Μισώντας να αγαπάς…

Είμαι περίπου βέβαιη ότι ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας την ικανότητα να αγαπάει… 

Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας την ανάγκη να αγαπηθεί. 

Είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ βέβαιη ότι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του που εύχεται να μην είχε γεννηθεί με αυτήν την ικανότητα και να μην είχε νιώσει ποτέ αυτήν την ανάγκη.

            Κανείς μας δεν θυμάται την στιγμή που αντανακλαστικά πρωτοέσφιξε το δάχτυλο του γονιού του στην μικροσκοπική του παλάμη. Κανείς μας δεν θυμάται το λεπτό που πρωτοέκλαψε ως μωρό γιατί ένιωσε εγκαταλελειμμένο στην κούνια.

            Όσο μεγαλώνεις, όμως, ΘΥΜΑΣΑΙ. Και θυμάσαι και δεν ξέρεις πώς να ξεχάσεις.

Μέχρι που έρχεται η ώρα, να ψάχνεις απεγνωσμένα εκείνο τον τρόπο που θα σε κάνει απλά να μην ξέρεις πώς να αγαπάς. Προσέξτε: Όχι εκείνον τον τρόπο που θα ξέρεις πώς να μην δείχνεις την αγάπη σου. Όχι, όχι αυτόν…Αυτό μαθαίνεται. Εγώ μιλάω για εκείνον τον τρόπο που απλά θα ξέρεις πώς να μην αγαπάς. Πώς να μην συγκινείσαι. Πώς να μην λυγίζεις επειδή αγαπάς κάποιον. Πώς να μην είσαι ευάλωτος στην παγίδα που το σύμπαν ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΑΤΙΜΟΣ (φίλος, γκόμενος, συγγενής) σου έστησε.

            Και όταν τολμάς να εξομολογηθείς αυτήν την ανάγκη σου, έρχονται οι «δορυφόροι» δίπλα σου- γονείς, φίλοι κτλ- να σου τονίσουν ότι το να αγαπάς θέλει θάρρος, θέλει κότσια και εσύ τα έχεις. Να σου θυμίσουν πόσο κερδισμένος βγήκες επειδή αγάπησες τον... τάδε και λάτρεψες τον... δείνα. Και η αποστομωτική σου απάντηση βγαίνει ανώδυνα και αυθόρμητα. Μπορούν να σε κάνουν και να ξεχάσεις τον πόνο που ένιωσες επειδή αγάπησες τον έναν και σε πρόδωσε; Μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις την απόρριψη που ένιωσες όταν αγάπησες τον άλλον και σε χρησιμοποίησε; Ή μήπως μπορούν να σε κάνουν να λησμονήσεις τη θλίψη σου όταν διαπίστωσες ότι η αγάπη θέλει κότσια αλλά εσύ τελικά δεν τα έχεις;

            Ε, και κάπου σε αυτό το σημείο, πέφτει στο τραπέζι και το «επιχείρημα» ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ. Επειδή ο πόνος είναι μάθημα, η απόρριψη είναι δίδαγμα και η θλίψη είναι σκαλοπάτι να πας ένα βήμα μπροστά. 

              Έλα που σιχαθήκαμε να μαθαίνουμε και θέλουμε να διδάξουμε τώρα: Να διδάξουμε πώς είναι να είσαι απαθής. Να διδάξουμε πώς είναι να είσαι αναίσθητος και κυνικός…

            Έλα που η ικανότητα και η ανάγκη που λέγαμε στην αρχή δεν μας το επιτρέπει….

Υ.Γ. H αλήθεια είναι ότι το μπλογκ δεν έχει πάρει ακόμα την τελική του μορφή αλλά το παλεύουμε. Καλό μήνα!!!