Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Οι...μεγάλες προσδοκίες!!!

Το τρένο που ήταν απλά ένα τρένο...



"Όταν σου έφεραν το τρενάκι σπίτι σου, πακεταρισμένο, με τις κορδέλες του, με τα φρου-φρου και τα αρώματά του, ενθουσιάστηκες. Περίμενες πώς και πώς να σκίσεις το περιτύλιγμα. Το τρενάκι σου, το δικό σου τρενάκι, θα έβγαζε καπνούς, θα έκανε τσαφ-τσουφ, θα ανέβαινε άκοπα τον καναπέ, θα άνοιγαν οι πόρτες του, θα είχε καθίσματα, θα χωρούσαν Playmobil, θα...θα...θα... Ώσπου αυτό το μαγικό δώρο, ήρθε πλέον στα χέρια σου. Κάθισες οκλαδόν στο χαλί, πήρες το πακέτο στην αγκαλιά σου και επιτέλους το βάφτισες "δικό μου". Και ήταν δικό σου. Μόνο που δεν έβγαζε καπνούς, δεν έκανε γνώριμους ήχους τρένου, δεν άνοιγαν καν οι πορτούλες του. Ναι, ήταν ένα τρένο. Ένα πολύ όμορφο τρένο. Αλλά όχι όπως ακριβώς το ονειρεύτηκες..."

Κατάλαβα αμέσως πού το πήγαινε. Ο άνδρας που καθόταν απέναντί μου δεν ήταν φίλος μου, ούτε καν συγγενής μου, κι όμως μέσα σε λίγα μόνο λεπτά είχε μετατρέψει σε εικόνα το...παράπονό μου. Παράπονο ήταν. Όχι στεναχώρια, όχι θλίψη, ούτε καν θυμός.

Ήταν λίγο σαν το "έφτασα στη βρύση, αλλά δεν ήπια νερό", ήταν λίγο σαν το "έφυγες τη στιγμή που είχα αφεθεί", ήταν λίγο σαν το "τρενάκι που ήταν πολύ όμορφο μεν, αλλά δεν έβγαζε καπνούς δε", όπως είχε πει πριν από λίγο κι εκείνος.

Μεγάλες προσδοκίες. Οι δικές μας ή των άλλων. Τις συλλέγουμε μία μία, χρόνια ολάκερα, για να τις εναποθέσουμε κάποια μέρα (ή κάποια νύχτα) σε κάποιον άλλον, σε κάτι άλλο. Σε έναν φίλο, σε έναν σύντροφο, στις επαγγελματικές σχέσεις, στις ερωτικές... Σε κάτι άσχετο με εμάς -εξωτερικό- και τόσο σχετικό ταυτόχρονα.

Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι πριγκίπισσες του παραμυθιού ή ακόμα χειρότερα διαπιστώνουμε ότι δεν υφίσταται καν παραμύθι. Μόνο η πραγματικότητα. Απτή, χωρίς συννεφάκια, μαγικά ραβδάκια, νεράιδες και ιππότες. Με πολύχρωμα τρενάκια που όμως δεν σκαρφαλώνουν σε καναπέδες, με ευγενικούς άνδρες που όμως δεν φέρουν σπαθιά, με αγγέλους της "διπλανής πόρτας" που όμως δεν φοράνε φτερά, ούτε καν πούπουλα.

 Ο Stephen Hawking, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που υπήρξαν ποτέ, είχε γράψει κάποτε για την προσδοκία:

"Οι προσδοκίες μου μειώθηκαν στο 0 όταν έγινα 21 χρονών. Από τότε τα πάντα είναι ένα μπόνους."

Πόσο δίκιο είχε!

Με αγάπη,
Βίλυ



Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Cosmopolis: Η νέα ταινία του David Cronenberg είναι ένα δράμα...ή μήπως σκέτο δράμα;




Παρακολούθησα την ταινία Cosmopolis, χωρίς να γνωρίζω ούτε περί τίνος πρόκειται, ούτε λεπτομέρειες για το καστ της.
Το όνομα Cosmopolis για κάποιο λόγο με παρέπεμπε στο ότι το έργο θα εξελισσόταν κάπου στο κοντινό μέλλον, με γκατσετάκια να ξεπετιούνται εδώ και εκεί στην οθόνη, ζώντας σε μια μεγαλούπολη του μέλλοντος. Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχτηκαν κάπως διαφορετικά!
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να πω τίποτα για αυτήν την ταινία. Όπως έχω δει τόσες και τόσες, έτσι θα ξεχνιόταν σύντομα και αυτή...
Αποφάσισα τελικά, όμως, να γράψω για αυτήν, γιατί η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται σήμερα Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου και νομίζω πως θα πρέπει να πω δυο λογάκια για το τί έχει να περιμένει τον θεατή, σε περίπτωση που αποφασίσει να πληρώσει για να δει την εν λόγω ταινία.
Αρχικά, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι αρνητικός στο να δει κάποιος αυτό το έργο. Είμαι αρνητικός στο να πληρώσει κάποιος για να δει αυτό το έργο.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τα ευρώ μας είναι πολύτιμα και τα νεύρα μας τσιτωμένα. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε πολύτιμο χρόνο και χρήμα.
Ας περάσουμε, λοιπόν, στο κυρίως πιάτο, δηλαδή στο έργο μας. Η ταινία φέρει την υπογραφή του David Cronenberg (Eastern Promises 2007, A dangerous Method 2011) τόσο στην σκηνοθεσία, όσο και στο σενάριο. Σε πολλά σημεία, βλέποντας την ταινία, θυμήθηκα το Pulp Fiction, ιδίως στα κοντινά του πλανά για κάποιο λόγο. 

 

Στον πρωταγωνιστικό ρολό βρίσκουμε έναν καρδιοκατακτητή του γυναικείου πληθυσμού, τον πολύ Robert Pattinson, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να αποβάλει την ταύτιση του με τον γνωστό του ρόλο στην σειρά ταινιών Twilight saga, αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνει σε αυτήν του την προσπάθεια μέχρι τώρα. Ο Robert πλαισιώνεται από λαμπερούς και ταλαντούχους ηθοποιούς στο έργο μας, όπως την Juliette Binoche (Chocolat 2000, The English patient 1996), η οποία ήταν εξαιρετική στο “Η ζωή μιας άλλης”, το οποίο παρακολούθησα πρόσφατα, ήταν αρκετά καλό και σας το προτείνω να το παρακολουθήσετε. Ο Paul Giamatti (Lady in the water 2006, Hangover 2 2011) και τέλος ο πολύ κάλος και ανερχόμενος ηθοποιός Kevin Durand (Lost 2008, Robin Hood 2010) ο όποιος και διασώζεται στην ταινία μας.
Είναι απορίας άξιο, πως όλοι αυτοί, σκηνοθέτης και ηθοποιοί, αποτυγχάνουν να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη μια ταινία άξια να την παρακολουθήσει κανείς. Πιστεύω ότι πολλοί από τους ηθοποιούς αποφάσισαν να συμμετέχουν στην ταινία, μονό και μονό για να συνεργαστούν με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο David Cronenberg.
Πίσω στο έργο μας τώρα: Η πλοκή είναι ανύπαρκτη -και χωρίς να προδίδω τίποτα από την ταινία- η όλη ιστορία έχει ως εξής: Ο κεντρικός ήρωας του έργου, Έρικ, προσπαθεί με την πολυτελέστατη λιμουζίνα του να πάει, από την μια άκρη της πόλης στην άλλη, για κούρεμα!
Δυστυχώς, για αυτόν και για μας, οι δρόμοι έχουν κλείσει εξαιτίας της επίσκεψης του Προέδρου των Η.Π.Α., με αποτέλεσμα όλοι εμείς να γινόμαστε μάρτυρες της μικρής Οδύσσειας του Έρικ να φτάσει στο κουρείο, μέσα από διαδηλώσεις και μποτιλιαρίσματα για το πολυπόθητο κούρεμα.
Η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της, εξελίσσεται μέσα στην πολυτελέστατη λιμουζίνα όπως προείπα (φραπέ όμως δεν κάνει), η οποία είναι και το γραφείο του συγχρόνως,  μιας και ο χρόνος είναι χρήμα.
Δεν θα μπω καν στον κόπο να φιλοσοφήσω τους συμβολισμούς και τα πιθανά κρυφά μηνύματα που στέλνει η ταινία, μιας και για να καταφέρουν οι Αμερικανοί να δώσουν μαθήματα ζωής, θα πρέπει να μάθουν να την σέβονται πρώτα.
Οι χαρακτήρες μας, λοιπόν, στο έργο θα περάσουν από την λιμουζίνα κατά τη διάρκεια της ταινίας και μέσα από διάλογους και μονόλογους, θα φιλοσοφήσουν, θα κάνουν sex, θα κάνουν ιατρικές εξετάσεις και τέλος, θα αναλύσουν την παγκόσμια οικονομία.
Το να είσαι κλεισμένος μέσα σε έναν κινηματογράφο για δυο ολόκληρες ώρες και να βλέπεις σχεδόν αποκλειστικά το εσωτερικό μιας λιμουζίνας είναι μετά βεβαιότητας ένα από τα πιο βαρετά πράγματα που μπορεί να βιώσει ένας θεατής. Άσε που μπορεί να σε πιάσει και κλειστοφοβικό σύνδρομο!
Από την άλλη, τo να βλέπω την Juliette Binoche να χοροπηδάει πάνω στον Robert Pattinson, ήταν ένα θλιβερό θέαμα για μια ηθοποιό που εκτιμώ παρά πολύ.

 

Κλείνοντας, δυστυχώς, η ταινία αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα και δεν θα κάνει τον θεατή που θα την δει, να φύγει από τον σινεμά καλύτερα από ό,τι ήταν όταν είχε έρθει.  Και αυτό είναι κάτι σημαντικό για μένα. Θέλω όταν βγαίνω από μια κινηματογραφική αίθουσα να νιώθω λίγο καλύτερα. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο σκοπός των ταινιών;
Η ταινία σε αυτό με απογοήτευσε οικτρά, όποτε δεν την συνιστώ σε κανέννα.
Από την πλευρά μου, πιστεύω ότι η επιλογή του Robert Pattinson στον πρωταγωνιστικό ρολό είναι το τυράκι στη φάκα και εμείς οι υπόλοιποι τα ποντικάκια. Εκτός και αν σας αρέσει τόσο πολύ το τυρί, που δεν μπορείτε να αντισταθείτε!!!


Κωνσταντίνος Λευκαδίτης 
klefkaditis@yahoo.com


Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ταξιδιάρικο...

Εδώ είναι το "ταξίδι"...




Ξύπνημα πρωινό. Γαλλικός καφές. Η βαλίτσα από το πατάρι, ξανά μπροστά στα πόδια μου. Τα διπλωμένα ρούχα της μαμάς κατευθείαν, έτοιμα, στοιβάζονται όπως- όπως. Κλείνω την βαλίτσα, ελέγχω το πορτοφόλι μου με το μηνιάτικο από τον ΟΑΕΔ, φιλάω την γιαγιά μου, με σταυρώνει (όπως κάνει πάντα πριν φύγουμε από το σπίτι) και...καλό μου ταξίδι. Δεν έχω καταλήξει ακόμα προς τα πού πάω. Γιατί, άλλωστε; Ποιός ο λόγος; Κάπου με θάλασσα. Κι ας μην είναι καλοκαίρι. Κάπου να μπορώ να την χαζεύω, κάπου να μπορεί να με παρηγορεί, κάπου να μπορούμε να τα "λέμε". 
Πριν λίγο καιρό, ρώτησα έναν πολύ καλό μου φίλο που μένει μόνιμα στην Αθήνα, πού σχεδίασε να πάει το καλοκαίρι. Κρήτη. Τι καλά!!!!! Πόσες μέρες; "Αυθημερόν. Θα ανέβω στο πλοίο, θα απολαύσω το ταξίδι, θα κατέβω στο λιμάνι, θα πιω έναν καφέ και θα επιστρέψω με το αμέσως επόμενο". Μαγεύτηκα. Ζήλεψα; 
Εσύ μπορεί να φύγεις, τα προβλήματα θα είναι εκεί να σε περιμένουν. Θα περιμένουν να γυρίσεις πίσω, να ξανανοίξεις τη βαλίτσα σου, να πετάξεις, πάλι όπως-όπως τα ρούχα στο πλυντήριο,για να έρθει και η σειρά τους. Μη σου πώ πως όπου και να πας, αυτά θα σε πάρουν στο κατόπι. Θα βρουν τρόπο να τρυπώσουν στη βαλίτσα σου. Στη θήκη με τα εσώρουχα, στην σακουλίτσα με τα καλλυντικά σου, ανάμεσα στα παντελόνια και τα παπούτσια. Ας είναι...
Τουλάχιστον θα έχουμε θέα. Θα φθάσω στον προορισμό μου, θα παρατήσω τις αποσκευές, την αποσκευή, στο δωμάτιο και θα βγω βόλτα. Να περπατήσω, να βγάλω φωτογραφίες, να πιω έναν καφέ, να πιω ένα κρασάκι, άντε ούζο στα πολλά τα κέφια.
Το κινητό μου θα είναι κλειστό. Μόνο στην αδερφή μου θα στείλω ότι είμαι καλά και στην Χριστίνα για να της πω ότι, ναι, την έκανα την τρέλα που λέγαμε. Και να είναι έτοιμη να έρθει να με μαζέψει όταν θα ξεμείνω από λεφτά και "κουράγια". Όταν θα έχω βάλει τις σκέψεις μου σε μια σειρά, έστω και πρόχειρη, όταν θα έχω μπουχτίσει από το μπλε της θάλασσας και την ψύχρα του δωματίου. 
Όταν θα έχω πεθυμήσει τους "συνεπιβάτες" του δικού μου ταξιδιού όλων αυτών των χρόνων, όταν θα έχω αποφασίσει με ποιους δεν θα μπορώ πια να ταξιδεύω στο διπλανό κάθισμα. 
Επειδή καλώς ή κακώς, χρειάζομαι τόσο πολύ ένα ταξίδι, αλλά ξέρω πως "ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ".

Με αγάπη,
Βίλυ


Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Το γράμμα μιας...απελπισμένης.

Από το βιβλίο Αγάπης Γράμματα, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

 


Γράφονται ακόμα γράμματα από τους ερωτευμένους; Γράφονται... 
Το παρακάτω γράμμα γράφτηκε το 2006 από την Αλίσα στον Σίμορ. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα γράμματα κι εκείνος ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ώσπου ξαφνικά, η πολυπόθητη απάντηση ήρθε. Αλλά όχι από τον Σίμορ... 

Από: Αλίσα Γκάρισον [διεύθυνση: Alisha, Garrison@gmail.com]
Αποστολή: 12 Αυγούστου 2006
Προς: Καμίνσκι,Σίμορ <skaminski2@aol.com>
Θέμα: Δεν έχει παιχνίδια

Σίμορ, 

αντιλαμβάνομαι ότι όλα τα βιβλία με "οδηγίες" για τον έρωτα -τα οποία θα με προειδοποιούσαν επίσης να μη διανοηθώ να ξεστομίσω, ούτε καν επειδή το έφερε η κουβέντα,τόσο νωρίς τη λέξη από Ε- θα με συμβούλευαν να μην επικοινωνήσω μαζί σου πριν περάσουν ημέρες ή και εβδομάδες, αφότου χωρίσαμε απρόθυμα. Να μη δείχνω υπερβοικά ανυπόμονη, υπερβολικά απελπισμένη, υπερβολικά σε "ανάγκη". Και αφού δεν με πήρε καθόλου ο ύπνος χθες βράδυ, θα έπρεπε κανονικά το μεσημέρι να κοιμηθώ κάμποσες ώρες. Όταν όμως γύρισα σπίτι μου, ήμουν τόσο ταραγμένη, τόσο ενθουσιασμένη, τόσο μεθυσμένη από το απρόσμενο μεγαλείο της ζωής γενικώς, που ούτε λόγος για ύπνο. Παραμερίσαμε πάρα πολλά πάρα πολύ γρήγορα, στο fast forward: σίγουρα ξεπεράσαμε τα παιδικά ρομαντικά παιχνίδια. Δεν μπορώ, δεν είμαι διατεθειμένη να κάνω νάζια. Αν ακολουθούσα τακτική, αν έκανα τη δύσκολη, που δεν βιάζεται, δεν θα ήταν μόνο ψέμα, αλλά θα βεβήλωνε με πλεκτάνες και υπολογισμό, την καθαρότητα, την ειλικρίνεια και την ακαριαία αμοιβαία αποδοχή που είχαμε την καλή τύχη να ανακαλύψουμε. Και παρότι έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες, μου φαίνεται ήδη σαν να έχουν σπαταληθεί αλόγιστα. Όλη αυτήν την ώρα θα μπορούσα να σου γράψω. [...]
Είμαι σε δίλημμα ανάμεσα στο αν πρέπει να σου γράψω όλα όσα χρειάζονται να ξέρεις για μένα σε πολλές σελίδες ή να τελειώσει ό,τι σου γράφω ώστε να μιλήσουμε και να κανονίσουμε το επόμενο ραντεβού μας. Και επειδή δεν ντρέπομαι να ομολογησω ότι απόψε είμαι ελεύθερη, ξεκολλάω από αυτό το email και το στέλνω γρήγορα στον υπολογιστή σου. Θα μείνω στο σπίτι σήμερα το απόγευμα και θα περιμένω τηλεφώνημά σου. 

Ήδη μελαγχολώ, 
Αλίσα

Για να μην σας τα πολυλογώ η Αλίσα τού έγραψε άλλα τέσσερα μακροσκελή γράμματα. Τον παρακάλεσε να της απαντήσει, έπεσε στα πατώματα, του θύμισε τί είχαν περάσει εκείνο το ένα και μοναδικό βράδυ που μοιράστηκαν, του έταξε και άλλα καυτά τετ α τετ, τον απείλησε ότι θα...θα...θα αν δεν της απαντούσε. Ε και της απάντησε. Ε, όχι ο Σίμορ, αλλά και τί σημασία έχει...

Από: Σαμ Καμίνσκι [διεύθυνση: skaminski2@aol.com]
Αποστολή: 31 Αυγούστου 2006
Προς: Γκάρισον, Αλίσα <Alisha.garrison@gmail.com>


Κοίτα, κυρά μου. Δεν ξέρω αν ο τύπος που του γράφεις σε παραμύθιασε με ψεύτικη ηλεκτρονική διεύθυνση ή αν είσαι εντελώς παλαβή κι εκείνος αδελφή, αλλά εγώ είμαι από το Νιου Τζέρζι, γέννημα θρέμμα, κι εγώ κι εσύ δεν περάσαμε καμία νύχτα μαζί τρώγοντας κέικ ή τίποτα άλλο. Κι ούτε που θα άνοιγα τα μηνύματά σου εδώ και καιρό που τα λέμε με όλες τις προειδοποιήσεις για ιούς και τα λοιπά, αν δεν μπέρδευα το θέμα του πρώτου μηνύματος σου με ένα βιντεοπαιχνίδι που χτύπαγα στο ebay. Γι' αυτό μη χώσεις το κεφάλι σου στο φούρνο για λογαριασμό μου, ειδικά αφού είναι και χαλασμένος. Και αν δεν σε πειράζει να πω κι εγώ την μαλακία μου αν ο φίλος σου σου πάσαρε μια διεύθυνση-μαϊμού και δραπέτευσε από τον τόπο του εγκλήματος, λέμε τώρα, ο τύπος είναι και πολύ μάρκα... (ή αδελφή, χαχαχαχα). 

Σαμ

Ουπςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!





Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; (Αυτό το παλιοσύστημα...)

Το έχουνε βάλει σύστημα να πάμε πριν την ώρα μας παιδιά στα κυπαρίσσια...

 

Ήταν καλοκαίρι ακόμα, όταν τυχαία το ραδιόφωνο έβαλε το τραγούδι του Κραουνάκη, το Σύστημα. Σαν τώρα τη θυμάμαι τη στιγμή. Είχα αργήσει στο ραντεβού μου και βαφόμουν μπροστά σε έναν καθρέφτη, βιαστικά, ατσούμπαλα, με τέτοιον τρόπο που πάντα συγχίζω την αδερφή μου όταν με παρακολουθεί. Να σου το και το άσμα με την χαρούμενη μελωδία και όπα σου το κούνημα, όπα σου το νάζι, όπα σου το σκέρτσο, λες και ήμουν σε ρεμπετάδικο.Στο ένα χέρι η μάσκαρα, στο άλλο το λίκνισμα. Στο ένα χέρι το πινέλο, το άλλο έτοιμο να πάρει το ντέφι. 

 Ώσπου το μυαλό αποφάσισε να γαντζωθεί στον στίχο. Ώσπου το υποσυνείδητο έγινε συνειδητό και αποφάσισε να αφήσει το ντέφι και να πιάσει την...απόγνωση. "Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; Ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ...". Μπουνιά. Χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Άντε κουνήσου τώρα, άντε όπα, γιατί στρογγυλοκάθησες με εκείνο το βλέμμα στο πουθενά; 

 

 Και ο ένας ο στίχος μετά τον άλλον, να μην σε αφήνουν να πάρεις ανάσα:

 

Όσοι χτυπάνε μάγκα κάρτα στις εφτά/ ξέρουν καλά τι πάει να πει ορθά κοφτά...
Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια ως το πρωί/ μπορεί και να 'ναι σαν το θάνατο σκληροί...


Επίκαιρο; Όσο ποτέ, κι ας γράφτηκε το 1995, σχεδόν μια δεκαετία πίσω.
Μια δεκαετία μετά, η ανθρώπινη ζωή δεν αναβαθμίστηκε. Δυάρι; Ευχαριστημένος να είσαι και με το δώμα, φίλτατε. Φαίνεται ο Φ.Π.Α. 23% δεν υπολογίσθηκε και στο θέμα της "ανθρώπινης ζωής".Εκεί μετράνε άλλα μέτρα και σταθμά, θα μου πεις. Και εγώ δεν θα έχω να ανταπαντήσω τίποτα, θα αρκεστώ στο να κουνήσω άνευρα το κεφάλι μου, πάνω κάτω.

Το άσμα συνεχίζει και λέει κι άλλα. Διάφορα. Μήπως να μετρήσει όλα τα χρήματά της, να πάρει το "γκομενάκι" και να φύγουν για τα Παρίσια; Μήπως να ζήσουν σήμερα και αύριο βλέπουμε; Μήπως τελικά σε κάτι τέτοιο κρύβεται η...λύση; Μήπως να την κάνω κι εγώ; Μήπως να έρθεις κι εσύ μαζί μου;

Το τραγούδι φτάνει στο τέλος του και καταλήγει ως εξής:

"Δύο που αγαπιούνται είναι μάτια μου αρκετοί". 

Πειράζει που, τις τελευταίες μέρες, διατηρώ και για αυτό τις επιφυλάξεις μου;




Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

«Re – Branding During Crisis. Good Business Practice or Not?», εκδήλωση του Αμερικανικού Κολλεγίου Θεσσαλονίκης (ACT)




Ο κεντρικός ομιλητής Αντώνης Σταυρόπουλος, πρόεδρος και επικεφαλής δημιουργικού της διαφημιστικής εταιρείας Tribe κατά τη διάρκεια της ομιλίας του.


Η αναγκαιότητα του Re- branding κατά τη διάρκεια της κρίσης και οι πρακτικές των επιχειρήσεων, ήταν το αντικείμενο της εκδήλωσης «ReBranding During Crisis. Good Business Practice or Notπου διοργάνωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Αμερικανικού Κολλεγίου  Θεσσαλονίκης (ACT) - μέλος του Κολλεγίου Ανατόλια.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Αντώνης Σταυρόπουλος, πρόεδρος και επικεφαλής δημιουργικού της διαφημιστικής εταιρείας Tribe, ο οποίος έχει σχεδιάσει ορισμένα από τα πιο αναγνωρίσιμα λογότυπα στην Ελλάδα (Μετρό της Αθήνας, Q TELECOM, HELLENIC SEAWAYS, κλπ) και έχει στο ενεργητικό του επιτυχημένες καμπάνιες για εταιρίες όπως οι: Volks Wagen, Silk Cut, Dewars, Neoset, WWF, Amstel κ.ά.
Ο κ. Σταυρόπουλος αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται το Re-Branding εν καιρώ κρίσης αλλά και πώς πρέπει να γίνει το Re-Branding της ίδιας της κρίσης, που αναδεικνύεται ως το ισχυρότερο και διασημότερο “brand” στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο βραβευμένος διαφημιστής έδωσε τον ορισμό του brand ως «το σύνολο των σκέψεων και συναισθημάτων που γεννά ένα προϊόν, μία υπηρεσία, ένας οργανισμός, ένα γεγονός» και επεσήμανε πως η κρίση εκτός από καταστροφικός ανταγωνιστής για όλη την αγορά, λειτουργεί, όπως ένας ιός που γιγαντώνει τον φόβο και διαστρεβλώνει την αντίληψη μας.
Εξειδικεύοντας τις συνέπειες, τόνισε πως η «κρίση μειώνει το εισόδημα των ανθρώπων και τα ‘απαραίτητα’ αγαθά που θέλει να αγοράσει το κοινό. Οι άνθρωποι ζητούν περισσότερη επιβεβαίωση από τα brands. Η κρίση επίσης περιορίζει το emotional thinking – αυτό που αποκαλούμε ‘έρωτα για τα προϊόντα’– αυξάνοντας το rational thinking. Τέλος μειώνει το relevance του brand story: η ιστορία, δηλαδή, που διηγείται το brand, δεν συγκινεί πια το κοινό».
 Ο ομιλητής επισήμανε πως σε αυτήν την κατάσταση η συνήθης αντίδραση των επιχειρήσεων είναι η μείωση των τιμών. «Με αυτόν τον τρόπο, και συνήθως μόνο με αυτόν, οι επιχειρήσεις προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη μείωση των εισοδημάτων του κοινού και τη μειωμένη επιθυμία του να αγοράσει τα ‘απαραίτητα’ αγαθά. Όσον αφορά το emotional thinking του κοινού, τα brands απαντούν με rational τρόπο και, πάλι, με μείωση των τιμών. Μία άλλη πρακτική που ακολουθούν είναι η ενδυνάμωση του brand story. Η ασφυξία, όμως, που προκαλεί η κρίση στα brands, μας κάνει να ξεχνάμε τις βασικές λειτουργίες του ανθρώπου.  Ο κόσμος απομακρύνεται, επομένως, από τα brands, γιατί αισθάνεται ανασφάλεια, απαξίωση και απορριπτική διάθεση. Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται εξαπατημένοι και νοσταλγούν την εποχή που τους παρέσυρε το συναίσθημα. Εντέλει, αισθάνονται άρνηση και αποξένωση για τις ιστορίες των brands που μάλλον αφορούν κάποιους άλλους».
Οι επιχειρήσεις οφείλουν να προσεγγίσουν με διαφορετικό τρόπο το κοινό τους και τα brands να επιβεβαιώσουν την αξία τους. Η πρόταση των 5 σημείων του κ. Σταυρόπουλου για το αποτελεσματικό Re- Branding είναι η εξής:
«Το κάθε brand πρέπει να είναι ξεκάθαρα διαφορετικό. Να επενδύσει στην ειλικρίνεια και το χτίσιμο της εμπιστοσύνης με το κοινό. Τα brands πρέπει να ανταποκριθούν συναισθηματικά στις ανάγκες των ανθρώπων. Και όταν οι άνθρωποι δεν εντάσσουν στη ζωή τους το brand story, πρέπει αυτό να αλλάξει ώστε να γίνει μέρος της ιστορίας και της ζωής τους. Το rebranding δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό και θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν μπορούσε να ταυτιστεί με τη δικαιοσύνη, την εντιμότητα και τον σεβασμό. Τα brands πρέπει να γεννούν αγάπη».

«The Molyvos Project: Rebranding a Town».

Στην ίδια εκδήλωση παρουσιάστηκε η εργασία των φοιτητών του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Διοίκησης Επιχειρήσεων του ACT – μέλος του Κολλεγίου Ανατόλια,  με τίτλο «The Molyvos Project: Rebranding a Town».

Ομάδα φοιτητών του συγκεκριμένου προγράμματος, υπό την καθοδήγηση του καθηγητή μάρκετινγκ Ηρακλή Μουσιάδη, ολοκλήρωσε και παρουσίασε στον Φορέα Τουρισμού Μολύβου/ Μήθυμνας στη Λέσβο, τα αποτελέσματα και τις συστάσεις μιας εξαιρετικά ευρείας και ολοκληρωμένης μελέτης του τομέα του τουρισμού στο νησί. Το έργο, το οποίο ανέθεσε ο Φορέας Τουρισμού Μολύβου/Μήθυμνας στο Μεταπτυχιακό Τμήμα του ACT περιλαμβάνει ολοκληρωμένο σχέδιο μάρκετινγκ, καθώς και τη διαμόρφωση ενός σχήματος στρατηγικού branding για τον Μόλυβο/Μήθυμνα και κατ’ επέκταση την Λέσβο.

Το ολοκληρωμένο σχέδιο μάρκετινγκ περιλαμβάνει λεπτομερή ανάλυση εναλλακτικών κάθετων αγορών (π.χ. θρησκευτικός τουρισμός, αγροτουρισμός, τουρισμός υγείας και ευεξίας, τουρισμός δραστηριοτήτων στη φύση) με έμφαση στα χαρακτηριστικά, τα κίνητρα και τις προσδοκίες των καταναλωτών σε κάθε κάθετη αγορά, αλλά και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής.

Η ομάδα, επίσης, ανέπτυξε και πρότεινε μια νέα και ειδικά δημιουργική στρατηγική branding, ένα «σύστημα» ταυτότητας που τοποθετεί τον Μόλυβο/Μήθυμνα (και τη Λέσβο) με ένα μοναδικό και εξαιρετικά διαφοροποιημένο τρόπο απέναντι σε ανταγωνιστικούς προορισμούς.
Ο Φορέας Τουρισμού Μόλυβου/Μήθυμνας συμφώνησε να υιοθετήσει το νέο σύστημα ταυτότητας και βρίσκεται στη διαδικασία απόκτησης νομικής προστασίας του σήματος.

«Το έργο αυτό ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για ορισμένους από τους καλύτερους φοιτητές μας να αποκτήσουν πρακτική εμπειρία εργαζόμενοι στον τομέα των σπουδών τους με έναν πραγματικό πελάτη με πραγματικές ανάγκες» είπε ο καθηγητής μάρκετινγκ και επικεφαλής του έργου κ. Μουσιάδης, συμπληρώνοντας: «Ταυτόχρονα ήταν μια ευκαιρία για το σχολείο να συμβάλει στην ευρύτερη κοινότητα στην οποία δραστηριοποιούμαστε. Με εξαιρετικά έμπειρους καθηγητές και αριστούχους φοιτητές από πολλές χώρες η σχολή βρίσκεται στη θέση να βοηθήσει επιχειρήσεις και οργανισμούς, και ελπίζω να έχουμε πολλές περισσότερες τέτοιες ευκαιρίες».

Εκ μέρους του Φορέα Τουρισμού Μολύβου/Μήθυμνας, ο πρόεδρός του Νίκος Μόλβαλης δήλωσε:

«Η ανάθεση του έργου ‘Ολοκληρωμένο Σχέδιο Marketing & Brand name για τον Μόλυβο/Μήθυμνα’ είχε ως αποτέλεσμα η ομάδα του MBA του ACT να αναδείξει  στοιχεία, τα οποία εμείς, καθώς δεν διαθέταμε την εξειδικευμένη αυτή ικανότητα, δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε και να θέσουμε σε εφαρμογή. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι με τη στήριξη των εκπονητών του έργου, θα  εφαρμόσουμε το πρόγραμμα ώστε να πάρει ο Μόλυβος τη θέση που του αξίζει στην τουριστική βιομηχανία της χώρας μας».





Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Σιωπή.



Η σιωπή είναι από τα πιο δύσκολα επιχειρήματα για να αντικρούσεις. 

 

 

Σήμερα λέω να διαπραγματευτώ το θέμα της...σιωπής.  
Πριν το κάνω, όμως, μπήκα στον πειρασμό να ψάξω στο λεξικό για τον ορισμό της. Πώς να εξηγήσεις μια τόσο "ρευστή" έννοια; 
Κι όμως...
 
Σιωπή η [siopí] Ο29 : 1. η κατάσταση εκείνου που δε μιλά, δεν απαντά και γενικά δεν εκφράζει τις σκέψεις του ή τα συναισθήματά του.
 
Χμ, ο ορισμός, λοιπόν, μου φάνηκε επιεικώς ελλιπής. Σε ποιό σημείο του άνωθεν ορισμού, συναντάτε τις συνέπειες της σιωπής; Μήπως κάπου υπονοούνται και δεν το διακρίνω; Μήπως θεωρούνται αυτονόητες και δεν είχα μπει μέχρι σήμερα στη διαδικασία να το σκεφτώ;

Δεν ξέρω πώς να χειριστώ τη σιωπή. Με αποσυντονίζει. Με αποδιοργανώνει. Με θλίβει. Με θυμώνει. 
Δεν μπορώ να την διαστρεβλώσω. Δεν μπορώ να την αντικρούσω. Δεν μπορώ να την τιθασεύσω. 
Η σιωπή τα λέει όλα μόνη της και δεν σου αφήνει και περιθώριο να σχολιάσεις, να κρίνεις, να κατακρίνεις, να πεις "όχι, ρε φίλε, δεν έχεις δίκιο".

Η σιωπή σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και με τα μάτια βουρκωμένα. 

Η σιωπή σε ακινητοποιεί. Δεν σου δίνει χώρο να κάνεις ένα βήμα πίσω και δεν σε βοηθάει να κάνεις ένα βήμα μπροστά. 

Αν πρέπει να την παρομοιάσω με κάτι, θα την παρομοίαζα με ένα φάντασμα. Άυλη, άπιαστη, ανύπαρκτη κι όμως τόσο υπαρκτή. 
 
Την σιωπή του άλλου μπορώ να την ντύσω με τα ρούχα που εγώ θέλω. Να της φορέσω κι έναν φιόγκο στα μαλλιά, να την φιλήσω στοργικά στο μέτωπο και να την φωτογραφίσω, δίνοντάς της την μορφή που εγώ επιθυμώ. Δυστυχώς, όμως, πάντα γνωρίζεις τι εννοεί κατά βάθος ο άλλος με τη σιωπή του... Πάντα... Κι ας κλείνεις τα μάτια, κι ας μην χρειάστηκε να κλείσεις τα αυτιά...
 
 Θυμάμαι που γελούσες/ να μείνω μου ζητούσες παιδί...
 
 

                                                    

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Οι...Emi-GREAT!

Φωτογραφίες: Γιάννης Μωϋσιάδης, jmoisiadis74@gmail.com
Τόπος φωτογράφησης: Charro negro, http://www.facebook.com/Charronegrofficial

 

Γιάννης Χανιωτάκης. Ο Emigre αυτοπροσώπως. 

Καθόμαστε σε μια γωνιά του Charro negro, όση ώρα τα υπόλοιπα παιδιά του συγκροτήματος ετοιμάζονται για τη φωτογράφηση. Με ακούει προσεχτικά. Με το ένα αυτί. Το άλλο είναι στα "παιδιά" του. Τα αγαπάει αυτά τα παιδιά, τους Emigre του. Δεν μου το λέει έτσι. Δεν μου το λέει καν. Το πρόσωπό του φωτίζεται, όμως,  "επικίνδυνα" κάθε φορά που μιλάει για αυτούς, για όσα έζησε και ζει μαζί τους, για όσα του χάρισαν και συνεχίζουν να του χαρίζουν. Μόλις τελειώνω τη συνέντευξη μαζί του, κλείνω το κασετοφωνάκι, και τον ευχαριστώ. Μου έδωσε "διαμαντάκια", τα οποία σας λέω εκ των προτέρων πως δεν κατάφερα να τα αποτυπώσω στην οθόνη σας. Πώς να αποτυπώσεις επακριβώς τον ενθουσιασμό του, πώς να σας δώσω να αντιληφθείτε τη λάμψη των ματιών του, πώς στο καλό να σας πείσω για εκείνη την ανατριχιαστική πραότητα που μου έβγαζε όταν μιλούσε για αυτό το παιδικό του όνειρο που κατάφερε να κάνει πραγματικότητα; 
Στο δρόμο προς το σπίτι μου, έβαλα τα ακουστικά μου και ξανάκουσα κλεφτά τη συνεντευξή μας. Ήρεμη δύναμη. Ήμουν τυχερή που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Μόνο ένας τόσο ρομαντικά "τρελός" μπορεί να σε κάνει να ξαναπιστέψεις έστω και προς στιγμή στα όνειρά σου, μόνο μια τέτοια ιδιαίτερη προσωπικότητα μπορεί να σε κάνει να θέλεις να κυνηγήσεις το όνειρό σου, έστω κι αν αυτό αποδειχθεί κάποτε ένα πουκάμισο αδειανό, μιαν Ελένη... Γιάννη, σε ευχαριστώ! Στο χρωστάω...





Πριν έρθω στη σημερινή μας συνέντευξη, παρακολούθησα πολλές από τις συνεντεύξεις που δώσατε ως ιδρυτής αυτού του συγκροτήματος. Σε μια από αυτές, λοιπόν, υποστηρίξατε ότι είναι "ευτυχία" κάποιοι άνθρωποι να χτίζουν και να στηρίζουν τα όνειρά τους στους Emigre και κατ' επέκταση σε εσάς. Εσείς, όμως, πού τα στηρίζετε τα δικά σας όνειρα;

Μα κι εγώ στηρίζομαι σε εκείνους με τη σειρά μου. Πώς αλλιώς; Όταν ήμουν 4 ετών καθόμουν μπροστά στον καθρέφτη και έκανα πως παίζω με μια ξεκούρδιστη κιθάρα μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Αυτό ονειρεύομαι ακόμα, βέβαια, αλλά η αλήθεια είναι ότι το έχω εξελίξει. Ταυτόχρονα, νιώθω απέραντη ευθύνη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Πίστεψαν τους Emigre, τους αγάπησαν και εναπόθεσαν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους πάνω τους. Σήμερα ταξιδεύουμε μαζί για να μπορούμε αύριο να απολαύσουμε αυτήν την μοναδική αύρα του ταξιδιού με τις πλούσιες εικόνες και στιγμές. Εκτός από τα παιδιά, δύναμη μου δίνει και αυτή η "φωνή", αυτή η φλόγα που πηγάζει από μέσα μου. Είναι, ξέρεις, αυτή η παιδική φωνή, αυτή η μυρωδιά. Ακολουθώ το όραμά μου, δεν έχω εναλλακτικές, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όλα αυτά τα χρόνια κυνηγάω ένα σύννεφο, ψάχνω ένα φτερό στον άνεμο, αλλά από αυτήν τη διαδικασία γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερος. Μέσα από αυτήν τη διαδρομή έγινα καλύτερος φίλος, σύζυγος, Γιάννης στην τελική.

Φαντάζομαι ότι τα πρώτα χρόνια, αυτός ο δρόμος που αποφάσισες να περπατήσεις με τους Emigre σου είχε ανηφόρες και λακκούβες. Σήμερα, πώς είναι αυτός ο δρόμος; Στρώθηκε, αλήθεια, ποτέ με ροδοπέταλα;

 Ροδοπέταλα, ε; Μπα, όχι, ποτέ. Ο δρόμος είναι ακόμα το ίδιο δύσκολος, πολλές φορές και δυσκολότερος μη σου πω. Παραμένει δε το ίδιο ανηφορικός, αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Αυτός είναι ο δρόμος μας και αυτόν θα περπατήσουμε. Ο δρόμος αυτός έκρυβε φωτιές αλλά μας έμαθε να μην τις φοβάμαστε. Ο δρόμος αυτός έκρυβε, όμως, και απύθμενη αγάπη. Μακάρι να μπορούσα να σου περιγράψω πόση αγάπη δεχόμαστε πάνω στην σκηνή. Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι την κάθε φορά. Ευτυχώς όλα αυτά τα χρόνια κάναμε σταθερά βήματα, με αποτέλεσμα να μπορούμε να είμαστε ακόμα ενεργοί, να μπορούμε ακόμα να υπάρχουμε. 



Οι Emigre είναι... Θα παίξεις μαζί μου το παιχνίδι του ορισμού;

Χμ, λοιπόν...Οι Emigre είναι ένας μαγικός κήπος γεμάτος όμορφα φρούτα και ωραίες μελωδίες. Είναι ένας κήπος γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλοδοξίες και χρώματα. Ένα πολύχρωμο παζλ από μυρωδιές, αύρα και αισθήσεις. Αυτό είναι. Τίποτα άλλο. Παρατηρούμε την καθημερινότητα γύρω μας, την περιγράφουμε και μέσα από όλα αυτά προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι.



Το βιογραφικό σας είναι γεμάτο από σπουδαίες συνεργασίες. Ενδεικτικά, Σοφία Βόσσου, Μαρίνα Σκιαδαρέση, Σταμάτης Κραουνάκης, Ηρώ, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιώργος Μαζωνάκης, κ.α. Ξεχωριστή μνεία, όμως, γίνεται κάθε φορά στη συνεργασία σας με τον Αντώνη Ρέμος. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όλο αυτό με τον Αντώνη, ήταν ένα στοίχημα. Ένα στοίχημα που το κερδίσαμε αμφότεροι. Το κέρδος, μάλιστα, ήταν τελικά διπλό, αφού προέκυψε μέσα από όλο αυτό και μια υπέροχη φιλία. Ο Αντώνης μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε μέρος στη μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή μετά την μεταπολίτευση, μια παραγωγή αξίας ενός εκατομμυρίου ευρώ. Οι συνεργάτες ήρθαν από όλον τον κόσμο. Μια παραγωγή από την Όπερα του Ισραήλ και να φανταστείς ότι ήρθαν άτομα που συμμετέχουν στις παραγωγές της Celine Dion. Προς τιμή του, ο Αντώνης σε όλο αυτό δεν μας είχε στη θέση του "ορεκτικού". Αντιθέτως. Μας εμπιστεύτηκε, αλλά κι εμείς μεταξύ μας, τον βγάλαμε ασπροπρόσωπο.  Ήταν μια παράσταση που έκανε ρεκόρ εισιτηρίων, 200.000 εισιτήρια στην Αθήνα, έκανε 82 sold out παραστάσεις. Να φανταστείς, πήγαμε για ενάμισι μήνα και κάτσαμε ενάμισι χρόνο. Επιπλέον, κάναμε και μια τεράστια περιοδεία σε όλα τα στάδια και τα θέατρα της Ελλάδας και της Κύπρου. Η συνεργασία μας με τον Αντώνη ήτανμ αδιαμφισβήτητα, παράσημο στο βιογραφικό μας. Μια συνεργασία που οδήγησε και σε ένα υπέροχο τραγούδι, το "Σάββατο απόγευμα", κορυφαία δισκογραφική στιγμή και για τους δυο μας. Σε αυτό το τραγούδι, ο Αντώνης τραγούδησε στο δικό μας στυλ και νομίζω ότι ήταν μια ωραία παντρειά. 

Emigre σημαίνει μετανάστασης. Κάπου διάβασα ότι ήταν το παρατσούκλι σου;

Ναι, έτσι είναι. Ήμουν πολύ αφηρημένος στο σχολείο. Με πείραζαν οι συνομίληκοί μου. Παράλληλα, η καθηγήτρια εκείνη την εποχή μας είχε κάνει λόγο για τους μετανάστες, τους εμιγκρέδες. Ε δεν ήθελε και πολύ... Μάλιστα, τότε μου είχε κολλήσει και ένα τραγούδι του Μάλαμα που έλεγε: "Μετανάστες είμαστε σε ξένη αγκαλιά...". Όταν, λοιπόν, έκανα τα demo των Εmigré και έπρεπε να βρω έναν τίτλο για το όλο project, το όνομα μου ήρθε εύκολα. Είχα, βλέπεις, μνήμη να πατήσω για να χτίσω. 

Αυτό κάνεις κι εσύ μέσα στο συγκρότημα; "Μεταναστεύεις" μια στη σύνθεση, μια στην στιχουργική, μια στην ηλεκτρική κιθάρα; 



Δεν το εισπράττω έτσι. Δεν είναι μετανάστευση, επειδή όλα αυτά μαζί είμαι εγώ. Αλλά τελικά, πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε. Εγώ αναγκάστηκα να "μεταναστεύσω" λόγω του συγκροτήματος στην Αθήνα ενώ συνεργάτες μου βρίσκονται ήδη στη Νέα Υόρκη για να ψάξουν το δικό τους όνειρο. Ξέρεις, είναι πολλές οι φορές που είπα ότι κάπου εδώ τελειώνει η...μετανάστευσή μου και βάλθηκα να τα πετάξω όλα στον αέρα και να τα παρατήσω. Πολλές φορές χτυπάει κόκκινο η κόπωση. Δεν έχει μόνο χαρές αυτή η φάση, έχει και χιλιάδες εργατοώρες δουλειάς. Εμένα η δουλειά μου είναι οι Emigre, οι ελεύθερες ώρες μου είναι πάλι αυτοί. Η προσέγγισή μου είναι καρδιακή με αυτό το συγκρότημα. Όσες φορές είπα "τέλος, ως εδώ", άλλες τόσες είπα "πάμε πιο δυνατά"!

 Ναι, αλλά όπως και να το κάνουμε, αλλιώς ζεις νομαδικά στα 18 σου, αλλιώς στα 28 σου, αλλιώς αργότερα. Έχεις τις ίδιες αντοχές;

Σε καμία περίπτωση.  Παλιότερα δεν λογάριαζα την κούραση, τις μετακινήσεις, το τζάμπα. Με τα χρόνια, φυσικά, όλα αλλάζουν, τα πόδια δεν παίρνουν το ίδιο εύκολα. Όλα αυτά, μέχρι να ανέβω στην σκηνή. Επειδή όταν είμαι εκεί πάνω, όλα είναι όπως το πρώτο live. Κατεβαίνω κάθε φορά δέκα χρόνια νεώτερος. Κάθε φορά που είμαι πάνω στην σκηνή με τα παιδιά, κλείνω τα μάτια και δοξάζω τον Θεό για την "τρέλα" που μου έδωσε. Αν ήμουν πιο συντηρητικός, αν δεν άρπαζα κάθε ευκαιρία, σήμερα δεν θα ήμουν εδώ. Είναι η πίστη ενός τρελού... Πες το έτσι. Ας το σκεφτούμε κι έτσι, όμως. Τις περισσότερες φορές αυτή η πίστη είναι που σώζει καταστάσεις, έθνη, λαούς, καρδιές, σπίτια και οικογένεια. Χαλάλι!

Ευχαριστώ. 

Εγώ.

Με την Αναστασία τα είπαμε, λίγο προτού φύγω από τον χώρο της συνέντευξης. Τα αγόρια, βλέπετε, της παρέας ήταν πιο φασαριόζικα, σε αντίθεση με εκείνη που ήταν πιο ήσυχη και χαμηλών τόνων. Την παρακολουθούσα όση ώρα περίμενε να φωτογραφηθούν οι φίλοι της και αναρωτιόμουν πώς γίνεται το ίδιο κορίτσι να μεταμορφώνεται με τέτοιο τρόπο πάνω στην σκηνή. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το live της. Πετάχτηκε πάνω, ο Γιάννης Χανιωτάκης την χειροφίλησε και το κορίτσι με τους χαμηλούς τόνους μεταμορφώθηκε σε "τίγρη". Όχι, λάθος. Σε τίγρη, χωρίς εισαγωγικά. Ζούσε το κάθε κομμάτι με τόση ένταση που ειλικρινά προσπαθούσα κάθε φορά να καταλάβω αν περνάει κάτι αντίστοιχο και στην προσωπική της ζωή, κάτι που θα ήταν αδύνατο, καθώς τα κομμάτια είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικά. Το "κορίτσι-χαμαιλέοντας", όπως αποφάσισα να το φωνάζω από εδώ και στο εξής, μίλησε στο moirasou.org και μας απέδειξε ότι μπορείς να είσαι ντίβα, χωρίς να είσαι "ντίβα". Ο νοών νοείτω.

Όταν έγινες μέλος του συγκροτήματος, οι Emigre είχαν ήδη διανύσει μια μεγάλη απόσταση και είχε τη δική του ιστορία. Πόσο εύκολο είναι να μπαίνεις ξαφνικά σε ένα συγκρότημα που έχει ήδη το κοινό του;

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται για να περιγράψω το πώς είναι, είναι η λέξη ΕΥΘΥΝΗ. Από την μία, μπαίνει σε μια ήδη στρωμένη κατάσταση. Κάποιοι άνθρωποι δούλεψαν χρόνια για να βρω κάποια πράγματα εγώ τώρα πιο εύκολα. Είναι αλλιώς να ξεκινάς εντελώς από την αρχή και αλλιώς να υπάρχει από πίσω ένα τόσο βαρύ βιογραφικό. Από την άλλη, όμως, υπάρχει και ένα ιδιαιτέρως δύσκολο κομμάτι: το κομμάτι της σύγκρισης. Προσπάθησα να πάρω το καλό και από αυτό. Η σύγκριση σε κάνει και να βελτιώνεσαι και να προσπαθείς κάθε μέρα να γίνει ολοένα και καλύτερος. 

Αποφάσισα να σε φωνάζω πια "χαμαιλέοντα". Πώς ένα κορίτσι μπορεί να είναι τόσο χαμηλών τόνων εκτός σκηνής και να πατάει συνεχώς το "γκάζι" πάνω στην σκηνή; Ταλέντο;

Επιλογή. Στην προσωπική μου ζωή δεν αντέχω τις εντάσεις, στην σκηνή όμως μεταλλάσσομαι, εκτονώνομαι. Στην σκηνή δίνω τη ζωή μου, την ψυχή μου, όλο μου το "είναι".

Κλείνοντας, θέλω να σε ρωτήσω πώς είναι να είσαι Emigre, μετανάστης, νομάς. Δεν είναι το ίδιο εύκολο για μια γυναίκα όπως είσαι εσύ και για έναν άντρα, όπως είναι τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματός σας. Με μια βαλίτσα στο χέρι...

Ξέρεις τι είναι αυτό που αγαπάω στους Emigre; Αυτό ακριβώς. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί, μεθαύριο θα δούμε. Δεν έχω ακόμα υποχρεώσεις να με κρατάνε πίσω. Όπου γη(ς) κα πατρίς.

Σε ευχαριστώ. 

Να είσαι καλά. 


Συμπληρωματικά, διαβάστε:

http://moirasou.blogspot.gr/2012/09/h-emigre.html

http://moirasou.blogspot.gr/2012/09/emigre-1.html