Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Αν είναι να’ ρθει θε να ρθει, αλλιώς…προσπέρασε ήδη!


Δεν είχα ποτέ καλή σχέση με την μοιρολατρία. Ούτε ποτέ σταύρωσα τα χέρια μου και ήρθαν όλα δια μαγείας στο πιάτο μου. Κάθε φορά, μάλιστα, που τα σταύρωνα και έκλεινα τα μάτια, κάνοντας προσευχές στον καλό Θεούλη να ρίξει το μάννα εξ’ ουρανού, Εκείνος μου έριχνε μια δυνατή σφαλιάρα και με εξανάγκαζε να…κουνήσω τον…-το μυαλό μου τέλος πάντων- και να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ε και την έπαιρνα. Τα αποτελέσματα ήταν αδιαμφισβήτητα πιο θεαματικά τότε, μη φανταστείτε όμως ότι όλα πήγαιναν και κατ’ ευχήν.
            Συν Αθηνά και χείρα κίνει,  είπα λοιπόν κι εγώ μια μέρα και άρχισα να κουνάω…και πόδια…και χέρια…και μπούκλες….και ό,τι είχα εύκαιρο την κάθε στιγμή.
            Δεν θα αρχίσω τον απολογισμό σε αυτό το σημείο, ούτε θα μπω στη διαδικασία να απαριθμήσω τι ακριβώς πήρα από τότε που άρχισα να κουνιέμαι πάνω κάτω, αριστερά δεξιά και πάει λέγοντας. Όσοι με ξέρετε, ξέρετε. Και όσοι δεν με ξέρετε, κορόιδο είμαι να θέλω να μάθετε;
            Το μόνο απολογισμό που μπορώ να κάνω είναι σε ανθρώπινο δυναμικό. Μπορώ, για παράδειγμα, να μετρήσω αυτούς που ήρθαν και έφυγαν. Μπορώ, λόγου χάρη, να μετρήσω αυτούς που ήρθαν και παραδόξως άντεξαν να μείνουν. Μπορώ να μετρήσω αυτούς που δεν περίμενα ποτέ να έρθουν και τελικά συναντήθηκαν οι δρόμοι μας (μελοδραματικό ακούγεται, το ξέρω, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ).
            Μέχρι πολύ πρόσφατα έβαζα τους ανθρώπους σε κατηγορίες και τα συναισθήματα σε κλίμακες. Με βόλευε στο μέτρημα. Μέχρι που κάποια μέρα το μέτρημα το ίδιο δεν με βόλευε τελικά σαν πράξη και είπα να σκίσω τις λίστες και τα σημειωματάριά μου.
            Μέχρι πρόσφατα πάλευα τα…απάλευτα και προσπαθούσα να συγχωρήσω, να με συγχωρήσουν, να διορθώσω, να διορθωθώ, να αγαπήσω με τη βία, να με αγαπήσουν θέλουν-δε θέλουν, στην τελική να τα βάλω όλα στα κουτάκια τους.
            Μέχρι που ξαφνικά τίποτα δεν χωρούσε στο κουτάκι του και κανείς δεν έπαιζε σύμφωνα με τους δικούς μου κανόνες. Μέχρι που κανείς δεν έλεγε τα λόγια όπως τα είχα γράψει στο δικό μου σενάριο (στο μυαλό μου) και κανείς δεν δεχόταν να φορέσει το «κοστούμι» που του είχα πλέξει με τα ίδια μου τα χεράκια, μέχρι που Εκείνος με έπεισε ότι κάτι ξέρουν όσοι λένε πώς όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει.
            Δεν προτείνω σε κανέναν να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να μην προσπαθεί, ακόμα κι αν εγώ προσωρινά αυτό δείχνω να κάνω, δεν συμβουλεύω κανέναν να έχει τη ψευδαίσθηση ότι περνάνε όλα από τα δικά του χέρια, ακόμα κι αν εγώ κοιμάμαι και ξυπνάω ώρες ώρες με αυτήν την ψευδαίσθηση, δεν ενστερνίζομαι τη γνώμη κάποιων που θεωρούν ότι πρέπει να ζούμε για το σήμερα και να μην σκεφτόμαστε το αύριο, συνεπώς δεν το συστήνω και σε σας.

Αυτό που λέω, σε εσάς για να το ακούω κι εγώ, είναι ότι αν είναι να' ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει. 

Δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να μείνει δίπλα μου αν δεν μπορεί...δεν μπορώ να πείσω το αφεντικό μου ότι είμαι αναντικατάστατη αν δεν μπορεί-ή δεν θέλει- να το καταλάβει...δεν μπορώ να ελέγξω τις αντιδράσεις των γύρω μου ούτε να επηρεάσω τις αποφάσεις τους, επειδή έτσι θέλω...δεν μπορώ και δεν πρέπει να θέλω κιόλας...

Γιατί ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις δικές του-και μόνο τις δικές του επιλογές, σκέψεις και θέσεις. Γιατί ο καθένας από εμάς μπορεί να κουνήσει μόνο τα δικά του πιόνα στο "σκάκι" της ζωής του, χωρίς να έχει ούτε το δικαίωμα ούτε την ικανότητα να βάλει χέρι στη βασίλισσα και το αλογάκι του συμπαίκτη του.

Γιατί τους κανόνες τις περισσότερες φορές δεν τους βάζουμε εμείς, αλλά Εκείνος από ψηλά, που μεταξύ μας μερικές φορές έχει πολύ χιούμορ...

Με αγάπη,
Βίλυ

Υ.Γ. Αλλά να…ρόδα είναι και πιστέψτε με, γυρίζει. Γιατί θα γυρίσει ο τροχός, θα…καλοπεράσει και ο φτωχός.

Δεν υπάρχουν σχόλια: