Μοιράσου ή μοίρα σου;

Επειδή είναι η μοίρα μας να μοιραζόμαστε…

Δεν μου αρέσει πολύ η ιδέα του να μοιράζομαι. Δηλαδή ίσως μερικές φορές μόνο. Εεεε…τώρα που το ξανασκέφτομαι, μόνο όταν αυτό που μοιράζομαι, δεν το έχω αποκτήσει με μόχθο, αλλά αντίθετα μου ήρθε εύκολα. (ε και σε ποιον έρχονται πολλά εύκολα;) Μα και το «άλλο», αυτό το εύκολο-τώρα που το δουλεύω στο μυαλό μου- δικό ΜΟΥ είναι. Γιατί να το μοιραστώ; Στα ζόρια, όμως, η μοιρασιά είναι δίκαιο πράγμα. Έντιμο. Αν εσύ έχεις δυο χιτώνες, γιατί να μην μου δώσεις τον έναν; Θα σου τον επιστρέψω, βρε αδελφέ, όταν μπορέσω. Ας μην το κάνουμε θέμα. Μα να, τώρα ζορίζομαι λίγο… Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ξαναπάρω τα «πάνω» μου, θα σου επιστρέψω τον χιτώνα σου (αν μου το θυμίσεις), αλλά μη μου ζητήσεις να σου δανείσω τον δικό μου. Ξέρεις τι αγώνα έκανα για να τον αποκτήσω, καλέ μου φίλε; Αν θέλεις, όμως, μπορώ να μοιραστώ μαζί σου τα νέα της ημέρας μου. Γιατί όχι; Α αυτό δεν μπορώ να στο εξηγήσω, εκείνο είναι πολύ προσωπικό θέμα, δεν θέλω να το αναλύσω. Θα σου έλεγα ευχαρίστως για το τάδε, αλλά…να…μωρέ…είναι ένα κομμάτι μου που θέλω να το κρατήσω για μένα. Χωρίς παρεξήγηση…καταλαβαίνεις θέλω να πιστεύω ε; Έλα, πες μου εσύ τα νέα σου. Και μετά τι έγινε; Καλά με το τσιγκέλι θα στα βγάζω; Πλάκα κάνεις. Έλα ρε ξεκόλλα, μαζί μιλάμε, μοιράσου το μαζί μου, θα νιώσεις καλύτερα. Και κάπως έτσι, αντιμετωπίζουμε όλοι το θέμα της μοιρασιάς… Αυτήν τη σελίδα την έφτιαξα για πολλούς λόγους. Ο σημαντικότερος από αυτούς έχει να κάνει με τη Βίλυ. Με τη Βίλυ, που όπως μου είπε κάποιος πρόσφατα, εύκολα μοιράζεται πια, δύσκολα εισπράττει αυτά που έχουν οι άλλοι να μοιραστούν μαζί της. Ίσως επειδή προς στιγμήν πείσθηκε ότι τα «δικά της» είναι πιο δύσκολα από τα «δικά τους», ίσως επειδή κάποιες φορές ήταν βέβαιη ότι ξέρει πια να μοιράζεται, αλλά οι άλλοι δεν μπορούν να μοιραστούν.

Για να μην τα πολυλογώ, έχω μια πρόταση:

Θέλω να μοιραστούμε τα παρακάτω:
Σκέψεις…
Επιθυμίες…
Φόβους…
Πιστεύω…
Σχέδια…
Προτάσεις…
Επειδή βαθιά μου πεποίθηση είναι ότι είναι η μοίρα μας να μοιραζόμαστε…

Υ.Γ.1. Αυτή μου την προσπάθεια δεν θα την έκανα, αν δεν επέμενε η Μάργυ. Εκείνο το βράδυ που μαλώνοντάς με για κάτι άλλο, απαίτησε να ξαναδιαβάσει κάτι δικό μου. Αυτήν μου την προσπάθεια δεν θα την έκανα, αν δεν επέμενε ο θείος μου ο Γιάννης, που «πιστεύει», ακόμα κι όταν σε κανέναν γύρω του δεν έχουν μείνει αποθέματα πίστης. Αυτήν την προσπάθεια δεν θα την έκανα, αν δεν ήταν η Μαρία, που πάντα χαμογελάει και επιβάλλει με τον δικό της «ύποπτο» τρόπο και σε μας το χαμόγελο. Αυτήν την προσπάθεια δεν θα την έκανα αν δεν ήταν ο Κώστας, που αντέχει να ξαναβλέπει τις ίδιες ταινίες, όπως το Julie and Julia, και χωρίς να το ξέρει μου έδωσε μια πολύ καλή ιδέα (κι ας μην ξέρω να μαγειρεύω).

Υ.Γ.2. «Κι αν είμαι εγωκεντρικός, εγώ είμαι ολόκληρος μωρό μου/Κι έτσι μπορώ και σε αγαπώ και σε αγαπώ σαν εαυτό μου./ Δεν είσαι το άλλο μου μισό/εγώ μισώ ό.τι χωρίζει. /Είσαι το άλλο μου «εγώ», αυτό που γουργουρίζει…».

Με αυτήν την φιλοσοφία και με την γνώση ότι ό,τι κι αν μοιραζόμαστε, εξακολουθεί να είναι εξολοκλήρου δικό μας, περιμένω την…κατάθεσή σας!

Με αγάπη,
Βίλυ Αργυρούδη