπηρετούσα την μαμά πατρίδα, βλέπετε, στον χώρο του gamming είχε κυριολεκτικά γίνει επανάσταση. 
Η εποχή εκείνη με είχε αφήσει πρακτικά χωρίς καμία δυνατότητα να παίζω παιχνίδια στο σπίτι μου, μιας και την Amiga την είχα πουλήσει πριν ακόμα φύγω φαντάρος. Η μόνη μου παρηγοριά ήταν ο Amstrad 464, τον οποίον είχα από το 1986, ένας αρχαίος υπολογιστής με πράσινη οθόνη (αλλά γι'αυτόν θα μιλήσουμε άλλη φορά). Παρότι, λοιπόν, δεν είχα τη δυνατότητα για πολλά-πολλά, πρέπει να ομολογήσω ότι  παρακολουθούσα τακτικά την εκπομπή του Cosmo Tv, στην οποία o τυπάκος εκεί (καλή του ώρα) παρουσίαζε καινούργια παιχνίδια για τις δυο ανταγωνίστριες κονσόλες της εποχής, το Playstation και το Sega Saturn.
Παρόλο που παρακολουθούσα την εκπομπή ανελλιπώς, δεν μπήκα αμέσως στον πειρασμό να αγοράσω μια κονσόλα, καθώς και δεν είχα μπει στο κλίμα της εποχής που άλλαζε -εγώ είχα μείνει ακόμα στην εποχή της Amiga -αλλά και τα οικονομικά μου δεν ήταν ακόμα στα... κέφια τους!
Ώσπου ένα απόγευμα, ο φίλος μας στην εκπομπή, παρουσίασε το Worldwide Soccer '97 για το Sega Saturn. Μετά απο αυτήν την παρουσίαση είχα ήδη πάρει την απόφαση μου!
H επόμενη μέρα με βρήκε πρωί πρωί να ταξιδεύω για Θεσσαλονίκη με όλους τους δρόμους να οδηγούν στο Κου-Κου της Πλατείας Αριστοτέλους. Με γεμάτη τσέπη και αποφασιστικότητα, προσπέρασα τα stand του Playstation, μην ρίχνοντας του ούτε ματιά (κάτι που θα πλήρωνα κυριολεκτικά αργότερα ), και έφτασα στην πηγή να ξεδιψάσω.
Αγόρασα ενα Sega Saturn και δύο παιχνίδια. Το ένα ξέρουμε ποιό ήταν και το άλλο ήταν το MonacoGP, ένα παιχνίδι μεταφορά της Sega απο τις αίθουσες arcade (στην Ελλάδα γνωστά στέκια ως “Ουφάδικα” ) με μερικές προσθήκες για να παιχτεί στις κονσόλες..Βέβαια, το εν λόγω παιχνίδι ξεχάστηκε γρήγορα, μιας και δεν κάλυπτε τις ανάγκες μου σε ό,τι αφορά την Formula 1.
Κάπως έτσι, λοιπόν, έγινε η μύηση μου στον μαγικό κόσμο των κονσολών: Τοποθέτησα το Saturn μου στην τραπεζαρία σε μια 14'' ιντσών τηλεόραση που είχαμε.
Πέρασαν πολλά παιχνίδια από τα χέρια μου με το Saturn. Άλλα ξεχάστηκαν και άλλα χαράκτηκαν βαθιά στο μυαλό μου όπως τα Torico, το Sega Rally και το Worldwide Soccer '97.
Θέλω, όμως,  να σταθώ σε ένα περιστατικό που συνέβη καθώς έπαιζα το Command & Conquer. Σε αυτό το παιχνίδι στρατηγικής, μάλιστα, είχα γίνει τόσο καλός που δεν μου αρκούσε απλά να σκοτώνω τους εχθρούς μου αλλά έβαζα τους στρατιώτες μου να έχουν και φλογοβόλα ώστε να απολαμβάνω σαδιστικά τα ουρλιαχτά από τους δύσμιρους εχθρούς μου καθώς παραδίνονταν στις φλόγες. 
Έτσι, ένα μεσημέρι που απολάμβανα όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω, γυρνάει η μητέρα μου δίπλα από την κουζίνα που μαγείρευε και λέει: "Τι τον κάνεις αυτόν όλη μέρα και ουρλιάζει έτσι";
Γέλασα τόσο τότε, που ακόμα και σήμερα σκάω ένα χαμόγελο όταν το θυμάμαι. 

Κωνσταντίνος Λευκαδίτης
klefkaditis@yahoo.com



Το ταξίδι.

Από το βιβλίο Η αναζήτηση της αλήθειας του Κρισναμούρτι

Ο Κρισναμούρτι σημάδεψε με το έργο του και την παρουσία του όλο τον εικοστό αιώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού γεννήθηκε το 1895 στις Ινδίες και πέθανε, σε ηλικία ενενήντα ενός ετών, το 1986, στο Όχαϊ της Καλιφόρνιας στην Αμερική. Ανέπτυξε μια μοναδική φιλοσοφία που ήταν αληθινά πρωτότυπη και πρωτογενής, αφού ο ίδιος δεν είχε διαβάσει ποτέ του κανένα φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο.

Είναι ένα ταξίδι που πρέπει να το κάνει κανείς ολομόναχος, χωρίς συντρόφους ή συζύγους  ή βιβλία. Ξεκινάς αυτό το ταξίδι μόνο όταν έχεις δει πραγματικά αυτή την αλήθεια: ότι πρέπει να βαδίσεις ολομόναχος. Και τότε είσαι μόνος. Και βαδίζεις χωρίς πίκρα ή κυνισμό, χωρίς απελπισία, αλλά επειδή βλέπεις το γεγονός ότι η μοναξιά είναι απόλυτα απαραίτητη. Το γεγονός αυτό και η αντίληψη αυτού του γεγονότος κάνουν κάποιον ελεύθερο να βαδίσει μόνος. Το βιβλίο, ο σωτήρας, ο δάσκαλος, όλα αυτά είσαι ΕΣΥ. Πρέπει, λοιπόν, να ερευνήσεις μέσα σου, πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν σημαίνει να συσσωρεύσεις γνώση για τον εαυτό σου και ύσtερα με αυτή τη γνώση να κοιτάζεις την κίνηση της ίδιας σου της σκέψης.

Για να μάθεις τον εαυτό σου, για να γνωρίζεις τον εαυτό σου, πρέπει να παρατηρείς με φρεσκάδα, με ελευθερία. Δεν μπορείς να μάθεις κάτι για τον εαυτό σου αν απλώς χρησιμοποιείς κάποια γνώση που έχεις πάρει, δηλαδή αν κοιτάς τον εαυτό σου με γνώμονα όσα έχεις μάθει από κάποιο καθοδηγητή, κάποιο βιβλίο ή κι από την ίδια σου την εμπειρία. Το "εγώ" είναι μια εξαιρετική οντότητα, είναι κάτι περίπλοκο, ζωτικό, εκπληκτικά ζωντανό, που αλλάζει αδιάκοπα και περνάει από όλων των ειδών τις εμπειρίες. Είναι ένας στρόβιλος τεράστιας ενέργειας και δεν υπάρχει κανείς να σου διδάξει τίποτα για αυτό-ΚΑΝΕΙΣ! Τούτο είναι το πρώτο που πρέπει να καταλάβει κανείς! Όταν το καταλάβεις μία και καλή αυτό, όταν δεις πραγματικά την αλήθεια του, τότε έχεις ήδη απελευθερωθεί από ένα βαρύ φορτίο: έχεις πάψει να περιμένεις από κάποιον άλλο να σου πει τι να κάνεις. Υπάρχει ήδη η αρχή του εκπληκτικού αρώματος της ελευθερίας.

Πρώτη ομιλία, Ζάανεν, 12 Ιουλίου 1964

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Ένα βράδυ στην Σκιάθο.


Επειδή κάποιοι, στο πλαίσιο της καλόπιστης κριτικής τους, μου επισήμαναν ότι καλές οι γενικότητες που γράφω, αλλά ο σκοπός είναι να μοιράζομαι και πιο συγκεκριμένα γεγονότα με όσους διαβάζουν αυτό το μπλογκ, λέω σήμερα να σας διηγηθώ ένα από τα βράδια που νομίζω ότι δύσκολα θα ξεχάσω, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ποιος ξέρει πάλι; Ίσως όταν μοιράζεσαι κάτι, αυτό σιγά σιγά χάνει το χρώμα του-με την θετική ή αρνητική έννοια- και παύει να έχει μέσα σου αυτές τις τόσες τρομακτικές διαστάσεις.
Πρέπει  να ήταν το καλοκαίρι του 2003 και ναι, ήταν οι πρώτες ενήλικες διακοπές μου με τους φίλους μου. Μέχρι τότε, το πολύ-πολύ να μας επέτρεπαν κάνα κάμπινγκ (Αρμενιστή) για λίγες μερούλες. Ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι. Κάναμε σχέδια, κλείναμε ξενοδοχεία (τα κορίτσια της παρέας, τα αγόρια ήθελαν πιο χίπικες καταστάσεις), φτιάχναμε βαλίτσες, όλοι ήμασταν πανέτοιμοι να "γιορτάσουμε" με αυτές τις διακοπές τη φιλία μας. Τότε νομίζαμε ότι ήμασταν οι "Τρεις σωματοφύλακες"- κι ας ήμασταν 8 τα μέλη της παρέας- ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Είχε, μάλιστα, προηγηθεί ένας χρόνος που ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Κι όταν λέω "κάθε", εννοώ "κάθε". Βρέξει-χιονίσει. Για έναν βιαστικό καφέ, για ένα χαλαρό ποτό στο στέκι μας και μετά όλοι μαζί, στριμωγμένοι όπως όπως σε κάποιο αμάξι, μισομεθυσμένοι, βουρ για κάποιο μπουζουκομάγαζο. Να σου τα τσιφτετέλια Τρίτη βράδυ (άλλα χρόνια τότε)...να σου τα σφηνάκια...να σου οι αφιερώσεις...να σου η επιστροφή χαράματα στο σπίτι... (πάντα χαράματα, θα ήταν "γρουσουζιά" να επιστρέφαμε πριν βγει ο ήλιος). Μετά, λοιπόν, από μια τόσο έντονη χρονιά, έπρεπε να περάσουμε μαζί και τις πρώτες επίσημες διακοπές μας. Κι όταν λέω επίσημες, εννοώ κάπου λίγο πιο μακρυά. Ναι, σαν την Χαλκιδική δεν έχει, αλλά είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να ανοίξουμε τα φτερά μας. Ο προορισμός μετά κόπων και βασάνων ευρέθη: ΣΚΙΑΘΟΣ. Δυο από τα οκτώ μέλη της παρέας θα αναγκάζονταν να μην ακολουθήσουν, μιας και ο ένας είχε μπει από μικρός στα βάσανα της δουλειάς και ο άλλος είχε τις αθλητικές του υποχρεώσεις.
Οι...οιωνοί ξεκίνησαν λίγες μέρες πριν αναχωρήσουμε. Οι πρώτες γκρίνιες, οι πρώτες μαγκιές, οι πρώτες αψιμαχίες. Ξαφνικά, λες και ο καθένας ήταν για την πάρτη του, ποιος θυμάται τώρα τους Σωματοφύλακες... Άτυπα-αν δεν με απατά η μνήμη μου-χωριστήκαμε σε στρατόπεδα (στρατόπεδα που θα άλλαζαν μετά από εκείνο το βράδυ στην Σκιάθο). Τα κορίτσια με τα κορίτσια και τα αγόρια με τα αγόρια. Δίκαιη μοιρασιά, τι λέτε κι εσείς; Δε θέλω να τα πολυλογώ. Πήγαμε στη Σκιάθο. Όλοι μαζί. Και κάποια στιγμή φύγαμε από την Σκιάθο. Όλοι μαζί;
Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφερθώ στις αιτίες που αυτή η ονειρεμένη παρέα δεν πέρασε και πολύ καλά τότε στη Σκιάθο. Θα αρκεστώ στο να πω ότι εμείς οι 6 της παρέας, πιθανολογώ ότι πάντα θα θυμόμαστε ένα από εκείνα τα βράδυα στο κεντρικό λιμάνι του νησιού. (Μη σας πω ότι και όσοι τουρίστες βρίσκονταν στο νησί, θα θυμούνται κι εκείνοι με τη σειρά τους εκείνα τα παιδιά που έπαιζαν το "δικαστήριο", το οποίο μόνο κεκλεισμένων των θυρών δεν ήταν...).


Θυμάμαι ακόμα τα ρούχα που φορούσα εκείνο το βράδυ, θυμάμαι ακόμα σχεδόν και τι ρούχα φορούσαν οι φίλοι μου, θυμάμαι ότι δεν είχαμε τη δικαιολογία του ποτού-ήμασταν όλοι νηφάλιοι-, θυμάμαι ότι δεν πίστευα στα αυτιά μου με όσα άκουγα και δεν ήθελα να πιστέψω στα μάτια μου ότι έβλεπα ό,τι έβλεπα, θυμάμαι ότι δεν θυμάμαι καν πως σκαρφάλωσα εκείνα τα ψηλά κάγκελα και βρέθηκα από την άλλη πλευρά του λιμανιού από το πουθενά. Μπήκα αλλόφρων στο πρώτο ταξί που βρήκα μπροστά μου και μέσα σε λυγμούς και αναφιλητά του ζήτησα να με πάει στο ξενοδοχείο. Έπεσα με τα ρούχα στο υπέρδιπλο κρεβάτι και ξανάνοιξα τα μάτια,  μόνο όταν ένιωσα την κολλητή μου να μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Και ήταν το πιο παρηγορητικό φιλί που είχα πάρει ποτέ, και ήταν το πιο παρηγορητικό φιλί που μου έχουν δώσει και μέχρι σήμερα ακόμα.
Η παρέα δεν κατάφερε ποτέ τελικά να γιατρέψει πλήρως τις πληγές της μετά από εκείνο το βράδυ στην Σκιάθο. Αν και ακολούθησαν πολλά ακόμα βράδια κοινά, στο ίδιο τραπέζι, χορεύοντας πάλι τσιφτετέλι, πίνοντας λίγο περισσότερο από το πρέπον για ακόμα μια φορά. Μπορεί να μην τις γιάτρεψε, αλλά ποτέ δεν τις ξέχασε κιόλας. Κι επειδή ακόμα τις θυμάται πού και πού,αχνά πια, είμαι βέβαιη ότι ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσα καλοκαίρια που περάσαμε χωριστά, ισχύει κατά βάθος ακόμα το "όλοι για έναν και ένας για όλους". Κι ας μην είμαστε όλοι μέρα κάθε μέρα μαζί, κι ας περνάει καμιά φορά κι ένας ολόκληρος μήνας για να μάθω τα νέα τους, κι ας μου λείπουν μερικές φορές-όχι συχνά πια-εκείνα τα ανέμελα παιδιά που ήταν στον κόσμο τους. Σε έναν κόσμο που μόνοι τους έπλασαν και είχαν τη ψευδαίσθηση ότι κανείς και τίποτα δεν θα τους βγάλει από εκεί μέσα.
Θα κλείσω με την φράση από ένα τραγούδι που ήταν η μόνη μου παρηγοριά εκείνο το καλοκαίρι μετά τη Σκιάθο: "Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε"!

Με αγάπη,
Βίλυ



Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Add me...απο μία άλλη εποχή!


Κοιτώντας πίσω, δεν μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πότε γνώρισα τον τελευταίο και καλύτερο φίλο που γνώρισα μέχρι σήμερα στην ζωή μου.
 Ήταν πίσω, στο μακρινό πια καλοκαίρι του 1992, όπου ένα βράδυ έψαχνα ένα παιδί στην "πιάτσα" της μικρής μου πόλης, ο οποίος ήξερα ότι ήταν κάτοχος μιας Αmiga 500.



Προσπαθούσα να τον βρω, ώστε να  του δώσω 2 υπερπολύτιμες άδειες δισκέτες που αγόρασα εκείνη την ημέρα, προκειμένου να μου γράψει καινούργια παιχνίδια για την δική μου ολοκαίνουργια Amiga. Είχα ήδη 2 παιχνίδια μέχρι τότε, το Defender of the Crown και ένα ακόμα που μου διαφεύγει τώρα. Δεν άργησα να τον βρω και να του πω τα ευχάριστα -δηλαδή ότι είχα και εγώ Amiga- και αμέσως μου είπε να πάμε σπίτι του ώστε να μου δείξει τα παιχνίδια του και να διαλέξω όποια ήθελα.

Καθίσαμε στο ισόγειο του σπιτιού του και άνοιξε την  Amiga του, την οποία είχε συνδέσει με την παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση του.

Μια παρέλαση από παιχνίδια της εποχής εκείνης  για την Amiga περνούσε από μπροστά μου εκείνο το βράδυ, το ένα καλύτερο από το άλλο. Με είχε συνεπάρει η  προοπτική ότι όλα αυτά τα παιχνίδια θα περνούσαν στα χέρια μου και η ευτυχία μου ήταν μεγάλη, μοναχά σε αυτή την σκέψη.

Δυστυχώς, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η ώρα πέρασε σαν νερό, και μου τέθηκε  το βασανιστικό ερώτημα: Ποια από όλα αυτά τα παιχνίδια ήθελα να μου γράψει ώστε να τα παίξω με την ησυχία μου στο σπίτι μου; Το δίλημμα μεγάλο! Πόσο άτιμη είναι η ζωή που βάζει τέτοια αμείλικτα διλήμματα σε έναν 17χρονο!

Μετά από πολλή συζήτηση και βλέποντας το αδιέξοδο μου, μού πρότεινε να καταλήξουμε σε αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα, δηλ. στο TV Sports Basketball, ένα παιχνίδι που ακόμα και τώρα το θυμάμαι σαν χθες. (Βλέπετε, το μπάσκετ για μας που ζήσαμε το Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν κάτι σαν το φαγητό, απλά δεν ζούσαμε χωρίς αυτό.) Δυστυχώς, η απόφαση αυτή όπως και τα περισσότερα πράγματα στην ζωή, θα απαιτούσε και μια θυσία: Επειδή το παιχνίδι ήταν πιο "μεγάλο" από τα συνηθισμένα της εποχής, θα έπρεπε να γραφτεί σε 2 δισκέτες, κάτι που αυτόματα θα σήμαινε ότι έπρεπε να θυσιάσω και τις 2 δισκέτες που είπαμε πως είχα, για ένα  και μόνο παιχνίδι.  Σφίγγοντας τα δόντια, λοιπόν, είπα ΝΑΙ και κάπως έτσι έγινα κάτοχος του καλύτερου basketball παιχνιδιού που φτιάχτηκε μέχρι τότε.



Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από το σπίτι του φίλου μου, ευτυχισμένος και πλήρης από όλα αυτά που είδα και έμαθα, στο μυαλό μου είχα μόνο παιχνίδια και τίποτα άλλο. Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να δω ότι στο μέλλον τη μεγαλύτερη ευτυχία δεν θα μου την έδιναν τα παιχνίδια  και η Amiga, αλλά εκείνο το παιδί.
Εκείνο το παιδί που με τόση  καλοσύνη και χαρά με έβαλε στο σπίτι του, με κέρασε πορτοκαλάδα και μοιράστηκε μαζί μου «το μικρό του Βασίλειο». Εκείνο το παιδί που από το 1992 μέχρι σήμερα είναι ακόμα στην ζωή μου και μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις,  από μια άλλη εποχή,  στις ατέλειωτες συζητήσεις μας για τα παιχνίδια.

Όσο για το παιχνίδι με το μπάσκετ… απλά το έλιωσα!!!!

Κωνσταντίνος Λευκαδίτης

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Το άλλο μου μισό;

Πάντα πίστευα ότι μια από τις χειρότερες αντιλήψεις που οι γονείς μας μάς μετέφεραν είναι πως υποτίθεται ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε συνεχή αναζήτηση του άλλου μας μισού.
Και σε αυτό το σημείο, πάντα αναρωτιόμουν, εύλογα επιτρέψτε μου να πιστεύω:
Γιατί να μην προσπαθήσω να βρω κάποιον ολόκληρο και να πρέπει να συμβιβαστώ με κάποιον μισό, ακόμα κι αν αυτός είναι το δικό μου άλλο μισό;

Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτά που λένε για την "αδερφή ψυχή" στο μυαλό μου έρχεται το απόσπασμα από το βιβλίο "Αφού μεγάλωσες, καλά να πάθεις' του Πέτρου Βενέτη που διαπραγματεύεται το εν λόγω θέμα ή μάλλον δίνει έναν ορισμό για το τι στο καλό είναι αυτό που λέμε "αδερφή ψυχή".

1. Είναι αυτός που έρχεται τόσο κοντά στη ψυχή σου, όσο κανένας άλλος.
2. Είναι το άτομο που δεν σε πειράζει-ή κι ακόμα σου αρέσει-να ξεγυμνώνεσαι μπροστά του ψυχικά (για το σωματικά δεν το συζητάμε γιατί μπορεί να το κάνεις και χωρίς να πρόκειται για αδερφή ψυχή)
3. Είναι το άτομο που κουβαλάς μέσα σου όπου και να πας. Βλέπεις κάτι ή σκέφτεσαι κάτι και το πρώτο που θέλεις είναι να το μεταφέρεις σε αυτή. Να το ξαναζήσεις μέσα από αυτή.
4. Είναι το άτομο που το νοιάζεσαι και νιώθεις ότι σε νοιάζεται. Ειλικρινά και βαθιά. Όχι γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι είναι ο ρόλος του ενός ή του άλλου.
5. Είναι το άτομο που θέλεις να τα μοιράζεσαι όλα. Γιατί έτσι αισθάνεσαι. Όχι γιατί χρωστάς ή σου χρωστάνε.
6. Είναι ένα είδος προέκτασης του εαυτού σου.

Έχω πολλές ενστάνσεις, με το συμπάθειο, κ. Βενέτη μου. Έχω την αίσθηση, τη βεβαιότητα μην πω, ότι μπερδεύουμε την "αδερφή ψυχή" με την ένταση ενός έρωτα, με την εξάρτηση, ή ακόμα χειρότερα πολλές φορές με τη δύναμη της συνήθειας.

Το παραμύθι λέει ότι γνωρίζονται τα δύο μισά, παντρεύονται και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Μήπως να ξυπνήσουμε τους κοιμισμένους; Γιατί η εμπειρία μας έμαθε ότι δεν είναι έτσι απλές οι σχέσεις. Καλά θα ήταν να βρίσκαμε το άλλο μας μισό και όλα να τελείωναν, δεν υποστηρίζω το αντίθετο. Έλα, όμως, που δεν...

Δεν μπορώ να απαιτώ από το...άλλο μου μισό να παίρνει αποφάσεις για μένα.
Εγώ πρέπει να ανακαλύψω τι αρέσει στον εαυτό μου, στον ολόκληρο, όχι στον μισό. Πώς θα συντηρούμαι, πώς θέλω να διασκεδάζω, ποιο είναι το νόημα που θέλω να ψάξω σήμερα ή αύριο στη ζωή μου.
Κανείς....μισός δεν μπορεί να μου λύσει όλα αυτά. Εγώ και μόνο εγώ πρέπει και μπορώ να το κάνω.
Το μόνο που μπορώ να περιμένω από τον σύντροφό μου είναι να είναι εκεί να με στηρίζει, όπως υποχρεούμαι να κάνω κι εγώ με τη σειρά μου για τα δικά του θέλω. Λάθος. Όχι υποχρεούμαι. Θέλω.



Μπορεί να φαίνεται πως έχω τη διάθεση και το σκοπό να απομυθοποιήσω έναν μύθο, αυτόν του "άλλου μισού" και να σας ξενερώσω, εγώ όμως προσπαθώ απλά το αντίθετο.
Υποστηρίζω απλά ότι μπορεί όταν αναφερόμαστε σε ένα ζευγάρι να κάνουμε πάντα ζουμ στο κοινό τους σχέδιο, στη κοινή τους ζωή, στα κοινά τους όνειρα, αλλά δεν πρέπει να το θεωρούμε και απαραίτητα την μοναδική συνταγή επιτυχίας. Και δεν πρέπει γιατί,κατά τη γνώμη μου, δεν είναι. Είναι διαφορετικό να θέλεις τα ίδια πράγματα με τον άλλον και διαφορετικό να πρέπει να τα θέλεις αν θέλεις να σου πετύχει το "γλυκό".

Αυτήν την φορά δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτήν την ανάρτηση. Τι τέλος να βάλω, μιας και ήδη μοιράστηκα μαζί σας ότι δεν πιστεύω στη θεωρία του "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Ίσως θα έπρεπε να βρω ένα τέλος λιγότερο κλασικό. Ή ίσως θα έπρεπε, όπως και στη ζωή, να μη βάλω καν τέλος καθώς κανείς μας δεν ξέρει πώς θα τελειώσουν τα πράγματα. Τι λέτε κι εσείς;

Υ.Γ. Ανατρέξτε στο τραγούδι "Εγωκεντρικός"του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Προσπαθώ να το ανεβάσω αλλά μου κολλάει το άτιμο. "Δεν είσαι το άλλο μου μισό, εγώ μισώ ό,τι χωρίζει, είσαι το άλλο μου εγώ, αυτό που γουργουρίζει...".

Με αγάπη,
Βίλυ




 






Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Ζητάτε να σας πω...

Ήξερα το τραγούδι του αλλά όχι και τι κρύβεται πίσω από αυτό...

Ζητάτε να σας πω - (1930)

Σύμφωνα με θρύλο της εποχής, ο Αττίκ (γνωστός για την αυτοσχεδιαστική του ικανότητα) αυτοσχεδίασε το τραγούδι στη Μάντρα του, (καλλιτεχνική ομάδα), της οποίας ήταν και ο δημιουργός. Ο δεύτερος γάμος του Αττίκ με την καλλονή της εποχής, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου (μετέπειτα μητέρα της Μελίνας Μερκούρη), είχε ατυχή κατάληξη. Κάποιο βράδυ η Φιλιππίδου με τον νέο σύζυγό της, τον ίλαρχο Σταμάτη Μερκούρη, εμφανίστηκε στη Μάντρα και το κοινό, περιπαιχτικά, άρχισε να ζητά το Είδα Μάτια, που ήταν γραμμένο για κείνην. Ο Αττίκ αποσύρθηκε πικραμένος, και μετά από 10 λεπτά(!) αφού αυτοσχεδίασε, επέστρεψε και έπαιξε το Ζητάτε να σας πω ως απάντηση.


Τι όμορφη μουσική, τι συγκινητικά λόγια, τι σπουδαία και ειλικρινής "κατάθεση ψυχής"!
Δεν θα πω ψέμματα ότι έχω παρακολουθήσει τη ζωή και το έργο του. Μόνο αφότου έμαθα την ιστορία του εν λόγω τραγουδιού, μπήκα στον πειρασμό να δω μια εκπομπή της ΕΡΤ "Ιχνηλάτες" που είναι αφιερωμένη στον μεγάλο Αττίκ.
Τον λέω μεγάλο, κι ας μην "γνωριζόμαστε" από παλιά. Κι ας μην έχω τη μουσική του ανάμεσα στα παιδικά μου ακούσματα, κι ας μην ξέρω πολλά για αυτόν. Τον λέω μεγάλο γιατί είχα καιρό να συγκινηθώ με την ιστορία ενός ανθρώπου.
Επιτυχίες, αποτυχίες, πλούτος, πείνα, αρρώστιες, θάνατοι, γάμοι, έρωτες...Γελάει στη σκηνή, κλαίει στα παρασκήνια, λέει ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ και τον φέρνω στα μάτια μου, λες και κάπως, κάπου, κάποτε, συναντήθηκαν τα βλέμματα μας με τον Αττίκ, έσμιξαν οι φοβίες μας, έδεσαν οι ανησυχίες μας...

Αν δυστυχήσεις, την πόρτα μου έλα να χτυπήσεις, θα στην ανοίξω και θα σε σφίξω, στο στήθος μου χωρίς ντροπή, κι ο κόσμος ό,τι θέλει ας πει"!

Ξενιτεύτηκε κι όμως γύρισε να υπηρετήσει όταν η χώρα του τον χρειάστηκε... Δεν κατάφερε να αποκτήσει το δικό του παιδί, κι όμως έδωσε πραγματικό αγώνα για να μπορέσει να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να παντρέψει μια κοπέλα... .Η Άννα Καλουτά τον χαρακτηρίζει σε αυτό το ντοκιμαντέρ "τζέντλεμαν" και "κύριο". Εγώ θα πρόσθετα ότι από τα λίγα που άκουσα ο Αττίκ ήταν Άνδρας. Από το μοντέλα εκείνα που "λείπουν" σήμερα. Τα έλεγε έξω από τα λόγια, λίγο ειρωνικός αλλά σαφής, λίγο υπαινικτικός αλλά πάντα ξεκάθαρος. Αγαπάει την σάτιρα και "εκείνη" του ανταποδίδει την αγάπη της. Πώς να του αντισταθεί, ακόμα κι αυτή;

Η "μελωδία της ζωής του" τελείωσε απότομα. Άγαρμπα. Κι ας μην είχε ποτέ τίποτα άγαρμπο πάνω ή γύρω του. Εκείνος ήταν, όμως, που θα επέλεγε πώς θα φύγει από την σκηνή του, πώς θα τελειώσει την παράσταση του.

Σε ένα τραγούδι του έγραψε:

Μου λένε πως γράφω καλή μουσική/ μα μόνο για δόξα κι όχι εμπορική/ και πως θα πεθάνω στη ψάθα κι αυτό θα είναι κρίμα/ μα τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά/ η αγάπη η δική σας αντικαθιστά το ΧΡΗΜΑ...!

Αυτός ήταν ο Αττίκ. Πατέρας κι ας μην είχε παιδιά, πλούσιος κι ας πέθανε στην...ψάθα του με μια γερή δόση υπνωτικών, πάντα παρών κι ας είναι σήμερα απών...



Με αγάπη,
Βίλυ

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Φτιάξε, καρδιά μου, το δικό σου παραμύθι...

AΦΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Η Action Art/ Εικαστική Δράση συμμετείχε, μαζί με 40 ακόμη αφηγητές από Γαλλία,  Βέλγιο και Τουρκία, στις ΄΄ Συναντήσεις Αφηγήσεων ΄΄  που οργάνωσαν τα Ateliers de la Rue Raisin στο St Etienne στη Γαλλία.
Με ελληνικά παραδοσιακά  παραμύθια η  Action Art/ Εικαστική Δράση έκανε αισθητή την ελληνική παρουσία: Η προφορική αφήγηση άλλοτε στα ελληνικά μόνο και άλλοτε σε 2 γλώσσες (ελληνικά - γαλλικά) ταυτόχρονα, που  έγιναν από την αφηγήτρια Ροδάνθη Δημητρέση, έφεραν  σε επαφή το κοινό (ενήλικες και παιδιά ) με την ελληνική γλώσσα και την  ελληνική προφορική παράδοση . Η διάδραση με το κοινό και η συμμετοχή του  κατά τη διάρκεια της αφήγησης, ανέδειξε  για ακόμη μια φορά τον οικουμενικό χαρακτήρα των λαικών παραμυθιών.

Το επόμενο ραντεβού αφήγησης είναι :
-στο astrocamping Thasos 2012 στις  27-29 Ιουλίου: αστρο- παρατήρηση και αφήγηση παραμυθιών για ένα ταξίδι στον ουρανό και στον  Κόσμο από ομάδα αφηγητών της  Action Art/ Εικαστική Δράση
-στο κάμπινγκ του πανεπιστημίου στη Χαλκιδική 7-9 Αυγούστου  στα πλαίσια τριήμερου προγράμματος αφιερωμένο στην αστρονομία με εισηγήσεις, παρατήρηση του ουρανού,αφηγήσεις
Για περισσότερη ενημέρωση και  πληροφόρηση στο site: http://www.action-art.gr/

ή στο τηλ.  2310 266857 και στο mail: info@action-art.gr 
Παράλληλα η Action Art/Εικαστική Δράση  ετοιμάζει για το Φθινόπωρο, εικαστικές  δραστηριότητες για παιδιά και ενήλικες  

Παιδιά (5-7, 8-12, έφηβοι)
Σχέδιο, ζωγραφική, χρώμα, παιχνίδια γραφισμού , επισκέψεις, κλπ
 Ενήλικες
Εργαστήριο αφηγητών παραμυθιού
Σεμινάρια -εργαστήρια:
-σύγχρονη τέχνη και εικαστική διαδικασία
-εικαστική διαδικασία και αισθητηριακή αντίληψη
-κατασκευές από ανακυκλωμένο χαρτί
-κατασκευές accessoirs
- ζωγραφική, σχέδιο