Απομυθοποιώντας την...απομυθοποίηση!

Σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου θα βρει κανείς το βιβλίο του Πέτρου Βενέτη με τίτλο Αφού μεγάλωσες, καλά να πάθεις! Ένα χοντρό βιβλίο με πολύχρωμο εξώφυλλο και τίτλο σαφή που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες και παρεξηγήσεις. Μεγάλωσες, κύριε; Καλώς ήρθες στον κόσμο των ενηλίκων. Καλώς ήρθες στον κόσμο της...απομυθοποίησης!

Και επειδή ο τίτλος του βιβλίου μπορεί να είναι σαφής, αλλά το περιεχόμενο της δημοσιευσής μου σίγουρα δεν είναι ακόμα, ας μπω στο κυρίως θέμα.

ΝΟΜΟΣ: Όσο μεγαλώνεις, απομυθοποιείς. Τι; Τα πάντα!

ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ: Καμία!

*ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Στην αρχή, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ξενερώνεις με ό,τι στο παρελθόν είχες βάλει στο βάθρο, μπερδεύεσαι. Μετά ο καιρός περνάει, συνηθίζεις και απλά απομυθοποιείς την...απομυθοποίηση. Ποτέ δεν είναι αργά...

Ένας παλιός μου φίλος-που τώρα φυσικά και δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία, κατάφερε μόνος του να απομυθοποιηθεί βλέπετε-κάθε μέρα στο σχολείο και μετέπειτα στην “ενήλικη ζωή μας” (όση προλάβαμε να ζήσουμε μαζί) μου έλεγε: “Κατέβα από το ροζ συννεφάκι σου, κορίτσι μου. Που ζεις;”. Έλα ντε; Πού ζούσα;

ΜΥΘΟΣ1: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ο πατέρας μου είναι τέλειος. Η μαμά μου, η καλύτερη μαμά του κόσμου.

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ 1: Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε καν εγώ. Ναι, ναι, ούτε καν οι γονείς μας. Ταχύρυθμα μαθήματα με τίτλο “Πώς να γίνεις τέλειος γονιός” δεν υπάρχουν, κι αν υπάρχουν και δεν το πήρα χαμπάρι, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι για να παίρνουν τα λεφτά του κοσμάκη. Άσε που τώρα πια ο κοσμάκης δεν έχει λεφτά άρα τέλος και τα ταχύρυθμα. Οι γονείς κάνουν λάθη και αυτό είναι ένα μάθημα που το ζούμε όλοι μας στον κόσμο των “ενηλίκων”. Ίσως επειδή τώρα πια “ψηλώσαμε” αρκετά και μπορούμε να τους κοιτάμε “κατάματα”.

*Όπως έλεγε και μια διαφήμιση, μπορεί οι γονείς να μην είναι τέλειοι, αλλά μας αγαπάνε τέλεια. Υπεραρκετό.

ΜΥΘΟΣ 2: ΦΙΛΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Βγαίνουμε μαζί, πίνουμε μαζί, κλαίμε μαζί (τυχαίο που το έβαλα μετά το ποτό; Δεν νομίζω), πάμε εκδρομούλες μαζί= για πάντα μαζί, σε αυτό το ανηφόρι που λέμε ΖΩΗ.

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ 2: Μέγα λάθος! Όταν περνάς την ίδια φάση ζωής με κάποιον, τον θεωρείς αδερφό σου. Και δίκιο έχεις. Θα έκανες τα πάντα για εκείνον, κι αυτός το ίδιο για εσένα. Μάλλον. Αλλά πιθανό. Μοιράζεσαι το ίδιο θρανίο, μοιράζεσαι τον ίδιο καφέ, μοιράζεσαι το ίδιο τραπέζι στα μπουζούκια, μοιράζεσαι την ίδια γκόμενα (ακόμα και αυτό). Και τι έγινε που περάσαμε σε σχολές σε άλλες πόλεις; Και τι έγινε που εσύ δουλεύεις και εγώ είμαι άνεργος; Και τί έγινε που εσύ είσαι in relationship κι εγώ κρατάω το φανάρι; ΤΙΠΟΤΑ. Μέχρι που κάποια στιγμή, ως δια μαγείας, απλά κάτι γίνεται.

*Όταν στο παρελθόν μιλούσα στην μαμά μου για την παρέα που είχα-την οποία έβαζα πολύ πιο πάνω και από την οικογένειά μου-μου έλεγε ότι από αυτήν την παρέα θα μείνουν κάποιοι πραγματικοί φίλοι και αυτό ήταν πραγματικά σπουδαίο. Η πρώτη μου σκέψη: Επειδή της συνέβη αυτό, πρέπει να μου συμβεί κι εμένα; Απάντηση: Ναι. Όχι επειδή οι μαμάδες έχουν πάντα δίκιο-που έχουν-αλλά επειδή είναι ο νόμος της ζωής. Και όχι, ούτε εδώ υπάρχει εξαίρεση. Μερικούς από αυτήν την παρέα δεν τους βλέπω καθόλου. Μερικούς πού και πού. Αλλά ναι, κάτι ήξερε η Λιάνα (μαμά) όταν έλεγε ότι το κέρδος αυτής της παρέας θα ήταν οι λίγοι πραγματικοί φίλοι που θα μου έμεναν. Ένας...δύο... αλλά πραγματικοί.

ΜΥΘΟΣ 3: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Ας αλλάξουμε πλευρό που κοιμόμαστε τώρα. Δεν φτάνει να θέλουμε, πρέπει και να μπορούμε. Και το να μπορείς, δεν περνάει πάντα από το δικό σου χεράκι. Άντε και θέλω να βρω σήμερα δουλειά; Τελείωσα τις σπουδές μου, έχω καλή προϋπηρεσία κτλ κτλ κτλ και ΘΕΛΩ. Μπορώ; Δεν νομίζω Τάκη. Άντε και θέλω να πάω ένα ταξίδι να διευρύνω τους ορίζοντές μου...άντε και θέλω να

κάνω οικογένεια και μια ντουζίνα παιδιά...άντε και θέλω να κάνω σχέση με την Σκλεναρίκοβα
(τάδε έφη κάποιος που δεν υπολόγισε την γκρίνια που θα επακολουθούσε)...

ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ3: Δεν υπάρχει πιο άσχημο συναίσθημα από το να θέλεις αλλά να μην μπορείς. Και ναι, έχουμε την τύχη να ζούμε σε αυτήν την ΕΠΟΧΗ. Δεδομένο. Αδιαμφισβήτητο.

*“Είμαι αυτό που είμαι, δεν είμαι αυτό που έχω”. Παρηγοριά στον άρρωστο; Όχι. Δεδομένο. Ψιτ; Κι αυτό αδιαμφισβήτητο.

Και αν με αφήσετε να γράφω, θα γράφω μέχρι αύριο ΜΥΘΟΥΣ που με τα χρόνια εμείς οι ίδιοι ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΑΜΕ.

Και;

Τι έγινε;

Απλά θα ξενερώσουμε προσωρινά και θα το προσπεράσουμε. Μπορεί να μην το ξεπεράσουμε, αλλά σίγουρα θα το προσπεράσουμε.

Επειδή δεν είναι...απιστία στον εαυτό σου να απομυθοποιείς τους μύθους σου.

Απιστία είναι να μην το παραδέχεσαι.

(Απιστία είναι να μην επιμένεις σε αυτούς, ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου τους έχεις απομυθοποιήσει.)

Με αγάπη, Βίλυ