Πάμε, πάμε να φύγουμε από εδώ και μη ρωτάς που πάμε…

«Μετανάστης» γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, έλεγε μια φίλη μου πριν από χρόνια και χαμογελούσε αινιγματικά. «Εγώ είμαι Ρομ, Τσιγγάνα, Αθίγγανος. Δεν μπορώ να κάθομαι σε μια πόλη συνέχεια, με τους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια στέκια…Θέλω να αναμειγνύομαι με τους λαούς, να προσαρμόζομαι στις κατά τόπους συνθήκες». Και μετά σηκωνόταν από τον καναπέ, πετούσε ανέμελα το μαλλί πίσω και άρχιζε: «Στο δικό μου καραβάνι δεν υπάρχουν αρχηγοί, λα…λα…λα…» σε μια ερμηνεία που ευτυχώς δεν θα ακούσει ποτέ ο Ρόκκος.

Αν, λοιπόν, αυθαίρετα θεωρήσουμε ότι είχε δίκιο, εγώ δεν γεννήθηκα «μετανάστης». Αγαπάω το να βρίσκομαι με τους ίδιους ανθρώπους στα ίδια στέκια, νιώθω ασφάλεια όταν ακολουθώ την ίδια πορεία από το σπίτι μου προς τη δουλειά μου και σε καμία περίπτωση δεν με εξιτάρει η ιδέα του αγνώστου. Εδώ θρανίο με άλλαζες στο σχολείο και σάστιζα, λέτε ξαφνικά να το έπαιζα επαναστάτρια και να ήθελα να πάω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Jamais!!!

Και αισίως-ειρωνική αδεία (από το ποιητική αδεία, βεβαίως βεβαίως) –ήρθαν έτσι τα πράγματα και οι εποχές, που ουδείς δεν μας ρωτάει πια τι θέλουμε και τι όχι, πώς την βρίσκουμε και πώς όχι, πώς νιώθουμε ασφαλείς κτλ κτλ κτλ. Με την λογική «δεν τον θέλεις, θα τον πάρεις» η Ελλάδα διώχνει με περίσσια αγάπη και προδέρμ τα παιδιά της (κι ας ακούγεται η φράση μου, κλεμμένη από ταινία του Ξανθόπουλου).

Οι πιο θαρραλέοι ήδη μας έχουν κουνήσει το μαντήλι. Οι λιγότερο, πάλι, λιώνουν μπροστά σε laptop, ρυθμίζοντας τις τελευταίες λεπτομέρειες της φυγής τους. Οι «κότες», όλοι εμείς που είμαστε ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι (και το επόμενο μη σου πω), κλώθουμε τα αυγά μας και παρακολουθούμε με αμείωτο ενδιαφέρον τις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στην tv, αγκαλιά με αντικαταθλιπτικά-μυοχαλαρωτικά-χωνευτικά και κάθε λογής σκευάσματα, μήπως και μπορέσουμε να…καταπιούμε αυτά που μας σερβίρουν. Βρίσκοντας τις καλύτερες των δικαιολογιών, όλοι έχουμε και από μια παραμάσχαλα.

Εγώ έχω οικογένεια να φροντίσω, που θα πάω και θα τους αφήσω;

Εγώ έχω τη δουλίτσα μου, πώς θα τα παρατήσω όλα και θα ξεκινήσω από την αρχή;

Εγώ έχω τους φίλους μου, πώς θα πάω στα ξένα, μακριά από όλους και από όλα;

Εγώ έχω…

Κατά καιρούς τις έχω πει όλες αυτές τις δικαιολογίες στον καθρέφτη, τα κλάσματα του δευτερολέπτου που πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη της φυγής (γιατί περισσότερο δεν κράτησε, σας το εγγυώμαι). Όλες μαζί και μια-μια ξεχωριστά.

ΕΓΩ ΕΧΩ…

Για πόσο καιρό ακόμα θα έχω εγώ;

Ποιος είμαι εγώ που δικαιούμαι και να έχω; 

Έχεις δουλειά; Σα δεν ντρέπεσαι, την ώρα που η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στα ουράνια…

Έχεις οικογένεια και τόλμησες να κάνεις και παιδιά; Φτου σου, καλά δεν βλέπεις ότι ούτε το τομάρι σου δεν μπορείς να συντηρήσεις; 

Έχεις ακόμα φίλους; Εμ βέβαια είσαι πλούσιος εσύ και μπορείς ακόμα να πηγαίνεις στα ταβερνάκια για το ουζάκι σου, και μετά σου λέει οικονομική κρίση...

Είσαι καλά; Πρέπει να έχεις τύψεις.

Έχεις;  Είσαι τουλάχιστον κατάπτυστος.

Γιατί μας έμαθαν ότι δεν είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά είμαστε αυτό που έχουμε. Όταν δεν έχουμε, δεν έχουμε και δικαίωμα να είμαστε. Όταν δεν είμαστε, τι γίνεται αλήθεια; (Μήπως κάποιοι σκόπιμα δεν μας αφήνουν να «είμαστε»);

«Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω», έλεγε ένα θεατρικό. Το ταξί είναι πια πασέ, άσε που έχει ανέβει στα ύψη και η «σημαία». Εγώ, σε αντιδιαστολή λοιπόν, θέλω ένα μαγικό χαλί να με πάει μακριά. Έναν Αλαντίν και ένα λυχνάρι να με κάνουν να πιστέψω ξανά, ένα «θαύμα» για να μπορώ να είμαι και να έχω, χωρίς τύψεις, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Πάμε; Πάμε να φύγουμε από εδώ και μη ρωτάς που πάμε…

Με αγάπη, Βίλυ