Και τα βάζεις όλα στα κουτάκια τους. Τα τακτοποιείς, τα στρώνεις και κλείνεις το καπάκι. Καθαρά και όμορφα. Τώρα που είναι όλα στη θέση τους, μπορείς να ηρεμήσεις. Να καθίσεις να πιεις το κρασάκι σου ήσυχη, να συμβουλεύσεις και τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου, να πάρεις μια ανάσα. Δεν μπήκαν εύκολα όλα στη θέση τους. Ζορίστηκες. Αλλά τα κατάφερες. Και αυτό έχει, τελικά, σημασία.
Ότι τα κατάφερες. Ή έστω έτσι νόμισες προς στιγμήν. Ή έστω έτσι ήθελες να νομίζεις. Ή έστω έτσι βιάστηκες να νομίσεις.
Εκεί, λοιπόν, που κάθεσαι αμέριμνος και ευτυχής, ακούς έναν θόρυβο. Ψάχνεις όλο το σπίτι. Τίποτα. Κάθε δωμάτιο χωριστά. Πόρτα-πόρτα. Μόνο ένα δεν κοιτάς. Εκείνο με τα κουτάκια σου. Δεν υπάρχει και λόγος να το ψάξεις εκείνο. Είναι το μόνο που τακτοποίησες με τόση φροντίδα, με τέτοια μέριμνα, με τόσο κόπο. Αποκλείεται κάτι να ξέφυγε. Αποκλείεται κάτι να παράπεσε, ήταν τόσο ζυγοσταθμησμένα όλα.
Ανοίγεις την πόρτα τυπικά. Μόνο και μόνο για να μην πεις μετά ότι δεν το έκανες. Και σαστίζεις. Τίποτα δεν είναι στη θέση του. Τίποτα δεν έχει μείνει στα κουτάκια του. Όλα γκρεμίστηκαν. Όλα σωριάστηκαν στο πάτωμα σαν ντόμινο και εσύ καλείσαι να τα τακτοποιήσεις ξανά. Από την αρχή. Ένα ένα. Να τα γεμίσεις και να τα ξαναστοιβάξεις το ένα πάνω στο άλλο. Πιο προσεχτικά αυτήν τη φορά. Πιο...έξυπνα. Πιο...
Έτσι, και με τη ζωή σου. Εσύ βάζεις τα πράγματα στη θέση τους κι αυτά, από μόνα τους, χωρίς να πάρουν την άδειά σου, χωρίς να σε ρωτήσουν καν, μπερδεύονται πάλι. Και ξυπνάς μια ωραία πρωία και είναι πάλι όλα ανάκατα. Μέσα σου. Έξω σου. Γύρω σου. Όλα έξω από τα κουτάκια τους. Όλα εκεί, απειλητικά εκεί, σε περιμένουν να τα μαζέψεις για ακόμα μια φορά.
Όσο αντέχεις, όσο μπορείς, όσο σε παίρνει...
Γιατί το δεδομένο, δεν είναι ποτέ δεδομένο.
Γιατί το αυτονόητο, δεν είναι ποτέ αυτονόητο.
Γιατί τα ¨κουτάκια μας¨ δεν θα είναι ποτέ τόσο τακτοποιημένα όσο τα αφήσαμε, όσο νομίζαμε ότι τα αφήσαμε...
Γιατί έτσι είναι...
Είτε σου αρέσει, είτε όχι...
Με αγάπη,
Βίλυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου