Ιστορίες με ορθοπεταλιές και αλυσιδωμένες ρόδες

Του Λευθέρη Πλακίδα

  Ένας οδηγός για όσους κυκλοφορούν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη  με ποδήλατο και θέλουν να το βρίσκουν εκεί που το έχουν κλειδώσει. Οι κλειδαριές και τα λουκέτα δεν είναι ποτέ αρκετά, αν κάποιοι βάλουν στο μάτι το αγαπημένο σας δίτροχο.

 

Το να κυκλοφορώ με ποδήλατο είναι για μένα τρόπος ζωής. Είναι πολύ παραπάνω από μια αθλητική δραστηριότητα ή μέσο μεταφοράς. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου τα τελευταία 20 χρόνια. Η Θεσσαλονίκη, σε πείσμα όλων όσοι δεν έχουν την ευρύτητα και τον οραματισμό να το νοιώσουν, είναι ιδανική πόλη για να κινείσαι με ποδήλατο.

Οι λίγοι "τρελοί" που κυκλοφορούν κάνουν τη ζωή τους και των γύρω τους καλύτερη και δίνουν μια νότα ευρωπαϊκή στη Θεσσαλονίκη. Ανάλογη κατάσταση και στην Αθήνα όπου ζω τα τελευταία χρόνια.

Πάντα όμως υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές στη ζωή ενός ποδηλάτη. Και δεν είναι μόνο η έλλειψη ποδηλατοδρόμων ή η κακή νοοτροπία των οδηγών και των πεζών, αλλά οι κλέφτες ποδηλάτων. Εμπνευσμένοι από το ομώνυμο βιβλίο του Ιταλού συγγραφέα χτυπάνε όλες τις ώρες και τις μέρες του χρόνου. Θύμα τους αλλά και άτυπος χορηγός τους με οκτώ δυσάρεστες εμπειρίες, καταγράφω τα συμβάντα και διασκεδάζω τις εντυπώσεις με συμβουλές για να μη μπείτε και εσείς στο κλαμπ.

Μου έχουν κλέψει οκτώ υπέροχα ποδήλατα.

Το πρώτο μου το πήραν μέσα από την πολυκατοικία που ζούσα στην οδό Μητροπόλεως στο κέντρο της Θεσσαλονίκης στις αρχές του ΄90. Το είχα κλειδωμένο με μία τεράστια σιδερένια αλυσίδα, περασμένο σε μια μεταλλική ζαρντινιέρα. Μπήκαν στην κλειδωμένη πολυκατοικία Κυριακή μεσημέρι, έσπασαν (εύκολα με ένα μεγάλο κόφτη, όπως μου διέγνωσαν μετά κάποιοι εμπειρότεροι) την αλυσίδα και έτσι το πρώτο μου ποδήλατο έκανε φτερά. Η συμβουλή μου είναι να μην αφήνετε το ποδήλατο στο ίδιο μέρος μεγάλο χρονικό διάστημα. Καλύτερα να το ανεβάζετε στο σπίτι καθημερινά. Κάτι τέτοια και αρκετά ακόμη συμβουλευτικά τα έμαθα όταν πήγα στην αστυνομία σχεδόν κλαίγοντας για να βρω το δίκαιο μου. Κατέθεσα το περιστατικό, αλλά ποτέ δε με ειδοποίησαν αν βρέθηκε.

Το δεύτερο ποδήλατο μου το έκλεψαν ένα βράδυ που το άφησα κλειδωμένο σ’ ένα μικρό δένδρο. Ξερίζωσαν το δενδράκι και μου το πήραν. Ποτέ λοιπόν μην αφήνετε το ποδήλατο σε δένδρα μικρά ή μεγάλα. Είναι που είναι λίγα στις ελληνικές πόλεις είναι κρίμα να μειώνονται εξαιτίας των κλειδωμένων ποδηλάτων που γίνονται στόχος.

Το τρίτο ποδήλατο μου το έκλεψαν όταν το άφησα μπροστά σε ένα πολυσύχναστο σούπερ μάρκετ δεμένο σ’ ένα σκουπιδοτενεκέ. Είναι από αυτούς τους  μικρούς κάδους που στηρίζονται σε δύο μεταλλικά μπράτσα. Έσπασαν το μπράτσο και πήραν και αυτό το ποδήλατο. Όλα αυτά σε διάστημα λίγων λεπτών στο κέντρο της πόλης ένα πρωινό με μεγάλη κίνηση.  Να επιδιώκετε  να δένετε το ποδήλατο πάντα σε μεταλλικές κολόνες της οδοσήμανσης ή σε κολόνες της ΔΕΗ. Μάλιστα ήταν σχεδόν  καινούργιο το ποδήλατο μια και είχαν περάσει μόλις δύο μήνες από τότε που μου είχαν κλέψει το άλλο και εγώ σαν καλός πελάτης τους, φρόντιζα πολύ γρήγορα να αγοράζω καινούργια.

 Το τέταρτο ποδήλατο το έχασα μία βροχερή νύχτα. Το είχα κλειδώσει κοντά στο σπίτι μου, προσωρινά σε μια σιδερένια κολόνα με χοντρή αλυσίδα, με σκοπό να το μεταφέρω σε πιο σίγουρο μέρος, όταν άρχισε μία καλοκαιρινή μπόρα. Μόλις σταμάτησε η βροχή κατέβηκα να το πάρω, αλλά το μόνο που βρήκα ήταν η αλυσίδα κομμένη και παρατημένη. Οι κλέφτες δουλεύουν και με καταιγίδες. Πήγα στην αστυνομία αμέσως για να καταγγείλω την κλοπή. Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινα για κλεμμένο ποδήλατο.

 Τα χαμόγελα συμπαράστασης συνοδεύτηκαν με οδηγίες εκτός υπηρεσίας για του που μπορεί να βρίσκονται οι κλέφτες και που τα αποθηκεύουν. Φυσικά δεν έψαξα ποτέ. Απλά πήρα καινούργιο.

Το πέμπτο ποδήλατο μου το έκλεψαν αυτή τη φορά από δικό μου σφάλμα. Το κλείδωσα σ’ ένα παρκόμετρο και ένας παρατηρητικός το σήκωσε με άνεση και το έκανε δικό του, αφού εγώ ήμουν απρόσεκτος. Μη ξεχνιέστε ποτέ. Να προσέχετε που το κλειδώνετε και να μην το αφήνετε ποτέ αφύλακτο για πολύ ώρα. 

Το έκτο ποδήλατο το έχασα όταν κάποιος θρασύτατος ανέβηκε στον όγδοο όροφο στην οδό Μητροπόλεως και απλά το κατέβασε με το ασανσέρ σε ώρα μεγάλης κίνησης (οκτώ με εννιά το βράδυ μιας Παρασκευής).  Ποτέ μη χαλαρώνετε γιατί τα συνεργεία καθαρισμού και όσοι μοιράζουν διαφημιστικά φυλλάδια είναι πρώτης τάξεως πληροφοριοδότες.

Το έβδομο και φθηνότερο από όλα το είχα απλά κλειδωμένο και πίστευα ότι κανείς δε θα ασχολούνταν μαζί του. Ήταν ένα παλιό και χιλιοταλαιπωρημένο ποδήλατο, αλλά για αυτούς που κλέβουν ποδήλατα η απόκτηση τους έπεται της αξίας τους.

Το όγδοο όταν το άφησα ένα βράδυ σε ένα στενό και σκοτεινό δρόμο, αλλά σε μια ήσυχη γειτονιά της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, δεν μου το ‘σήκωσαν’ γιατί ήταν πολύ καλή η κλειδαριά, αλλά μου πήραν τα πετάλια, τη σέλα, το ψηφιακό κοντέρ και το κουδουνάκι. Η αξία όλων αυτών δεν ξεπερνούσε τα 20 ευρώ, αλλά για μένα που κατέβηκα το πρωί για να φύγω και δεν μπορούσα μου κόστισε μια μέρα από τη ζωή μου. Να ξεμπαρκάρω το αυτοκίνητο να κατεβάσω από το σπίτι τη σχάρα, να το φορτώσω, να το πάω στον ποδηλατά, να περιμένω να μου το διορθώσει, να επιστρέψω σπίτι με το αυτοκίνητο. Να ανεβάσω τη σχάρα και να ξεκινήσω ξανά με το ποδήλατο.

Το κυριότερο είναι να επενδύσετε σε μια ακριβή κλειδαριά από εκείνες που κόβονται μόνο με ηλεκτρικό τροχό και να βάλετε ειδικές ασφάλειες στις ρόδες και στη σέλα. Είναι ένα κόστος γύρω στα 50 ευρώ, αλλά θα είστε ήσυχος ότι δε θα χάσετε το ποδήλατο σας. Τουλάχιστον με την ίδια ευκολία που θα το χάνατε αν δεν είχατε προετοιμαστεί κατάλληλα.

Εγώ πάντως νοιώθω ότι στο βαθμό που μπορούσα βοήθησα την εξάπλωση του ποδηλάτου στην Ελλάδα. 

Υ.Γ.: Τον Λευθέρη τον γνώρισα πριν από πολλά χρόνια, ούσα "ψάρι" στις "Επιλογές" της "Μακεδονίας". Στα επόμενα βήματά μου στην Αθήνα, μάλιστα, ήταν και ο πρώτος (για να μην πω από τους μοναδικούς) που με στήριξε και μου άνοιξε σημαντικές επαγγελματικές πόρτες. Σήμερα, από το blog μας, τον ευχαριστώ θερμά που δέχτηκε να μοιραστεί μαζί μας μια από τις πτυχές της σχέσης του με το ποδήλατο. Ακολουθείστε τις χρηστικές συμβουλές του και δεν θα βγείτε χαμένοι. Λευθέρη, σε ευχαριστώ! Βίλυ