ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΣΤΟ

moirasou.org...  

Σας περιμένουμε εκεί...

Ανανεωμένοι...

Κάνε το πρώτο βήμα...

...και θα κάνουμε εμείς το επόμενο!

(Στην περίπτωση που πατάτε www.moirasou.org και σας πετάει πάλι εδώ, στο blogspot, πατήστε στο παρακάτω Link για να μπείτε απευθείας 

 

  http://moirasou.org/ti-xes-vily-ti-xa-panta_post/%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%AF/

 

Ευχαριστώ. 

 

Βίλυ

Καιρός να πάμε παρακάτω...

Από τη Δευτέρα 10/12/2012, το moirasou.org θα αλλάξει μορφή και θα γίνει portal. Θα ανοίξει και επίσημα τις ¨πόρτες¨ του -σιγά σιγά θα βελτιώνεται- προκειμένου να δεχθεί τις προτάσεις σας, τις σκέψεις σας, τις εξομολογήσεις σας.

Λίγο πριν κλείσω αυτό του το κεφάλαιο, λοιπόν, και ανοίξω το επόμενο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, με εσάς που με διαβάζετε εδώ και έναν χρόνο, τη στιγμή εκείνη που έμαθα ότι το να μοιράζεσαι είναι τουλάχιστον σπουδαίο, σχεδόν μαγευτικό. 

Με την Μαρία, την κολλητή μου, γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο. Η φιλία μας, όμως, άρχισε να χτίζεται από την πρώτη μέρα που κάτσαμε μαζί στο ίδιο θρανίο, στην πρώτη Λυκείου. Έκτοτε, είμαστε αχώριστες. 

Κι όμως... Τα πρώτα 8-9 χρόνια της φιλίας μας δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί της. Ήξερε τη Βίλυ, από την καλή και από την ανάποδη, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να της πω γιατί η Βίλυ είναι όπως είναι. Γιατί θυμώνει εύκολα, γιατί παρεξηγείται ακόμα πιο εύκολα, γιατί κλαίει συχνά, γιατί ξεσπάει ακόμα πιο συχνά, γιατί γίνεται κτητική, γιατί δεν εμπιστεύεται ολοκληρωτικά κανέναν και πάει λέγοντας. Μπορεί να γνώριζε τις αντιδράσεις μου, δεν κατανοούσε όμως πάντα από πού προέρχονται. Μπορεί να ήξερε το ¨είναι¨ μου, δεν αντιλαμβανόταν, όμως, γιατί το ¨φαίνεσθαι¨ μου ήταν αυτό που ήταν προς τους τρίτους, ακόμα και προς εκείνη κάποιες στιγμές. Κι όμως... Ποτέ, μέσα σε αυτά τα πρώτα 9 χρόνια, δεν ρώτησε. Δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Δεν με πίεσε, δεν με έκανε να μοιραστώ μαζί της πράγματα που δεν ήμουν ακόμα έτοιμη. Ακόμα κι αν δεν ήμουν ποτέ τελικά. Στη θέση της, δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο. Και ο καιρός περνούσε και εγώ ήθελα να της μιλήσω αλλά δεν ήξερα πώς. Με ποιες λέξεις... Ξέρετε, υπάρχουν κάποια συναισθήματα και βιώματα που δεν χωρούν σε λέξεις ή έστω έτσι νόμιζα μέχρι εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που, χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς καμία πρόβα, της τα είπα όλα. 

Ήταν καλοκαίρι και το πρωί είχαμε πάει για μπάνιο μαζί με τον Ζήση, έναν ακόμα καλό μας φίλο. Αργότερα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του για ντουζάκι και ραντεβού το βράδυ στο σπίτι της Μαρίας, καθώς οι γονείς της έλειπαν διακοπές κι εμείς έπρεπε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Έφτασα πρώτη. Η Μαρία είχε ετοιμάσει κόκκινο κρασάκι στο μπαλκόνι, είχε ανάψει κεράκια και είχε βγάλει μεζέδες, για να μη γίνουμε ντίρλα. Κάθισε απέναντί μου και γέμισε το ποτήρι μου. Είχε έρθει η ώρα. Της τα είπα όλα. Χωρίς καμία διακοπή. Χωρίς καμία συστολή. Το μόνο που φοβόμουν ήταν η αντίδρασή της. Μήπως θεωρήσει ότι όλα αυτά τα χρόνια την κοροίδευα, δεν την θεωρούσα δικό μου άνθρωπο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν υπήρξα μέχρι τότε ειλικρινής μαζί της σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Περίμενε να βάλω ¨τελεία¨στην εξομολόγησή μου, σηκώθηκε από την καρέκλα της, ήρθε προς το μέρος μου και με έκανε την πιο γλυκιά αγκαλιά όλου του κόσμου. Δεν με κατέκρινε, δεν μου έβαλε τις φωνές, δεν έβαλε μπροστά τον εγωισμό της. Απλά με αγκάλιασε.

Μια αγκαλιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί υπήρξε η απόλυτη λύτρωσή μου. Υπήρξε ο λόγος που δεν ξαναμπήκα ποτέ στη διαδικασία να μην είμαι ειλικρινής με όσους αποφασίζουν να είναι μέρος της ζωής μου. Αν θέλεις να είσαι ενεργά στη ζωή μου, θα ξέρεις την ¨αλήθεια¨ μου. Αν πάλι δεν την αντέχουν οι ώμοι σου, δεν ¨τρέχει¨ κάτι. Σεβαστό. Και όσο διαβάζω αυτά που γράφω σκέφτομαι ότι ο αναγνώστης μπορεί να σκέφτεται ότι μου έχει συμβεί κάτι τραγικό. Μπα... όχι... δεν... Απλά ο κάθε άνθρωπος μεγαλοποιεί στο μυαλό του καταστάσεις και πράγματα, ίσως επειδή δεν έχει την ωριμότητα να δει την πραγματική τους διάσταση. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς... Δεν έχει σημασία πώς είναι στην πραγματικότητα κάτι, σημασία έχει τί διάσταση του δίνουμε. Άρα θα ήταν άδικο να υποτιμάς κάτι που για τον άλλον είναι ολάκερη η ζωή του. 

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ εγώ έμαθα την αξία του να μοιράζεσαι. Εκείνο το βράδυ διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό, τίποτα πιο διδακτικό, τίποτα πιο ουσιώδες. Όταν μοιράζεσαι κάτι, μεταφέρεις τη δύναμή σου με κάποιον μαγικό τρόπο. Δεν έχει νόημα, όμως, να προσπαθώ να σας πείσω. Σας το προτείνω, όμως, να το κάνετε κι εσείς με τη σειρά σας.... Έστω να το δοκιμάσετε, έστω να το ρισκάρετε, έστω να το επιχειρήσετε... 

Εξάλλου, κανείς δεν θα σε θυμάται μόνο για τις κρυφές σου σκέψεις...

Ραντεβού τη Δευτέρα 10.12.2012, λοιπόν, στο ανανεωμένο moirasou.org. 

Θα σας περιμένω!

Με αγάπη, 

Βίλυ

Ελεύθερη ή όχι...

Από το βιβλίο  A woman in this city, Εκδόσεις ΜΑΡΑΘΙΑ

Δε χαίρομαι που είμαι ελεύθερη γιατί:

• Όταν αρρωσταίνω με πιάνει γκρίνια και δεν έχω κάποιον να με ανεχτεί και να νιώσω έτσι καλύτερα. 
• Δεν έχω πού να χώσω τα κρύα πόδια μου το βράδυ. 
• Όταν κλαίω με κάτι στην τηλεόραση δεν έχω κάποιον να κοιτάξω και να με καταλάβει, ή να με κοροιδέψει.
• Όταν έχω ορεξούλες μου κόβονται γιατί δεν θέλω τον πρώτο τυχόντα, ούτε την βρίσκω με μπαταρίες. 
• Δεν έχω κάποιον να βασιστώ για την μικρή, εάν αρρωστήσω. 
• Δεν συναναστρέφομαι εύκολα με ζευγάρια κι βραδιές μπιρίμπα. 
• Δεν έχω αμάξι, δύσκολα μπορώ να ψωνίσω και δεν έχω κάποιον να κατεβάσει τα πράγματα από το πατάρι ή να αλλάξει μια λάμπα. 
• Μου λείπει το χάδι στο μάγουλό μου κι η θέα δύο ματιών μέσα στα μάτια μου. 
• Μου λείπει η αίσθηση ότι με κάποιον αγαπιόμαστε. 
• Σπαταλάω ενέργεια για να επιβιώσουμε ενώ θα ήθελα να χτίσουμε. 
• Θα ήθελα -ίσως- και ένα ακόμα παιδί. 
• Κάνω παρέα με μικρότερους και νιώθω λίγο εκτός. 
• Δεν μπορώ να αφεθώ στα χέρια του άλλου και να κάνω ένα διάλειμμα. 
• Δεν θέλω να ειμαι από αυτές που αφοσιώνονται στο παιδί τους και δεν κάνουν τίποτα άλλο. 
• Δεν νιώθω ασφαλής. 

Χαίρομαι που είμαι ελεύθερη γιατί:

• Μπορώ να βγω κάποια βράδια και να θυμηθω ότι είμαι ακόμα ζωντανή. 
• Δεν έχω να σπάω το κεφάλι μου για το μαγείρεμα, ούτε πιέζομαι για πλυντήριο κι σιδέρωμ και άλλα βάρη ενός τρίτου προσώπου. 
• Ο μεγάλος έρωτας μπορεί να είναι ακόμα εκεί έξω και να έρθει. 
• Δεν δίνω λογαριασμό σε ποιόν μιλάω, γιατί, και άλλες τέτοιες αηδίες. 
• Δεν πρέπει να χαιδεύω τον εγωισμό κι την ανασφάλεια του άλλου επειδή είμαι αυτή που είμαι. 
• Δεν χρειάζεται να δικαιολογώ τις αποφάσεις μου και τις σκέψεις μου σε κανέναν. 
• Δεν πάω κάμπινγκ ενώ δεν θέλω, επισκέψεις που δεν γουστάρω, και δεν ανέχομαι βλάκες ανεγκέφαλους φίλους ή σόι χώνευτο για χάρη της αρμονίας. 
• Δεν βαριέμαι, ή αν βαριέμαι ξεκουνιέμαι, δεν χρειάζεται να περιμένω τη συμμετοχή του άλλου, ούτε να νιώθω άσχημα αν κάνω κάτι χωρίς αυτόν. 
• Αποφασίζω τί είναι καλύτερο για το παιδί χωρίς ατελείωτες συζητήσεις. 
• Γνωρίζω πολύ κόσμο και διευρύνω την αντίληψή μου.
• Αυξηθηκε η αυτοπεποίθησή μου. 
• Δεν χρειάζεται να είμαι θύμα, φύλακας ή αφεντικό κανενός. 
• Αν θέλω πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα και τα ξανασηκώνω σε 2 βδομάδες. 
• Δεν τσακώνομαι για το κοντρόλ. 
• Δε νιώθω τύψεις κάθε φορά που θα μου μιλήσει ο οποιοσδήποτε, ούτε φόβο μη γίνει καβγάς. 
• Δε φοβάμαι να δείξω ότι είμια καλή σε κάτι από φόβο μη δημιουργηθεί φασαρία. 
• Φλερτάρω με πολλούς αν θέλω. 
• Πήρα την ευθύνη του εαυτού μου στα χέρια μου και ωρίμασα. 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: 
Τα παραπάνω είναι η γνώμη της συγγραφέος του βιβλίου A woman in this city, η οποία δηλώνει ότι στην τελική προτιμάει να είναι a single woman, αλλά δεν αντέχει το να είναι a single parent.
Εγώ πάλι, αν και υπήρξα μόνη μου πολλάαααα χρόνια (και ποτέ δεν το μετάνιωσα), δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτά τα δύο ζεστά χέρια γύρω από το σώμα μου το βράδυ, πριν κοιμηθώ. Περί ορέξεως....

Αρκετά σε ανέχτηκα...

¨Αρκετά σε ανέχτηκα...¨

Τάδε έφη, λένε, ο Βενιζέλος στον Λοβέρδο, όταν ο δεύτερος ανακοίνωσε την ίδρυση της πολιτικής κίνησης ΡΙ.Κ.Σ.Σ.Υ.

Και ξαφνικά ταυτίστηκα με τον Βαγγελάκη. Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι αυτήν την ατάκα θα μπορούσα να την έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές στο παρελθόν-και στο παρόν μη σου πω- ,αλλά ατυχώς δεν το έκανα.

Και μη νομίζεις ότι δεν έπεσε ποτέ αυτή η ριμάδα η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μου...

Και μη πιστέψεις ότι δεν πέρασαν από τη ζωή μου άνθρωποι που τέντωσαν και έσπασαν το σχοινί μου...

Αντιθέτως...

 

Απλά τότε δεν ήμουν ετοιμόλογη, απλά τότε δεν ήμουν ετοιμοπόλεμη, απλά τότε δεν ύψωσα εγκαίρως το χέρι να ορίσω τα όριά μου, δεν άνοιξα την πόρτα μου να υποδείξω τον...δρόμο τον αγύριστο...!

 

Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι επειδή νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι επειδή έτσι σε μεγάλωσαν να κάνεις, έτσι νόμιζες ότι έπρεπες να κάνεις. Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι επειδή ελπίζεις ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν. 

Κάποιους ανθρώπους τους ανέχεσαι χωρίς επειδή... Επειδή έτσι...

 

Κάποιες καταστάσεις, πάλι, τις ανέχεσαι γιατί έχεις ανάγκη. Δε θέλεις να χάσεις τη δουλειά σου, δεν σε παίρνει να τη χάσεις, δεν θέλεις να...να...να... Και μένεις εκεί, να ανέχεσαι στωικά τα πάντα. Να σε πληγώνουν, να σε εκφοβίζουν, να σε κάνουν να κλαις, να ξυπνάς δυστυχισμένη και να κοιμάσαι πιο δυστυχισμένη.

 

Και μετά, ήρθαν οι μέλισσες.

Και μετά, όλα θόλωσαν.

Και μετά, εκεί που κανείς δεν το περίμενε -ούτε καν εσύ- βγάζεις την κόκκινη κάρτα.

 

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η στιγμή. Η στιγμή που αλλάζουν οι ρόλοι. Που εκεί που εσύ ήσουν αυτή που κοιτούσες στωικά, τώρα το κάνουν οι άλλοι. Βλέπεις έναν τρόμο στα μάτια τους, ένα ¨γιατί¨ που αιωρείται παντού κι εσύ δεν έχεις καμία πρόθεση να το απαντήσεις. Χωρίς επειδή ξανά...

 

Και σε όποιον αρέσει...

 

Αρκετά σε ανέχτηκα...

 

Ένα ¨αρκετά¨  που είμαι πια σε θέση να το ορίσω...

 

Με αγάπη,

Βίλυ

...για τον πόνο του άλλου!

Οι ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ δεν... μασάνε!

 

 

Εάν με ξέρεις, ξέρεις ότι κυκλοφορώ χειμώνα-καλοκαίρι με λίγα ρούχα. Δεν μπορώ τα κασκόλ. Δεν συμπαθώ τα ζιβάγκο. Δεν ανέχομαι πάνω μου, σε καμία περίπτωση, μάλλινα υφάσματα κλπ κλπ κλπ.

Αποτέλεσμα; Μονίμως είμαι λίγοοο κρυωμένη, λίγοοο συναχωμένη, λίγοοο σε...έκτακτη ανάγκη.

 

Έτσι κι εχθές. Με την Άννυ Ζουργού στο αυτοκίνητό της. Έξω κρύο, εγώ με ανοιξιάτικη ενδυμασία κι εκείνη έτοιμη να με βάλει, για ακόμα μια φορά, στη θέση μου. Πήγα να γκρινιάξω για πονόλαιμο αλλά το... κατάπια. Δεν με έπαιρνε... Συμβιβάστηκα με το να βάλω στο στόμα μου, βιαστικά, ύπουλα, μια καραμέλα για το λαιμό και να κάνω τον πόνο μου...γαργάρα.

Η Άννυ, όμως, δεν το άφησε ασχολίαστο. Σιγά μην το άφηνε...

 

-Κρύωσες, Βιλάκι; (με ύφος όλο... ¨στα έλεγα εγώ, καλά να πάθεις, με τα ανοιξιάτικα χειμωνιάτικα...)

-Εεεεεεε..... όχι μωρέ.... απλά είπα να βάλω μια καραμέλα στο στόμα μου.

 

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το εντατικό μου μάθημα για τις... ¨παστίλιες για τον πόνο του άλλου¨.

Η Άννυ ήξερε καλά περί τίνος πρόκειται και εγώ ήθελα απεγνωσμένα να μάθω, καθώς τα μάτια της έλαμπαν και η φωνή της είχε τέτοιο ενθουσιασμό που δεν θα μπορούσε να μην με παρασύρει.

 

Εχθές το απόγευμα, έμαθα από την Άννυ για τις ¨παστίλιες για τον πόνο του άλλου¨ τα εξής:

• Οι Παστίλιες για τον πόνο του άλλου είναι 6 καραμέλες χωρίς ζάχαρη με μέλι και θυμάρι και από πίσω τους κρύβονται οι ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ.
• Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται από Έλληνες παραγωγούς ενώ και η παρασκευή τους έγινε στην Ελλάδα.
• Με την αγορά ενός πακέτου Παστίλιες (1,60 €), το ένα ευρώ διατίθεται απευθείας σε προγράμματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.
• Όπου κι αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα, υπάρχει κάπου κοντά σου ένα φαρμακείο με Παστίλιες.
• Στην καμπάνια για τις παστίλιες συμμετέχουν διάσημοι ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων ο Μάριος Αθανασίου, ο Θοδωρής Αθερίδης, η Γωγώ Μπρέμπου, η Δήμητρα Παπαδοπούλου και  άλλοι.
• Μπορώ κι εγώ, κι εσύ και όλοι μας να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Όχι μόνο αγοράζοντας παστίλιες, αλλά διαδίδοντας τη φιλοσοφία αυτής της καμπάνιας. Πάτησε like, κάνε share και πάει λέγοντας... Μπορείς κι εσύ με τη σειρά σου να γίνεις το πρόσωπο της καμπάνιας.

Με το που γύρισα σπίτι, φόρεσα μια ζακέτα (δίκιο είχε η Άννυ, βλέπετε, έχει χειμωνιάσει) και πήρα αγκαλιά το laptop. Πληκτρολόγησα http://www.pastilies.gr και έμαθα κυριολεκτικά ¨ΤΑ ΠΑΝΤΑ¨ για αυτές τις παστίλιες.

 

Διάβασα τις οδηγίες χρήσης τους, έμαθα για το ¨χρυσό¨  δραστικό συστατικό τους, ενημερώθηκα για την προτεινόμενη δοσολογία και τις ενδεχόμενες παρενέργειες και θυμήθηκα κάτι που με πιάνω πού και πού να ξεχνάω, όσο περνούν τα χρόνια:

 

¨Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει και ανθρωπιά, κι όσο υπάρχει ανθρωπιά, μη φοβάστε τίποτα...¨

 

Με αγάπη,

Βίλυ

 

 

 

 

 

 

 

 

Γράμμα στον...Θεό.

Από το βιβλίο Ο Δρόμος της Ευτυχίας, Χόρχε Μπουκάϊ

 

 

Λένε πως...

Μια μέρα, στις αρχές του χειμώνα, φτάνει στο ταχυδρομείο ένα πολύ ιδιαίτερο γράμμα, με παραλήπτη τον Θεό.

Έκπληκτος, ο υπάλληλος που κάνει τη διαλογή των γραμμάτων κοιτάει τον αποστολέα.

Φτωχαδάκι.

Πράσινη παράγκα χωρίς αριθμό, οδός χωρίς αριθμό.

Πόλης επείγουσας ανάγκης, Νότος.

Παραξενεμένος ο υπαλληλος ανοίγει το γράμμα και διαβάζει:

Αγαπητέ Θεέ:

Δεν έμαθα ποτέ αν υπάρχεις στα σίγουρα. Αν, όμως, υπάρχεις, θα βρεθεί τρόπος να φτάσει το γράμμα μου σε εσένα. Σου γράφω γιατί έχω προβλήματα. Είμαι άνεργος, θα με πετάξουν έξω από το σπιτάκι που μένω γιατί έχω δύο μήνες να πληρώσω, και πάει καιρός που τα τέσσερα παιδιά μου δεν έχουν φάει ενα πιάτο ζεστό φαί. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ο μικρότερος γιος μου έχει πυρετό και πρέπει να επειγόντως να πάρει φάρμακα. Ντρέπομαι που στο ζητάω, αλλά σε ικετεύω να μου στείλει 100 πέσος. Προσπαθώ να βρω δουλειά, κάτι μου υποσχέθηκαν αλλά... τίποτα. Κι όπως είμαι απελπισμένος και δεν ξέρω τί άλλο να κάνω, σου γράφω αυτό το γράμμα. Αν κάνεις κάτι για να βρω λεφτά, να είσαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ, και θα μάθω τα παιδιά μου να ακολουθούν το δρόμο σου.

Φτωχαδάκι. 

Τελειώνοντας την ανάγνωση του γράμματος, ο υπάλληλος νιώθει τρομερή θλίψη, απέραντη τρυφερότητα, αφάνταστο πόνο...

Βάζει το χέρι στην τσέπη του και βλέπει πως έχει 5 πέσος. Είναι τέλος του μήνα.

Υπολογίζει ότι χρειάζεται 80 λεπτά για να γυρίσει στο σπίτι του. Και σκέφτεται: 4,20.

Δεν ξέρει τί να κάνει.

Μετά, αρχίζει να τρέχει από γραφείο σε γραφείο με το γράμμα στο χέρι και να ζητάει από τον καθένα να δώσει ό,τι θέλει.

Κάθε υπάλληλος, συγκινημένος, δινει ό,τι μπορεί, που δεν είναι και πολλά, γιατί είμαστε και στο τέλος του μήνα. Ένα πέσο, πενήντα λεπτά, τρία πέσος...

Ώσπου στο τέλος της μερας, ο υπάλληλος μετράει τα χρήματα: 75 πέσος.

Αναρωτιεται τότε ο άνδρας. Τώρα, τί να κάνω; Να περιμένω έως την άλλη βδομάδα για να μαζέψω τα χρήματα; Ή να του στείλω όσα μάζεψα έως τώρα;

Όμως... το παιδί είναι άρρωστο... καλύτερα να του στείλω αυτά που έχω...

Βάζει τα 75 πέσος σε ένα φάκελο, γράφει τη διεύθυνση του παραλήπτη και δίνει το γράμμα στον ταχυδρόμο, που είναι ενήμερος κι αυτός για την ιστορία.

Δύο μέρες αργότερα, φτάνει στο ταχυδρομείο ένα άλλο γράμμα με παραλήπτη πάλι τον Θεό.

Αγαπημένε μου Θεέ,

Το ήξερα πως δεν θα με εγκατέλειπες. Δεν ξέρω πώς έφτασε το γράμμα μου, θέλω πάντως να ξέρεις, ότι μόλις έλαβα τα λεφτά, αγόρασα τα φάρμακα και τώρα ο Κατσίτο είναι εκτός κινδύνου. Πήρα φαγητό να φάνε τα παιδιά μου, πλήρωσα ένα μέρος από αυτά που χρωστούσα για το σπίτι, και επίσης με διαβεβαίωσαν ότι θα με πάρουν στη δουλειά που μου είχαν υποσχεθεί. Την άλλη βδομάδα πιάνω δουλειά. Σε ευγνωμονώ για αυτό που έκανες για εμάς, δεν θα ξεχάσω ποτέ, και νομίζω πως αν φροντίσεις να έχω δουλειά, δεν θα βρεθώ ποτέ στην ανάγκη να σου ζητήσω λεφτά. 

Υστερόγραφο: Επί τη ευκαιρία, να σου πω κάτι, αν είναι να στείλεις λεφτά σε κάποιον άλλον, μην τα στείλεις με το ταχυδρομείο, γιατί εμένα μου βούτηξαν 25 πέσος.  

Φτωχαδάκι

Συμπέρασμα: Ο άνθρωπος έχει την τάση να σαμποτάρει την ίδια την ευτυχία του κι ένας από τους πιο συνηθισμένους και αποτελεσματικούς τρόπους που χρησιμοποιεί για αυτό είναι να ψάχνει να βρει έστω και την παραμικρή ατέλεια, ακόμα και στις ωραιότερες καταστάσεις.

Όταν το αυτονόητο δεν μοιάζει πια αυτονόητο.

 

 

Και τα βάζεις όλα στα κουτάκια τους. Τα τακτοποιείς, τα στρώνεις και κλείνεις το καπάκι. Καθαρά και όμορφα. Τώρα που είναι όλα στη θέση τους, μπορείς να ηρεμήσεις. Να καθίσεις να πιεις το κρασάκι σου ήσυχη, να συμβουλεύσεις και τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου, να πάρεις μια ανάσα. Δεν μπήκαν εύκολα όλα στη θέση τους. Ζορίστηκες. Αλλά τα κατάφερες. Και αυτό έχει, τελικά, σημασία.

Ότι τα κατάφερες. Ή έστω έτσι νόμισες προς στιγμήν. Ή έστω έτσι ήθελες να νομίζεις. Ή έστω έτσι βιάστηκες να νομίσεις.

Εκεί, λοιπόν, που κάθεσαι αμέριμνος και ευτυχής, ακούς έναν θόρυβο. Ψάχνεις όλο το σπίτι. Τίποτα. Κάθε δωμάτιο χωριστά. Πόρτα-πόρτα. Μόνο ένα δεν κοιτάς. Εκείνο με τα κουτάκια σου. Δεν υπάρχει και λόγος να το ψάξεις εκείνο. Είναι το μόνο που τακτοποίησες με τόση φροντίδα, με τέτοια μέριμνα, με τόσο κόπο. Αποκλείεται κάτι να ξέφυγε. Αποκλείεται κάτι να παράπεσε, ήταν τόσο ζυγοσταθμησμένα όλα.

Ανοίγεις την πόρτα τυπικά. Μόνο και μόνο για να μην πεις μετά ότι δεν το έκανες. Και σαστίζεις. Τίποτα δεν είναι στη θέση του. Τίποτα δεν έχει μείνει στα κουτάκια του. Όλα γκρεμίστηκαν. Όλα σωριάστηκαν στο πάτωμα σαν ντόμινο και εσύ καλείσαι να τα τακτοποιήσεις ξανά. Από την αρχή. Ένα ένα. Να τα γεμίσεις και να τα ξαναστοιβάξεις το ένα πάνω στο άλλο. Πιο προσεχτικά αυτήν τη φορά. Πιο...έξυπνα. Πιο...

Έτσι, και με τη ζωή σου. Εσύ βάζεις τα πράγματα στη θέση τους κι αυτά, από μόνα τους, χωρίς να πάρουν την άδειά σου, χωρίς να σε ρωτήσουν καν, μπερδεύονται πάλι. Και ξυπνάς μια ωραία πρωία και είναι πάλι όλα ανάκατα. Μέσα σου. Έξω σου. Γύρω σου. Όλα έξω από τα κουτάκια τους. Όλα εκεί, απειλητικά εκεί, σε περιμένουν να τα μαζέψεις για ακόμα μια φορά.

Όσο αντέχεις, όσο μπορείς, όσο σε παίρνει...

 

Γιατί το δεδομένο, δεν είναι ποτέ δεδομένο.

Γιατί το αυτονόητο, δεν είναι ποτέ αυτονόητο.

Γιατί τα ¨κουτάκια μας¨ δεν θα είναι ποτέ τόσο τακτοποιημένα όσο τα αφήσαμε, όσο νομίζαμε ότι τα αφήσαμε...

Γιατί έτσι είναι...

Είτε σου αρέσει, είτε όχι...

 

Με αγάπη,

Βίλυ



Μια μεγάλη παρανόηση: Να νομίζεις ότι φτάνει η αγάπη.

Από το βιβλίο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, Χόρχε Μπουκάϊ

Λένε ότι
...εκείνοι που επηρεασμένοι από τα ρομαντικά μυθιστορήματα περιμένουν τον έρωτα της ζωής τους,
...εκείνοι που εξιδανικεύουν τη σχέση πιστεύοντας ότι θα βρουν τα πάντα εκεί,
...εκείνοι που πιστεύουν πως αν υπάρχει η αγάπη, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία,
...εκείνοι που πιστεύουν στην ιστορία της αναζήτησης του ¨άλλου μου μισού¨,
...εκείνοι που η μοναδική τους φιλοσοφική αναφορά είναι η δύναμη της ρομαντικής αγάπης,
...εκείνοι που χρησιμοποίησαν τις ματαιώσεις τους για να δικαιολογήσουν τα πάντα,
...εκείνοι που θα μπορούσαν να αυτοκτονήσουν από αγάπη αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να ζήσουν για χάρη της,
...εκείνοι που αγωνίζονται να υποστηρίξουν το αδύνατο: την ανεπιφύλακτη, την αιώνια, την απέραντη αγάπη,
...εκείνοι, τέλος, που αντί να βάλουν ποίηση στη ζωή τους, προσπαθούν να μετατρέψουν τη ζωή τους σε ποίημα αγάπης...

...δεν μπορεί να κάνουν λάθος.
Γιατί, μεταξύ άλλων, είναι όλο και περισσότεροι.

Και είναι αλήθεια. Δεν κάνουν λάθος, απλώς πρόκειται για παρανόηση:

Η ζωή είναι ένα τρυφερό πάρε-δώσε, όχι μια εμπορική συναλλαγή.

 

 

[...] Είναι προφανές πως η ιδέα της μεγάλης και ανεπιφύλακτης αγάπης τελειώνει μαζί με τους γονείς μας. Είναι βέβαιο πως δικαιούμαστε μια σωστή συμπεριφορά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κι ότι είμαστε, κατά κάποιο τρόπο, υποχρεωμένοι να την ανταποδώσουμε. Είναι, όμως, απαραίτητο να δημιουργούμε και να ανανεώνουμε διαρκώς μια σχέση που θα διαπνέεται από σεβασμό και αγάπη.

Δεν μπορούμε να ζητάμε, συνεχώς, σαν μωρά, αυτήν την ανεπιφύλακτη, την παιδιάστικη κι ανύπαρκτη αγάπη.

Εγώ το ξέρω, εσύ το ξέρεις, όλοι το ξέρουμε...

Παρόλα αυτά, όμως, υπάρχουν φορές που απελπιζόμαστε γιατί δεν καταφέραμε να την συναντήσουμε, και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε ότι κάποτε θα την βρούμε.

 

 

Η ενήλικη αγάπη δεν είναι ποτέ άνευ όρων. Εξαρτάται από το τί δίνω και τί παίρνω.

 

Και πρέπει να την τρέφω και να την φροντίζω. Δεν έχει σημασία πόσο έχω φτάσει να αγαπώ τον σύντροφό μου. Η αγάπη αυτή εξαρτάται από το πώς μου φέρεται ο άλλος, από το τί νιώθει για μένα, από το πώς αντιδρά.

Ομοίως, θα πρέπει να μάθουμε να φροντίζουμε τους φίλους μας, να τους ανταποδίδουμε την πραγματική τους αξία, να τους τιμάμε. Γιατί καμιά φορά ξεχνιόμαστε.

 

Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε βοήθεια όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ για αυτήν τη βοήθεια, να μπορούμε να την εκτιμήσουμε.

Πρέπει, επίσης, να μάθουμε να μην περιμένουμε το χειροκρότημα, την ευγνωμοσύνη ή την αναγνώριση, που μπορεί να έρθει, αλλά μπορεί και να μην έρθει.

Πρέπει να έχουμε το νου μας για να μην αφαιρεθούμε. 

100 απαντήσεις-σχόλια στις αλήθειες της Βίλυς

Εγώ, μωρό! (Η φωτογραφία που είχα στην ανάρτηση με τίτλο 100 αλήθειες για μένα)

 

Την Μαρία Κοκκαλιάρογλου την γνώρισα στο Λύκειο. Οι ¨περιστάσεις¨ μας έφεραν κοντά και με τα χρόνια γίναμε φίλες. Τόσο φίλες, τελικά, που οι διαφορετικές ¨περιστάσεις¨ αργότερα, τα επόμενα χρόνια, δεν κατάφεραν να μας απομακρύνουν.

Η Μαρία με ξέρει καλά. Επικίνδυνα καλά... Αμήχανα, πολλές φορές, καλά....

 

Στο email μου, λοιπόν, μετά από την ανάρτηση μου με τίτλο ¨Πρόκληση: 100 αλήθειες για μένα¨ ( http://moirasou.blogspot.gr/2012/11/100.html ), έφθασαν δύο εισερχόμενα.

Ένα του άγνωστου αποστολέα της πρόκλησης, που δέησε τελικά να διαβάσει το κείμενό μου:

¨Μπράβο, δεν στο είχα, νόμιζα ότι μένεις μόνο στα λόγια¨.

 

 

Και ένα, της Μαρίας. 1ΟΟ απαντήσεις-σχόλια στις αλήθειες της Βίλυς ο τίτλος.

Χμ... Της υποσχέθηκα να το δημοσιεύσω και αυτό κάνω με την τωρινή μου ανάρτηση. 

Επειδή 1) δεν μένω μόνο στα λόγια 2)ποιος ακούει την γκρίνια της, αν δεν το κάνω;;;;;;;;!!!!!!!!

 

Πάμε...

1.

Είμαι αρρωστοφοβική. Κατά περιόδους κυκλοφορώ αγκαλιά με θερμόμετρα, ιατρικά περιοδικά και με κάθε λογής προληπτικές εξετάσεις. /Ε οχι και κατα περιοδους........!τα τελευταια 3 χρονια νομιζω?

2.

Έχω παθολογική αδυναμία στην αδερφή μου. Μην σκεφτείς να την στεναχωρήσεις, μην διανοηθείς να την πληγώσεις, μην σου περάσει καν από το μυαλό να μου πεις κάτι αρνητικό για εκείνη. /...και μην τυχον τα φτιαξει με κανεναν που δεν εγκρινει η μεγαλη της αδερφη.....

3.

Προσπερνάω εύκολα, δεν ξεπερνάω εύκολα. Συγχωρώ πιο εύκολα αυτούς που αγαπάω λιγότερο, πολύ πιο δύσκολα -ίσως και ποτέ- αυτούς που αγάπησα πολύ. /παντα αναποδο ησουν.......

4.

Αντιλαμβάνομαι τί μπορεί να σημαίνει ¨εν βρασμώ ψυχής¨. Έχω φτάσει πολύ κοντά. /και τελικα?

5.

Σχεδόν όλα μου τα ρούχα είναι μαύρα. Οποιοδήποτε άλλο χρώμα πάνω μου μού μοιάζει παράταιρο. Τελευταία κυκλοφορώ με ένα κόκκινο -της φωτιάς- ρολόι, δώρο των καλύτερων μου φίλων στα φετινά μου γενέθλια./επισης ολες σου οι μπλουζες ειναι με...ανοιχτό ντεκολτέ!

6.

Δεν είμαι λάτρης των εκπλήξεων. Προτιμώ να έχω τον έλεγχο των καταστάσεων, εκτός εάν διοργανώτρια είναι η Μαρία, οπότε ξέρω εκ των προτέρων ότι είναι για καλό./ κι εκτος αν τις διοργανωνεις εσυ με το χαμογελο της κρεστ......

7.

Εδώ και ένα χρόνο και κάτι, συχνά πυκνά επισκέπτομαι έναν ψυχολόγο, με τον οποίο μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο νόμιζα, είναι πιο ψυχοφθόρο από ό,τι νομίζεις./ συμπερασμα:οι ψυχολογοι δεν διωχνουν την αρρωστοφοβια!

8.

Δεν ξέρω πώς να κάνω μακροπρόθεσμα όνειρα. Κάποτε ήξερα.../ και τι καταλαβες?

9.

Δεν έχω δίπλωμα οδήγησης αλλά έχω μάθει να οδηγώ formula στο playstation.Εεεε εντάξει, δεν έμαθα, δοκίμασα όμως. / κι ολοι οσοι εχουν διπλωμα και σε ξερουν, παρακαλουν να μην κυκλοφορησεις ποτε στο τιμονι!

10.

Σπούδασα κοινωνιολόγος. Εργάστηκα ως δημοσιογράφος. Φοβάμαι πως μια ζωή θα είμαι γραμματέας. /Σαν γραμματεας εμαθες να φτιαχνεις καφεδες παντως...........

11.

Πρότυπό μου είναι η γιαγιά μου. Την θαυμάζω και σίγουρα δεν θα ήμουν ό,τι είμαι, αν δεν ήταν δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια. Στο ψυγείο της πρωταγωνιστεί το μαγνητάκι που της αγοράσαμε με την αδερφή μου: ¨Ο Θεός δεν μπορεί να βρίσκεται παντού, γι αυτό έστειλε τις γιαγιάδες¨. / τωρα τι να πω εγω? Τι εχουν δει της γιαγιας τα ματακια?

12.

Έμαθα πια πως οι φίλοι δεν φαίνονται στις λύπες, στις χαρές φαίνονται. Κι εγώ είχα την τύχη να τους έχω δίπλα μου και στα δυο./ αλλα παρολα αυτα, γκρινιαζεις σε ολους!

13.

Αγαπημένο μου ποτό είναι το...πικάντικο Bloody mary. To σιχαίνονται όλοι αλλά μου το έμαθε ο μπαμπάς μου, κι αυτό από μόνο του φτάνει./ξερεις και να το φτιαχνεις?

14.

Όταν ήμουν μικρή, κάθε Πρωτοχρονιά, καθόμασταν στο μεγάλο χαλί στο σαλόνι με την μαμά και τον μπαμπά μου και σπάγαμε τον κουμπαρά μου. Τότε είχα λεφτά.../ ε πως να μην σου τελειωσουν, αφου καθε χρονο αγοραζες καινουριο κουμπαρα??????

15.

Παλιότερα ήμουν περισσότερο παρορμητική από ό,τι είμαι σήμερα. Παρόλα αυτά,πάνω στα νεύρα μου λέω πράγματα που ΠΑΝΤΑ εννοώ και ΠΟΤΕ δεν παίρνω πίσω. / πεθαινω οταν σου τη λενε αγνωστοι (βλεπε εκλογες) και απαντας: «τι λες μανταμ»????????????

16.

Αν και υπήρξα κάποτε ¨τσιμπημένη¨ με τον καλύτερό μου (τότε) φίλο, εξακολουθώ να πιστεύω στη φιλία ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα. Εξάλλου, ο Γράβαλος θα είναι πάντα ο καλύτερος φίλος του κόσμου. Όχι, δεν ήμουν με τον Δημήτρη¨τσιμπημένη¨...εμ είχες και άλλο κολλητό στο παρελθόν

17.

Υπάρχουν άνθρωποι από το παρελθόν μου που δεν θέλω να ξανασυναντήσω στο παρόν μου, πόσο μάλλον στο μέλλον μου./ κι αν τους συναντησεις, τι θα γινει?

18.

Δεν ξέρω να μαγειρεύω καλά, αλλά αν σου μαγειρέψω, θα σε ρωτάω σε κάθε μπουκιά που καταπίνεις αν σου άρεσε. Μπορεί να μην ξέρω να κάνω αυγά, αλλά έχω επιχειρήσει να μαγειρέψω κανελόνια, κλέφτικο, σουτζουκάκια, μεξικάνα και...μακαρόνια. / και ποιος σου εμαθε να κανεις μεξικανα????????

19.

Μια ματιά μου μόνο φτάνει, για να καταλάβεις σε τί διάθεση με πετυχαίνεις. / προς Θεου! Γιατι το λες αυτο???

20.

Είμαι εργασιομανής και είναι να μη βάλω κάτι στο μυαλό μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επιτρέψω σε κανέναν άλλον να το εκμεταλλευτεί, όπως συνήθιζαν να κάνουν στο παρελθόν. / Να σου θυμισω ποσες φορες το εχεις υποσχεθει αυτο στον εαυτο σου?.......

21.

Η μόνη που ξέρει 100% τη Βίλυ είναι η κολλητή μου, η Μαρία. Ήταν, είναι και ξέρω ότι θα είναι ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ. Ήμουν, είμαι και ΘΑ ΕΙΜΑΙ, πάντα στο ίδιο ακριβώς σημείο./ helloooooooo!!!!! Κι αυτα τα 100 που εγραψες??? Τωρα σε ξερουν κι οι πετρες!

22.

Έχω συλλογή από τετράδια. Αν θέλεις να με καλοπιάσεις, αγόρασέ μου ένα. / και γιατι να σε καλοπιασουμε?

23.

Αν σε αγαπάω, θα σε ρωτάω κάθε λίγο και λιγάκι εάν με αγαπάς. Είμαι ανασφαλής,τί να κάνουμε;,/ Α πα πα! Συκοφαντιες..............

24.

Όταν με πιάνει το παράπονο, θα με ακούσεις να λέω ότι ¨ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ¨. /Και να κοιτας πανω για να μην κλαψεις........

25.

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, ΠΙΣΩ από εμένα. Παλιά φοβόμουν περισσότερο./Μη φοβασαι τιποτα.Ολα βαινουν καλως.....

26.

Στον καθρέφτη στο δωμάτιό μου έχω κρεμασμένη ανάποδα μια αποξηραμένη ανθοδέσμη.Στον καθρέφτη στο δωμάτιό του έχει ένα σημείωμά μου: ¨Σε αγαπώ περισσότερο από χθες και λιγότερο από αύριο¨. /Ποιος στο εγραψε??????????

27.

Μικρή δεν έβλεπα ¨παιδικά¨. Έβλεπε ο μπαμπάς μου. Εξαίρεση στον κανόνα μου, η Κάντυ./Ουτε μικρο μου πονυ?Ουτε στρουμφακια?τς τς τς ...

28.

Κάποτε μου αγόρασαν μια κιθάρα και με έγραψαν στο ωδείο. Η κιθάρα βρίσκεται στο πατάρι και εγώ εξακολουθώ να θέλω να μάθω πιάνο./το πιανο θελει??????

29.

Είμαι εσωστρεφής όταν θέλω, εξωστρεφής όταν μπορώ.../δηλαδη , οταν θελεις να εισαι εσωστρεφής, μπορεις?

30.

Στο πορτοφόλι μου έχω...αναμνηστικά. Σημειωματάκια, φωτογραφίες, καρτούλες με αφιερώσεις... Ενίοτε και χρήματα./Τωρα και επαγγελματικες καρτες.

31.

Λατρεύω τις τσάντες και τα πορτοφόλια. Εξαγοράζομαι εύκολα, εάν μου χαρίσεις κάποιο από αυτά. / Αυτα ή τετραδιο?

32.

Η Νατασούλα μου στα γενέθλιά μου μού χάρισε την κολώνια Be spontaneous. Νιώθω ότι την έφτιαξαν για μένα. / Ε σιγουρα! Τι αλλο να σκέφτονταν οι δημιουργοι?

33.

Τα βιβλία του Χόρχε Μπουκάϊ με ηρεμούν. Αγαπημένο μου, ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης. Ποτέ δεν κατάφερα μέχρι σήμερα να είμαι τελείως...αυτοεξαρτώμενη. /Θα συμφωνησω οσο αφορα στον Χορχε, all the money!

34.

Μην μου αλλάξεις το πρόγραμμα και μην πάρεις πίσω κάτι που μου έταξες. Σε παιδί και σε παπά, λένε, να μην τάζεις. Κι εγώ, όταν με συμφέρει, είμαι ακόμα παιδί./ Τις υπολοιπες ωρες, τι εισαι?

35.

Όταν ο μπαμπάς μου έφευγε ταξίδι στο εξωτερικό το πρωί, έκανα ότι κοιμόμουν, κι ας μην είχα καταφέρει να κλείσω μάτι όλο το βράδυ. Σιχαίνομαι τους αποχωρισμούς./Ναι αλλα η ανταμωση μετα, δεν ειναι τελεια?

36.

Τα μαλλιά μου μοιάζουν με αφρικανής και η μύτη μου είναι ολίγον τι στραβή. Τα συνήθισα./ Αυτη η μύτη, με το ενα ρουθουνι πανω και το αλλο κατω, απλα δεν υπαρχει!

37.

Η αδερφή μου επιμένει ότι δεν ξέρω να βάφομαι και εγώ δεν υποστηρίζω, σε καμία περίπτωση, το αντίθετο./ Τοτε γιατι δεν αφηνεσαι στα χερια της αδερφης σου? Αν δε με απατα η μνημη μου, μια φορα σε ειχε βαψει πολυ ωραια.

38.

Η κολλητή μου κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να μην περάσουμε έξω από βιβλιοπωλείο. Ξέρει ότι είμαι ικανή να αποθέσω εκεί, έτσι απλά και αβίαστα, όλα μου τα χρήματα./Κι ας μην υπαρχει πια κουμπαρας....

39.

Η¨Χαρά¨ είναι ένα μέρος της Κρήνης που θεωρούσα ανέκαθεν δικό μου. Δικό μου, των φίλων μου και γενικά των ανθρώπων που αγαπώ. Οτιδήποτε ξένο σε μένα, δε θέλω να βρίσκεται εκεί. Τί θράσσος.../ βασικα η χαρα ειναι ψαροταβερνα της Κρηνης, εσυ ονομασες και το μερος ετσι!

40.

Την Αθήνα δεν την άντεξα. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα θάλασσα και καθαρό αέρα. Δεν είχα τίποτα από τα δύο. Λες και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Λες και δεν μπορούσα να είμαι εγώ.../και δεν ειχες εμας («τη παρεα»)

41.

Δεν μου αρέσουν οι εκκρεμότητες. Μισώ τις παρατάσεις. Με αγχώνουν οι καθυστερήσεις και οι αναβολές./ σαν τον γκρινιαρη απο τα στρουμφακια......μου τη δινουν ολοι και ολα!

42.

Η θάλασσα με κάνει ευτυχισμένη. Να την ακούω. Να τη βλέπω. Να τη μυρίζω. Το καλύτερό μου είναι να αφήνομαι ανάσκελα στην αγκαλιά της και να αδειάζω το μυαλό μου. Είναι, όπως συνηθίζω να λέω, το φυσικό μου περιβάλλον. Η αδερφή μου, κάθε φορά που χρησιμοποιώ την άνωθεν ατάκα, με αποκαλεί ευθαρσώς ¨τσιπούρα¨./ Επισης να κανεις βουτια κλεινοντας τη μυτη και να βγαινεις τριβοντας τα ματια ή χαιδευοντας τα μαλλια......

43.

Γράφω με το αριστερό χέρι. Συνεπώς είμαι ιδιαιτέρως εύστροφη, όπως έλεγαν και οι παλιοί./ Ιδου η απόδειξη.........

44.

Δεν θα μου λείψει ποτέ το γλυκό. Δεν ισχύει το ίδιο για τα αλμυρά και τα καυτερά. /Καυτερο: μια η Βιλυ και ενας ο Τιλαρας, δεν καταλαβαινουν Χριστο!

45.

Ήμουν μη μου άπτου. Είμαι επιλεκτικά ευσυγκίνητη./ Και πως γίνεται, δηλαδη, να εισαι «επιλεκτικα” ευσυγκινητη??? Μαλλον δε γινεται!

46.

Είμαι υπέρμαχος της άποψης ¨Τα καλύτερα στη ζωή έρχονται τζάμπα¨. Το ομότιτλο τραγούδι είναι ένα από τα αγαπημένα μου. /....τα καλυτερα πραματα στη ζωη δεν ειναι πραματα, γι’ αυτο.

47.

Έχει βραβευτεί ένα από τα διηγήματά μου από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Ο τίτλος του ¨Ζητείται αγάπη¨. Εγώ, θέλω να πιστεύω, ότι τη βρήκα.../ αχ τι γλυκο.........(ουτε μετα απο αυτο, σου εκανε προταση γαμου?)

48.

Έχω υπάρξει σκληρή. Πρώτα με τον εαυτό μου./Αληθεια? Για ποση ωρα?

49.

Κάποτε, ένα καλοκαίρι, μάλωσα με μια καλή μου φίλη για τα καλά. Κάναμε περίπου ένα χρόνο για να μιλήσουμε. Δώσαμε μια δεύτερη ευκαιρία στη φιλία μας και σήμερα είναι μία από τις καλύτερες φίλες μου. Δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία έδωσα σε έναν κοινό μας φίλο αλλά τελικά δεν άξιζε τον κόπο. Σήμερα,δεν έχουμε σχεδόν καμία σχέση./Ουδεν σχολιον.

50.

Δεν ντρέπομαι πια να ζητήσω βοήθεια, όταν τη χρειάζομαι. Δεν ξεχνάω ποιός με βοήθησε, ξεχνάω αυτόματα ποιόν έχω βοηθήσει εγώ με τη σειρά μου./ ε καλα, δεν ξεχνας....πετας και καμια σποντιτσα που και που....

51.

Δεν με συγκινούν οι δεσμοί αίματος όταν δεν συνοδεύονται από κοινά βιώματα ή έστω από έντονα συναισθήματα. Νιώθω ευτυχής και ασφαλής που προέρχομαι από μια βαθιά δεμένη οικογένεια./ετσι εξηγειται ρε παιδακι μου!Εισαι επιλεκτικα ευσυγκινητη, ΑΦΟΥ!

52.

Φοβάμαι τους εθισμένους ανθρώπους. Γενικότερα τον εθισμό από τον τζόγο, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ. Κάποτε προσπάθησα να καταλάβω. Σήμερα δεν μπαίνω καν στη διαδικασία. /Δεν ξερω αν υπαρχει αποτελεσματικος τροπος αντιμετωπισης τετοιων καταστασεων....

53.

Αναγνωρίζω ότι έχω κόμπλεξ. Μην παίξεις με τις ευαίσθητες χορδές μου. Γίνομαι απρόβλεπτη./ Εσυ απροβλεπτη? ΔΝΤ (Δε Νομιζω Τακη)

54.

Διατηρούσα χρόνια σχέσεις που με έφθειραν. Έμαθα να αποχωρώ. Οικειοθελώς./ Καλιο αργα παρα αργοτερα!

55.

Αν με αφήσεις στον ήλιο, θα γίνω σαν αστακός. Δεν είναι καλή ιδέα. Μην ξεχνάς ότι είμαι και αλλεργική στα οστρακοειδή./ Βασικα, σαν της μαιμους «το κώλο» γινεσαι κι όχι σαν αστακος!

56.

Δεν ξέρω αν θα γίνω καλή μαμά. Ξέρω ότι ιδανικά θα ήθελα να γίνω η μαμά που έχω. /Το μονο σιγουρο ειναι οτι το παιδι σου θα τρωει απο μενα (μου το εχεις δηλωσει απειρες φορες)!

57.

Μου λείπει πάρα πολύ ένας άνθρωπος από την καθημερινότητά μου αλλά αναγνωρίζω ότι έτσι είναι καλύτερα. Μου αρκεί να ξέρω ότι είναι καλά και απαιτώ να ξέρει ότι τον αγαπώ πολύ./ Μαλλον το ξερει αλλα δεν του αρκει.......

58.

Δεν έχω μετανιώσει για πράγματα που έχω πει. Αντίθετα, έχω μετανιώσει για πράγματα που δεν έχω πει./ Όπως? (γραψε μας 100 πραγματα για τα οποια μετανιωσες που δεν τα ειπες....)

59.

Ο αυχένας μου είναι προβληματικός. Παρόλα αυτά, αρνούμαι να πάρω τα χέρια μου από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου. / Εχεις την εντυπωση οτι ειναι μονο ο αυχενας,ε?.........

60.

Αν ψαχουλέψεις τα mp3 τραγούδια μου, θα βρεις σίγουρα κομμάτια του Ρόκκου και της Μποφίλιου./ Αν ρωτησω ποια ειναι αυτη, θα γελασουν πολυ ανθρωποι,ε?

61.

Δεν διστάζω να μοιραστώ 100 πράγματα για μένα με όσους δεήσουν να τα διαβάσουν.Δεν άργησα να καταλάβω ότι κάποια πράγματα όσο και να τα μοιραστείς, δε θα πάψουν ποτέ να είναι δικά σου./ Δεν ειπε κανεις το αντιθετο.

62.

Στην εφημερίδα ¨Μακεδονία¨ απέκτησα μετρικούς από τους σημαντικότερους φίλους μου: τη Νατάσσα, τη Μαρία, τη Χριστίνα και τον Λεόντιο./ Κριμα τα παιδια.....

63.

Όταν αρρωσταίνω, γκρινιάζω. Λίγο περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες./ Μηπως εισαι μονιμως αρρωστη τελικα?

64.

Έχω υπομονή. Εξαντλείται πια εύκολα./ Ποιον κοροιδευεις? Υπομονη δεν εχεις.-

65.

Μικρότερη ήμουν καλύτερος άνθρωπος. Όσο μεγαλώνω, γίνομαι πιο σκληρή, πιο αιχμηρή,πιο επιλεκτική, πιο δύστροπη. Δεν είμαι, όμως, το ίδιο απόλυτη. Θα προτιμούσα να είμαι./ Και τι θα κερδιζες?

66.

Αγαπώ τα ταξίδια. Απαραίτητη προϋπόθεση, η καλή παρέα./Λιγο κρασι, λιγο θαλασσα και τ’ αγορι σου..........

67.

Την Καβάλα την θεωρώ χωριό μου. Τους παππούδες της Μαρίας, δικούς μου. Στο σπίτι εκείνο έχω κάνει τον καλύτερο ύπνο της ζωής μου. / Τη Λυδια Καβαλας εννοει παιδια.....η Καβαλα δεν ειναι χωριο!

68.

Μια φορά αποφάσισα να μάθω να κεντάω. Μέχρι να τελειώσει, δεν το άφησα από τα χέρια μου./ Τωρα που ειναι? Μοιρασου το μαζι μας πλιιιιιιιιιιιιιιιιιζζζζζζζζζζζζ.......

69.

Δεν μπορώ να ακούσω τραγούδι του Πανταζή και του Παντελίδη. Δεν με ενοχλούν οι φωνές τους. Με ενοχλεί που κάθε φορά που τις ακούω, σκέφτομαι τη φυσιογνωμία τους./ Ασε μας καλε! «βασανιστειτε.........»

70.

Πες μου παραμύθι και πάρε μου τη ψυχή. Σαν εκείνα που μου έλεγε, όταν ήμουν μικρή η γιαγιά μου. Όχι σαν αυτά που λένε οι ενήλικοι στους ενηλίκους. Γιατί,σε αυτήν την περίπτωση, από πριγκίπισσα θα μεταμορφωθώ σε δράκο./Οτι τωρα δηλαδη, εσυ εισαι πριγκιπισσα...............

71.

Δεν θα ήθελα να πάω σε reunion παλιών μαθητών. Δεν νιώθω ότι έχουμε κάτι να πούμε./ γιατι εισαι προκατειλημενη?...........

72.

Επαναπαύομαι εύκολα. Χρειάζομαι ανθρώπους να με ταρακουνάνε. Ευτυχώς, αν χρειαστεί, μου ρίχνουν και χαστούκια./ με μεγαλη ευχαριστηση φανταζομαι.................

73.

Είμαι πλέον γνωστή και στα ΚΤΕΛ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ. Η κοπέλα με την κόκκινη βαλιτσούλα. /BRAVE: Η ΓΕΝΑΙΑ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΑ

74.

Κάθε Δευτέρα πρωί φεύγω από τη Χαλκιδική με βουρκωμένα μάτια και κάθε Παρασκευή επιστρέφω πάλι εκεί με ένα χαμόγελο έως τα αυτιά./Το αντιθετο ακριβως συμβαίνει στο Κωστα.....

75.

Πέρα από τα συμβατικά χρώματα, μου αρέσει να χρησιμοποιώ και τα λίγο πιο...ιντριγκαδόρικα. Καρπουζί, κομοδινί, ζαχαρί, γκρι αρζάν, βερντενίλ κλπ. Ο Κώστας συγχύζεται./ Ας τη ρωτησει καποιος ποιο ειναι «του παγου»!.............

76.

Από την πρώτη έως και την τρίτη λυκείου ίσιωνα τα μαλλιά μου. Οι φίλοι μου ανακάλυψαν ότι δεν ήταν το φυσικό μου όταν πήγαμε πρώτη φορά διακοπές μαζί./Καθε πρωι μαζι με τη Βιλυ, ξυπναει και η ζούγκλα.....τα μαλλια της!

77.

Σε έναν καυγά με την αδερφή μου, καταστράφηκε ολοσχερώς το cd του Δάντη. Αφού το βούτηξε πρώτο στο νερό, μετέπειτα το έσπασε. Ήταν πρώτη γυμνασίου. Δεν αγόρασα ξανά cd του Δάντη. / Γι΄αυτο μειωθηκαν οι πωλησεις του? Ε πες ετσι! Η Μαργυ φταιει...........

78.

Το παρατσούκλι μου στα λυκειακά μου χρόνια ήταν ¨βουνίσια¨. Χωρίς σχόλια.../Επισης εχουν γραφτει και τραγουδια γι’ αυτο, δεν θα τα «μοιραστεις» μαζι μας?

79.

Είμαι ευγενική με τους ευγενικούς. Εύκολα μπορώ να γίνω αγενής με τους αγενείς./Και ειναι τοσο διασκεδαστικο για όσους είναι παρόντες!

80.

Δεν ακούω στο ¨Βασιλική¨. Αρνούμαι πεισματικά. Για ευνόητους λόγους.../ Εξηγησε μας τους λογους, σε παρακαλω.

81.

Σκέφτομαι συνειρμικά. Γράφω συνειρμικά. /Ας το παραδεχτουμε αυτο.....

82.

Είμαι ερωτευμένη πολύ. Αγαπάω πιο πολύ. / Κι οταν συμβαινει αυτο, φοβασαι πολυ!

83.

Δεν με λες ψύχραιμη. Φροντίσω, όμως, να έχω δίπλα μου ψύχραιμους συνοδοιπόρους./Σε ο,τι αφορά εσένα, ναι. ΕΙΣΑΙ ΤΕΡΑΣ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΣ.....Αλλα δεν ισχυει το ιδιο οταν θες να βοηθησεις καποιον δικο σου, για σκεψου το.....

84.

Πεισμώνω εύκολα. Εξίσου εύκολα, ξεπεισμώνω./ Απλα αστειο.

85.

Κάποιοι προτιμούν τα έργα από τα λόγια. Εγώ πάλι θα ήμουν ευτυχισμένη με έναν καλό συνδυασμό./Ναι και τους πιστευεις! Ολοι τα θελουν ολα! Πιστεψε με.......

86.

Προτιμώ να περπατώ ξυπόλυτη στο σπίτι. Αν με δεις να φοράω με δική μου πρωτοβουλία κάλτσες μάλλον νιώθω κρυωμένη./ Ναι ζηταει παντοφλες οταν ερχεται σπιτι και τις αφηνει κατω απο το τραπεζι!

87.

Συνηθίζω να διαγράφω όλα τα μηνύματά μου στο κινητό, αμέσως μόλις τα διαβάσω.Απλή συνήθεια. Τίποτα ύποπτο./ Πες αληθεια, αν σου το ελεγε αυτο καποιος αλλος, δεν θα σκεφτοσουν οτι ειναι λιγο σάικο?

88.

Δεν πειραματίζομαι εύκολα εάν δεν επιμείνει κάποιος. Όταν τελικά το κάνω, μου αρέσει τις περισσότερες φορές./ Μπορεις να γινεις λιγο πιο συγκεκριμενη?

89.

Η αχαριστία με εξοργίζει. Οι αχάριστοι ακόμα περισσότερο./ Αισθανεσαι ξεχωριστη γι’ αυτο?

90.

Δεν φοράω έντονο κραγιόν. Βάφω έντονα συνήθως τα μάτια μου. /Αν εβαζες και εντονο κραγιον, θα ειχες δουλεια με μεγαλες αποδοχες...................

91.

Δεν θα έκανα τατουάζ στο σώμα μου. Μάλλον.../ σε φανταζεσαι γρια και το απορριπτεις? Αν το αποφασιζες τελικα, τι σχεδιο θα επελεγες?

92.

Μυθοποιούσα εύκολα. Απομυθοποιώ ευκολότατα. /Ξερω ποιος ηταν ο πρωτος ανθρωπος που απομυθοποιησες, αλλα δεν θα το μοιραστω με ολους..............

93.

Για τους ανθρώπους μου απαιτώ τα...καλύτερα.Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο./ τι γλυκοοοοοοοοοοοοο

94.

Μεταξύ μας, το ίδιο και για εμένα./τι πρωτοτυπο!

95.

Δεν συνηθίζω να λειτουργώ διεκπαιρεωτικά. Όταν το κάνω, κάτι δεν πάει καλά.Είτε με εμένα, είτε με αυτό που έχω αναλάβει./ Ψεύδεσαι ασύστολα τωρα κοπελια! Ακριβως το αντιθετο συμβαινει.

96.

(Προς τον άγνωστο αποστολέα της πρόκλησης) Δεν φοράω ¨μάσκες¨. Βαριέμαι. / Θα σε καταλαβαιναμε απο το μαλλι αλλωστε..........

97.

Δεν προλαβαίνω να φοβηθώ για το αύριο. Συνήθως, ξοδεύω τον χρόνο μου στο να φοβάμαι για το σήμερα. Ποσα ψεματα θα πεις ακομα???????Φοβασαι για τα παντα!

98.

Αν δεν ήταν ο Δημήτρης και η Χριστίνα, το ανανεωμένο moirasou.org δεν θα κατάφερνα ποτέ να το...χτίσω, όπως θέλω. / Οσοι σε ξερουμε καλα, ξερουμε ποιο ειναι το παρατσουκλι του «Δημητρη» που τον νευριαζει απιστευτα!

99.

Όταν...μεγαλώσω, θέλω το σπίτι μου να έχει τζάκι. Να κάθομαι με τον άντρα μου τα βράδια μετά τη δουλειά, να πίνουμε το κρασί μας ενώ έχουμε μόλις βάλει στο κρεβάτι τα παιδιά μας. Ξέρω ότι δεν ζητάω πολλά από τη ζωή, ξέρω ότι μπορεί να μην μου έρθουν όλα όπως θα τα ήθελα./ Αλλα το να ονειρευεσαι ειναι κι αυτο δωρεαν......ακομα! Τωρα με το ΔΝΤ δεν ξερουμε τι θα γινει..........

100.

Προτιμώ την Καρέζη από την Βουγιουκλάκη, το θέατρο από τον κινηματογράφο, τη μέρα από τη νύχτα, τα κεριά από τα φώτα, το τάβλι από το σκάκι, τα ελληνικά από τα ξένα τραγούδια, τα ζεστά από τα κρύα χέρια, το κρασί από την μπύρα, το πεπόνι από το καρπούζι, την αρχή από το τέλος. Αλλά δεν περνάνε όλα από το δικό μου χέρι. Πες μας τωρα οτι ξερεις και σκακι.............. και το κρασι και την μπυρα παντως τα κατεβαζεις σαν το μεθυστακα!

ΟΥΦ! ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΚΙ ΕΓΩ!

Να σας πω κάτι και να μείνει εντελώς μεταξύ μας;

 

Οι φίλοι μου με ξέρουν καλά, πολύ καλά, και ναι, εγώ έτσι νιώθω ασφαλής.

 

Μαράκι, σε ευχαριστώ.

 

Με αγάπη,

Βίλυ