ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΣΤΟ

moirasou.org...  

Σας περιμένουμε εκεί...

Ανανεωμένοι...

Κάνε το πρώτο βήμα...

...και θα κάνουμε εμείς το επόμενο!

(Στην περίπτωση που πατάτε www.moirasou.org και σας πετάει πάλι εδώ, στο blogspot, πατήστε στο παρακάτω Link για να μπείτε απευθείας 

 

  http://moirasou.org/ti-xes-vily-ti-xa-panta_post/%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%AF/

 

Ευχαριστώ. 

 

Βίλυ

Καιρός να πάμε παρακάτω...

Από τη Δευτέρα 10/12/2012, το moirasou.org θα αλλάξει μορφή και θα γίνει portal. Θα ανοίξει και επίσημα τις ¨πόρτες¨ του -σιγά σιγά θα βελτιώνεται- προκειμένου να δεχθεί τις προτάσεις σας, τις σκέψεις σας, τις εξομολογήσεις σας.

Λίγο πριν κλείσω αυτό του το κεφάλαιο, λοιπόν, και ανοίξω το επόμενο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, με εσάς που με διαβάζετε εδώ και έναν χρόνο, τη στιγμή εκείνη που έμαθα ότι το να μοιράζεσαι είναι τουλάχιστον σπουδαίο, σχεδόν μαγευτικό. 

Με την Μαρία, την κολλητή μου, γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο. Η φιλία μας, όμως, άρχισε να χτίζεται από την πρώτη μέρα που κάτσαμε μαζί στο ίδιο θρανίο, στην πρώτη Λυκείου. Έκτοτε, είμαστε αχώριστες. 

Κι όμως... Τα πρώτα 8-9 χρόνια της φιλίας μας δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί της. Ήξερε τη Βίλυ, από την καλή και από την ανάποδη, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να της πω γιατί η Βίλυ είναι όπως είναι. Γιατί θυμώνει εύκολα, γιατί παρεξηγείται ακόμα πιο εύκολα, γιατί κλαίει συχνά, γιατί ξεσπάει ακόμα πιο συχνά, γιατί γίνεται κτητική, γιατί δεν εμπιστεύεται ολοκληρωτικά κανέναν και πάει λέγοντας. Μπορεί να γνώριζε τις αντιδράσεις μου, δεν κατανοούσε όμως πάντα από πού προέρχονται. Μπορεί να ήξερε το ¨είναι¨ μου, δεν αντιλαμβανόταν, όμως, γιατί το ¨φαίνεσθαι¨ μου ήταν αυτό που ήταν προς τους τρίτους, ακόμα και προς εκείνη κάποιες στιγμές. Κι όμως... Ποτέ, μέσα σε αυτά τα πρώτα 9 χρόνια, δεν ρώτησε. Δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Δεν με πίεσε, δεν με έκανε να μοιραστώ μαζί της πράγματα που δεν ήμουν ακόμα έτοιμη. Ακόμα κι αν δεν ήμουν ποτέ τελικά. Στη θέση της, δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο. Και ο καιρός περνούσε και εγώ ήθελα να της μιλήσω αλλά δεν ήξερα πώς. Με ποιες λέξεις... Ξέρετε, υπάρχουν κάποια συναισθήματα και βιώματα που δεν χωρούν σε λέξεις ή έστω έτσι νόμιζα μέχρι εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που, χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς καμία πρόβα, της τα είπα όλα. 

Ήταν καλοκαίρι και το πρωί είχαμε πάει για μπάνιο μαζί με τον Ζήση, έναν ακόμα καλό μας φίλο. Αργότερα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του για ντουζάκι και ραντεβού το βράδυ στο σπίτι της Μαρίας, καθώς οι γονείς της έλειπαν διακοπές κι εμείς έπρεπε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Έφτασα πρώτη. Η Μαρία είχε ετοιμάσει κόκκινο κρασάκι στο μπαλκόνι, είχε ανάψει κεράκια και είχε βγάλει μεζέδες, για να μη γίνουμε ντίρλα. Κάθισε απέναντί μου και γέμισε το ποτήρι μου. Είχε έρθει η ώρα. Της τα είπα όλα. Χωρίς καμία διακοπή. Χωρίς καμία συστολή. Το μόνο που φοβόμουν ήταν η αντίδρασή της. Μήπως θεωρήσει ότι όλα αυτά τα χρόνια την κοροίδευα, δεν την θεωρούσα δικό μου άνθρωπο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν υπήρξα μέχρι τότε ειλικρινής μαζί της σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Περίμενε να βάλω ¨τελεία¨στην εξομολόγησή μου, σηκώθηκε από την καρέκλα της, ήρθε προς το μέρος μου και με έκανε την πιο γλυκιά αγκαλιά όλου του κόσμου. Δεν με κατέκρινε, δεν μου έβαλε τις φωνές, δεν έβαλε μπροστά τον εγωισμό της. Απλά με αγκάλιασε.

Μια αγκαλιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί υπήρξε η απόλυτη λύτρωσή μου. Υπήρξε ο λόγος που δεν ξαναμπήκα ποτέ στη διαδικασία να μην είμαι ειλικρινής με όσους αποφασίζουν να είναι μέρος της ζωής μου. Αν θέλεις να είσαι ενεργά στη ζωή μου, θα ξέρεις την ¨αλήθεια¨ μου. Αν πάλι δεν την αντέχουν οι ώμοι σου, δεν ¨τρέχει¨ κάτι. Σεβαστό. Και όσο διαβάζω αυτά που γράφω σκέφτομαι ότι ο αναγνώστης μπορεί να σκέφτεται ότι μου έχει συμβεί κάτι τραγικό. Μπα... όχι... δεν... Απλά ο κάθε άνθρωπος μεγαλοποιεί στο μυαλό του καταστάσεις και πράγματα, ίσως επειδή δεν έχει την ωριμότητα να δει την πραγματική τους διάσταση. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς... Δεν έχει σημασία πώς είναι στην πραγματικότητα κάτι, σημασία έχει τί διάσταση του δίνουμε. Άρα θα ήταν άδικο να υποτιμάς κάτι που για τον άλλον είναι ολάκερη η ζωή του. 

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ εγώ έμαθα την αξία του να μοιράζεσαι. Εκείνο το βράδυ διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό, τίποτα πιο διδακτικό, τίποτα πιο ουσιώδες. Όταν μοιράζεσαι κάτι, μεταφέρεις τη δύναμή σου με κάποιον μαγικό τρόπο. Δεν έχει νόημα, όμως, να προσπαθώ να σας πείσω. Σας το προτείνω, όμως, να το κάνετε κι εσείς με τη σειρά σας.... Έστω να το δοκιμάσετε, έστω να το ρισκάρετε, έστω να το επιχειρήσετε... 

Εξάλλου, κανείς δεν θα σε θυμάται μόνο για τις κρυφές σου σκέψεις...

Ραντεβού τη Δευτέρα 10.12.2012, λοιπόν, στο ανανεωμένο moirasou.org. 

Θα σας περιμένω!

Με αγάπη, 

Βίλυ

Ελεύθερη ή όχι...

Από το βιβλίο  A woman in this city, Εκδόσεις ΜΑΡΑΘΙΑ

Δε χαίρομαι που είμαι ελεύθερη γιατί:

• Όταν αρρωσταίνω με πιάνει γκρίνια και δεν έχω κάποιον να με ανεχτεί και να νιώσω έτσι καλύτερα. 
• Δεν έχω πού να χώσω τα κρύα πόδια μου το βράδυ. 
• Όταν κλαίω με κάτι στην τηλεόραση δεν έχω κάποιον να κοιτάξω και να με καταλάβει, ή να με κοροιδέψει.
• Όταν έχω ορεξούλες μου κόβονται γιατί δεν θέλω τον πρώτο τυχόντα, ούτε την βρίσκω με μπαταρίες. 
• Δεν έχω κάποιον να βασιστώ για την μικρή, εάν αρρωστήσω. 
• Δεν συναναστρέφομαι εύκολα με ζευγάρια κι βραδιές μπιρίμπα. 
• Δεν έχω αμάξι, δύσκολα μπορώ να ψωνίσω και δεν έχω κάποιον να κατεβάσει τα πράγματα από το πατάρι ή να αλλάξει μια λάμπα. 
• Μου λείπει το χάδι στο μάγουλό μου κι η θέα δύο ματιών μέσα στα μάτια μου. 
• Μου λείπει η αίσθηση ότι με κάποιον αγαπιόμαστε. 
• Σπαταλάω ενέργεια για να επιβιώσουμε ενώ θα ήθελα να χτίσουμε. 
• Θα ήθελα -ίσως- και ένα ακόμα παιδί. 
• Κάνω παρέα με μικρότερους και νιώθω λίγο εκτός. 
• Δεν μπορώ να αφεθώ στα χέρια του άλλου και να κάνω ένα διάλειμμα. 
• Δεν θέλω να ειμαι από αυτές που αφοσιώνονται στο παιδί τους και δεν κάνουν τίποτα άλλο. 
• Δεν νιώθω ασφαλής. 

Χαίρομαι που είμαι ελεύθερη γιατί:

• Μπορώ να βγω κάποια βράδια και να θυμηθω ότι είμαι ακόμα ζωντανή. 
• Δεν έχω να σπάω το κεφάλι μου για το μαγείρεμα, ούτε πιέζομαι για πλυντήριο κι σιδέρωμ και άλλα βάρη ενός τρίτου προσώπου. 
• Ο μεγάλος έρωτας μπορεί να είναι ακόμα εκεί έξω και να έρθει. 
• Δεν δίνω λογαριασμό σε ποιόν μιλάω, γιατί, και άλλες τέτοιες αηδίες. 
• Δεν πρέπει να χαιδεύω τον εγωισμό κι την ανασφάλεια του άλλου επειδή είμαι αυτή που είμαι. 
• Δεν χρειάζεται να δικαιολογώ τις αποφάσεις μου και τις σκέψεις μου σε κανέναν. 
• Δεν πάω κάμπινγκ ενώ δεν θέλω, επισκέψεις που δεν γουστάρω, και δεν ανέχομαι βλάκες ανεγκέφαλους φίλους ή σόι χώνευτο για χάρη της αρμονίας. 
• Δεν βαριέμαι, ή αν βαριέμαι ξεκουνιέμαι, δεν χρειάζεται να περιμένω τη συμμετοχή του άλλου, ούτε να νιώθω άσχημα αν κάνω κάτι χωρίς αυτόν. 
• Αποφασίζω τί είναι καλύτερο για το παιδί χωρίς ατελείωτες συζητήσεις. 
• Γνωρίζω πολύ κόσμο και διευρύνω την αντίληψή μου.
• Αυξηθηκε η αυτοπεποίθησή μου. 
• Δεν χρειάζεται να είμαι θύμα, φύλακας ή αφεντικό κανενός. 
• Αν θέλω πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα και τα ξανασηκώνω σε 2 βδομάδες. 
• Δεν τσακώνομαι για το κοντρόλ. 
• Δε νιώθω τύψεις κάθε φορά που θα μου μιλήσει ο οποιοσδήποτε, ούτε φόβο μη γίνει καβγάς. 
• Δε φοβάμαι να δείξω ότι είμια καλή σε κάτι από φόβο μη δημιουργηθεί φασαρία. 
• Φλερτάρω με πολλούς αν θέλω. 
• Πήρα την ευθύνη του εαυτού μου στα χέρια μου και ωρίμασα. 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: 
Τα παραπάνω είναι η γνώμη της συγγραφέος του βιβλίου A woman in this city, η οποία δηλώνει ότι στην τελική προτιμάει να είναι a single woman, αλλά δεν αντέχει το να είναι a single parent.
Εγώ πάλι, αν και υπήρξα μόνη μου πολλάαααα χρόνια (και ποτέ δεν το μετάνιωσα), δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτά τα δύο ζεστά χέρια γύρω από το σώμα μου το βράδυ, πριν κοιμηθώ. Περί ορέξεως....

Αρκετά σε ανέχτηκα...

¨Αρκετά σε ανέχτηκα...¨

Τάδε έφη, λένε, ο Βενιζέλος στον Λοβέρδο, όταν ο δεύτερος ανακοίνωσε την ίδρυση της πολιτικής κίνησης ΡΙ.Κ.Σ.Σ.Υ.

Και ξαφνικά ταυτίστηκα με τον Βαγγελάκη. Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι αυτήν την ατάκα θα μπορούσα να την έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές στο παρελθόν-και στο παρόν μη σου πω- ,αλλά ατυχώς δεν το έκανα.

Και μη νομίζεις ότι δεν έπεσε ποτέ αυτή η ριμάδα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μου...

Και μη πιστέψεις ότι δεν πέρασαν από τη ζωή μου άνθρωποι που τέντωσαν και έσπασαν το σχοινί μου...

Αντιθέτως...

 

Απλά τότε δεν ήμουν ετοιμόλογη, απλά τότε δεν ήμουν ετοιμοπόλεμη, απλά τότε δεν ύψωσα εγκαίρως το χέρι να ορίσω τα όριά μου, δεν άνοιξα την πόρτα μου να υποδείξω τον...δρόμο τον αγύριστο...!

 

Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι επειδή νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι επειδή έτσι σε μεγάλωσαν να κάνεις, έτσι νόμιζες ότι έπρεπες να κάνεις. Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι επειδή ελπίζεις ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν. 

Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι χωρίς επειδή... Επειδή έτσι...

 

Κάποιες καταστάσεις, πάλι, τις ανέχεσαι γιατί έχεις ανάγκη. Δε θέλεις να χάσεις τη δουλειά σου, δεν σε παίρνει να τη χάσεις, δεν θέλεις να...να...να... Και μένεις εκεί, να ανέχεσαι στωικά τα πάντα. Να σε πληγώνουν, να σε εκφοβίζουν, να σε κάνουν να κλαις, να ξυπνάς δυστυχισμένη και να κοιμάσαι πιο δυστυχισμένη.

 

Και μετά, ήρθαν οι μέλισσες.

Και μετά, όλα θόλωσαν.

Και μετά, εκεί που κανείς δεν το περίμενε -ούτε καν εσύ- βγάζεις την κόκκινη κάρτα.

 

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η στιγμή. Η στιγμή που αλλάζουν οι ρόλοι. Που εκεί που εσύ ήσουν αυτή που κοιτούσες στωικά, τώρα το κάνουν οι άλλοι. Βλέπεις έναν τρόμο στα μάτια τους, ένα ¨γιατί¨ που αιωρείται παντού κι εσύ δεν έχεις καμία πρόθεση να το απαντήσεις. Χωρίς επειδή ξανά...

 

Και σε όποιον αρέσει...

 

Αρκετά σε ανέχτηκα...

 

Ένα ¨αρκετά¨  που είμαι πια σε θέση να το ορίσω...

 

Με αγάπη,

Βίλυ

...για τον πόνο του άλλου!

Οι ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ δεν... μασάνε!

 

 

Εάν με ξέρεις, ξέρεις ότι κυκλοφορώ χειμώνα-καλοκαίρι με λίγα ρούχα. Δεν μπορώ τα κασκόλ. Δεν συμπαθώ τα ζιβάγκο. Δεν ανέχομαι πάνω μου, σε καμία περίπτωση, μάλλινα υφάσματα κλπ κλπ κλπ.

Αποτέλεσμα; Μονίμως είμαι λίγοοο κρυωμένη, λίγοοο συναχωμένη, λίγοοο σε...έκτακτη ανάγκη.

 

Έτσι κι εχθές. Με την Άννυ Ζουργού στο αυτοκίνητό της. Έξω κρύο, εγώ με ανοιξιάτικη ενδυμασία κι εκείνη έτοιμη να με βάλει, για ακόμα μια φορά, στη θέση μου. Πήγα να γκρινιάξω για πονόλαιμο αλλά το... κατάπια. Δεν με έπαιρνε... Συμβιβάστηκα με το να βάλω στο στόμα μου, βιαστικά, ύπουλα, μια καραμέλα για το λαιμό και να κάνω τον πόνο μου...γαργάρα.

Η Άννυ, όμως, δεν το άφησε ασχολίαστο. Σιγά μην το άφηνε...

 

-Κρύωσες, Βιλάκι; (με ύφος όλο... ¨στα έλεγα εγώ, καλά να πάθεις, με τα ανοιξιάτικα χειμωνιάτικα...)

-Εεεεεεε..... όχι μωρέ.... απλά είπα να βάλω μια καραμέλα στο στόμα μου.

 

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το εντατικό μου μάθημα για τις... ¨παστίλιες για τον πόνο του άλλου¨.

Η Άννυ ήξερε καλά περί τίνος πρόκειται και εγώ ήθελα απεγνωσμένα να μάθω, καθώς τα μάτια της έλαμπαν και η φωνή της είχε τέτοιο ενθουσιασμό που δεν θα μπορούσε να μην με παρασύρει.

 

Εχθές το απόγευμα, έμαθα από την Άννυ για τις ¨παστίλιες για τον πόνο του άλλου¨ τα εξής:

• Οι Παστίλιες για τον πόνο του άλλου είναι 6 καραμέλες χωρίς ζάχαρη με μέλι και θυμάρι και από πίσω τους κρύβονται οι ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ.
• Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται από Έλληνες παραγωγούς ενώ και η παρασκευή τους έγινε στην Ελλάδα.
• Με την αγορά ενός πακέτου Παστίλιες (1,60 €), το ένα ευρώ διατίθεται απευθείας σε προγράμματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
• Όπου κι αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα, υπάρχει κάπου κοντά σου ένα φαρμακείο με Παστίλιες.
• Στην καμπάνια για τις παστίλιες συμμετέχουν διάσημοι ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων ο Μάριος Αθανασίου, ο Θοδωρής Αθερίδης, η Γωγώ Μπρέμπου, η Δήμητρα Παπαδοπούλου και  άλλοι.
• Μπορώ κι εγώ, κι εσύ και όλοι μας να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Όχι μόνο αγοράζοντας παστίλιες, αλλά διαδίδοντας τη φιλοσοφία αυτής της καμπάνιας. Πάτησε like, κάνε share και πάει λέγοντας... Μπορείς κι εσύ με τη σειρά σου να γίνεις το πρόσωπο της καμπάνιας.

Με το που γύρισα σπίτι, φόρεσα μια ζακέτα (δίκιο είχε η Άννυ, βλέπετε, έχει χειμωνιάσει) και πήρα αγκαλιά το laptop. Πληκτρολόγησα http://www.pastilies.gr και έμαθα κυριολεκτικά ¨ΤΑ ΠΑΝΤΑ¨ για αυτές τις παστίλιες.

 

Διάβασα τις οδηγίες χρήσης τους, έμαθα για το ¨χρυσό¨  δραστικό συστατικό τους, ενημερώθηκα για την προτεινόμενη δοσολογία και τις ενδεχόμενες παρενέργειες και θυμήθηκα κάτι που με πιάνω πού και πού να ξεχνάω, όσο περνούν τα χρόνια:

 

¨Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει και ανθρωπιά, κι όσο υπάρχει ανθρωπιά, μη φοβάστε τίποτα...¨

 

Με αγάπη,

Βίλυ

 

 

 

 

 

 

 

 

Γράμμα στον...Θεό.

Από το βιβλίο Ο Δρόμος της Ευτυχίας, Χόρχε Μπουκάϊ

 

 

Λένε πως...

Μια μέρα, στις αρχές του χειμώνα, φτάνει στο ταχυδρομείο ένα πολύ ιδιαίτερο γράμμα, με παραλήπτη τον Θεό.

Έκπληκτος, ο υπάλληλος που κάνει τη διαλογή των γραμμάτων κοιτάει τον αποστολέα.

Φτωχαδάκι.

Πράσινη παράγκα χωρίς αριθμό, οδός χωρίς αριθμό.

Πόλης επείγουσας ανάγκης, Νότος.

Παραξενεμένος ο υπαλληλος ανοίγει το γράμμα και διαβάζει:

Αγαπητέ Θεέ:

Δεν έμαθα ποτέ αν υπάρχεις στα σίγουρα. Αν, όμως, υπάρχεις, θα βρεθεί τρόπος να φτάσει το γράμμα μου σε εσένα. Σου γράφω γιατί έχω προβλήματα. Είμαι άνεργος, θα με πετάξουν έξω από το σπιτάκι που μένω γιατί έχω δύο μήνες να πληρώσω, και πάει καιρός που τα τέσσερα παιδιά μου δεν έχουν φάει ενα πιάτο ζεστό φαί. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ο μικρότερος γιος μου έχει πυρετό και πρέπει να επειγόντως να πάρει φάρμακα. Ντρέπομαι που στο ζητάω, αλλά σε ικετεύω να μου στείλει 100 πέσος. Προσπαθώ να βρω δουλειά, κάτι μου υποσχέθηκαν αλλά... τίποτα. Κι όπως είμαι απελπισμένος και δεν ξέρω τί άλλο να κάνω, σου γράφω αυτό το γράμμα. Αν κάνεις κάτι για να βρω λεφτά, να είσαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ, και θα μάθω τα παιδιά μου να ακολουθούν το δρόμο σου.

Φτωχαδάκι. 

Τελειώνοντας την ανάγνωση του γράμματος, ο υπάλληλος νιώθει τρομερή θλίψη, απέραντη τρυφερότητα, αφάνταστο πόνο...

Βάζει το χέρι στην τσέπη του και βλέπει πως έχει 5 πέσος. Είναι τέλος του μήνα.

Υπολογίζει ότι χρειάζεται 80 λεπτά για να γυρίσει στο σπίτι του. Και σκέφτεται: 4,20.

Δεν ξέρει τί να κάνει.

Μετά, αρχίζει να τρέχει από γραφείο σε γραφείο με το γράμμα στο χέρι και να ζητάει από τον καθένα να δώσει ό,τι θέλει.

Κάθε υπάλληλος, συγκινημένος, δινει ό,τι μπορεί, που δεν είναι και πολλά, γιατί είμαστε και στο τέλος του μήνα. Ένα πέσο, πενήντα λεπτά, τρία πέσος...

Ώσπου στο τέλος της μερας, ο υπάλληλος μετράει τα χρήματα: 75 πέσος.

Αναρωτιεται τότε ο άνδρας. Τώρα, τί να κάνω; Να περιμένω έως την άλλη βδομάδα για να μαζέψω τα χρήματα; Ή να του στείλω όσα μάζεψα έως τώρα;

Όμως... το παιδί είναι άρρωστο... καλύτερα να του στείλω αυτά που έχω...

Βάζει τα 75 πέσος σε ένα φάκελο, γράφει τη διεύθυνση του παραλήπτη και δίνει το γράμμα στον ταχυδρόμο, που είναι ενήμερος κι αυτός για την ιστορία.

Δύο μέρες αργότερα, φτάνει στο ταχυδρομείο ένα άλλο γράμμα με παραλήπτη πάλι τον Θεό.

Αγαπημένε μου Θεέ,

Το ήξερα πως δεν θα με εγκατέλειπες. Δεν ξέρω πώς έφτασε το γράμμα μου, θέλω πάντως να ξέρεις, ότι μόλις έλαβα τα λεφτά, αγόρασα τα φάρμακα και τώρα ο Κατσίτο είναι εκτός κινδύνου. Πήρα φαγητό να φάνε τα παιδιά μου, πλήρωσα ένα μέρος από αυτά που χρωστούσα για το σπίτι, και επίσης με διαβεβαίωσαν ότι θα με πάρουν στη δουλειά που μου είχαν υποσχεθεί. Την άλλη βδομάδα πιάνω δουλειά. Σε ευγνωμονώ για αυτό που έκανες για εμάς, δεν θα ξεχάσω ποτέ, και νομίζω πως αν φροντίσεις να έχω δουλειά, δεν θα βρεθώ ποτέ στην ανάγκη να σου ζητήσω λεφτά. 

Υστερόγραφο: Επί τη ευκαιρία, να σου πω κάτι, αν είναι να στείλεις λεφτά σε κάποιον άλλον, μην τα στείλεις με το ταχυδρομείο, γιατί εμένα μου βούτηξαν 25 πέσος.  

Φτωχαδάκι

Συμπέρασμα: Ο άνθρωπος έχει την τάση να σαμποτάρει την ίδια την ευτυχία του κι ένας από τους πιο συνηθισμένους και αποτελεσματικούς τρόπους που χρησιμοποιεί για αυτό είναι να ψάχνει να βρει έστω και την παραμικρή ατέλεια, ακόμα και στις ωραιότερες καταστάσεις.