Φοβού τους οργισμένους και όπλα φέροντας…

Εκεί που χάζευα στην τηλεόραση πριν μερικές μέρες, έπεσα πάνω στον Καρατζαφέρη. Φαντάζομαι πως είναι σε όλους σας αντιληπτό ότι ούτε εγώ θέλω να πέφτω πάνω του, ούτε εκείνος θα ήθελε να πέσει επάνω μου. Για ευνόητους λόγους και τα δυο. Το τελευταίο που θέλω πια είναι να βλέπω πολιτικούς. Όλοι τους με ενοχλούν. Και αυτοί με τον καλοσιδερωμένο γιακά, και οι άλλοι, τα και καλά παιδιά της διπλανής πόρτας… Χόρτασα και τους μεν, χόρτασα και τους δε…

Μην πλατειάζω, όμως. Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι άλλο. Ο κατά τ’ άλλα αντιπαθητικός σε εμένα Καρατζαφέρης, είχε να καταθέσει μια πρόταση που την απέρριψα μεν, αλλά όταν την πρωτοάκουσα λαμπίρισαν τα ματάκια μου. Ο κάθε πολίτης να έχει το δικαίωμα, μετά από τις απαραίτητες προαπαιτούμενες εξετάσεις, να έχει στο σπίτι του ένα όπλο, σε περίπτωση που κάποιος επιδιώξει να απειλήσει την ασφάλεια τη δική του και της οικογένειάς του.  

Χμ…Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Η ιδέα με έφτιαξε, με έφτιαξε πολύ. Τόσο πολύ που τρόμαξα με τον εαυτό μου. (Πού είναι, ωρέ παιδιά, εκείνο το κορίτσι με τα μαγουλάκια που δεν μπορούσε να πειράξει ούτε μυρμηγκάκι; )

Ξαφνικά, με φαντάστηκα να κρατάω το όπλο, δυναμικά, χωρίς τρέμουλο και χτυποκάρδι, και στη θέση του ληστή-απαγωγέα-λωποδύτη να έχω βάλει διάφορους άλλους που και τι δεν θα έκανα να βρίσκονται σε αυτήν την θέση.

Μην μου πείτε ότι για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, μόνο για τόσο, δεν μπήκατε κι εσείς στον πειρασμό να σκεφτείτε προς τα πού θα θέλατε να στρέψετε την κάννη του όπλου σας...; Όχι, απαραίτητα για να έχουμε αίματα- ποιος σφουγγαρίζει μετά;-να, έτσι, για να δείξετε ποιος είναι τώρα το αφεντικό, ποιος έχει την εξουσία, ποιος μπορεί να μιλάει και ποιος ωφείλει να ακούει…

Και τώρα που τα είπαμε όλα αυτά, φτιαχτήκαμε με την ιδέα, φουσκώσαμε σαν παγώνια κτλ…κτλ…κτλ…ήρθε η ώρα να σκεφτούμε πιο ψύχραιμα. Να συμφωνήσουμε ότι είναι επικίνδυνο στην εποχή μας να δώσεις σε κάποιον ένα όπλο. Εδώ, έτσι που γίναμε, είναι επικίνδυνο να του δώσεις και αποκριάτικο, όχι αληθινό. Κι εγώ σου λέω ότι περνάει από όλες τις εξετάσεις. Οφθαλμολογικές, ψυχολογικές και εγώ δεν ξέρω τι άλλη εξέταση σκέφτεται ο κ. Καρατζαφέρης. Και τι έγινε; Εκείνες τις εξετάσεις θα προσκομίσουμε, όταν αδειάσω το όπλο στο κεφάλι της καλής κυριούλας στην Εφορία, που δεν ξέρει πώς να πληκτρολογεί και με έχει να περιμένω 2 ώρες στην ουρά; Αυτές τις εξετάσεις θα προσκομίσουμε όταν αδειάσω το όπλο στον μπροστινό μου με το αμάξι που έχει ξεχάσει να πάρει το χεράκι του από την κόρνα και παίζει με τα νεύρα μου πρωινιάτικα; Στον εκάστοτε Πρωθυπουργό που με έχει αφήσει άνεργο, χωρίς ιατροφαρμακευτική ασφάλιση, με κίνδυνο αύριο να είμαι και άστεγος (κάλλιο από το να πληρώνω άλλο τα χαράτσια);

Οι Έλληνες περνάμε μια δύσκολη φάση. Ή για να είμαι πιο ακριβής μια δύσκολη περίοδο  (Γιατί η φάση είναι κάτι που έρχεται και φεύγει και όλο αυτό που ζούμε σαν Έθνος, δεν το κόβω να ξεκουμπίζεται εύκολα). Είναι τουλάχιστον επικίνδυνο, λοιπόν, να μας βάζουνε ιδέες ή ακόμα χειρότερα να μας διευκολύνουν να κάνουμε κάτι, που αργά ή γρήγορα φοβάμαι ότι θα συμβεί.

Φοβού τους οργισμένους και όπλα φέροντας…

Με αγάπη, Βίλυ