Φοβάμαι άρα...δεν υπάρχω!

"Εχω περάσει πολλές φουρτούνες...αλλά οι περισσότερες δεν συνέβησαν ποτέ...".

Αμέσως μόλις διάβασα αυτή τη φράση, την ανέβασα στο facebook. Για εμένα μιλούσε. Εμένα περιέγραφε. Εγωιστικό αλλά ΕΜΕΝΑ και μόνο εμένα.

Δεν φοβόμουν εύκολα όταν ήμουν μικρή. Αλήθεια! Όπως έλεγαν όλοι, είχα άγνοια κινδύνου. Δεν χαμπάριαζα. Περνούσα από σκοτεινούς δρόμους μεσάνυχτα, έμπαινα σε αμάξια φίλων που είχαν πιει, τσαμπουκαλευόμουν με τύπους που στο κούτελο έγραφαν “δεν σε παίρνει, κοριτσάκι”...

Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ εκεί, στη θέση μου, στο ύψος μου...

Δεν φοβήθηκα ποτέ να εξομολογηθώ τι νιώθω σε κάποιον, τι κι αν εκείνος δεν ένιωθε το ίδιο; Δεν φοβήθηκα ποτέ να πω τι σκέφτομαι, τι κι αν ήταν παράλογο ή έστω μη κατανοητό; Δεν φοβήθηκα ποτέ να διεκδικήσω όσα μου ανήκαν, τι κι αν στο τέλος θα έφευγα με άδεια χέρια;

 

Μέχρι που μια μέρα, ξύπνησα αλλιώς. Διαφορετική. Η άγνοια είχε πάει περίπατο και ο φόβος είχε στρογγυλοκαθήσει στο μυαλό μου. Και είχε στρογγυλοκαθήσει και δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί. Αρμένικη βίζιτα ο φόβος. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να τον χειριστώ. Όπως όταν έχεις έναν επισκέπτη σπίτι σου. Δεν ξέρεις τι καφέ πίνει, αν τρώει πρωινό και τι τρώει, αν...αν...αν... Στην αρχή θέλεις να τον φιλοξενήσεις σωστά και να τον φροντίσεις. Όταν μια μέρα αγανακτείς, όμως, και θέλεις να ξεκουμπιστεί, αρχίζεις να του κάνεις τη ζωή δύσκολη. Θεωρητικά πάντα. Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε πρακτικά, ο φόβος ήταν εκεί, πάντα παρών, και σιγά σιγά έκανε εμένα να νιώθω “επισκέπτης” στο “σπίτι” μου. Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα...Και όχι μόνο ήρθαν, εγκαταστάθηκαν για τα καλά.

Η ατρόμητη κορασίδα έγινε...κότα και ο φόβος άναβε τσιγάρο για να απολαύσει το ομολογουμένως ενδιαφέρον θέαμα. Ανθρωποφοβία και κατά περιόδους μια άλλη φοβία. Έντονα...ήπια...κάθε φορά με άλλη ένταση.

Μέχρι που ήρθε η ΑΡΡΩΣΤΟΦΟΒΙΑ να τα διαλύσει όλα στο πέρασμά της: Εξετάσεις, γιατροί, αποτελέσματα, άγχος, αγωνία, φρίκη, χρήματα, παραπληροφόρηση, νοσοκομεία, εφημερεύοντα φαρμακεία...Παθολόγοι, ουρολόγοι, γαστρεντερολόγοι, καρδιολόγοι, νευρολόγοι,οφθαλμίατροι.... 

 

Ένα κουβάρι χωρίς νήμα. Ένας λαβύρινθος δίχως διέξοδο. Χειροπέδες χωρίς κλειδί. Μια βαριά σιδέρινη μπάλα στο πόδι ή μάλλον και στα δύο πόδια.

Κι αν πάθω κάτι; Αν έχω κάτι; Αν συμβεί κάτι στους αγαπημένους μου; Αν συμβεί κάτι σοβαρό σε μένα και γίνω βάρος στους δικούς μου; Σκέψεις που δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, σκέψεις που δεν σε αφήνουν να κάνεις τίποτα από αυτά που κάποτε σε έκαναν ευτυχισμένο. Σκέψεις που σε κάνουν να μην είσαι ΕΣΥ. Να μην θυμάσαι πώς ήσουν εσύ. Να μην θυμάται και κανείς άλλος πώς ήσουν κάποτε.

Μαλώνεις με όλους. Κανείς δεν είναι με το δικό σου στρατόπεδο. Δεν ενδιαφέρονται για το πρόβλημά σου. Μια φορά τους χρειάστηκες και δεν ήταν εκεί. Οι φίλοι παραιτούνται...Η οικογένεια σηκώνει τα χέρια ψηλά...Και εσύ βλέπεις γύρω σου μόνο εχθρούς. Δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι απλά προσπαθούν να σε ξυπνήσουν, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι σε αγαπούν τόσο πολύ που προσπαθούν να σε βγάλουν από το λήθαργό σου. Ναι, με τον δικό του τρόπο ο καθένας. Ίσως με λάθος τρόπο κάποιες φορές, αλλά αυτόν έχουν... Εξάλλου, δεν είσαι σε θέση να κρίνεις πολλά πράγματα σε αυτήν την φάση. Πόσο μάλλον τον τρόπο τους!

Δεν μπορείς να ζητήσεις συγνώμη για την αρρωστοφοβία σου. Γιατί μπορεί να ταλαιπωρείς τους γύρω σου, αλλά πάνω από όλα ταλαιπωρείς τον εαυτό σου. Τον πατάς, τον πονάς, τον εκδικείσαι, τον δικάζεις, τον τιμωρείς.

Και μια ωραία πρωία...επιβεβαιώνεσαι. Είδες που τελικά είχες δίκιο; Έχεις και ταχυπαλμίες και μουδιάσματα και ζαλάδες και αδυναμία και δέκατα και σπαστική κολίτιδα και...όλα τα καλά! Δεν ξέρεις πώς να αισθανθείς. Δικαίωση! Θυμό για όσους σου έλεγαν χαλαροί ότι όλα είναι στο μυαλό σου! Φόβο για το μετά! Κανονικά σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να σου χαρισθεί μια πλακέτα που να γράφει: “ΜΠΡΑΒΟ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ”! Γιατί τώρα πια όντως κάτι έχεις. Και εσύ είσαι αυτός που το προκάλεσες. Εσύ είσαι αυτός που το “γέννησες”. 

Και τώρα έχεις κάθε λόγο να φοβάσαι...

Μόνο που τώρα...εσύ είσαι ο βοσκός και κανείς δεν θα σε πιστέψει ότι ήρθε ο λύκος. Ή μάλλον ότι εσύ τον φώναξες, τον χάιδεψες και τον παρακάλεσες να φάει τα πρόβατά σου. Και αφού τα φάει, όλα, ένα-ένα, θα φάει και σένα. Εκτός αν κάποια μέρα ξυπνήσεις και προλάβεις να τον φας...ΕΣΥ!

Με αγάπη, Βίλυ