Γίνε εθελοντής! Γίνε κορόιδο!

Τη σχέση μου με τον εθελοντισμό δεν την λες και καλή… Και δεν την λες, γιατί δεν είναι…Και δεν είναι, γιατί κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και φθάνεις στο σημείο του ως εδώ και μη παρέκει…

Ο εθελοντής, σύμφωνα με το λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας, είναι αυτός που εκτελεί ένα έργο, μια εργασία, ένα καθήκον με τη θέλησή του και με μοναδικό κίνητρο ένα συναίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και αλτρουισμού. Δίπλα σε αυτήν την λέξη, θα δεις να βρίσκεται κάπου μικρή μικρή-σχεδόν αόρατη- η φωτογραφία μου. Last year… (κλεμμένο από την γνωστή σε όλους μας διαφήμιση). Επειδή this year πέθαναν τα κορόιδα, Αντωνάκη…

Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε και να γελάμε με τα χάλια μας, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω. Ναι, ναι, χάλια… Με λύπη μου έχω να σας ενημερώσω ότι κάθε φορά που εσείς προσφέρετε εθελοντική εργασία, κάποιος μάγκας από πίσω σας (ή αν έχει θράσος και εμπρός σας) οικειοποιείται τους αγώνες σας και ζητάει και τα ρέστα από τον απλήρωτο λογαριασμό του. Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αλλά στο θέμα του εθελοντισμού θα γενικεύσω χωρίς δισταγμό και θα νιώσω πραγματικά ευτυχής, αν κάποιος από εσάς έχει να καταθέσει κάποιο άλλο βίωμα.

Ας το κάνουμε και εικόνα. Κάποιος έχει μια φαεινή ιδέα, κάνει το φρικτό λάθος να την μοιραστεί με κάποιον και από το πουθενά, την αμέσως επόμενη στιγμή, αυτός ο κάποιος την παρουσιάζει ως δική του. Ο πρώτος εθελοντής, ο δεύτερος "μάγκας". (με "μ" μικρό, τόσο μικρό, όσο μεγάλη είναι η αυθάδειά του).

Κι άλλη εικόνα: Κάποιος φοράει εκείνο το χαρακτηριστικό φωσφοριζέ καπελάκι ή μπλουζάκι και τρέχει ολημερίς και ολονυχτίς, πάνω κάτω, πέρα δώθε, για τις χαμαλοδουλειές που του όρισε το μεγάλο «κεφάλι». Αυτό το «κεφάλι»-ΕΞΥΠΝΑΚΙΑΣ, που στο τέλος της εκάστοτε εκδήλωσης, θα ευχαριστήσει στην ομιλία του την μαμά του, τον μπαμπά του και τον δευτερότριτο ξάδερφο που τον έφτασαν ως εδώ, για να μπορεί να αγωνίζεται για το κοινό καλό, και ΑΝ…ΑΝ…θυμηθεί, κάπου θα «χώσει» και ένα ευχαριστώ (την ώρα που είναι κλειστό το μικρόφωνο) για το φωσφόριζε ανθρωπάκι. Το ανθρωπάκι εθελοντή.

Τρίτη και τελευταία εικόνα: Ο εθελοντής φτάνει κατάκοπος στο σπίτι του, βγάζει τα παπούτσια του, βλέπει τους κάλλους στο μικρό δαχτυλάκι του ποδιού του και ανάβει το θερμοσίφωνο, νιώθοντας περήφανος που έστω με το δικό του μικρό λιθαράκι και με μοναδικό κίνητρο τον αλτρουισμό, βοήθησε τον συνάνθρωπό του. Δεν ήθελε να ακούσει από κανέναν «ευχαριστώ», δεν έκανε ό,τι έκανε για να τον ευχαριστήσουν, δεν περίμενε συγχαρίκια, ούτε είχε ανάγκη από «βαθιές υποκλίσεις». Σε παράλληλο πλάνο, το «αφεντικό» στο σαλόνι, με την κυρά του, πίνει στην υγειά του κορόιδου, το οποίο είχε την ψευδαίσθηση ότι βοηθάει τον συνάνθρωπό του, ενώ στην πραγματικότητα βοηθούσε το καθίκι με το παπιγιόν. Στην υγειά του αλτρουισμού και του εθελοντισμού, στην υγειά των κορόιδων που καλή τη πίστη εξυπηρετούν συμφέροντα και καθίκια.

Όταν αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog, αποφάσισα πώς θέλω να δουλέψει ως ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Ήθελα-ΘΕΛΩ-να μοιραστούμε ιδέες, θέσεις και βιώματα…Να κοινοποιήσουμε στους αναγνώστες τι ξέρουμε να κάνουμε καλά, μήπως και βρούμε δουλειά, να παρουσιάσουμε τα ταλέντα μας, να βοηθήσουμε ποικιλοτρόπως τον φίλο μας και μέσα από αυτήν την προσπάθεια να βοηθηθούμε κι εμείς με τη σειρά μας. Ναι, μέσα από αυτό το blog, θα επιχειρήσω σύντομα να διοργανώσω κάτι φιλανθρωπικό. Δεν έχω καταλήξει στο τι θα είναι αυτό, συνεπώς περιμένω τις ιδέες σας.

Το μόνο σίγουρο είναι πώς σε αυτό το τόλμημα, δεν θα χρειαστώ εθελοντές. Θα χρειαστώ, όμως, φίλους. Χωρίς φωσφοριζέ καπελάκια, με φωσφοριζέ ιδέες και επίγνωση. Επειδή, όπως είναι και το μότο του μπλογκ μου, είναι στην μοίρα μας να μοιραζόμαστε. Επειδή μόνο αν βοηθήσουμε, ίσως κάποτε να βοηθηθούμε…

Με αγάπη, Βίλυ