Καλημέρα;

Στις μέρες μας, με ερωτηματικό η καλημέρα. Πάνε οι τελείες. Πάνε ασυζητητί και τα θαυμαστικά. Με ερωτηματικό, λοιπόν.

Καλημέρα;;;

Θα είναι καλή; Αχ, καλέ μου Θεέ, κάνε να μην είναι κακή τουλάχιστον.

Διαγωνισμός: Ποιος θα την πρωτοχαλάσει; Ο Καμπουράκης στο Mega με τις ειδήσεις για τους νέους φόρους, ο γείτονας που θα κάνεις το λάθος να τον ρωτήσεις τυπικά τι κάνει και θα σε αρχίσει με τα προβλήματα της καθημερινότητάς του, ο περιπτεράς που θα βρίσει τον λαθραναγνώστη εφημερίδων «καλά, ρε φίλε, εμείς πώς θα βγάλουμε το ψωμάκι μας;»; Ποιος θα στην χαλάσει πρώτος; Το αφεντικό που θα σου ξεφουρνίσει την πιο παράλογη απαίτησή του, χωρίς να προλάβεις να αφήσεις την τσαντούλα σου στην κρεμάστρα ή μήπως η μαμά σου που θα αναλάβει με το «καλημέρα» να σου θυμίσει ότι πρέπει να δώσεις τη δόση της πιστωτικής σου σήμερα;

Στο παρελθόν ρωτούσες μηχανικά τον κόσμο στο διάβα σου τι κάνει, κι εκείνος ακόμα πιο μηχανικά σου έγνεφε ότι είναι καλά και εκεί τελείωνε η κουβέντα. Ούτε εσύ κοντοστεκόσουν για να θέσεις την ερώτηση, ούτε εκείνος μείωνε τον ρυθμό του βαδίσματος του για να σου απαντήσει. «Τι κάνεις;» ο ένας, «καλά είμαι» ο άλλος και η ζωή συνεχιζόταν. Τώρα όποιος κάνει το λάθος να ρωτήσει, πρέπει να περιμένει να ακούσει και την απάντηση. «Τι να κάνω, παιδάκι μου;» (με αναστεναγμό), «καμώνομαι, παιδί μου» (με απογοήτευση), «ποιος είναι καλά, για να είμαι κι εγώ» (με απορία), «κάθε εχθές και καλύτερα, κορίτσι μου» (με συναίσθηση της πραγματικότητας). Ουφ, αχ, βαχ, αναστεναγμοί, επιφωνήματα και πάει λέγοντας. Μόνο που τώρα δεν νιώθεις ότι η ζωή συνεχίζεται.

Τώρα πια αν συναντήσουμε κάνα γνωστό στο δρόμο, ή αλλάζουμε πεζοδρόμιο, ή στην καλύτερη περνάμε από δίπλα του, κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι μας, σαν να του λέμε «δεν σε ρωτάω, δεν θέλω να μάθω, έχω τα δικά μου…». Στην γνωστή φράση «δεν ήξερες, δεν ρώταγες;», απαντάμε σήμερα «δεν ρωτάω, για να μη μάθω».

Δεν αντέχω να μάθω κάτι άλλο, δεν μπορώ να ακούσω για άλλες απολύσεις, για άλλους θανάτους, για άλλες αρρώστιες, για άλλες πτωχεύσεις.

Θέλω να ξυπνάω και να λέω καλημέρα με την καρδιά μου. Να της βάζω τελείες. Θαυμαστικά. Να την ντύνω με επιφωνήματα χαράς, να την στολίζω με χαμόγελα και να την βάφω άσπρη με ροζ λεπτομέρειες (κι ας μην ήμουν ποτέ από τα κοριτσάκια που αγαπούσαν τους φιόγκους και τα πολλά πολλά φρου φρου και αρώματα).

Καλημέρα σε όλους μας, λοιπόν! Με θαυμαστικό. Ποτέ δεν ξέρεις…Μπορεί σήμερα να είναι μια καλή μέρα!

Με αγάπη, Βίλυ

Υ.Γ. Είναι πραγματικά όμορφο να κοιμάσαι και να ξυπνάς για να πεις «Καλημέρα» στους ανθρώπους που αγαπάς. Ακόμα κι αν σε κάποιους από αυτούς, στους πιο αγαπημένους σου, πρέπει να την λες από το τηλέφωνο…