Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Μεγάλωσα θα πει...

Είμαι 28.
Κι ας λέει η κολλητή μου ότι είμαι 27 ακόμα -βλέπετε, με αυτόν τον τρόπο θα είναι κι αυτή τόσο-, κι ας λέει η αδερφή μου ότι είμαι 29 όταν επιμένω ότι πρέπει να παραδεχτεί επιτέλους ότι είναι 21 και όχι 20.
Είμαι 28. Μαζί με καλοκαίρια (και χειμώνες)...28 χρόνια που άλλες φορές μοιάζουν να πέρασαν χωρίς να το καταλάβω και άλλες φορές νιώθω ότι δεν περνούσαν με τίποτα τα άτιμα.
Μεγάλωσα... μεγαλώνω...
Δεν παίζω πια με τις κούκλες μου (ούτε καν με κούκλους)...
Δεν πηγαίνω στα νήπια,στο γυμνάσιο ή στο πανεπιστήμιο, ούτε μου βάζουν τεστ και διαγωνίσματα...
Δεν μου φαίνεται τόσο φαϊνή η ιδέα να κάνω κάμπινγκ για μια ολόκληρη βδομάδα, ούτε χορεύω συχνά πια πάνω στα τραπέζια τσιφτετέλι (αν και ομολογώ ότι μου έχει λείψει)...
Δεν κάθομαι συχνά με την παρέα μου σε παγκάκια με μια μπύρα στο χέρι, έχοντας τέρμα το ραδιόφωνο...
Δεν πιστεύω το ίδιο όπως τότε στους ανθρώπους, ούτε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τη φιλία και τον έρωτα...
Δεν στέλνω ερωτικά sms με ποιηματάκια από τον Ερωτικό 9,48.
Δεν κλαίω τόσο εύκολα...
Δεν "ανοίγομαι" στον κάθε τυχάρπαστο, ούτε απαιτώ να κάνει το ίδιο μαζί μου...
Δεν είμαι τόσοοο απόλυτη και δέχομαι (με δυσκολία μεν) πως υπάρχει και το ροζ και το γκρι...
Δεν αγαπάω άνευ όρων...
Μεγάλωσα...
Μεγαλώνω...
Έμαθα να αγαπάω με "προυποθέσεις" αλλά χωρίς όρους...
Έμαθα να κρατάω πισινές...
Να επιλέγω...
Να διεκδικώ...
Να χάνω...
Να υπολογίζω, να συνυπολογίζω...
Να μην έχω άγνοια κινδύνου...
Να...
Δεν είμαι καλύτερα ή καλύτερη από ό,τι ήμουν. Είμαι διαφορετική. Τα χέρια μου μεγάλωσαν και είναι σχεδόν ίδια πια με της μαμάς μου, όταν στα προνήπια κιόλας επέμενα να τα συγκρίνουμε. Βάφομαι, φοράω τακούνια, ισιώνω τα μαλλιά μου. Δεν είμαι η ίδια με τότε...Ή μήπως κατά βάθος είμαι;





Υ.Γ. Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε: "Σε αγάπησα όταν ήμουν παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνάνε ποτέ"!
Ναι, δεν ξεχνάνε, αλλά τα παιδιά μεγαλώνουν και μερικές φορές δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να θυμάται. Ας είναι...

Με αγάπη,
Βίλυ




Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Η λίστα της ντροπής μου...(Να θυμηθώ να είμαι ευτυχισμένη)

Είμαι Ζυγός. Συνεπώς, σύμφωνα με τα άστρα, έχω καλή κριτική ικανότητα, είμαι διπλωματική, μετρημένη και ισορροπημένη. Α, και να μην ξεχάσω ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗ. Με όλα, στα πάντα...

Στα απλά: Να βγω για ποτό ή να χουχουλιάσω στον καναπέ μου; Να πιω μοχίτο ή το αγαπημένο μου bloody mary; Να του στείλω μήνυμα ή να κάτσω να βράσω στο ζουμί μου;
Στα ζόρικα: Να παραιτηθώ από τη δουλειά ή να κάνω λίγη ακόμα υπομονή; Να χωρίσω ή να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία; Είμαι ευτυχισμένη ή τελική δυστυχής;
Και τώρα η μεγάλη αποκάλυψη: Αν παραπέσει ποτέ στα χέρια σας κάποιο από τα τετράδιά μου-έχω πολλά-σας προκαλώ να το γυρίσετε στην τελευταία του σελίδα. Πάμε στοίχημα ότι θα βρείτε σε όλα από αυτά μια από τις λίστες μου; Τι είδους λίστα; Χμ, τις ονομάζω "λίστες της ντροπής". Κι αυτό επειδή ντρέπομαι αλλά θα το 'μολογήσω. Μόνη μου δεν μπορώ να πάρω κανενός είδους απόφαση. Ο μόνος τρόπος για να βρεθεί μια "λύση" εντός χρονικών ορίων είναι να κάνω μια γρήγορη χειροποίητη λίστα με τα συν (+) και τα πλην (-) μιας κατάστασης, ενός ανθρώπους και πάει λέγοντας, ανάλογα με την απόφαση που έχω να πάρω κάθε φορά. 
Ναι ή όχι, μπροστά ή πίσω, αρνούμαι ή δέχομαι, ορίζω ή ορίζομαι;
Και γιατί μοιράζομαι μαζί σας αυτήν την κακομαθημένη μου συνήθεια;

Επειδή πριν από μερικές μέρες, χρειάστηκε να κάνω πάλι μια ανάλογη λίστα και διαπίστωσα ότι μπορεί να πηγαίνουν όλα @@@@@, αλλά τελικά υπάρχουν ακόμα θετικά, ακόμα (+), ακόμα λόγοι να συνεχίσω εγώ κι εσύ να κολυμπάμε, ακόμα κι αν η στεριά δεν αχνοφαίνεται καν στον ορίζοντα. 

Αρνητικά (-)
  • Είμαι άνεργη, συνεπώς δεν έχω λεφτά.
  • Δεν μένω μόνη μου στο σπίτι που υπολόγιζα να έχω καταφέρει να φτιάξω μέχρι τα 28 μου. 
  • Είμαι αρρωστοφοβική. 
  • Έχω μέσα μου ακόμα θυμό για ανθρώπους που αποδείχθηκαν αχάριστοι και ανεπαρκείς. 
  • Δεν θα πάω ΚΑΙ φέτος καλοκαιρινές διακοπές. 
  • Εξακολουθώ να επηρεάζομαι από κακόβουλους ανθρώπους και εξακολουθώ να τους επιτρέπω να μου χαλάνε τη ζαχαρένια μου. 
  • Ναι, είμαι ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗ, ενοχική, φορές-φορές απαισιόδοξη (αλλά έτσι είμαι εγώ).
Θετικά (+)
  • Μπορεί σήμερα να είμαι άνεργη, αλλά έχω αποδείξει τι αξίζω όταν είμαι...ενεργή και θα το ξαναποδείξω όταν μου δοθεί η ευκαιρία. 
  • Μπορεί να μην μένω μόνη μου στο σπίτι που εγώ επέλεξα, αλλά είμαι τόσοοο ευτυχισμένη που όταν γυρίζω στο σπίτι μου με περιμένει μια γιαγιά που λάμπει από χαρά όταν με βλέπει, μια μαμά που έχει πάντα μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά να με κλείσει μέσα της και μια αδερφή που με ξέρει πολύ καλύτερα από ό,τι ξέρω εγώ τον εαυτό μου. 
  •  Έχω φίλους, αληθινούς φίλους, δοκιμασμένους φίλους, φίλους με..."κότσια". Φίλους που θα μου προτείνουν να αράξω σπίτι τους όταν έχω ανάγκη να συγκεντρωθώ και να γράψω, που θα με κοιμήσουν στο κρεβάτι τους όταν το δικό μου δεν με "χωράει", που θα με πάνε στον Δάντη για να γιορτάσω την "παραίτησή" μου, που θα με συνεφέρουν με ένα άγριό τους βλέμμα ή γιατί όχι ένα χαστούκι, που θα με...πάνε παρακάτω, όταν έχω κολλήσει για ώρες, μέρες, χρόνια στο ίδιο σημείο. Φίλους που θα με τραβήξουν στο παγκάκι που καθόμασταν όταν ήμασταν παιδιά για να μου θυμίσουν τι ήμουν στο παρελθόν ή θα με πάνε σε μέρη αλλιώτικα, μακρινά για να μου υπενθυμίσουν τι μπορώ να γίνω στο μέλλον. 
  • Μπορεί να μην πάω και φέτος διακοπές, αλλά μπορώ ακόμα να πάω κάποιες φορές στη θάλασσα για μια βουτιά. Να ξαπλώσω στην άμμο, κάτω από τον ήλιο με αντηλιακό βεβαίως-βεβαίως(δείκτη προστασίας 100) κι όμως, να γίνω πάλι σαν τον πισινό της μαϊμούς (δεν μαυρίζω ποτέ, τι να κάνουμε;), να τρέξω να μπω στη θάλασσα πιο γρήγορα από όλους (είμαι και ηρωίδα σε κάτι τέτοια, πανάθεμά με), να κλείσω τα μάτια μου επιπλέοντας στο παγωμένο νερό ανάσκελα και να μην σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΝ. Κανέναν και τίποτα...
  • Έχω στη ζωή μου έναν άνθρωπο που με δέχθηκε εξαρχής όπως είμαι. Που ήρθε στη ζωή μου από το πουθενά και είναι ακόμα εδώ, αν και από τα πρώτα μας κιόλας ραντεβού τον πυρπόλησα με τις ανασφάλειες, τις φοβίες και τα άγχη μου. Που με τον δικό του μαγικό τρόπο-ακόμα αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός-κατάφερε να με κάνει να αφήσω στην άκρη τις χαζοάμυνές μου και τον "τοίχο" μου, να τον εμπιστευτώ και να αφεθώ στα χέρια του. Που δέχθηκε ασυζητητί το παρελθόν μου και εδώ και "ένα χρόνο και κάτι" αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του παρόντος μου, ελπίζοντας και του μέλλοντός μου.
  • Και...και...και...

 Δεν έχει νόημα να συνεχίσω αυτήν την λίστα, την "λίστα της ντροπής" μου. Τουλάχιστον, όχι κοινοποιώντας με αυτόν τον τρόπο άλλο τις σκέψεις μου. 
Σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι να σας παρακινήσω να κάνετε το ίδιο, όταν έρθει εκείνη η "κακιά ώρα" και νιώσετε ότι έπεσε το ταβάνι στο κεφάλι σας... και νιώσετε ότι έχει ανοίξει η γη και σας έχει καταπιεί... και νιώσετε ότι το τούνελ σας ούτε φως έχει, ούτε φως θα έχει...Με έναν μαγικό τρόπο, θα συνειδητοποιήσετε τότε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο @@@@ όσο τα βλέπετε σήμερα, θα διαπιστώσετε ότι ο φακός που κρατάτε στα χέρια σας είναι μεγεθυντικός και δεν σας επιτρέπει να... ζυγίσετε σωστά τον χωροχρόνο σας...

Θα κλείσω, με ένα ρητό που είδα σήμερα στο facebook και το είχα ξεχάσει. Η μετάφραση είναι ελεύθερη, γι' αυτό από κάτω θα διαβάσετε και την αγγλική του βερσιόν. 

Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, οι οποίοι θα σου πουν ότι δεν μπορείς. Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να γυρίσεις την πλάτη σου και να τους πεις "κοίτα με"...

[There are so many people outh there who will tell you that you cant. What you ve got to do is turn around and say "watch me". ]

Με αγάπη, 
Βίλυ

  




Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ο πολυπράγμων Τάσος Ριζόπουλος!

Βαθιά μου πεποίθηση είναι ότι τον Τάσο Ριζόπουλο ή τον αγαπάς ή τον μισείς. Δεν είναι από εκείνους τους τύπους που θα μπορούσαν να σου προκαλέσουν κάποιο "μέτριο" συναίσθημα, καθώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις πολλά επίθετα για να τον "φωτογραφίσεις", αλλά σε καμία περίπτωση κάτι μετριοπαθές.
Το Cosmoradio είναι το "σπίτι" του, η μουσική η "ζωή" του και η γυμναστική ένας έξυπνος τρόπος να σταματήσει, έστω και στιγμιαία, τον χρόνο.
Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο moirasou.org μίλησε για τους dj που προσπαθούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, για τους διάσημους φίλους του, για το αγαπημένο του ξένο κομμάτι και την αδιαμφισβήτητη "παράνοιά" του.



Σε βρίσκουμε καθημερινά-εδώ και περίπου έναν αιώνα-18,00-21,00 μ.μ.on air στο Cosmoradio 95,1 ενώ κάθε Σάββατο στις 18.00 και κάθε Πέμπτη στις 12 το βράδυ αναλογικά, ψηφιακά και σε web tv στο EGNATIA TV. Τις υπόλοιπες μέρες και ώρες, πάλι, θα σε συναντήσει κανείς σε επιλεγμένα bar να κάνεις guest εμφανίσεις ως dj. Πώς είναι να περιστρέφεται το μεγαλύτερο μέρος -αν όχι όλο- της επαγγελματικής σου ζωής γύρω από την μουσική; Δεν έρχονται στιγμές που θέλεις απλά να πατήσεις το stop ή έστω το pause;
Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, τότε δε βαριέσαι ποτέ! Εξάλλου μέσα από τη μουσική γεμίζω ψυχικά
και κάθε μέρα ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο! Όχι δε θέλω να πατήσω pause ή stop γιατί η δουλειά μου είναι το αγαπημένο κομμάτι του εαυτού μου!


Κάνεις guest dj εμφανίσεις σε μπαρ όλης της Ελλάδος. Μίλησε μου λίγο για αυτό το κομμάτι της επαγγελματικής σου δραστηριότητας. Την στιγμή, μάλιστα, που ξεφυτρώνουν αριστερά-δεξιά «γλάστρες» από εντελώς άλλους χώρους που προσπαθούν ανεπιτυχώς να το παίξουν "χαλίφηδες" τη θέση του χαλίφη.
Εντάξει, όλοι έχουν δiκαίωμα στο όνειρο...Βέβαια οι γλάστρες απλώς το βλέπουν. Όσοι αξίζουν όμως το ζουν! Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν οι επιχειρηματίες ότι ο κόσμος πλέον δεν έρχεται να πάρει μάτι τον / την Dj αλλά να ακούσει μουσική. Βέβαια θα το καταλάβουν σίγουρα μια και καλή όταν τα μαγαζια θα ερημώσουν.

Σε μια μάλλον διπλωματική σου απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου στο παρελθόν για το ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης, απάντησες ότι είναι ο καλλιτέχνης που μπορεί να προσαρμοστεί στα ‘πρέπει’ και τα ‘θέλω' της εποχής. Αν μιλούσαμε με… «αποδείξεις και ονόματα»,  ποιος πιστεύεις ότι παίρνει επάξια τον τίτλο του…χαμαιλέοντα της ελληνικής μουσικής σκηνής σήμερα;
Δε θεωρώ ότι υπάρχουν χαμαιλέοντες αλλά άνθρωποι που τραγουδούν για να πουν ότι κάτι κάνουν
και ταλέντα που καταθέτουν ψυχή! Ένας καλός καλλιτέχνης λοιπόν είναι αυτός ο οποίος μπορεί να τα βγάλει πέρα και στις πιο σκληρές απαιτήσεις!

Μότο σου τα τελευταία χρόνια είναι ότι «ό,τι σκέφτεσαι για σένα, το εύχεσαι για όσους σε παρακολουθούν, δηλαδή τα καλύτερα!!!». Με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να επιστρέφεις τη θετική ενέργεια που σου έχουν δώσει όλα αυτά τα χρόνια οι ακροατές σου και εν γένει όσοι παρακολουθούν στενά την πορεία σου;
Μετά από 15 χρόνια παρουσίας στο χώρο δε νομίζω ότι έχω να αποδείξω κάτι για το λόγο της ύπαρξής μου, οπότε όλα αυτά μου δίνουν τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση ότι το οικοδόμημα που έχω χτίσει είναι γερό. Δεν έχω να ανταγωνιστώ κανέναν άλλο εκ΄τος από τον εαυτό μου. Δε νομίζω ότι μπορεί να ειπωθεί με πιο απλά λόγια... Είναι αυτονόητο!

Τα αθηναϊκά media σε «τιμούν» συχνά πυκνά είτε προσπαθώντας να οικειοποιηθούν τις συνεντεύξεις σου, είτε προβάλλοντας αποσπάσματά τους. Έχοντας ήδη πρότερη εμπειρία από το τι συμβαίνει στην αθηναϊκή πραγματικότητα, θα επιχειρούσες σήμερα ένα επαγγελματικό «άνοιγμα» προς την πρωτεύουσα ή επιμένεις ότι δεν αποχωρίζεσαι το κοινό της Θεσσαλονίκης;
Το κοινό της Θεσσαλονίκης θεωρείται και είναι δύσκολο. Όταν κάνεις αυτούς τους ανθρώπους να σε αγαπήσουν έχεις πετύχει πολλά. Φυσικά δε θα έλεγα όχι σε νέες προτάσεις. Μου αρέσουν οι προκλήσεις. Αν και έκανα το εγχείρημα πριν 6 χρόνια, κατέβηκα στην Αθήνα , αλλά αποδείχτηκε ότι δεν είμαι τόσο ματαιόδοξος για να κυνηγήσω κάτι που δε με ικανοποιούσε. Είμαι πλέον της άποψης, καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη ιδίως με την κρίση που επικρατεί στα media. Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν τόλμησες ποτέ σου.

Ο πολύς κόσμος ξέρει τον Ριζόπουλο, ο οποίος έχει κολλητή την Άννα Βίσση, κάνει βόλτες με την Δέσποινα Βανδή, λέει τα νέα του με την Έλλη Κοκκίνου και σε τακτική βάση πίνει καφέ με τον Γιάννη Πλούταρχο. Θέλω να μου πεις δυο τρία πραγματάκια για τον Τάσο μακριά από τους διάσημους φίλους τους, για τον Τάσο που χρησιμοποιεί την "παράνοια" και τη θετική ενέργειά του για να την παλέψει στην τρέλα της εποχής μας.
Όλοι όσοι προανέφερες δεν παύουν να είναι άνθρωποι που απλώς κάνουν ένα επάγγελμα που τους προσέφερε αναγνωρισημότητα. Είναι όλοι τους υπέροχοι και νιώθω τυχερός που τους γνωρίζω από μια άλλη οπτική. Από την άλλη στην καθημερινότητά μου δεν αρνούμαι ότι έχω αρκετή παράνοια γιατί χωρίς αυτή το γκρίζο θα παραμένει γκρίζο!


Πώς αντιμετωπίζεις τώρα πια τα "παιδάκια" που σου πουλάνε μούρη ενώ έχουν μόλις χθες βγει στο ελληνικό πεντάγραμμο, όταν έχεις την ευκαιρία να συναναστρέφεσαι σε καθημερινή βάση με καταξιωμένους και παράλληλα προσγειωμένους καλλιτέχνες;
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τους δώσει μαθήματα συμπεριφοράς. Όλοι κρινόμαστε συν τω χρόνω από τις πράξεις μας. Αυτοί που αξίζουν θα μείνουν. Οι υπόλοιποι θα επιστρέψουν γρήγορα στην αφάνεια. Η επιτυχία είναι εύκολη. Το να παραμείνεις στην κορυφή είναι το δύσκολο. Άλλωστε στον χώρο μας η δουλειά που κάνουμε δεν είναι αγώνας ταχύτητας αλλά αντοχής.

Στον λογαριασμό σου στο facebook δεν διστάζεις να τα «χώσεις» στους πολιτικάντηδες που ορίζουν το μέλλον της χώρας μας και ακόμα περισσότερο στους «άρχοντες» της Θεσσαλονίκης. Τι σε έφερε στο…ως εδώ και μη παρέκει και ξέσπασες;
Κοίτα, καλή πλάκα, καλός κι ο χαβαλές. Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την πραγματικότητα η οποία δείχνει το σκληρότερο πρόσωπό της στις μέρες μας. Δεν τα χώνω μόνον στους πολιτικάντιδες και τους τοπικούς άρχοντες αλλά και σε όλους εκείνους γύρω μας που μας έφεραν σε τούτη την κατάντια.

Ο κόσμος σε έχει συνδέσει περισσότερο με ελληνικά «ακούσματα». Θέλω να μοιραστείς μαζί μας το αγαπημένο σου ξένο κομμάτι και να μας πεις τι σου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που το ακούς.
Είναι το "You" των Ten Sharp. Έρωτας απ' το πρώτο άκουσμα. Μου φέρνει στο νου καλοκαίρια και έρωτες, ξέρεις από αυτούς που αφήνουν ανεξλήτηλα τα σημάδια τους στην ψυχή σου!


Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ, πρωταθλητής Ελλάδος στον ακοντισμό, στα 4Χ100, με ένα σώμα που μοιάζει να χρειάστηκε ατελείωτες ώρες να «χτιστεί». Είναι επίσης ευρέως γνωστό ότι λατρεύεις να παρακολουθείς αγώνες κλασικού αθλητισμού. Ερωτευμένος με τη γυμναστική ως «στάση ζωής» ή με το καλοσχηματισμένο σώμα και τα επακόλουθά του;
Η άσκηση μπορεί να νικήσει το χρόνο. Θα ήμουν υποκριτής αν έλεγα ότι δε θέλω και εγώ να παγώσω έστω και λίγο το χρόνο. Πέρα όμως από αυτό ένα υγειές σώμα, στηρίζει ένα υγειές μυαλό. Η γυμναστική είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου όπου ξεδίνω και δε σας κρύβω ότι εμπνέομαι κιόλας από αυτό.

 Υ.Γ. Τάσο μου, σε ευχαριστώ. Η Μαριάντα σου... (ξέρεις εσύ)

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Οι άνθρωποί μου του Σταύρου Θεοδωράκη

Από το βιβλίο Οι άνθρωποί μου του Σταύρου Θεοδωράκη, Εκδόσεις Ποταμός


Ερώτηση στον Περικλή Κοροβέση, φερόμενο ως εκτελεστή της 17Ν, ο οποίος δηλώνει "ανακυκλωτής αριστερών ιδεών".

Όσο γερνάς μαλακώνεις ή σκληραίνεις: 
Όσο γερνάω, αντιλαμβάνομαι ότι ξέρω λιγότερα. Όταν ήμουν νέος ήμουν θρασύς, εγωιστής, απόλυτος...Με τα χρόνια, βλέπω ότι οι έννοιες του σωστού και του λάθους είναι μια επίπονη ιστορία. Τώρα πια αμφιβάλλω περισσότερο και μου αρέσει να βρίσκω κάποιον να μου γυρίζει τα μυαλά. Να με πείθει δηλαδή. Να χάσω μια σιγουριά. Είμαι σε μια φάση που χάνω σιγουριές. 

Ερώτηση στον Μπάμπη Μπίζα, ο οποίος έχει επισκεφτει μόνο 194 χώρες.

Το χρώμα σας δεν σας εμπόδισε να πλησιάσετε κάποια μέρη;
Έχω έναν τρόπο να πλησιάζω τους ανθρώπους, να γίνομαι ένα με αυτούς, να μην ξεχωρίζω. Κοιμάμαι όπου χρειαστεί, μέσα σε αγωγούς, κάτω από γέφυρες, τρώω στο δρόμο από τον μικροπωλητή, άλλοι σιχαίνονται, για μένα είναι αυτονόητο. Τρώω σαύρες, φίδια, ό,τι τρώνε οι ντόπιοι. Έχω φάει μεταξοσκώληκες στην Κορέα. Τους τρώνε αντί για τσιπς και πατατάκια. Μάλλον είναι υγιεινότερα από τα γαριδάκια. 

 Ερώτηση στον Αριστείδη Χαιρέτη-Γυαλάφτη, βοσκό εξπέρ στις μαντινάδες από τα Ανώγεια. 

Δεν σου έλειψε ποτέ τίποτα;
Αν αγαπάς τον εαυτό σου, μια ρώγα τρως και χορταίνεις. Αν αγαπάς όμως τα πολλά καράβια, δεν φχαριστιέσαι με τίποτα. "Φεύγει η ζωή και χάνεται και δεν γιαγέρνει, φως μου, και εσύ θαρρείς πως θα γενείς κατακτητής του κόσμου". 

Ερώτηση στον Λύο Καλοβυρνάς, ομοφυλόφιλος

Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει τέτοιος δισταγμός για να φανερώσει κάποιος τη σεξουαλική του ταυτότητα;
Γιατί ως γκέι ή λεσβίες δεν έχουμε καλά πρότυπα. Ή είμαστε η τρελή κομμώτρια του Παραβά, ή είμαστε ο ψυχοπαθής δολοφόνος, ή ο τελείως ασέξουαλ διακοσμητής που είναι καλός για παρέα, αλλά μέχρις εκεί. Αυτά δεν είναι πραγματικά πρότυπα, είναι γελοία. Είναι σαν μια γκόμενα η οποία φοράει μόνο ψηλοτάκουνα και νιαουρίζει. Αυτές είναι οι γυναίκες;

Ερώτηση στον πατέρα της Αγγελικής που έγινε Άγγελος

 Τη βιβλιοθήκη που την έχεις; Μας παρουσιάζεις έναν άνθρωπο χωρίς ταμπού. 
Έχω την εντύπωση ότι ο τρόπος σκέψης είναι έμφυτος. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ καλούς χαρακτήρες και δεν έχουν διαβάσει ποτέ. Υπάρχουν τεχνίτες που είναι πολύ καλοί τεχνίτες και δεν έχουν πάει σχολείο ποτέ. Ταμπού δεν είχα ποτέ. Ταμπού και κόμπλεξ ποτέ. Δεν με ενδιέφερε τι θα πει ο κόσμος, γιατί ξέρω ότι οι φίλοι μου, αυτοί που είναι πραγματικοί φίλοι μου, θα είναι θετικοί. Όσοι είναι αρνητικοί, δεν είναι φίλοι μου, οπότε δεν με ενδιαφέρει η γνώμη τους. Εμένα με ενδιαφέρει να περάσει καλά το παιδί μου. Να ζήσει τη ζωή του και έτσι να είμαι κι εγώ χαρούμενος. 

Ερώτηση στον Γιάννη Στουραϊτη, θετός γονιός της μικρής Νάσιας.

Κάποιοι πάντως προτιμούν να εξαντλήσουν τις πιθανότητες να αποκτήσουν δικά τους παιδιά, παρά να υιοθετήσουν...
Αν πρέπει να τραβήξεις τα πάθη του Χριστού, να βάλεις σε κίνδυνο τη ζωή σου και να ξεπαραδιαστείς για να αποκτήσεις το δικό σου παιδί, τότε εγώ ανεπιφύλακτα τοποθετούμαι υπέρ της υιοθεσίας. Παρά το γεγονός ότι θέλω να αποφύγω ηθικολογικά επιχειρήματα του τύπου "με τόση φτώχεια και δυστυχία γύρω μας", εδώ μπαίνω σε πειρασμό να το κάνω. Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο ψηφίζω υπέρ της υιοθεσίας...
Ερώτηση στον Γιάννη Παπαδόσηφο, δολοφόνος στον δολοφόνο του γιου του.

Εάν σου είχε ζητήσει συγνώμη, υπήρχε περίπτωση να τον συγχωρήσεις; 
Τι λες τώρα; "Συγνώμη γιατί σκότωσα το γάτο σου;" Γίνεται αυτό το πράγμα; Να σου λέει κάποιος "συγνώμη, σκότωσα το γιο σου". Και δεν ήτανε κατά λάθος! Επίτηδες ήτανε. Μόνο το αίμα τα ξεκαθαρίζει αυτά τα πράγματα. Να ζωντανεύει και να τον σκοτώνω κάθε μέρα. Η πληγή μου δεν γιατρεύεται. 
Ερώτηση στον Ματθαίο Γιωσαφάτ, ψυχαναλυτή.

Είναι εύλογο κάποιες γυναίκες να επιλέγουν τον δυνατό, να ψάχνουν δηλαδή την αγκαλιά του διοικητή ή του προϊσταμένου τους;

 Μα στη φύση τα θηλυκά αναζητούν πάντα τα καλύτερα γονίδια. Όλα τα αρσενικά, πριν πηδήσουν, ματώνουν, αγωνίζονται, το θηλυκό κοιτάει και μετά πάει με τον ισχυρό. Πάει με τον νικητή της ξιφομαχίας. Γιατι έτσι εξασφαλίζεται η βελτίωση της ράτσας. Τώρα ο δυνατός έπαψε να είναι ο μπρατσωμένος, ο Ηρακλής, ο ιππότης. Σήμερα δύναμη είναι το πορτοφόλι, το μυαλό, η διασημότητα. 













 


Ελληνικός κινηματογράφος: Τεστ μέρος 2ο.

1) Σκηνοθέτης της ταινίας Η διακριτική γοητεία των αρσενικών είναι η ...

α) Κατερίνα Ευαγγελάκου   β) Μαρία Γαβαλά   γ) Όλγα Μαλέα

2) Η χορογραφία της ταινίας Γοργόνες και Μάγκες ανήκει στο...

α) Βαγγέλη Σειληνό   β) Γιάννη Φλερύ   γ) Φώτη Μεταξόπουλο

3) Στην ταινία Αγάπη μου, παλιόγρια ο άντρας της Ξένιας Καλογεροπούλου είναι ο...

α) Κώστας Βουτσάς   β) Δημήτρης Παπαμιχαήλ   γ) Γιάννης Φέρτης

4) Στην ταινία Ο καλύτερος μου φίλος ο Λάκης Λαζόπουλος είναι παντρεμένος με τη...

α) Βέρα Κρούσκα   β) Ελισάβετ Μουτάφη   γ) Σμαράγδα Καρύδη

5) Πώς ονομάζεται το αυτοκίνητο του πρωταγωνιστή της ταινίας Ο ιππότης της λακούβας;

α) ΚΙΤ   β) ΨΙΤ   γ) ΠΙΤ

6) Ποιο είναι το επίθετο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην ταινία Η Αλίκη στο Ναυτικό;

α) Βαρνέζης   β) Δέγλερης   γ) Νικολαϊδης

7) Στην ταινία Βίβα Ρένα ο Νίκος Ρίζος υποδύεται έναν...

α) ατζέντη   β) μπουζουξή   γ) ταξιτζή


8) Η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδά "Η Αθήνα την νύχτα" στην ταινία...

α) Η Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα   β) Η Αθήνα τη νύχτα   γ) Κορίτσια για φίλημα

9)Ποιος ηθοποιός σώζει την κόρη του Ορέστη Μακρή από το δήθεν πνιγμό στην ταινία Η Θεία από το Σικάγο;

α) Αλέκος Αλεξανδράκης   β) Στέφανος Στρατηγός   γ) Δημήτρης Παπαμιχαήλ

10) Στην ταινία Αχ, αυτή η γυναίκα μου ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ μπαίνει στο σπίτι του Γιάννη Μιχαλόπουλου κρατώντας ένα...

α) πιστόλι   β) μαχαίρι   γ) καδρόνι



Απαντήσεις:

1-γ
2-α
3-α
4-γ
5-β
6-β
7-β
8-γ
9-γ
10-γ

Άνδρες: Μπορούν να κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα, οεο;;;

Από το βιβλίο Ο Δρόμος της συνάντησης του Χόρχε Μπουκάϊ




Λένε  πως κάποτε είπε ο Θεός στον Αδάμ:


"Αδάμ, έχω να σου πω ένα καλό κι ένα κακό νέο".
"Ποιο είναι το καλό;"
"Το καλό είναι ότι θα σου χαρίσω δύο καινούρια όργανα στο σώμα σου".
"Ευχαριστώ πολύ. Τι θα κάνουν αυτά τα όργανα";
"Το πρώτο είναι ένας σκεπτόμενος νους που θα τοποθετήσω στο κεφάλι σου. Θα σου χρησιμεύει για να σκέφτεσαι με τη λογική, να υπολογίζεις και να λύνει οποιοδήποτε πρόβλημα".
"Α, τι ωραία! Και το δεύτερο";"
"Το δεύτερο είναι ένα πέος, που θα κρέμεται ανάμεσα στους όρχεις σου. Αυτό θα σου επιτρέπει να έχεις στιγμές μοναδικής ευχαρίστησης και υπέροχες επαφές με την Εύα".
"Ευχαριστώ πολύ, Κύριε. Πραγματικά πιστεύω ότι θα κάνω πολύ καλή χρήση των δώρων σου. Και ποιο είναι το κακό";
"Το κακό είναι ότι δεν θα μπορείς να χρησιμοποιείς και τα δύο ταυτόχρονα". 
 


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Ελληνικός κινηματογράφος: Αν θυμάσαι, απόδειξέ το!

1) Στην ταινία Μια τρελή...τρελή...σαραντάρα η Ρένα Βλαχοπούλου είναι ερωτευμένη με τον...

α) Κώστα Βουτσά   β) Γιάννη Βογιατζή   γ) Ανδρέα Μπάρκουλη

2) Η Τζένη Καρέζη στην ταινία Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο παντρεύεται τον...

α) Μίμη Φωτόπουλο   β) Αλέκο Αλεξανδράκη   γ) Δημήτρη Παπαμιχαήλ

3) Τα τραγούδια της ταινίας Πολύ αργά για δάκρυα είναι του...

α) Μανόλη Χιώτη   β) Μίμη Πλέσσα   γ) Σταύρου Ξαρχάκου

4)"Βρέχει πάλι απόψε" τραγουδάει φάλτσα στην ταινία οι Θαλασσιές οι Χάντρες ο...

α) Γιάννης Βογιατζής   β) Κώστας Βουτσάς   γ) Φαίδων Γεωργίτσης

5) Ποιος από τους παρακάτω δεν έπαιζε στο Safe Sex;

α) Βάσω Γουλιελμάκη   β) Λάκης Λαζόπουλος   γ) Παύλος Χαϊκάλης

6) Τι καπνίζει ο Ντίνος Ηλιόπουλος στην ταινία Το κοροϊδάκι της Δεσποινίδος;

α) Τσιγάρο   β) Πούρο   γ) Πίπα

7)"Να μην πιάνει το τιμόνι, όποιος εύκολα..." τραγουδάει η Αλίκη στην ταινία η Σωφερίνα.

α) θυμώνει   β) μαλώνει   γ) κρυώνει
8) Τίτλος ταινίας με τον Κώστα Βουτσά και τη Μάρω Κοντού. Επτά χρόνια...

α) γάμου   β) φαγούρα   γ) στο σβέρκο μου

9) Σε ποια πόλη υποτίθεται πως μένει ο Λευτεράκης της ταινίας Ο φίλος μου ο Λευτεράκης;

α) Θεσσαλονίκη   β) Λαμία   γ) Πάτρα

10) Ποιος είναι ο πραγματικός πατέρας της Τζένης Καρέζη στην ταινία Μια λατέρνα, μια ζωή...

α) ο Λαυρέντης Διανέλλος   β) ο Νίκος Φέρμας   γ) ο Ορέστης Μακρής

Υ.Γ. Οι ερωτήσεις αυτήν την φορά ανήκαν στην κατηγορία "Ευκολάκια". Δεν θα γίνει το ίδιο και την επόμενη φορά. 

Σωστές απαντήσεις:

1-γ
2-β
3-γ
4-β
5-β
6-γ
7-α
8-α
9-γ
10-

Το απόλυτο μυστικό μιας πετυχημένης σχέσης!

Από το βιβλίο Ο Δρόμος της Συνάντησης του Χόρχε Μπουκάϊ.





Ένας πανάρχαιος μύθος των Ινδιάνων Σιου λέει πώς ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μία από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής. 
"Αγαπιόμαστε" αρχίζει ο νέος. 
"Και θα παντρευτούμε" λέει εκείνη. 
"Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε..."
"Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό..."
"Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί". 
"Πού θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου". 
"Σε παρακαλούμε" ικετεύουν, "πες μας τι μπορούμε να κάνουμε...". 
Ο μάγος τούς κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη. 
"Υπάρχει κάτι..." λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. "Αλλά δεν ξέρω...είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες". 
"Δεν μας πειράζει" λένε κι οι δυο. 
"Ό,τι να' ναι" επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος. 
"Ωραία" λέει ο μάγος. "Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτε άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέλνο. Κατάλαβες;". 
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά. 
"Κι εσύ, Άγριε Ταύρε", συνεχίζει ο μάγος, "πρέπει να ανεβείς το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή να βρεις τον πιο άγριο από όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραμαυτίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο...Πηγαίνετε τώρα". 
Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς τον βορρά, εκείνος προς το νότο...
Την καθορισμένη μέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα που περιέχει το πουλί που τους ζητήθηκε. 
Ο μάγος τούς λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. Είναι πανέμορα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους. 
"Πετούσαν ψηλά", ρωτάει ο μάγος. 
"Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε...Και τώρα;" ρωτάει ο νέος. "Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;"
"Όχι", λέει ο γέρος. 
"Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;" προτείνει η νεαρή. 
"Όχι" ξαναλέει ο γέρος. "Κάντε ό,τι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια με αυτές τις δερμάτινες λωρίδες. Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα". 
Ο πολεμιστής κι η νεαρή γυναίκα κάνουν ό, τι ακριβώς τους λέει ο μάγος και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά. 

 
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου μέχρι που πληγώνονται. 
"Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλο, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον.

 Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι".

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Δεν ψάχνω για σωτήρες, Σαμαρά μου! Για άντρες με παντελόνια ψάχνω!

Αυτές οι εκλογές με σύγχισαν πιο πολύ από τις προηγούμενες, οφείλω να το παραδεχτώ. Αυτό, όμως, που με βγάζει έξω από τα ρούχα μου είναι...τα μεθεόρτια. Οι σημερινές δηλώσεις όλων αυτών που θα έπρεπε να κρύβονται στα σπίτια τους με κλειστά παράθυρα και τα παντζούρια μη σας πω...
Ο Σαμαράς θα επιδιώξει κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, είπε πριν λίγο στον Παπούλια, ο Κουβέλης από την άλλη διευκρινίζει ότι δεν θεωρεί αυτονόητο ότι ο Αντώνης πρέπει να είναι και Πρωθυπουργός-πού νομίζεις ότι πας, βρε Καραμήτρο; (με λίγα λόγια)-, την ίδια ώρα που ο Σημίτης (καλώς το παιδί κι ας άργησε) απευθύνει έκκληση στα κόμματα που υποστήριξαν στις εκλογές την ευρωπαική προοπτική της χώρας να συνεργαστούν για τη ΣΩΤΗΡΙΑ της χώρας. 

Μα να έχουμε πήξει στους σωτήρες; Ποιος θα την πρωτοσώσει τη δόλια τη χώρα μου, αδέλφια;
Μα να μου είναι όλοι έτοιμοι να φορέσουν τη μάσκα του Ζορρό και να ξαμοληθούν στους δρόμους; Ψάχνετε ακόμα άλογο να καβαλήσετε; Καβαλήστε εμάς, βρε, μην χάνετε χρόνο...
Μα να μου έχουν ράψει όλοι συνολάκια αλά Σούπερμαν για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους;

Δεν ψάχνω Σούπερμαν, φίλτατοι...
Ούτε ντεμέκ σωτήρες, σωτήρες γιαλαντζί...


Άνδρες με παντελόνια ψάχνω, πασά μου...Πού να ξέρουν να κρατάνε τον λόγο τους, που να έχουν μπέσα, που να μην λένε "έτσι" το Σάββατο (πριν τις εκλογές) και "γιουβέτσι" τη Δευτέρα μετά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, την οποία δεν θα μπω καν στον πειρασμό να την κρίνω...

Είναι από τις φορές που όπως έχω ξαναπεί ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ τι συμβαίνει, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΥΤΟΥΣ που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. 

Ο Παπούλιας πάλι μίλησε και κουβέντα δεν σηκώνει: 

"Να πρυτανεύσει το εθνικό συμφέρον"!

 Χμ, και συνέχισε ο Πρόεδρος:

Η χώρα δε μπορεί να μείνει ούτε μια ώρα ακυβέρνητη.

Εντάξει, παραδεχτείτε το, να μην το κουράζουμε άλλο.

Δεν είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, ε;
Εγώ βλέπω δράμα κι εσείς κοινωνική ταινία;
Εγώ βλέπω παιδιά να μοιράζονται το κολατσιό τους και να υποσιτίζονται κι εσείς βλέπετε σωτήρες και κουραφέξαλα;
Εγώ βλέπω φωτιές, στάχτη και αποκαϊδια κι εσείς νίκες και διερευνητικές εντολές;
Εγώ κοιμάμαι (για να μην σκέφτομαι), κι εσείς ονειρεύεστε να σταματήσω να σκέφτομαι μια και καλή;

Ναι, να πρυτανεύσει το εθνικό συμφέρον. Αλλά όχι με το δικό μου αίμα στα βρώμικα χέρια σας.
Συνένοχο στον φόνο δεν θα με έχετε...!!!

Με αγάπη,
Βίλυ


Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Όταν οι πιτσιρικάδες μας βάζουν τα γυαλιά...

Εδώ μας φθάσανε, αυτοί που ψηφίσαμε σήμερα για να μας κυβερνήσουν αύριο!

Την παρακάτω ιστορία μου την κοινοποίησε η Άννυ Ζουργού χθες το βράδυ. Η Άννυ που πριν από λίγο καιρό είχε μοιραστεί μαζί μας τη θέση της για την...ελληνική πραγματικότητα. http://moirasou.blogspot.gr/2012/04/darling.html .

Την ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω μπορείτε να την βρείτε στο  www.alexiptoto.com ή στο pamepreveza.gr.

 
Άφωνη άφησε δασκάλα σε Δημοτικό Σχολείο κοινότητας των Κοκκινοχωρίων, ένας οκτάχρονος μαθητής, όταν τυχαία, ανακάλυψε το «μυστικό» του πριν λίγες μέρες.
Μέχρι εκείνη τη μέρα, το υπέροχο μυστικό, μοιραζόταν ο οκτάχρονος με συνομήλικο συμμαθητή και φίλο του.

Ο φίλος του οκτάχρονου, ανέφερε η δασκάλα του με την παράκληση να τηρηθεί απόλυτη εχεμύθεια, είχε πατέρα άνεργο και φαίνεται ότι μια μέρα, είπε στον οκτάχρονο φίλο του, πως σε λίγες μέρες, του είπε η μάμα του, δεν θα είχε υλικά να του φτιάχνει σάντουιτς για το σχολείο και ήταν στεναχωρημένη.

Ο οκτάχρονος, όπως είπε στη δασκάλα του, χωρίς να πει στη μητέρα του το γιατί, της ζήτησε να του κόβει το σάντουιτς στη μέση, για να… μπορεί να το τρώει πιο εύκολα.

Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και βδομάδες, κάθε μέρα ο οκτάχρονος έδινε το μισό του σάντουιτς στο φίλο του. Κάθονταν στο παγκάκι στην πίσω μεριά του σχολικού γηπέδου το διάλειμμα, μοίραζαν το σάντουιτς και έτρωγαν μαζί.

Μια μέρα η δασκάλα τους, το πρόσεξε και τις επόμενες δυο μέρες τα παρακολούθησε. Την τρίτη μέρα, την περασμένη Δευτέρα, δεν κρατήθηκε. Τους πλησίασε και απλά τους έσφιξε στην αγκαλιά της.

Η δασκάλα κράτησε το μυστικό των δύο οκτάχρονων και όπως είπε, νιώθει μεγάλη χαρά που έχει στην τάξη της ένα τέτοιο μαθητή.
Υ.Γ. Όπως μου επισήμανε και η Άννυ, το σπουδαίο της υπόθεσης είναι ότι ο πιτσιρικάς δεν ζήτησε από την μαμά του και δεύτερο σάντουιτς, αλλά αρκέστηκε στο να μοιράζεται το δικό του. Ποιος ξέρει...ίσως και η δική του οικογένεια δυσκολευόταν να του παρέχει έστω και αυτό το κολατσιό...!  Εδώ φθάσαμε...Εδώ μας φθάσατε...!!!

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Μαγειρικές νότες με τον Ευτύχη!



Κάποιοι τον γνωρίσατε στην «Κουζίνα της μαμάς», κάποιοι στα «Μουσικομαγειρέματα», κάποιοι πάλι πειραματιστήκατε με τις συνταγές του, ή περιπλανηθήκατε με τις ώρες στη διαδικτυακή του σελίδα www.bletsas.gr
Απολαύστε τη συνέντευξη που ακολουθεί, αποκλειστικά για το moirasou.org, και ακούστε τις απαντήσεις που μας δίνει στα ακόλουθα ερωτήματα:
1) Ας υποθέσουμε ότι δεν έχω καμία σχέση με την κουζίνα και θέλω να συστηθώ μαζί της, σε μια προσπάθεια να τα «φτιάξουμε». Τι πρέπει να κάνω ως πρώτο βήμα «γνωριμίας»;
2) Από τα μέσα του μήνα, οι περισσότεροι μένουμε με άδεια πορτοφόλια. Μοιράσου μαζί μας μια «οικονομική» και «νόστιμη» λύση για τα «ζόρια».
3) Στο site σου bletsas.gr, στην ενότητα «Όλη μου η Φιλοσοφία σε λίγες απλές φράσεις», αναφέρεις μεταξύ άλλων: «Το έξυπνο φαγητό είναι αληθινό, απλό, λίγο και καλό, νόστιμο, υγιεινό και διασκεδαστικό». Ποιο είναι το πρώτο φαγητό που σου έρχεται στο μυαλό που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά;
4) «Εδώ ψωμί δεν έχουμε, ραπανάκια για την όρεξη γυρεύουμε», λέει μια παροιμία. Μήπως τελικά προκαλούμε τον κόσμο με όλες αυτές τις εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση, την στιγμή που οι περισσότεροι δεν έχουν πια ούτε τα βασικά για το τραπέζι τους;
5) Σε μια εποχή που μόνο «θετικά» δεν είναι εύκολο να σκεφτούμε, γράφεις τη Βίβλο της Θετικής Ενέργειας και διατείνεσαι ότι είναι ό,τι καλύτερο έχεις ποτέ γράψεις και κυκλοφορήσει. Πες μου τρεις από τις βασικότερες απλές πρακτικές προτάσεις που θα διαβάσουμε, ώστε να έχουμε περισσότερη φυσική ενέργεια και καλύτερη διάθεση.
6) Την κάνναβη την έχουμε συνδέσει όλοι μας με…άλλα σκοτεινά μονοπάτια. Πρόσφατα πληροφορήθηκα από το site σου ότι αν και παρεξηγημένη, είναι θαυματουργή. Μίλησέ μου για αυτήν σου την «ανακάλυψη» και σύστησέ την μας.
7) Έχεις γράψει παραμύθι για παιδιά, επισκέπτεσαι το καλοκαίρι παιδικές κατασκηνώσεις για να παρουσιάσεις τα «Μουσικομαγειρέματα» ενώ πραγματοποιείς και επισκέψεις σε σχολεία. Ποια συνταγή να πρωτοφτιάξουμε με τα παιδιά μας για να τα δελεάσουμε να αγαπήσουν από μικρά την μαγειρική;
8) Συχνά-πυκνά σε έχω ακούσει να αναφέρεις ότι για σένα όλα άρχισαν στην Κουζίνα της μαμάς. Άρα λίγο ή πολύ, χρωστάς πολλά σε εκείνη. Ποια συνταγή θα της «χάριζες» σήμερα ως ένα «εύγευστο» δώρο;
9) Μοιράσου μαζί μας το πιο «γευστικό» σου τραγούδι και πες μας σε ποιον το αφιερώνεις.



 

Υ.Γ. Ευτύχη, με έκανες...ευτυχισμένη! Σε ευχαριστώ!!!

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Η ηθοποιός Αρετή Αγγέλου μιλάει για τη νέα της ζωή στη Γερμανία

Με την Αρετή γνωριστήκαμε στα πλαίσια μιας συνέντευξης που θα μου παραχωρούσε για τη στήλη μου Casting στο περιοδικό Επιλογές της εφημερίδας Μακεδονία. Ήπιαμε καφέ στο Del Arte πάνω από το Βασιλικό Θέατρο, αφού πρώτα κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη κιόλας μέρα στο στρατόπεδο Κόδρα για τη φωτογράφησή της. Απόφοιτη από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος, είχε μέχρι τότε κρατήσει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολλές τηλεοπτικές σειρές ενώ στο παλμαρέ της είχε να επιδείξει ουκ ολίγους θεατρικούς ρόλους. Σε μια εποχή που όλοι οι ηθοποιοί κατέβαιναν στην Αθήνα για να δοκιμάσουν την τύχη τους, εκείνη επέστρεφε από την πρωτεύουσα, αποφασισμένη να διεκδικήσει έναν σαφώς καλύτερο τρόπο ζωής, με θέα τον Θερμαϊκό.
Μέχρι τη στιγμή που στον λογαριασμό της στο facebook διάβασα το παρακάτω: «Αυτοεξορία…η μόνη σωτηρία» και αντιλήφθηκα ότι το ανήσυχο πνεύμα της ακολουθούσε αυτήν την φορά άλλα μονοπάτια.
Η Αρετή μαζί με την οικογένειά της αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία, από όπου και δίνει απάντηση στα εύλογα ερωτήματά μας. 

                                                                                             Από την κινηματογραφική ταινία,
                                                                                                         το Μήλον της Έριδος

 Πώς προέκυψε η Γερμανία στη ζωή σου; Επιλογή, αναγκαιότητα, η μόνη σωτηρία;     
 Πως να απαντήσει ένας άνθρωπος σε αυτό? Μάλλον και τα τρία! Σίγουρα όλα ξεκινάνε από την αναγκαιότητα! Αισθάνθηκα την ανάγκη να συνεχίσω να μπορώ να προσφέρω σαν άνθρωπος, αλλά κυρίως σαν μάνα πια, όλα τα εφόδια που χρειάζονται και την ποιότητα ζωής που έμαθα να ζω, στο παιδί μου πάνω από όλα αλλά και στην οικογένεια μου. Αυτό πια δεν μπορούσα να το κάνω εκεί. Το πάλεψα 2 χρόνια αφότου γέννησα τον γιο μου. Οι πόρτες του θεάτρου υπό την νέα διοίκηση (που παρόλα αυτά συνεχίζω και εκτιμώ βαθύτατα και θεωρώ ότι κάνει εξαιρετική δουλειά) ήταν δυστυχώς κλειστές για μένα μετά την γέννηση του παιδιού μου. Μην με ρωτήσεις γιατί... δεν ξέρω να σου απαντήσω. Συγχρόνως ο σύζυγος μου αντιμετώπιζε τον δικό του Γολγοθά όπως χιλιάδες κόσμος αυτή τη στιγμή εκεί. Έτσι ξεκίνησε από αναγκαιότητα. Η άρνηση μου ήταν κατηγορηματική στην αρχή ειδικά για μια χώρα την οποία στο μυαλό μου είχα ως ότι πιο μισητό και αποκρουστικό μπορείς να μου προτείνεις! Επίσης δεν είχα εγώ στο περιβάλλον μου, οικογενειακό και φιλικό, ποτέ κάποιον που να έφυγε μετανάστης στην Γερμανία και ίσως ακόμα κάποτε να ήμουν από αυτούς που τους μετανάστες τους αντιμετώπιζαν σαν Λαζογερμανούς και τους σνόμπαραν! Πολύ γρήγορα όμως αρχίζοντας να ενημερώνομαι και να διαβάζω για τις συνθήκες ζωής εδώ και την ποιότητα άρχισε να γίνεται για μένα... η μόνη σωτήρια! Σήμερα αν με ρωτάς μετά από 5 μήνες, είμαι εδώ από επιλογή και είμαι πολύ περήφανη με την επιλογή μου! Άλλωστε δεν αισθάνομαι τύψεις... Εγκατέλειψα την χώρα μου πολύ μετά που με είχε εγκαταλείψει εκείνη.

Η ζωή στη Γερμανία


 Τι θα έλεγες στους Έλληνες που σκέφτονται πολύ σοβαρά να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου και να ξενιτευτούν; Μήπως δεν είναι όλα και έξω τόσο αγγελικά πλασμένα όσο τα φαντάζονται;
 Φυσικά και δεν είναι αγγελικά πλασμένα!!!! Συγκριτικά με το παλιό κύμα μετανάστευσης τώρα τα πράγματα στην εργασία είναι πολύ πιο δύσκολα. Οι δουλειές και εδώ είναι πολύ λιγότερες (αλλά υπάρχουν!) και οι μισθοί είναι πολύ χαμηλά πια και εδώ, αν μιλάμε για απλούς εργάτες! Ζητάνε να ξέρεις την γλώσσα για να βρεις εύκολα δουλειά! Αλλά αν έχεις κάποιο πτυχίο σίγουρα πληρώνεσαι καλά γι αυτό! Εδώ αυτά εκτιμώνται!!! Αν λοιπόν δεν έχεις μια "πισινή" για το ξεκίνημα θα δυσκολευτείς σίγουρα! Σπίτι σου νοικιάζουν μετά από ένα τρίμηνο εργασίας για να είναι σίγουροι ότι είσαι πια μόνιμα εγκαταστημενος εδώ και εργάζεσαι σταθερά. Οπότε χρειάζεται σε όλους ένα διάστημα δύσκολης προσαρμογής και αναζήτησης αλλά νομίζω ότι όποιος θα το ξεκινήσει αυτό θετικά, μόνο θετικά αποτελέσματα θα έχει. Τα καλά συγκριτικά με παλιά είναι ότι τώρα υπάρχει το internet, το skype και οι αποστάσεις εκμηδενίζονται! Είναι πολύ διαφορετικό να μπορείς να βλέπεις τους δικούς σου κάθε μέρα και να βλέπουν κι εκείνοι ότι εκεί που έχεις πάει είσαι καλά, πιο καλά από πριν, χαμογελάς και είσαι ευτυχισμένος! Γι αυτούς που μένουν πίσω πάντα θα είσαι το ξενιτεμένο τους που ξεσπιτώθηκε για μια καλύτερη ζωή! Αν σε βλέπουν όμως και καταλαβαίνουν ότι το έχεις πετύχει (έστω και με δυσκολίες στην αρχή) αυτό ανακουφίζει ολονών τον πόνο! Και με τα αεροπλάνα πια (ειδικά με τις low cost εταιρείες ) σάλταρες για μια αγκαλιά??? Σε 2μιση ώρες μπορείς να την έχεις!!!
Αν πρέπει τώρα να δώσω συμβουλές σε αυτούς που το σκέφτονται... η μόνη είναι θετική ενέργεια!!! Ας οπλιστούν με πολύ από δαύτη και με ότι άλλα εφόδια έχουν (πτυχία, γλώσσες (αν δεν την ξέρουν ας κάνουν ταχύρρυθμα η ας μάθουν τα βασικά έστω μέσω internet), υπομονή και σίγουρα το αποτέλεσμα θα τους ανταμείψει!

Η ηθοποιός Αρετή ανήκει στο παρελθόν; Δεν σε φαντάζεσαι ξανά στη σκηνή;
 Τι μου θύμισες τώρα!!! Η ηθοποιός Αρετή. Πάει καιρός ξέρεις που δεν έχω επαφές με τους ανθρώπους του "σιναφιού" μου και έχω ξεχάσει πως είναι να με ρωτάει κάποιος για την ηθοποιό Αρετή και το πως αισθάνεται εκείνη!!! Δεν ξέρω να σου απαντήσω αν ανήκει στο παρελθόν και σίγουρα δεν είμαι έτοιμη να της γράψω τον επικήδειο! Μπορεί όμως κάποια στιγμή να χρειαστεί να το κάνω. Αυτό το έχω σκεφτεί πριν πάρω την απόφαση να έρθω εδώ. Ξέρεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να μάθεις να μιλάς μια ξένη γλώσσα πόσο μάλλον να την ερμηνεύεις. Ελπίζω ίσως να φτάσω κάποια στιγμή σε αυτό το επίπεδο και να δοκιμάσω να δείξω στους Γερμανούς λίγη από την δική μου εικόνα για το ελληνικό θέατρο! Αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω! Σίγουρα όμως, σύντομα ελπίζω, θα ανακαλύψω και άλλους τρόπους για να εκφραστώ και να αισθάνομαι πλήρης και σε αυτό το κομμάτι εδώ.

 Ποια συναισθήματα πρωταγωνιστούν μέσα σου; Ελπίδα για μια νέα ζωή, θυμός που δεν σου «επέτρεψαν» να μεγαλώσεις το παιδί σου στην πατρίδα σου, νοσταλγία για την Ελλάδα, τι;
 Όχι γι αυτό σου είπα από την αρχή. Από την στιγμή που πήρα την απόφαση κυριαρχεί μόνο η ελπίδα για μια καινούργια ζωή!!! Δεν νοστάλγησα τόσο καιρό καθόλου την Ελλάδα. Κοίταξα να απολαύσω την ζωή μου εδώ! Ζούμε όμορφα, αξιοπρεπώς και αυτό που λέμε "ευρωπαϊκά". Ζω σε ένα μικρό χωριό στα προάστια μιας σχετικά μεγάλης πόλης, σε μια σοφίτα, βλέπω ατελείωτο πράσινο και λουλούδια, αναπνέω καθαρό αέρα (ακόμα και με απόσταση 15 χιλιόμετρα από τα εργοστάσια!) κάνω βόλτες με το ποδήλατο μου, πηγαίνω το παιδί μου σε έναν πανέμορφο παιδικό σταθμό με τεράστια αυλή όπου μπορεί να περάσει υπέροχα και με δασκάλες που με ρώτησαν ότι μπορείς να φανταστείς πριν τον αναλάβουν για να ξέρουν τι του αρέσει και τι όχι, έμαθαν εκείνες ελληνικές λέξεις για να μπορούν να συνεννοηθούν μαζί του και τα σαββατοκύριακα κάνουμε πικ νικ δίπλα σε λίμνες και ποτάμια, μαζευόμαστε με φίλους στο σπίτι τρώμε και γελάμε! Τι να μου λείψει? Θυμό όμως έχω! Για το πως κατάντησαν την Ελλάδα μας που συνεχίζω φυσικά και την πονάω και με νοιάζει ακόμα περισσότερο αφού είναι άνθρωποι που αγαπώ εκεί και δυστυχούν. Αλλά και για το ότι κάποιοι λίγοι φταίνε για τον διασυρμό όλων μας εδώ έξω και βρίσκομαι αντιμέτωπη συχνά με την ανάγκη να υποστηρίξω τον απλό Έλληνα που έφαγε μεν (για να λέμε και την αλήθεια όλοι κάπου γλιτώσαμε έναν φόρο) αλλά δεν φταίει αυτός για την απίστευτη κατάσταση που βιώνουμε αυτή τη στιγμή και σίγουρα δεν χόρτασε.

Ελλάδα-Γερμανία σημειώσατε….1, 2. ή Χ; Τι θα κάνεις την πρώτη μέρα που θα επιστρέψεις Θεσσαλονίκη;
 Πάντα η Ελλάδα θα έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου! Αν είναι δυνατόν! Δεν πρόκειται να γίνω ποτέ Γερμανίδα επειδή ζω εδώ και εκτιμώ τον τρόπο ζωής τους. Αλλά εμενα μου πήγε πολύ αυτή η χώρα! Ήμουν πάντα άνθρωπος ήρεμος, που του άρεσε η σπιτική ζωή και οι παρέες! Ήμουν άνθρωπος που πάντα σεβόταν τις ώρες της κοινής ησυχίας και δεν μου αρεσε να επιβάλω σε κανέναν την βαβούρα μου! Ήμουν άνθρωπος πολύ οργανωτικός και απαιτούσα πολλές φορές και από τους άλλους να είναι έτσι! Ήθελα να πηγαίνω σε μια υπηρεσία και ο κάθε άνθρωπος να κάνει σωστά την δουλειά του όποια και αν είναι αυτή με ευγένεια και σεβασμό. Ήθελα να αισθάνομαι ασφαλής και το παιδί μου να μπορεί ακόμα να παίξει στους δρόμους όπως κάποτε εγώ. Δυστυχώς -και αυτό είναι το μόνο που μου προκαλεί θλίψη- αυτά τα πράγματα έπρεπε να φύγω 2000 χιλιόμετρα μακρυά για να τα έχω. Και τα εκτιμώ! 
Αλλά πάντα θα εύχομαι να μπορούσα να τα έχω εκεί. Μαζί με όλα τα άλλα όμορφα που έχει η Ελλάδα μας!!! 
Τώρα για αυτό που με ρωτάς για την επιστροφή... Αν εννοείς για μόνιμη επιστροφή πρέπει να σου πω ότι εμείς ήρθαμε για να μείνουμε! Όχι για να μαζέψουμε κάποια λεφτά και να γυρίσουμε! Ήρθαμε για όλα αυτά που σου είπα παραπάνω και αφού τα βρήκαμε και αν συνεχίσουν τα πράγματα να είναι έτσι θα παραμείνουμε εδώ. Σε λίγες μέρες όμως θα έρθω για ένα μήνα στην Θεσσαλονίκη! Το πρώτο πράγμα λοιπόν που θα κάνω αφού αγκαλιάσω σφιχτά τους ανθρώπους που αγαπώ (είναι το μόνο που δεν έχει καταφέρει ακόμα να καλύψει το internet!!!) θα πάω στην θάλασσα θα βουτήξω και μετά θα παραγγείλω έναν φραπέ!!! Είναι τρομερό να μην μπορείς να βγεις για έναν φραπέ (όλοι εδώ πίνουν fredo και εγώ τον απεχθάνομαι!!!) Τόσο απλά!

                                                                                    Η Αρετή και ο Σάκης σήμερα κλείνουν 
                                                                                                                                   3 χρόνια γάμου.

 
Υ.Γ. Η σημερινή ανάρτηση στο moirasou.org είναι αδιαμφισβήτητα η πιο διδακτική μέχρι σήμερα. Ευχαριστώ θερμά την Αρετή που μοιράστηκε μαζί μας το βίωμά της και την εμπειρία της από τη μετανάστευσή της στη Γερμανία. Από την Ελλάδα της στέλνουμε τις θερμότερες ευχές μας για "Βίον Ανθόσπαρτον" καθώς σήμερα έχει επέτειο γάμου με τον φύλακα άγγελό της, τον Σάκη. Να χαίρεστε τον γιο σας και να τον κάνετε τόσο δυνατό όσο έχετε αποδείξει ότι είστε εσείς!!!!



Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Πριν πεθάνω, κόρη μου, θα θελα να είμαι σίγουρος ότι σου έμαθα...

Από το βιβλίο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ του Χόρχε Μουκάϊ.



Να χαίρεσαι τον έρωτα,
να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου,
να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου,
να ενθουσιάζεσαι με τη ζωή,
να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι,
να επιτρέπεις να σε παρηγορούν όταν πονάς,
να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις,
να υπερασπίζεσαι τις επιλογές σου,
να είσαι φίλη του εαυτού σου,
να μη φοβάσαι μήπως γελοιοποιηθείς,
να ξέρεις πώς αξίζεις να σε αγαπάνε,
να μιλάς στους άλλους τρυφερά,
να μιλάς ή να σωπαίνεις ανάλογα με το τι κρίνεις για σένα σωστό,
να αποκτάς φήμη για τα επιτεύγματά σου,
να αγαπάς και να φροντίζεις το κοριτσάκι που έχεις μέσα σου,
να μην εξαρτάσαι από την επιδοκιμασία των άλλων,
να μην επωμίζεσαι τις ευθύνες όλων,
να συνειδητοποιείς τα συναισθήματά σου
και να πράττεις ανάλογα,
να μην κηνυγάς το χειροκρότημα αλλά τη δική σου ικανοποίηση
από αυτό που κάνεις,
να δίνεις γιατί θέλεις, ποτέ γιατί νομίζεις πώς είναι υποχρέωσή σου,
να απαιτείς να σε πληρώνουν όπως πρέπει για τη δουλειά σου,
να δέχεσαι τους περιορισμούς και την αδυναμία σου χωρίς θυμό,
να μην επιβάλλεις τα κριτήριά σου ούτε να επιτρέπεις να σου επιβάλλουν
οι άλλοι τα δικά τους,
να λες το ναι μονάχα όταν το θέλεις και να λες όχι χωρίς ενοχές,
να ζεις το σήμερα και να μην έχεις μεγάλες προσδοκίες,
να ρισκάρεις περισσότερο,
να δέχεσαι την αλλαγή και να αναθεωρείς τις πεποιθήσεις σου,
να προσπαθείς να γιατρέψεις τις παλιές και τις πρόσφατες πληγές σου,
να φέρεσαι και να απαιτείς να σου φέρονται με σεβασμό,
να γεμίζεις πρώτα το δικό σου ποτήρι και αμέσως μετά το ποτήρι των άλλων,
να σχεδιάζεις το μέλλον αλλά να ζεις το παρόν,
να εμπιστεύεσαι τη διαίσθησή σου,
να χαίρεσαι τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα,
να καλλιεργείς σχέσεις υγιείς όπου ο ένας να στηρίζει τον άλλον,
να κάνεις την κατανόηση και τη συγνώμη προτεραιότητές σου,
να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι,
να μην κοιτάς πίσω σου για να δεις ποιος σε ακολουθεί,
να μεγαλώσεις μαθαίνοντας από τις διαφωνίες και τις αποτυχίες σου,
να επιτρέπεις στον εαυτό σου να λύνεται στα γέλια
μες στο δρόμο χωρίς ιδιαίτερο λόγο,
να μη θεοποιείς κανέναν, και ακόμη λιγότερο...εμένα!


Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Όλα αλλάζουν ή εμένα μου φαίνεται;

"Τα πάντα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν όλα", γράφει ένα γκράφιτι, σε έναν τοίχο κοντά στο σπίτι μου. Πόσο επίκαιρη ατάκα, σκέφτηκα μόλις την διάβασα. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου συνειρμικά το τραγούδι του Μπαλάφα που σας βάζω λίγο παρακάτω. Ναι, όλα αλλάζουν και ναι, δεν μου φαίνεται απλά, ΙΣΧΥΕΙ
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, όμως, που δεν με τρομάζουν τόσο οι αλλαγές. Τουλάχιστον, όχι όσο στο παρελθόν. Συμφιλιώθηκα μαζί τους, έμαθα να συνυπάρχουμε, συνήθισα να "συγκατοικούμε". Μην σας πω ότι ξεκίνησα να τις αγαπώ κιόλας με τον καιρό. Πρέπει να τα κατάφερα περίπου δυο χρόνια πριν, όταν ξαφνικά κάποιοι καλοί φίλοι αποφάσισαν να πάμε στο παλιό μας στέκι, σε εκείνο που πηγαίναμε τα πρώτα χρόνια ως φοιτητές. Το συναίσθημα ήταν επιεικώς τρομακτικό. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πια καμία σχέση με το κορίτσι εκείνης της εποχής. Καμία από τις ευαισθησίες της δεν ήταν και δικές μου, ή περίπου καμία, κανένας φόβος της δεν την ακολουθούσε με το πέρασμα των ετών. Τώρα είχε άλλες ευαισθησίες, άλλες φοβίες αλλά όχι εκείνες. Κοιτούσα το κάθε τραπέζι χωριστά και σε καθένα από αυτά είχα και μια διαφορετική ανάμνηση. Αναλογιζόμουν τις αντιδράσεις μου στους καβγάδες του τότε, τα αντανακλαστικά μου στις εκπλήξεις της εποχής, τις αποφάσεις μου στα διλήμματα του παρελθόντος. Μα πώς; Πώς γίνεται να είμαι ακόμα αυτή αλλά να μην της μοιάζω σε τίποτα; 
 

Σε ελεύθερη μετάφραση κάποιος είχε πει ότι είμαστε οι αλλαγές μας. Αυτό είμαστε. Και αυτό θα συνεχίσουμε να είμαστε. Η καθημερινότητα μας σκληραγωγεί, οι επιμέρους καταστάσεις μας ωριμάζουν, οι συνθήκες του σήμερα μας κάνουν να λησμονούμε τους εαυτούς μας του χθες. Εχθές δεν αντέδρασα όπως θα αντιδρούσα προχθές και σήμερα δεν αντιδρώ όπως θα αντιδράσω αύριο. Το λέει και το τραγούδι "Πούλα με, πολύ φθηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο θα είναι αργά".  
Κάποιες φορές οι αλλαγές μάς βοηθούν να ανέβουμε ένα σκαλί πιο ψηλά και άλλες πάλι μας αναγκάζουνε να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Κάποιες φορές μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι για τον εαυτό μας και άλλες πάλι να μην τον αναγνωρίζουμε, να μην θέλουμε να τον αναγνωρίσουμε. Κάποιες φορές...
Την Παρασκευή που μας πέρασε διαπίστωσα ότι είχα χάσει τον εαυτό μου, κάπου μου είχε παραπέσει και αδυνατούσα να τον βρω τα τελευταία αρκετά χρόνια. Το είχα υποψιαστεί και νωρίτερα με τη βοήθεια φίλων αλλά όσο κι αν έψαχνα, τζίφος... Μόνο τον Άγιο Φανούριο δεν είχα επικαλεστεί στην προσπάθειά μου να...ξανασυναντηθώ μαζί του. (Τι να πω; Ίσως θα έπρεπε). Έλα, όμως, που βρίσκουμε κάτι μπροστά μας μόνο όταν σταματάμε να το ψάχνουμε. Το πιο πιθανό είναι να μην θυμάμαι καν τη Βίλυ του σήμερα, μερικές δεκαετίες αργότερα. Μπορεί να μην την θυμάμαι, αλλά σίγουρα θα την αγαπώ (κι ας μην την αγαπούσα ικανοποιητικά όταν της έπρεπε). 


Ίσως γιατί θέλω να πιστεύω ότι η πεταλούδα ποτέ δεν θα γινόταν πεταλούδα αν πρώτα δεν είχε περάσει από το στάδιο της κάμπιας...

Με αγάπη, 
Βίλυ

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία...


Πρέπει να ήταν Τρίτη βράδυ. Είχε μόλις κλείσει ένας κύκλος της ζωής μου και δεν είχα ιδέα πότε και αν θα ανοίξει ο επόμενος. Σταθερό καταφύγιο σε ανάλογες περιστάσεις το σπίτι της Χριστίνας. Μπήκα φουριόζικα στο σαλόνι της, έβγαλα τα παπούτσια μου, κάθησα οκλαδόν στον καναπέ της και ετοιμάστηκα για την... καθιερωμένη ψυχανάλυση. Μέχρι να επιστρέψει από την κουζίνα μαζί με το λευκό κρασί και τους μεζέδες, κατάφερα να ξετρυπώσω... το "λαβράκι" που σας παρουσιάζω σήμερα. Αθόρυβος και αμίλητος, αυτός ο πίνακας κρυβόταν σε μια γωνιά, προκαλώντας τον ενθουσιασμό μου μόλις τον πρωταντίκρυσα, ενθουσιασμό σαν αυτόν που σου προκαλούν οι...έρωτες με την πρώτη ματιά, στους οποίους και συνεχίζω να πιστεύω.
Μια μεγάλη προβλήτα, ουρανός, άμμος και θάλασσα. Με το "θράσος" της πολύχρονης φιλίας μας με την Χριστίνα, πήρα τον πίνακα στα χέρια μου και τον έβαλα ακριβώς απέναντι από τον καναπέ, στο πάτωμα. Κάθισα απέναντί του και άρχισα διακριτικά να "φλερτάρω" μαζί του. Το φλερτ μας διέκοψε η Χριστίνα, τα παγωμένα ποτήρια της και η σάλτσα με γιαούρτι και πέστο για τα πατατάκια μας. "Σου αρέσει;", με ρώτησε σχεδόν αδιάφορα. 
Συζητούσαμε ώρες εκείνο το βράδυ. Ήμουν πια πιο ήρεμη, πιο κατασταλαγμένη, πιο ανακουφισμένη. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν μου την "στωικότητα" έπαιξε και ο πίνακάς της, τον οποίο κοιτούσα κλεφτά συνέχεια, όσο η Χριστίνα επιχειρηματολογούσε για την ορθότητα της τελευταίας μου απόφασης (φίλη γαρ...). 
Μπορεί το μυαλό μου να την άκουγε προσεχτικά, η ψυχή και η καρδιά μου όμως βρισκόταν εδώ και ώρες αλλού.  Δεν έφταιγα εγώ, η παραλία της έφταιγε. Η πεντακάθαρη αμμουδιά της, τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσάς της, η ξύλινη προβλήτα της. Με φαντάστηκα να κάθομαι στην άκρη της, φορώντας από εκείνα τα γραφικά ψάθινα καπέλα, με τις ροζ ντεμοντέ κορδέλες και να διαβάζω ένα βιβλίο από τα αγαπημένα μου. Δίπλα μου ένα μικρό τραπεζάκι με ελληνικό καφέ και γύρω μου κανείς. Εκείνος ο "Κανένας" του Κύκλωπα, ουδείς άλλος. Και όταν θα με κούραζε ακόμα και ο εαυτός μου-αυτός που με κουράζει συχνά τελευταία-θα πετούσα το βαρύ αυτό καπέλο και θα βουτούσα στα γαλαζοπράσινα νερά εκείνης της μοναχικής παραλίας, για να ξεπλύνω όλες τις αμαρτίες μου (οι οποίες είναι ουκ ολίγες το τελευταίο αυτό διάστημα). 
Όσο κυλούσε η βραδιά μου με την Χριστίνα, ένιωθα και το μυαλό μου να εγκαταλείπει τη συζήτησή μας και να μεταφέρεται κι εκείνο μαζί με την ψυχή μου. Η Χριστίνα δεν άργησε να το καταλάβει. "Πού είναι το μυαλό σου;", με ρώτησε, αν και ήμουν βέβαιη ότι γνώριζε εκ των προτέρων την απάντησή μου. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερνε, αλλά τα έργα της, οι πίνακές της είχαν την μόνιμη ιδιότητα, την μόνιμη ικανότητα να με "ταξιδεύουν". να με ξεγελάνε, να με παίρνουν μακρυά. Ειδικά αυτήν την βραδιά που το είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ. 
Είχα τάσεις φυγής και οι πίνακές της ήταν σε θέση να μου ικανοποιήσουνε με ποικίλους τρόπους, στο έπακρον, αυτήν μου την ανάγκη. Ήθελα να φύγω μακρυά, να πάρω το ποδήλατό της http://moirasou.blogspot.gr/2012/03/blog-post_22.html και με την πολύτιμη βοήθειά του να φτάσω να "κρυφτώ" στην παραλία της. Να διασχίσω γρήγορα την προβλήτα, να κάνω μια μεγάλη βουτιά και να βρεθώ κάτω από την επιφάνεια εκείνων των νερών. Να κάνω ένα μακροβούτι και ξαφνικά να χαθώ από τον πίνακά της, με τον ίδιο θρασύ τρόπο που όλο το βράδυ αυθαίρετα με θεωρούσα αναπόσπαστο κομμάτι του.
Σήμερα, μια βδομάδα μετά από εκείνο το βράδυ, η "παραλία" αυτή, η παραλία που παρηγορούσε τις σκέψεις μου μέρες τώρα, ήρθε με ηλεκτρονικό μήνυμα στον προσωπικό μου λογαριασμό, με τα εξής λόγια: 

ΜΙΣΟ ΕΓΧΡΩΜΟ ΜΙΣΟ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ....
ΟΥΡΑΝΟΣ, ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΑΜΜΟΣ ΣΕ ΧΡΩΜΑ (ΠΑΣΤΕΛ, ΞΥΛΟΜΠΟΓΙΕΣ, ΚΙΜΩΛΙΑ) ΚΑΙ Η ΠΡΟΒΛΗTΑ ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ (ΜΟΛΥΒΙ, ΚΑΡΒΟΥΝΟ, ΠΑΣΤΕΛ)
Συγχαρητήρια, κορίτσι μου!
Συνέχισε να μας ταξιδεύεις...

Με αγάπη, 
Βίλυ

Υ.Γ. Οι πίνακές της "χάνουν" όταν αποτελούν αποτέλεσμα φωτογράφησης. Για την ώρα είμαστε λίγοι οι εκλεκτοί που έχουμε την τύχη να τους απολαμβάνουμε απο κοντά. Οι υπόλοιποι μπορείτε να περιμένετε την πρώτη της έκθεση.