Το τρένο που ήταν απλά ένα τρένο...
"Όταν σου έφεραν το τρενάκι σπίτι σου, πακεταρισμένο, με τις κορδέλες του, με τα φρου-φρου και τα αρώματά του, ενθουσιάστηκες. Περίμενες πώς και πώς να σκίσεις το περιτύλιγμα. Το τρενάκι σου, το δικό σου τρενάκι, θα έβγαζε καπνούς, θα έκανε τσαφ-τσουφ, θα ανέβαινε άκοπα τον καναπέ, θα άνοιγαν οι πόρτες του, θα είχε καθίσματα, θα χωρούσαν Playmobil, θα...θα...θα... Ώσπου αυτό το μαγικό δώρο, ήρθε πλέον στα χέρια σου. Κάθισες οκλαδόν στο χαλί, πήρες το πακέτο στην αγκαλιά σου και επιτέλους το βάφτισες "δικό μου". Και ήταν δικό σου. Μόνο που δεν έβγαζε καπνούς, δεν έκανε γνώριμους ήχους τρένου, δεν άνοιγαν καν οι πορτούλες του. Ναι, ήταν ένα τρένο. Ένα πολύ όμορφο τρένο. Αλλά όχι όπως ακριβώς το ονειρεύτηκες..."
Κατάλαβα αμέσως πού το πήγαινε. Ο άνδρας που καθόταν απέναντί μου δεν ήταν φίλος μου, ούτε καν συγγενής μου, κι όμως μέσα σε λίγα μόνο λεπτά είχε μετατρέψει σε εικόνα το...παράπονό μου. Παράπονο ήταν. Όχι στεναχώρια, όχι θλίψη, ούτε καν θυμός.
Ήταν λίγο σαν το "έφτασα στη βρύση, αλλά δεν ήπια νερό", ήταν λίγο σαν το "έφυγες τη στιγμή που είχα αφεθεί", ήταν λίγο σαν το "τρενάκι που ήταν πολύ όμορφο μεν, αλλά δεν έβγαζε καπνούς δε", όπως είχε πει πριν από λίγο κι εκείνος.
Μεγάλες προσδοκίες. Οι δικές μας ή των άλλων. Τις συλλέγουμε μία μία, χρόνια ολάκερα, για να τις εναποθέσουμε κάποια μέρα (ή κάποια νύχτα) σε κάποιον άλλον, σε κάτι άλλο. Σε έναν φίλο, σε έναν σύντροφο, στις επαγγελματικές σχέσεις, στις ερωτικές... Σε κάτι άσχετο με εμάς -εξωτερικό- και τόσο σχετικό ταυτόχρονα.
Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι πριγκίπισσες του παραμυθιού ή ακόμα χειρότερα διαπιστώνουμε ότι δεν υφίσταται καν παραμύθι. Μόνο η πραγματικότητα. Απτή, χωρίς συννεφάκια, μαγικά ραβδάκια, νεράιδες και ιππότες. Με πολύχρωμα τρενάκια που όμως δεν σκαρφαλώνουν σε καναπέδες, με ευγενικούς άνδρες που όμως δεν φέρουν σπαθιά, με αγγέλους της "διπλανής πόρτας" που όμως δεν φοράνε φτερά, ούτε καν πούπουλα.
Ο Stephen Hawking, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που υπήρξαν ποτέ, είχε γράψει κάποτε για την προσδοκία:
"Οι προσδοκίες μου μειώθηκαν στο 0 όταν έγινα 21 χρονών. Από τότε τα πάντα είναι ένα μπόνους."
Πόσο δίκιο είχε!
Με αγάπη,
Βίλυ
Κατάλαβα αμέσως πού το πήγαινε. Ο άνδρας που καθόταν απέναντί μου δεν ήταν φίλος μου, ούτε καν συγγενής μου, κι όμως μέσα σε λίγα μόνο λεπτά είχε μετατρέψει σε εικόνα το...παράπονό μου. Παράπονο ήταν. Όχι στεναχώρια, όχι θλίψη, ούτε καν θυμός.
Ήταν λίγο σαν το "έφτασα στη βρύση, αλλά δεν ήπια νερό", ήταν λίγο σαν το "έφυγες τη στιγμή που είχα αφεθεί", ήταν λίγο σαν το "τρενάκι που ήταν πολύ όμορφο μεν, αλλά δεν έβγαζε καπνούς δε", όπως είχε πει πριν από λίγο κι εκείνος.
Μεγάλες προσδοκίες. Οι δικές μας ή των άλλων. Τις συλλέγουμε μία μία, χρόνια ολάκερα, για να τις εναποθέσουμε κάποια μέρα (ή κάποια νύχτα) σε κάποιον άλλον, σε κάτι άλλο. Σε έναν φίλο, σε έναν σύντροφο, στις επαγγελματικές σχέσεις, στις ερωτικές... Σε κάτι άσχετο με εμάς -εξωτερικό- και τόσο σχετικό ταυτόχρονα.
Και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι πριγκίπισσες του παραμυθιού ή ακόμα χειρότερα διαπιστώνουμε ότι δεν υφίσταται καν παραμύθι. Μόνο η πραγματικότητα. Απτή, χωρίς συννεφάκια, μαγικά ραβδάκια, νεράιδες και ιππότες. Με πολύχρωμα τρενάκια που όμως δεν σκαρφαλώνουν σε καναπέδες, με ευγενικούς άνδρες που όμως δεν φέρουν σπαθιά, με αγγέλους της "διπλανής πόρτας" που όμως δεν φοράνε φτερά, ούτε καν πούπουλα.
Ο Stephen Hawking, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους που υπήρξαν ποτέ, είχε γράψει κάποτε για την προσδοκία:
"Οι προσδοκίες μου μειώθηκαν στο 0 όταν έγινα 21 χρονών. Από τότε τα πάντα είναι ένα μπόνους."
Πόσο δίκιο είχε!
Με αγάπη,
Βίλυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου