Μεγάλωσα θα πει...

Είμαι 28.

Κι ας λέει η κολλητή μου ότι είμαι 27 ακόμα -βλέπετε, με αυτόν τον τρόπο θα είναι κι αυτή τόσο-, κι ας λέει η αδερφή μου ότι είμαι 29 όταν επιμένω ότι πρέπει να παραδεχτεί επιτέλους ότι είναι 21 και όχι 20.

Είμαι 28. Μαζί με καλοκαίρια (και χειμώνες)...28 χρόνια που άλλες φορές μοιάζουν να πέρασαν χωρίς να το καταλάβω και άλλες φορές νιώθω ότι δεν περνούσαν με τίποτα τα άτιμα.

Μεγάλωσα... μεγαλώνω...

Δεν παίζω πια με τις κούκλες μου (ούτε καν με κούκλους)...

Δεν πηγαίνω στα νήπια,στο γυμνάσιο ή στο πανεπιστήμιο, ούτε μου βάζουν τεστ και διαγωνίσματα...

Δεν μου φαίνεται τόσο φαϊνή η ιδέα να κάνω κάμπινγκ για μια ολόκληρη βδομάδα, ούτε χορεύω συχνά πια πάνω στα τραπέζια τσιφτετέλι (αν και ομολογώ ότι μου έχει λείψει)...

Δεν κάθομαι συχνά με την παρέα μου σε παγκάκια με μια μπύρα στο χέρι, έχοντας τέρμα το ραδιόφωνο...

Δεν πιστεύω το ίδιο όπως τότε στους ανθρώπους, ούτε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τη φιλία και τον έρωτα...

Δεν στέλνω ερωτικά sms με ποιηματάκια από τον Ερωτικό 9,48.

Δεν κλαίω τόσο εύκολα...

Δεν "ανοίγομαι" στον κάθε τυχάρπαστο, ούτε απαιτώ να κάνει το ίδιο μαζί μου...

Δεν είμαι τόσοοο απόλυτη και δέχομαι (με δυσκολία μεν) πως υπάρχει και το ροζ και το γκρι...

Δεν αγαπάω άνευ όρων...

Μεγάλωσα...

Μεγαλώνω...

Έμαθα να αγαπάω με "προυποθέσεις" αλλά χωρίς όρους...

Έμαθα να κρατάω πισινές...

Να επιλέγω...

Να διεκδικώ...

Να χάνω...

Να υπολογίζω, να συνυπολογίζω...

Να μην έχω άγνοια κινδύνου...

Να...

Δεν είμαι καλύτερα ή καλύτερη από ό,τι ήμουν. Είμαι διαφορετική. Τα χέρια μου μεγάλωσαν και είναι σχεδόν ίδια πια με της μαμάς μου, όταν στα προνήπια κιόλας επέμενα να τα συγκρίνουμε. Βάφομαι, φοράω τακούνια, ισιώνω τα μαλλιά μου. Δεν είμαι η ίδια με τότε...Ή μήπως κατά βάθος είμαι;

Υ.Γ. Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε: "Σε αγάπησα όταν ήμουν παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνάνε ποτέ"!
Ναι, δεν ξεχνάνε, αλλά τα παιδιά μεγαλώνουν και μερικές φορές δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να θυμάται. Ας είναι...

Με αγάπη,

Βίλυ