Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Κάπου θα συναντηθούμε...



Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει...

 
Για τις σχέσεις "τραβάτε με κι ας κλαίω" πρωτοέμαθα σε ένα ταξίδι μου προς τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Πελοπόννησο, ακούγοντας το τραγούδι "Κάπου θα συναντηθούμε" της Γλυκερίας με τον Μηλιώκα. Τις 12 ώρες που κάναμε μέχρι να φτάσουμε στο εξοχικό μας αυτό σκεφτόμουν, κι ας ήμουν ακόμα λόγω ηλικίας τόσοοοο μακριά από μια ανάλογη κατάσταση.
 
Ταλαιπώρια, βρε παιδάκι μου, μπελάς. Να μένεις στο ίδιο σπίτι αλλά να μη μπορείς να βρεθείς; Αδιανόητο. Οι εναλλακτικές που δίδονταν στο εν λόγω άσμα πολλές: Διαφορετικές ώρες μέσα στη μέρα- στις 11, στις 12, στις 4-, διαφορετικές μέρες μέσα στη βδομάδα -Σάββατο, Κυριακή, Παρασκευή-, διαφορετικοί μήνες μέσα στον χρόνο -Μάιος, Αύγουστος, Δεκέμβριος-! Είχα πια απηυδήσει. Σαν τώρα με θυμάμαι να σκουντάω τον μπαμπά μου και να ζητώ εξηγήσεις: "Καλά, πλάκα μας κάνουν;" Μόνο που είχαν περάσει πολλές ώρες από την στιγμή που ακούγαμε αυτό το τραγούδι και δεν κατάλαβε ο Χριστιανός πού στο καλό αναφερόμουν. Όταν τον έβαλα στο κλίμα, γέλασε και εμφατικά μονολόγησε: "Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, παιδί μου, πέντε μέρες κοσκινίζει". Ε, χρόνια αργότερα, θα το συνειδητοποιούσα και μόνη μου.
 
 
Όποιος έχει ζήσει μια σχέση "ήθελα να σε φιλήσω αλλά δεν έβρισκα το μαγουλό σου", παρακαλώ να σηκώσει το χέρι του ψηλά. Μη μου πείτε πως ακόμα να καταλάβετε τί είδους σχέση είναι αυτή η σχέση...!
Είναι η σχέση που αντί να βρίσκετε λύσεις στα προβλήματα, βρίσκετε προβλήματα στις λύσεις. Είναι η σχέση του "θέλω αλλά δεν μπορώ" κι ας μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας πως δεν υπάρχει "δεν μπορώ" αλλά μόνο "δεν θέλω". Είναι οι σχέσεις που σε πονάνε αλλά έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αν δεν πονάς σημαίνει ότι δεν αγαπάς. Είναι οι σχέσεις που σε κάνουν να χάνεις χρόνο αλλά ταυτόχρονα να κερδίζεις εμπειρίες, αναμνήσεις, στιγμές γεμάτες πάθος κι ας είναι -τις περισσότερες φορές- λάθος. Είναι η σχέση που, αφού περάσει ο καιρός, θέλεις να ξεχάσεις αλλά δεν θα μπορέσεις (δε θέλω να σε τρομάξω) σχεδόν ποτέ. Επειδή θα έχει μείνει κάποιο τόσα δα απωθημένο, επειδή αυτή η σχέση θα ανήκει πάντα στη σφαίρα του "ανεκπλήρωτου", επειδή απλώς δε σου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να την απομυθοποιήσεις.
 
Έζησα τέτοιες σχέσεις, όπως στοιχηματίζω ότι έζησες κι εσύ. Βλέπεις, δεν είναι οι σχέσεις-εξαίρεση. Είναι, μάλλον, οι σχέσεις-κανόνας. Η δικαιολογία αλλάζει κάθε φορά: λίγο η απόσταση, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η ζήλεια, λίγο ο φίλος σου που σε παρασύρει, λίγο εγώ, λίγο εσύ...
 
"Έτσι είναι οι σχέσεις", σκέφτεσαι. Μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου που θα συνειδητοποίησεις ότι δεν είναι έτσι όλες οι σχέσεις. Έτσι είναι κάποιες σχέσεις. Επειδή υπάρχουν και οι άλλες. Οι ίσως λιγότερο έντονες, οι ίσως λιγότερο επεισοδιακές, αλλά αυτές που σου δίνουν δύναμη και κουράγιο να πας λίγο παρακάτω, αυτές που αν δεν τις έχεις ζήσει ακόμα, σίγουρα θα έρθουν στο δρόμο σου σήμερα ή το αργότερο "αύριο", αυτές που αν έχεις την τύχη να τις ζεις, πρέπει να έχεις την τύχη (και την ικανότητα) να τις κρατήσεις κιόλας.
 
Γιατί ο Μηλιώκας είχε και άλλο τραγούδι εκτός από το "Κάπου θα συναντηθούμε".
Το "Ροζ"! Θυμάστε; "Πόσο άλλαξες πόσο άλλαξα/ τα όνειρά μου κόκκινα/ τα όνειρά μου άσπρα/
ρούχα μαζί που πλύθηκαν/ κι έχουνε γίνει ροζ!"
 
Η διαφορά αυτού του τραγουδιού με το προηγούμενο, όμως, είναι ότι εδώ το ζευγάρι-παρά τις αντίξοες συνθήκες- βρέθηκε. Και το προσπάθησε και το πάλεψε και συνεχίζει να το παλεύει... Και γιατί το κάνει;
 
Γιατί... βρε αν δε σ' ερωτευόμουνα θα 'κανα το δικό μου/ εγώ να δεις τι θα 'κανα μα έλα που σ' αγαπώ...
 
 
Με αγάπη,
Βίλυ
 
Υ.Γ. Λέτε ο Μηλιώκας να μου ζητήσει πνευματικά δικαιώματα για το κείμενό μου;
 

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Τα...ασήμαντα και τα απλά!

Δώσ' μου κι άλλα εσύ ασήμαντα, για να ζήσω εγώ σημαντικά...

 
Ξύπνησα καλά σήμερα. Χωρίς λόγο. Έτσι...
Λες και χθες πριν κοιμηθώ, έκλεισα μια σπουδαία "επαγγελματική συμφωνία"... (μπα, δεν έκλεισα, θα το θυμόμουν).
Λες και μου έπεσε ο πρώτος αριθμός του λαχείου (μα δεν αγόρασα καν λαχείο, πώς έχω την απαίτηση να μου πέσει και ο πρώτος αριθμός;).  
Λες και με το που άνοιξα τα μάτια μου, έξω από την πόρτα μου με περίμενε ένας ντελικάτος φάκελος με δύο εισιτήρια για τη Ρώμη (αντ' αυτού βρήκα έναν λογαριασμό κινητού, τι να σας λέω...).
 
Γιατί, λοιπόν, από το πρωί έχω αυτήν την ομολογουμένως χαζουχαρούμενη διάθεση;
Γιατί έπλενα τα δόντια μου και χόρευα μπροστά στον καθρέφτη μου το Livin' La Vida Loca του Ricky Martin;
Γιατί τώρα που γράφω αυτήν την ανάρτηση, ακούω συνέχεια, ξανά και ξανά, και πάμε πάλι από την αρχή, και δώστου το restart, το la bamba;
(http://www.youtube.com/watch?v=PK2HANwsUWg, είμαι σοβαρά γιατρέ μου, να ανησυχήσω;)
 
Η απάντηση κρύβεται στο τραγούδι του συγκροτημάτος "Τρίφωνο" που σας επισυνάπτω στο τέλος της ανάρτησής μου. Και είναι τόσο απλή, όσο απλός είναι και ο λόγος που οφείλουμε να ξυπνάμε ευτυχισμένοι και να κοιμόμαστε ελπίζοντας ότι -πού θα πάει, ρε γαμώτο- αύριο θα είναι μια ακόμα καλύτερη μέρα.
Μια καινούρια μέρα που δε θα μας πάρει μακρυά τα τόσο απλά και σημαντικά που ήδη έχουμε (και ίσως δεν εκτιμάμε) αλλά θα μας φέρει κι άλλα τόσα που είναι απαραίτητα για να συμπληρώσουμε το παζλ μας. "Κομμάτια" που πιθανόν να μη χρειάζεσαι εσύ, αλλά εγώ δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. "Κομμάτια" που εγώ δεν θα είχα τί να τα κάνω ενώ για σένα ήταν τόσο δυσεύρετα που χωρίς αυτά το παζλ σου θα ήταν πάντα μισό.
 
Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα. Τόσο απλό. Τόσο κατανοητό. Τόσο εγώ.
 
Επειδή εμένα (πόσο εγωιστικό, Θεέ μου) μπορείς να με κάνεις τόσο εύκολα ευτυχισμένη. Όχι χαρούμενη, μην μου μπερδεύεσαι, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Με όλα τα γράμματα κεφαλαία!
  • Με μια σφιχτή αγκαλιά και κάνα γλυκόλογο...
  • Με ένα καλομαγειρεμένο φαγητό...
  • Με λίγη πλατούλα πριν κοιμηθώ...
  • Με μία βόλτα βραδινή στην πόλη...
  • Με μία αφιέρωση, αποκλειστικά δική μου...
  • Με ένα ζεστό βλέμμα που θα μου λέει "Καλώς την"...
  • Με μια εξομολόγηση, έστω δύο λέξεις, μέσα σε έναν απλό, άσπρο φάκελο...
  • Με ένα φιλί της αδερφής μου πρίν φύγει, όσο εγώ κάνω ότι κοιμάμαι, για να μη το χάσω...
  • Με το να τρέχω πίσω από τον Κώστα, όταν εκείνος επιστρέφει κουρασμένος από τη δουλειά, κι εγώ έχω διάθεση για παιχνιδάκια...
  •  Με το να μαγειρεύω και να βάζω καταλάθος περισσότερο νερό στο φαγητό και να μην ξέρω πώς να το σώσω ώστε να μη μοιάζει η τηγανιά με σούπα και στο τέλος να το καίω κιόλας...
  • Με ένα "δεν πειράζει, νόστιμο είναι" κι ας ήταν καμμένο...
Λίγο πριν κλείσω αυτήν την ανάρτηση, πήγα στην κουζίνα και βρήκα τη μαμά μου, η οποία έπλενε πιάτα ("με τέτοια νιάτα", όπως συνηθίζω να την πειράζω)
 
-Μαμά, με τί είμαι ευτυχισμένη;
 
Με κοιτάει αποσβολωμένη η γυναίκα και μου απαντάει:
 
"Με το...ΤΙΠΟΤΑ είσαι ευτυχισμένη"!.
 
Ουπς...το τελευταίο πόνεσε!
 
Με αγάπη,
Βίλυ
     
 

Η Κατερίνα Κουτουπά επιστρέφει... Δριμύτερη…

Την Κατερίνα Κουτουπά σας την παρουσίασα, λίγο αφότου άρχισα να "μοιράζομαι" μαζί σας μέσω του μπλογκ μου τις..."αδυναμίες" μου.

http://moirasou.blogspot.gr/2012/05/blog-post_21.html

Και η Κατερίνα, αδιαμφισβήτητα είναι μία από αυτές. Τα κοσμήματά της, δε, ακόμα περισσότερο.



Σήμερα, αποφάσισα να σας δείξω μερικές ακόμα από τις δημιουργίες της.

Έτσι, για να κάνουμε το καλοκαίρι να διαρκέσει λίγο παραπάνω...

Έτσι, για να κάνουμε το χειμώνα να έρθει λίγο πιο αργοπορημένος...


 
Για να έχουμε πάνω μας "κομμάτια" που θα μας βγάζουν από τη μουντή καθημερινότητά μας...
 
Για να μπορούμε να χαμογελάμε όταν ρίχνουμε κλεφτές ματιές στα σκουλαρίκια μας...

 
 
Έτσι, γιατί ΕΜΕΙΣ δεν χρειαζόμαστε διαμάντια από έναν ιππότη για να είμαστε ευτυχισμένες. Ξέρουμε να μας "προσέχουμε", χαρίζοντά μας απλά "έξυπνα σχεδιασμένα" δαχτυλίδια...
 
 
Γιατί τόσο απλά και εύκολα...έχουμε την Κατερίνα να μας φτιάχνει τη διάθεση...
 
Επικοινωνήστε μαζί της στο προσωπικό της email: katerinoula271@gmail.com
 
 



Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Η...Ιθάκη μου!

Γράφει η Σοφία Σαμαντάρα



 
Ανθρώπινες σχέσεις. Περίπλοκες, εύθραυστες, σημαντικές, επιφανειακές… απαραίτητες.
Σχέσεις ζωής. Δυσεύρετες, μοναδικές, ευλογημένες. Δίνουν γεύση, άρωμα και χρώμα σε κάθε στιγμή της ζωής, δαμάζουν ότι μπορεί να τρομάξει την ανθρώπινη ψυχή.
Ερωτικές σχέσεις. Απρόβλεπτες. Τελεία και παύλα. Απρόβλεπτες σε κάθε στάδιό τους. Στην αρχή τους, τη διάρκεια και το τέλος.
Στη δική μου περίπτωση, οι ερωτικές σχέσεις… παραμένουν ερωτηματικές. Ξέρω ακριβώς τι θέλω από τη ζωή μου κι αυτό είναι σχήμα οξύμωρο γιατί μου δυσκολεύει τη ζωή. Έχω βρει την Ιθάκη μου, την έχω εικόνα στο μυαλό μου. Είναι το άλλο μισό της ψυχής μου. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά που μπορεί να χωρέσει ακόμη και τις πιο μεγάλες μου ανασφάλειες. Είναι δυο μάτια τόσο ζεστά και υγρά που καθρεφτίζουν το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου. Είναι ένα χαμόγελο τόσο πλατύ που καθησυχάζει τους πιο μεγάλους  και γελοίους φόβους μου. Είναι μία καρδιά τόσο φιλόξενη που χωράει τη δική μου. Είναι η ματιά στην ευτυχία όταν κλείνω τα μάτια μου. Είναι η φουρτούνα και το ηλιοβασίλεμά μου. Είναι το δικό μου νησί. Η δική μου Ιθάκη. 


Όμως πόσο κρατάει το ταξίδι, πότε τελειώνει ο πηγεμός για την Ιθάκη? Γιατί ένα σου λέω, δεν είναι απόλαυση πια. Οι εποχές αλλάζουν. Ποιητές και πρίγκιπες περνούν δύσκολους καιρούς. Ποια στιγμή μέσα στον χρόνο ήταν που μου ξέφυγε, ποια ήταν εκείνη η στιγμή που έγινε τόσο περίπλοκο το ταξίδι? Πότε χάσαμε τους ρόλους μας? Κι εγώ τώρα που χορεύω στην τρίτη δεκαετία σε ποιόν ρόλο δίνω το στίγμα μου? Πρέπει να είμαι διασκεδαστική και καλλίγραμμη, πνευματώδης και αισθησιακή, δυναμική και ευαίσθητη, πετυχημένη και άνετη, σικ και ενημερωμένη? Με ποια σειρά, σε ποιόν βαθμό και με ποιόν συνδυασμό? Πότε έπαψε να είναι γοητευτικό να είμαι ο εαυτός μου?
Κι όταν παίρνω πρωτοβουλία σε μία καινούργια γνωριμία απλά προσεγγίζω το μέλλον σύγχρονα και δυναμικά ή ευνουχίζω τον άντρα «κυνηγό»? Κι όταν θέλω να εκφράσω τα συναισθήματα μου πρέπει να είμαι απλή και ειλικρινής ή να επιστρατεύσω γυναικεία τεχνάσματα και κόλπα? Ποιο είναι τελικά το savoir faire στον έρωτα? Ποιος έχει το manual και πόσες σελίδες πρέπει να αποστηθίσω? Τι σχέση έχουν η στατιστική και τα μαθηματικά με τον έρωτα? Είχα την αίσθηση πως αρκούσε απλά η χημεία…

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά τη Σοφία που ανταποκρίθηκε τόσο άμεσα στο κάλεσμά μου να μοιραστεί μαζί μας κάτι τόσο δικό της. Καλώς ήρθες στην παρέα μας!
                                                                                                   

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει...Σαν τους Χαλκιδικιώτες;

Μήπως παραγνωριστήκαμε;

Οι Θεσσαλονικείς έχουν τη Χαλκιδική σαν το δεύτερο σπίτι τους. Εκεί πέρασαν τις παιδικές τους διακοπές: Η μαμά στο μπροστινό κάθισμα, ο μπαμπάς στο τιμόνι και ο μπόμπιρας πίσω, αγκαλιά με βαλίτσες, βαλιτσούλες, κουβαδάκια, αντηλιακά και δε συμμαζεύεται. Άξιζε η ταλαιπώρια. Σε λίγο θα εμφανιζόταν μπροστά τους εκείνη η απέραντη παραλία με τη ψιλή άμμο και τα γαλαζοπράσινα νερά της και όλα θα ξεχνιόντουσαν. 'Ετσι απλά...


Εκεί πέρασαν και τις εφηβικές τους διακοπές: Κάμπινγκ στον Αρμενιστή με μια μπύρα στο χέρι, αποδράσεις στην Καλλιθέα για ξέφρενο κλάμπινγκ, βραδινό μπάνιο γυμνοί σε κάποιον απόμερο κολπίσκο και πάλι δε συμμαζεύεται. Τα παιδιά έγιναν έφηβοι. Οι έφηβοι, γονείς. Και οι αναμνήσεις τους εξακολουθούν να έχουν για φόντο τη Χαλκιδική. Το μποτιλιάρισμα μέχρι να φθάσουν, τα νερά της, τις παραλίες της, τις ταβερνούλες της, τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά της…
Μπορεί να ξεφύγουν για λίγες μέρες από τις «φτερούγες» της και να το σκάσουν για πιο μακρινούς προορισμούς αλλά ας μην γελιόμαστε, πάλι εκεί θα επιστρέψουν. Για μια γρήγορη βουτιά στο Πευκοχώρι, για ένα βραδινό ποτό στην Καλλικράτεια, για μια απολαυστική βουτιά στη Σάρτη, για μια πιο «ποιοτική» απόδραση στην Ιερισσό, για κοψίδια στον ορεινό Ταξιάρχη. Και όπου και να πας, την ίδια ατάκα θα ξεστομίσεις μετά από μια γερή τζούρα ούζου ή κρασιού: 
«Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…»!


Εμ δεν έχει… Τι να λέμε τώρα;
Μήπως, όμως, μας έχουν πάρει χαμπάρι οι Χαλκιδικιώτες και, όπως λέει και η διαφήμιση, έχουμε ξεφύγειιιιιι;;;;

Αρχικά, θα μοιραστώ μαζί σας μια παιδική μου ανάμνηση και μετά θα συνεχίσω με δύο γεγονότα που -μαζί με άλλους λόγους- θα με κάνουν να μη ξεχάσω το φετινό μου καλοκαίρι. Όταν ήμουν μικρή, λοιπόν, είχαμε πάει με τους γονείς μου να παραθερίσουμε σε κάποιον από τους μαγικούς προορισμούς της Χαλκιδικής. Αυτής που σαν αυτή δεν έχει. Ο μπαμπάς στο τιμόνι, η μαμά δίπλα και εγώ πίσω με τις βαλιτσούλες, τα κουβαδάκια κτλ κτλ κτλ. Κάνουμε τη βουτιά μας και λέμε να συνεχίσουμε σε μια ταβερνούλα για κάνα μεζέ. Στο διπλανό τραπέζι ένα ζευγάρι με το μωρό τους.  Δε θυμάμαι την εθνικότητα τους αλλά Έλληνες δεν ήταν. Γιατί αν ήταν, εκείνος ο σερβιτόρος-καλή του ώρα- δε θα την είχε γλυτώσει φθηνά. Δε θα την είχε γλυτώσει καν, δηλαδή. Το εν λόγω ζευγάρι, λοιπόν, παραγγέλνει και ο σερβιτόρος μετά από καμιά ώρα φέρνει το φαγητό. Στέκεται πάνω από το καροτσάκι του μωρού και αρχίζει να σερβίρει τα πιάτα, σχεδόν πετώντας τα στον αέρα. Ένα από αυτά, χάνει την πορεία του και προσγειώνεται στο κεφαλάκι του μωρού, γεμίζοντας τα μαλλάκια και το προσωπάκι του με κρεμμύδι, φέτα, ντομάτα και λάδι. Οι γονείς κοιτούν αποσβολωμένοι, την ίδια ώρα που ο σερβιτόρος ψύχραιμος, χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια να απολογηθεί, απομακρύνεται με αργό αργό βηματισμό, σκύβει και παίρνει από το πάτωμα ένα ξεσκονόπανο και σκουπίζει με αυτό, άτσαλα και άγαρμπα το προσωπάκι του μωρού, το οποίο ήδη έχει βγάλει τη γλωσσίτσα του και γεύεται την χωριάτικη (με έναν ομολογουμένως παράδοξο τρόπο). Οι γονείς μελιστάλαχτοι ευχαριστούν θερμά τον ευγενικό νέο και όλοι μαζί, σαν μια αγαπημένη οικογένεια, συνεχίζουν το γεύμα τους. Τα σχόλια δικά σας. 


Ας προχωρήσουμε, όμως, στα… σημερινά μας. Στην Χαλκιδική με την οικονομική κρίση. Ήταν λίγο πριν μπει για τα καλά το καλοκαίρι, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα προς την Άθυτο. Καθίσαμε, λοιπόν, σε μια υπέροχη ταβέρνα και ανάμεσα στα υπόλοιπα πιάτα που παραγγείλαμε, είπαμε να κάνουμε μια… παρασπονδία και να ζητήσουμε και μύδια αχνιστά. Ακριβά αλλά γευστικότατα τα άτιμα, σκεφτήκαμε. Και έφθασαν… Γιάμι… Έτρεχαν τα σάλια μου, σας λέω, μόνο και μόνο στην ιδέα ότι θα τα γευτώ. Ο σύντροφός μου, τα πήρε μπροστά του και ετοιμάστηκε να με καλομάθει για ακόμα μια φορά (ομολογώ ότι προτιμώ να μου τα προσφέρουν έτοιμα με το λεμονάκι τους). Η μερίδα φαινόταν απολαυστική. Χαλάλι τα 9 ευρώ, τόσα μύδια είχε η πιατέλα. Ή έτσι νομίζαμε, τέλος πάντων… Πούν’ το πούν’ το το μύδι… δε θα το βρεις. Ε δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε. Σηκώνω το φρύδι και φωνάζω ευγενικότατα τον σερβιτόρο. «Συγνώμη, αλλά μάλλον κάτι συμβαίνει. Αμάν κάνουμε να βρούμε κέλυφος με μύδι μέσα». Ο σερβιτόρος απομακρύνεται και φθάνει ο σεφ. Με ύφος σαράντα καρδιναλίων ο master σεφ μας ενημερώνει ότι σκόπιμα είναι άδεια τα κελύφη. Είναι στο πλαίσιο της διακόσμησης. Χμ, ενδιαφέρον… Τι να πεις; Πώς να ανταπαντήσεις στη βλακεία; Μια βόλτα είπαμε να κάνουμε, πόσο ακόμα να χαλάσουμε τη διάθεσή μας;
Ας πάμε και στο δεύτερο συμβάν τώρα, το οποίο έλαβε χώρα λίγες μέρες πριν σε ένα μπαράκι στη Νικήτη. Εγώ και ο Κώστας ξεκινάμε από Πολύγυρο και τα κορίτσια, το Χριστινιώ μου και η Σοφία, από τον Όρμο Παναγιάς. Όλα καλά ως εδώ. Συναντιόμαστε και επιλέγουμε ένα από τα πιο γραφικά μπαράκια να πιούμε τα ποτάκια μας. Ένα ποτό και ένα δεύτερο λίγο μετά γιατί η παρέα έχει δέσει και κρατάμε τις κοιλιές μας από τα γέλια. Το μαγαζί σιγά σιγά αδειάζει, γεγονός που μας κάνει ομολογουμένως εντύπωση, μιας και είναι βράδυ Σαββάτου και οι δείκτες του ρολογιού δεν δείχνουν καν 1 μετά τα ξημερώματα. Φωνάζουμε τη σερβιτόρα να πληρώσουμε για να μην τους καθυστερούμε. Πληρώνουμε. Και ξαφνικά, σε χρόνο ρεκόρ, τα φώτα σβήνουν. Εντελώς. Σκοτάδι βαθύ. Καμία προειδοποίηση. Κανένα «εμείς θα κλείσουμε, άμα θέλετε εσείς να κάτσετε, μπορείτε». Ή έστω κανένα «ουστ, σπίτια δεν έχετε;». Έμεινα να κοιτάω αποσβολωμένη. Δεν μπορεί… Θα πεταγόταν από κάπου ο Φερεντίνος ή έστω ο αείμνηστος ο Μπονάτσος και θα φώναζαν «φάρσααααα»!!! Μπα… Ουδείς… Όχι πως χαλαστήκαμε… Όχι πως σταματήσαμε να χασκογελάμε… Όχι πως μαζέψαμε τα πράγματά μας άρον-άρον και φύγαμε… Αλλά πόση αγένεια μπορεί να χωράει σε ένα τόσο μικρό μαγαζί;

Δυστυχώς, τα άνωθεν γεγονότα δεν τα θεωρώ τυχαία συμβάντα. Αν τα θεωρούσα, βλέπετε, δεν θα έμπαινα καν στον πειρασμό να τα σχολιάσω.  Έχω την πεποίθηση, όμως, ότι έχουμε να κάνουμε με "στάση ζωής", με φιλοσοφία και τρόπο σκέψης, με νοοτροπία. Τολμώ να πω πως οι Χαλκιδικιώτες στο σύνολό τους είναι αγενείς. Θα ρισκάρω να πω ακόμα πως δικαίως δε φημίζονται για τη φιλοξενία τους. Ίσως επειδή αναπαύονται στις δάφνες τους... Ίσως επειδή θεωρούν δεδομένα κάποια πράγματα και δεν σκάνε να αποδείξουν πια τα αυταπόδεικτα. Όλα αυτά, βεβαίως βεβαίως, έως ότου όλοι εμείς παραδεχτούμε ότι μπορεί να μην έχει σαν τη Χαλκιδική, αλλά απαιτούμε να μην έχει και σαν τους Χαλκιδικιώτες.

Κάπου εδώ, κλείνοντας, θέλω να εξομολογηθώ ότι τα τελευταία –σχεδόν- δύο χρόνια η ζωή μου μοιράζεται ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και τον Πολύγυρο της Χαλκιδικής. Κάτι που ευελπιστώ να συμβαίνει για πολύ καιρό ακόμα. Την αγαπώ παθιασμένα τη Χαλκιδική, δεν σας το κρύβω. Και τη Χαλκιδική και τον… λόγο που με κάνει να μένω σε αυτήν τις μισές μέρες της εβδομάδας. Δεν είμαι της λογικής, όμως, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Και καλά θα κάνετε να μην είστε ούτε εσείς αυτής της λογικής...

Με αγάπη, Βίλυ


Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Ένα τεράστιο αφιέρωμα: Οι θεωρίες της Ράνιας αλά...S1ngles!

 Η Μαρία διέταξε και...γεννηθήτω το Θέλημά της.

 "Δεν έχει σημασία πού σε πετυχαίνουν οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Σημασία έχει με ποιους τις μοιράζεσαι" . (Η φιλοσοφία του moirasou.org σε μια φράση)

Η συγκεκριμένη ανάρτηση προέκυψε μετά από παραγγελιά. Οι παρακάτω θεωρίες είναι από την πετυχημένη σειρά S1ngles και είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους λόγους που την έκαναν τόσο αγαπητή στο ευρύ κοινό. Αν και φοβάμαι ότι μου έχουν ξεφύγει μερικές, νομίζω πως αξίζει να ρίξετε μια ματιά στις καλύτερες. 



Αξίωμα Θεμελιώδες: Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το τάβλι. Πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Τα παιχνίδια εναλλάσσονται ανάλογα με τη φάση της σχέσης και τα άτομα που την απαρτίζουν. Όμως, όπως σε κάθε παιχνίδι, ένα πράγμα είναι βέβαιο: κάποιος κερδίζει, και κάποιος χάνει.

Ο χωρισμός μας από έναν άντρα πρέπει να αντιμετωπίζεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την καθημερινή μας αφόδευση: Πάτα δύο φορές το καζανάκι για να βεβαιωθείς ότι η κουράδα έχει φύγει μια και καλή.

Το τάβλι περιέχει κρυπτογραφημένους κώδικες κοινωνικά επιβεβλημένης συμπεριφοράς. Είναι πασιφανές ότι έχει κατασκευαστεί για να ευνοεί τις δυάδες.



Απ’ την πρώτη στιγμή που τα πρωτόνια αντίκρισαν τα ηλεκτρόνια, ενώθηκαν με έρωτα κεραυνοβόλο. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε, ο κεραυνοβόλος έρωτας μπορεί μερικές φορές να σε τινάξει στον αέρα.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η πραγματική ευτυχία πηγάζει μόνο απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Μερικές φορές, προέρχεται και από καλούς φίλους. Ιδίως όταν ξυπνάνε στις 7 το πρωί για να έρθουν μαζί σου στην Εκκλησία.

Ξέρεις ότι το προηγούμενο βράδυ έχεις πάει σε ένα πάρα πολύ καλό πάρτι όταν: Ξυπνάς με πόνο σ’ όλο σου το κορμί και έχεις ένα τεράστιο hang – over , όλοι σου οι φίλοι είναι επίσης χάλια, και κανείς δεν έχει κοιμηθεί σπίτι του.


Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όταν κρατάμε μυστικά, είναι που νομίζουμε ότι αυτό θα κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Λάθος. Στην πραγματικότητα, αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα.

Τα παιδιά είναι τιμωρία. Η μεγαλύτερη απειλή των γονιών στα παιδιά τους είναι: «Δεν θα κάνεις κι εσύ παιδιά; Θα δεις». Τα παιδιά κάνουν δικά τους παιδιά, και πληρώνουν για όλη την ταλαιπωρία που προξένησαν στους γονείς τους. Αυτός ο φαύλος κύκλος ξεκίνησε απ’ τον ίδιο το Θεό: όλα ήταν μια χαρά, μέχρι που αποφάσισε να κάνει τον Αδάμ και την Εύα. Όταν αυτοί τον παράκουσαν τους τιμώρησε. Πώς του τιμώρησε; Τους έδωσε παιδιά. Και ερωτώ: Αν ο ίδιος ο Θεός δεν μπόρεσε να συμμορφώσει τα παιδιά του, πόσες ελπίδες έχουμε εμείς;

Τα απρόοπτα, είναι σαν να οδηγείς με μια κουβέρτα πάνω στο παρμπρίζ σου. Ποτέ δεν ξέρεις τι έρχεται κατά πάνω σου με 180 km/h.



Τα μωρά είναι χαριτωμένα και μυρίζουν όμορφα. Γι αυτό φρόντισε η φύση. Αλλιώς ποιος λογικός άνθρωπος θα έφερνε στον κόσμο ένα πλάσμα που κατουράει και χέζει συνέχεια συνήθως πάνω σου, καταπίνει ό,τι χωράει στο στόμα του με αποτέλεσμα να το τρέχεις κάθε τρεις και λίγο στο νοσοκομείο, παρόλο που του έχεις αγοράσει παιχνίδια αξίας πάνω από 3.500.000 ευρώ, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένο μέχρι να μπεις στη φυλακή από χρέη, κάνει περισσότερη φασαρία από τους Iron Maiden και τους Metallica μαζί, και κλαίει όλη νύχτα μέχρι να νοσηλευτείς για υπερκόπωση; Αν τα μωρά δεν έρχονταν σε αυτή την τρισχαριτωμένη συσκευασία, το ανθρώπινο είδος θα ήταν υπό εξαφάνιση. Όσο για μένα, ίσως και να ‘ταν καλύτερα.

Υπάρχουν 2 είδη μοναξιάς: η πραγματική, και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας. Η πραγματική μοναξιά, είναι όταν κανείς δεν σ’ αγαπάει. Κι αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας, είναι όταν υπάρχουν άνθρωποι που σ’ αγαπούν τριγύρω, αλλά εσύ δεν το βλέπεις. Μερικές φορές, είναι πιο εύκολο να βρεις κάποιον να σ’ αγαπήσει, απ’ το να συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ο κάποιος ήδη υπάρχει.

Η μοναξιά είναι σαν την πείνα. Όπως ακριβώς η πείνα μας δημιουργεί την ανάγκη να φάμε για να μην πεθάνουμε, έτσι ακριβώς και η μοναξιά μας δημιουργεί την ανάγκη να γνωρίσουμε ανθρώπους για να μη μείνουμε μόνοι.


Υπάρχουν 2 είδη απροόπτων. Αυτά που δεν έχουν συμβεί ακόμα και αυτά που έχουν συμβεί, αλλά δεν τα γνωρίζεις. Και τα 2 μπορούν να σε τσακίσουν, και να βρεθείς απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, αντιμέτωπος με καταστάσεις που ποτέ δε θα ‘θελες να ζήσεις.

 Όλοι έχουμε φτιάξει μια εικόνα για το τέλειο και την κυνηγάμε. Μερικές φορές όμως, για να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι, πρέπει ν’ αφήσουμε αυτή την εικόνα στην άκρη και να προσπαθήσουμε απ’ την αρχή.

Η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι με τραπουλόχαρτα. Ποτέ δεν ξέρεις τι χαρτί θα σου μοιράσει, και κανείς δεν παίζει το παιχνίδι με τον ίδιο τρόπο. Όμως ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να βγεις κερδισμένος.


Οι πολύ σημαντικές στιγμές στη ζωή μας, έχουν την τάση να τρέχουν εξαιρετικά γρήγορα. Αν όμως είχαμε ένα τηλεκοντρόλ και πατάγαμε το TV pause, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τα πράγματα πολύ καλύτερα, κι έτσι θα κάναμε λιγότερες βλακείες.

Ζούμε τη ζωή μας χωρίς ανθρώπους γιατί έχουμε γίνει πιο εγωιστές από ποτέ. Η οικογένεια, είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε ό,τι κι αν γίνει. Αλλά μερικές φορές οικογένεια, μπορεί να είναι και οι φίλοι μας.

Η ευτυχία είναι σαν ένα μπουκάλι κρασί που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Μας περιμένει να το ανοίξουμε και να το πιούμε. Αλλά εμείς έχουμε χάσει το ανοιχτήρι.



Ο ανεγκέφαλος κόπανος που είπε ότι τα παιδιά είναι ευτυχία:
α. Ήταν σίγουρα άντρας
β. Τους πρώτους έξι μήνες πρέπει να έλειπε απ’το σπίτι για δουλειές.
Πάντως σίγουρα δεν έχει προσπαθήσει να πάρει από τα χέρια του μωρού τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Γιατί είναι αδύνατο να αισθανθείς οτιδήποτε που να προσομοιάζει σε ευτυχία όταν είσαι παγιδευμένος στο ίδιο δωμάτιο με ένα χεσμένο σκατόπαιδο που ουρλιάζει στα 120.000 decibel!

Αν τα μωρά τα’χαν φτιάξει η Γιαπωνέζοι θα ερχόντουσαν εξοπλισμένα με ένα 200σέλιδο βιβλιαράκι με τις οδηγίες χρήσεως σε έξι γλώσσες. Δυστυχώς ο Θεός δεν πρέπει να είναι Γιαπωνέζος γιατί έφτιαξε ένα πράγμα που είναι πολύ πιο πολύπλοκο από το μέσο βίντεο αλλά δε σκέφτηκε να φτιάξει ένα βιβλιαράκι με το πώς λειτουργεί. Έτσι, ενώ ξέρω τις χίλιες δύο άχρηστες λειτουργίες που έχει το βίντεό μου, είμαι εντελώς ανίκανη να καταλάβω τί πρέπει να κάνω για να σταματήσει να κλαίει το μούλικο. Συμπέρασμα; Αν τα μωρά τα έφταχνε η SONY, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα!
Σε κάθε σημαντική στιγμή στη ζωή, υπάρχουν 2 πράγματα που μπορείς να πεις: το σωστό και το λάθος. Το πρόβλημα με το σωστό, είναι ότι είναι σαν τα αστικά λεωφορεία: έρχεται τουλάχιστον 10 λεπτά αργότερα από την ώρα που το χρειάζεσαι. Σε αντίθεση με το λάθος, που είναι όπως οι περισσότεροι άντρες στο κρεβάτι: έρχεται αμέσως.
Ένα από τα χειρότερα πράγματα στα παιδιά είναι ότι έχουν απορίες. Για τα πάντα. Πράγμα που σημαίνει όταν είσαι γονιός, ότι για να διαβάσεις ένα παραμύθι, πρέπει να έχεις ντοκτορά στην ψυχανάλυση.

Αν η ζωή είναι σταυρόλεξο, τότε τα άσπρα τετραγωνάκια είναι τα πράγματα που μας λείπουν, τα κενά μας. Προσπαθείς να τα συμπληρώσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Αλλά πώς ξέρεις αν έδωσες τη σωστή απάντηση;

Τα σταυρόλεξα φτιάχνονται από ψυχανώμαλους σαδιστές που χαίρονται με την άγνοια των άλλων. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να αποφεύγονται από ανθρώπους με προβλήματα αυτοπεποίθησης.



Ο γάμος είναι η πιο καλοστημένη πλεκτάνη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όσο αποφασισμένος και να είσαι να μην παντρευτείς, η κοινωνία έχει περισσότερους τρόπους να σου τη φέρει απ’ ό,τι φαντάζεσαι.

Γιατί δεν υπάρχουν πια παρέες; Γιατί έχουμε γίνει πιο εγωιστές. Γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο τι θέλουμε να κάνουμε παρά στο με ποιους. Γιατί όλοι μας έχουμε πληγωθεί από φιλίες, και δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε ξανά σε καινούριους ανθρώπους. Έτσι, γλιτώνουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης, αλλά χάνουμε και μεγάλα κομμάτια συντροφικότητας.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το κυνηγητό. Κυνηγιόμαστε όλοι γύρω-γύρω. Κάποιον πιάνουμε, μετά μας ξεφεύγει, μετά μας πιάνει κάποιος άλλος εκεί που δεν το περιμένουμε κτλ. Κι εκεί που νομίζουμε ότι όλα έχουν τελειώσει, ξαφνικά ακούγεται μια φωνή που λέει φτου ξελευθερία και ξαναρχίζει το κυνηγητό απ’ την αρχή. Πότε τελειώνει το παιχνίδι; Κανείς δεν μπορεί να πει.



Οι πρώην, είναι σαν το σπίτι των γονιών μας. Αισθάνεσαι πολύ όμορφα κάθε φορά που επιστρέφεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλεις να μείνει και για πάντα.

Λένε ότι μία εικόνα αξίζει όσο 1000 λέξεις. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μας αρέσει να τραβάμε φωτογραφίες. Γιατί οι φωτογραφίες. Γιατί οι φωτογραφίες μπορούν να αιχμαλωτίσουν τις στιγμές πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορούν οι λέξεις. Τώρα, αν η ζωή μας είναι μία σειρά από φωτογραφίες στο άλμπουμ του χρόνου, πώς ξέρουμε ότι οι καλύτερες δεν έχουν ήδη τραβηχτεί;

Το παρελθόν και το μέλλον, είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις και τις 2 συγχρόνως, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο.


Υπάρχουν κάποιοι άντρες που είναι σαν τα απορρυπαντικά: Τα σβήνουν όλα στο πέρασμά τους, και σ’ αφήνουν να νοσταλγείς σπάνιες στιγμές απόλυτης καθαριότητας. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι άλλοι, που είναι σαν τους λεκέδες: Όσο κι αν τους τρίβεις, δε λένε να φύγουν με τίποτα.

Οι άντρες λειτουργούν με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο απ’ ότι τα καλά γαλλικά εστιατόρια. Αν θες να έχεις θέση στο τραπέζι τους το βράδυ, ποτέ μην επιβεβαιώνεις την κράτηση. Άφησέ τους να σε πάρουν τηλέφωνο αυτοί.

Οι απαισιόδοξοι λένε ότι η ζωή είναι ένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα. Είτε ναι είτε όχι, την περνάμε εκτεθειμένοι σε ένα σωρό κινδύνους. Και ερωτώ: Μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε; Και πότε ξέρουμε αν έχουμε πάρει τις απαραίτητες προφυλάξεις;



Τα κάλαντα: Τα κάλαντα τα λέμε για να έχει γούρι το σπίτι τη χρονιά που έρχεται. Αλλά αν είσαι s1NgLE, είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος να γνωρίζεις άντρες, αν δεν θέλεις να ξεροσταλιάζεις με ένα ποτό στο μπαρ. Γιατί: Πρώτον στα κάλαντα βλέπεις κατευθείαν το σπίτι του. Δεύτερον, ενώ στο μπαρ μπορεί να σου κρύψει τη γκόμενα, στα κάλαντα καταλαβαίνεις αν έχει μπει γυναίκα μες το σπίτι. Και τρίτον, ενώ στο μπαρ μπορεί να καταλήξεις να πληρώνεις το ποτό σου μόνη σου, στα κάλαντα έναν κουραμπιέ ρε αδερφέ θα στον κεράσει.

Όποιος είπε ότι τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, δούλευε για τους πλούσιους.
-Τα λεφτά δεν μπορούν ν’ αγοράσουν την ευτυχία.
- Ναι, αλλά όπως είπαν και άλλοι πριν από μένα, μπορούν ν’ αγοράσουν ένα σωρό άλλα χρήσιμα πράγματα, όπως π.χ. μια μέρα στο σπα. Και μια μέρα στο σπα είναι ευτυχία.
-Τα λεφτά δεν μπορούν ν’ αγοράσουν την ευτυχία.
- Ναι αλλά ούτε η φτώχεια μπορεί να την αγοράσει. Και αν αυτά τα 2 είναι το ίδιο, εγώ προτιμάω να έχω λεφτά αν δεν σας πειράζει.
-Τα λεφτά δεν μπορούν ν’ αγοράσουν την ευτυχία.
- Θα τον κλείσει κάποιος αυτόν; Έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα αυτός εκεί. Γιατί τα λεφτά αγοράζουν την ευτυχία!

Τα χρήματα δημιουργήθηκαν επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να τα βρούνε μεταξύ τους. Βέβαια, από τότε μέχρι σήμερα, τα χρήματα φροντίζουν αυτό να μην σταματήσει ποτέ να συμβαίνει. Τώρα τι σημασία μπορεί να έχουν μερικά χαρτάκια που δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία, δεν ξέρω.


Από τότε που ο Θεός μας έφτιαξε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, όλοι οι άλλοι προσπαθούν να κάνουν το ίδιο. Το πρόβλημα όμως είναι όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη των άλλων ότι μερικές φορές δεν ξέρεις ποιος είναι ο πραγματικός σου εαυτός και ποιος η αντανάκλαση. Είμαστε αυτά που κάνουμε. Αλλά ποιοι είμαστε τελικά όταν τον περισσότερο καιρό της ζωής μας τον περνάμε κάνοντας αυτά που περιμένουν οι άλλοι;

Όταν βγαίνεις στο δρόμο κυνηγώντας το μεγάλο σου έρωτα, πάντα να τσεκάρεις ότι πήρες μαζί σου κλειδιά.

Όταν δύο σημεία Α και Β θέλουν το ίδιο πράγμα Γ, γίνεται τρίγωνο. Αν το Γ τώρα δεν είναι πράγμα αλλά είναι άνθρωπος, το τρίγωνο γίνεται ερωτικό. Υπάρχουν όμως κανόνες στην ερωτική γεωμετρία της ζωής μας; Ή τα έχουμε κάνει όλοι τόσο μπάχαλο που ούτε ο Ευκλείδης δεν θα μπορούσε να βγάλει άκρη;


Ένα σημείο έχει τη δική του οντότητα. Δύο σημεία ενώνονται από μία ευθεία. Τα προβλήματα αρχίζουν στα τρία σημεία. Γιατί στη γεωμετρία του έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες. Μόνο εξαιρέσεις.

Όλοι έχουμε στόχους. Αλλά για να τους πετύχουμε, πρέπει να βγαίνουμε έξω και να τους κυνηγάμε. Και όλοι είμαστε κινούμενοι στόχοι κάποιων άλλων. Ή θα τους πετύχεις, ή θα σε πετύχουν. Ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα συμβεί πρώτο. Και δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα αν δεν ξέρεις τι θέλεις. Όταν ξέρεις τι θέλεις, τίποτα δεν είναι αδύνατον. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές αυτό που θέλουμε δεν είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα απ’ ότι το περιμένουμε.

 Ελευθερία σημαίνει επιλογές. Και επιλογές σημαίνει δυσκολίες. Κι αυτό σημαίνει ότι σήμερα τα πράγματα είναι πάρα πολύ πιο δύσκολα για να γίνουμε ευτυχισμένοι απ’ ότι ήταν παλιά. Γι’ αυτό κι όταν τα καταφέρουμε, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία.



Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να πετύχουμε στόχους. Το πρόβλημα με τους στόχους είναι ότι δεν είναι σταθεροί. Μετακινούνται συνέχεια κι είναι και πολλοί. Και πώς να πετύχεις οτιδήποτε όταν δεν ξέρεις σε ποια κατεύθυνση να πετάξεις τα βελάκια σου;

Περνάμε τη ζωή μας αποφεύγοντας παγίδες. Αλλά τι να την κάνεις την ελευθερία όταν την έχεις; Και μήπως τελικά είναι καλύτερο να είσαι παγιδευμένος;

Δεν έχει σημασία πού σε πετυχαίνουν οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου. Σημασία έχει με ποιους τις μοιράζεσαι.



Αν η ζωή είναι χορός, μερικές φορές, στη δίνη των στροβιλισμών της χάνουμε την ισορροπία μας και πέφτουμε. Και μερικές φορές η πτώση στο έδαφος είναι τόσο σκληρή, που νομίζουμε ότι όλα έχουν τελειώσει. Αλλά η φράση «Όλα έχουν τελειώσει» είναι ανεφάρμοστη στο σύμπαν όπως το ξέρουμε. Ποτέ όλα δεν έχουν τελειώσει. Κι αν μερικές φορές πέφτεις, το καλύτερο που έχεις να κάνει είναι να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις. Μέχρι το τέλος.

Τα όνειρα και η πραγματικότητα, είναι σαν το κινητό και το νερό. Μερικές φορές καταστρέφονται όταν έρχονται σε επαφή.

Από μικρούς, όλοι μας έκαναν πλύση εγκεφάλου πως το σωστό είναι να λέμε πάντα την αλήθεια. Όμως η αλήθεια είναι σαν ένα γυμνό ανατομικό κρεβάτι. Είναι σκληρή, επίπεδη και πονάει. Γι’ αυτό λοιπόν μερικές φορές ίσως θα ήταν καλύτερα να ζούμε ξαπλωμένοι σε βολικά μαξιλάρια στρωμένα με παρήγορα ψέματα. Γιατί πόσα ν’ αντέξει κι αυτή η έρημη η πλάτη;



Καθένας μας έχει διαφορετικό τρόπο να αντιμετωπίζει τις σκληρές αλήθειες της ζωής του. Άλλοι ρίχνονται στον αγώνα να τις αντιμετωπίσουν όσο καλύτερα μπορούν, και άλλοι φεύγουν. Μερικές φορές λέμε ψέματα σ’ αυτούς που αγαπάμε για να τους προστατεύσουμε από αλήθειες που μπορεί να τους πληγώσουν, και τελικά καταλήγουμε να τους πληγώνουμε περισσότερο. Γιατί το περίεργο με τις αλήθειες είναι πως έχουν μια τάση να αποκαλύπτονται στη χειρότερη στιγμή. Γι’ αυτό κι ο καλύτερος τρόπος να χειριστείς μία αλήθεια είναι να την αντιμετωπίσεις κατάματα.

Όλοι σ’ αυτή τη ζωή παίζουμε ρόλους. Άλλοι από μας λάμπουν πάνω στην σκηνή, κι άλλοι κρύβονται στα παρασκήνια. Άλλους ρόλους μας τους έχουν αναθέσει, κι άλλους τους διαλέγουμε μόνοι μας. Αλλά όποιος κι αν έχει κάνει τη διανομή των ρόλων, εμείς αποφασίζουμε πώς θα τους παίξουμε.

Λένε πως λίγο πριν πεθάνεις, περνάει όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου…
Κάτι σαν να ξεκινάς ταξίδι στην αιωνιότητα και να έχεις δικαίωμα να πάρεις μαζί σου ένα μόνο DVD. Κάποιες σκηνές τις βρήκαμε γραμμένες και κάποιες τις έχεις γράψει μόνος σου. Αυτή την ταινία θα βλέπεις ξανά και ξανά. Οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απόλυτη ευτυχία και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται Παράδεισος.
Και σε όσες έπαιξες λάθος θα νιώθεις το ακριβές ποσό δυστυχίας που προκάλεσες στους άλλους ξανά και ξανά… Και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται Κόλαση. Μια ταινία για μια ολόκληρη αιωνιότητα! Φρόντισε να την φτιάξεις καλή!


α. Στόχος
β. Εμπόδια
γ. Αποτέλεσμα
Όταν ο στόχος συναντά τα εμπόδια το αποτέλεσμα της σύγκρουσης είναι η ζωή που καταλήγουμε να ζούμε.

Το “3″ είναι ένας περίεργος αριθμός γιατί όταν εμφανίζεται έχει μια τάση να περιπλέκει τα πράγματα. Άλλες φορές απειλεί το “2″ που έχουμε προσπαθήσει τόσο πολύ να πετύχουμε. Άλλες φορές μας φέρνει στη μέση ανάμεσα σε δυο επιλογές και δεν είναι πάντα εύκολο να διαλέξουμε. Άλλες φορές ανοίγει έναν τρίτο δρόμο που μπορεί ποτέ να μην είχε περάσει από το μυαλό μας. Κι άλλες φορές εμφανίζεται όταν στη σχέση μας μ’έναν άνθρωπο ζητάμε τη βοήθεια κάποιου άλλου.

Ο εγκέφαλος είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι κι ο λόγος που ξέρουμε τόσα λίγα γι’αυτόν είναι ότι κανείς δε θέλει να παίζει με τον δικό του. Όλοι προτιμούν να παίζουν με των άλλων.


Αν η σχέση ήταν pizza τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα. Θα βάζαμε ακριβώς τα συστατικά που θέλουμε και θα πετυχαίναμε για μας την τέλεια γεύση. Ζούμε στην εποχή της σχέσης pizza. Όλοι ξέρουμε πώς ακριβώς τη θέλουμε αλλά επειδή τις περισσότερες φορές δεν τη βρίσκουμε ακριβώς με τα υλικά που έχουμε διαλέξει στο τέλος κανείς δεν τρώει την pizza κι εμείς καταλήγουμε το πολύ-πολύ να βολευτούμε με κάποιο σκορδόψωμο.

Η ζωή είναι δρόμος με αμάξια που πάνε κι έρχονται. Άλλες φορές μπαίνεις μέσα και σε ταξιδεύουν κι άλλες φορές περνούν από πάνω σου και σε πατάνε. Ένα μόνο είναι σίγουρο. Ακόμα κι όταν εσύ δεν έχεις δύναμη να συνεχίσεις, η ζωή προχωράει χωρίς να σε ρωτήσει.

Ο έρωτας είναι σαν το Survivor. Μερικές φορές δεν κερδίζει ο καλύτερος αλλά αυτός που μπορεί και ξέρει να επιμένει και δεν το βάζει κάτω όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει απ’το νησί.


Αν η αγάπη είναι το καρφί απ’το οποίο κρέμεται η ευτυχία μας, τότε το σφυρί είναι συνήθως στα χέρια του άλλου. Ή το καρφί θα πετύχει και θα το στερεώσει ή το δάχτυλό μας θα πετύχει και τότε θα καταλάβουμε τι πάει να πει πόνος.

Δυστυχώς οι γυναίκες δεν είναι από την Αφροδίτη και δυστυχώς οι άντρες δεν είναι απ’τον Άρη. Αν μπορούσαμε βέβαια να βρούμε έναν τρόπο να τους στείλουμε εκεί τα πράγματα θα ήταν πάρα πολύ καλύτερα. Ζούμε όλοι μαζί σε μια αναγκαστική συμβίωση σ’αυτόν τον έρημο πλανήτη που λέγεται Γη. Νομίζω ότι αν δε χρειαζόταν να συνεργαστούμε σ’αυτό το πολύ μικρό πραγματάκι που λέγεται αναπαραγωγή του είδους, θα χωριζόμασταν όλοι σε διαφορετικές ηπείρους για να μη βλεπόμασταν. Θα’χαμε στείλει παραδείγματος χάριν τους άντρες στην Αφρική και θα’μασταν πολύ πιο ήσυχες. Αλλά παρόλο που δεν υπάρχει καμία ελπίδα να καταλάβουμε το άλλο είδος, είμαστε αναγκασμένοι να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε.

Η ευτυχία είναι σαν το τρίτο χαρτί στο παιχνίδι του Τζάμπα. Βρίσκεται σχεδόν πάντα στο χαρτί που δεν τράβηξες. Υπάρχει όμως τρόπος να νικήσεις στο παιχνίδι. Πέρνα καλά με το φύλλο που έχεις τραβήξει.