Τον χρόνο σταματάω…

Αν μπορούσες να είχες κάποια μαγική ιδιότητα, τι θα διάλεγες;

Να είμαι αόρατος, θα απαντούσαν κάποιοι. Εμένα πάλι ποτέ δεν με «έφτιαχνε» αυτή η ιδέα. Δεν θα ήθελα να είμαι κάπου, χωρίς να με βλέπουν. Με ενδιαφέρει αυτό που κάνουν οι άνθρωποι μπροστά μου, ας κάνουν ό,τι νομίζουν από πίσω μου.

Να ξέρω τι σκέφτεται ο άλλος, θα διάλεγαν κάποιοι άλλοι. Μακριά από εμένα… Το βρίσκω εξαιρετικά ψυχοφθόρο αυτό το δεύτερο «σενάριο». Τρομακτικό. Μερικές φορές με κουράζουν οι άνθρωποι μόνο και μόνο με αυτά που λένε και κάνουν, πώς θα άντεχα να ξέρω και τι σκέφτονται;

Αν μπορούσα λοιπόν να έχω εγώ κάποια μαγική ιδιότητα, θα ήθελα να μπορώ να σταματάω τον χρόνο. Όχι, όχι να μην επιτρέπω στα γεγονότα να συμβούν, όχι να μπορώ να γλιτώνω τις κακοτοπιές και να στρώνω τον δρόμο μου με ροδοπέταλα, όχι, όχι αυτό (μεταξύ μας, δεν θα με χαλούσε κι αυτό αλλά ας μην ζητάω και πολλά).

Αχ να μπορούσα να σταματάω μερικές φορές τον χρόνο..

Να ανοιγοκλείσω γρήγορα τα μάτια, να σφυρίξω κλέφτικα, να πατήσω ένα μαγικό κουμπί, να τρίψω την ολίγον τι στραβή μου μύτη, να σουφρώσω τα χείλη μου και έτσι ξαφνικά, αμέσως, ο χρόνος να παγώσει. Να μπορώ να ζήσω κάποιες στιγμές λίγο, τόσο δα, περισσότερο. Να προλάβω να τις ζήσω πιο βαθιά, πιο έντονα, πιο απόλυτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα ζόρια διαρκούν όσο «μια ζωή» και οι ευτυχισμένες στιγμές φεύγουν σε χρόνο μηδέν. Ίσως αν διαρκούσαν περισσότερο, θα είχα τον χρόνο να τις αξιολογήσω καλύτερα. Ίσως αν διαρκούσαν περισσότερο, θα είχα την ευκαιρία να αντλήσω μεγαλύτερη δύναμη από αυτές. Ίσως… Ίσως πάλι αν η «ευτυχία» διαρκούσε περισσότερο, δεν θα λεγόταν ευτυχία. Δεν θα σου έκοβε με τον ίδιο τρόπο την ανάσα, δεν θα σου βούρκωνε τα μάτια, δεν θα σε έκανε να πιστέψεις ότι ΜΠΟΡΕΙΣ. Τα πάντα. Πάντα.

Θα ήθελα να μπορώ να σταματάω τον χρόνο όταν βλέπω μια μαμά να κοιτάει το παιδί της. Να την κοιτάω διερευνητικά, να μπορώ να νιώσω τον χτύπο της καρδιάς της, την περηφάνια της, την αγωνία της, την λαχτάρα της. Θα ήθελα να μπορώ να σταματάω τον χρόνο όταν νιώθω ότι ανταμείβονται οι κόποι μου. Να κάνω το λεπτό να διαρκέσει λίγο παραπάνω. Εκείνο το λεπτό που μπροστά από τα μάτια σου περνάνε όλες εκείνες οι θυσίες που έκανες για να φθάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Εκείνο το λεπτό που γεμίζει το «είναι» σου, που λειτουργεί σαν το καλύτερο διεγερτικό, εκείνο το λεπτό που προσπαθείς να φέρεις απελπισμένα στο μυαλό σου όταν όλα πάνε…αριστερά. Θα ήθελα να σταματάω τον χρόνο όταν εκεί που νιώθω μόνη, ξαφνικά αποδεικνύεται πόσο άδικη και αχάριστη είμαι. Γιατί μια μόνο ματιά εκεί δίπλα αρκεί για να φανερώσει φίλους και χέρια απλωμένα, έτοιμα να προσφέρουν ανιδιοτελώς βοήθεια και να χαρίσουν αγάπη. Θα ήθελα να παγώνω την στιγμή που είμαι στην αγκαλιά που επιλέγω. Που κλείνω τα μάτια και η όσφρηση πρωταγωνιστεί. Εκείνο το δευτερόλεπτο που δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια κάποια αρνητική σκέψη, εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που το σώμα παραδίδεται και οι κάθε είδους αντιστάσεις υπαναχωρούν.

Θα ήθελα…ΘΕΛΩ…

Με αγάπη, Βίλυ