Εγώ κι εσύ.

Από το βιβλίο A woman in tis city, Εκδόσεις ΜΑΡΑΘΙΑ

Σήμερα βγήκε το διαζύγιό μου. Το διαζύγιό μας.
Θα έπρεπε να νιώθω κάτι, τελειώνει μια εποχή πλέον, και τυπικά.
Έψαξα μέσα μου να βρω την αρχή αυτού του ταξιδιού που σήμερα τελείωσε.
Το πρώτο μας σπίτι, οι εκπλήξεις, τα γέλια...τα βράδια στον καναπέ που κοιμόσουν στα πόδια μου ενώ έβλεπα τηλεόραση.
Τα πρωινά που σε φίλαγα στο ανσασέρ πριν πας στη δουλειά...
Την ανεμελιά, τα πάρτι, τους φίλους μας και τις παρτίδες τάβλι το καλοκαίρι.
Τον εφιάλτη που είδες μια νύχτα, ότι δεν σε ήθελα, και ξύπνησες για να με αγκαλιάσεις.
Στιγμές.
Πριν από τέσσερα χρόνια συν μια μέρα, σου είπα σε ένα εστιατόριο ότι είμαι έγκυος και κλάψαμε μαζί. Σήμερα αυτό το εστιατόριο δεν υπάρχει.
Έκλεισε και η καφετέρια που σε γνώρισα. Τίποτα δεν έμεινε.
Όλα κάνανε τον κύκλο τους.

Θυμήθηκα πόσο πολύ προσπάθησα, πόσο πάλεψα.
Πόσο ντρεπόμουν που ακόμα και μετά όλα όσα είχαν γίνει, εγώ ακόμα εκεί, να περιμένω να...ξυπνήσεις.
Ερωτευμένη.
Πληγωμένη.

Πόσο πολύ σε αγάπησα.
Νιώθω δέος όταν το σκέφτομαι.
Μένω σε αυτό. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τα όσα επακολούθησαν.

Πρόσφατα σχετικά άφησα τον εαυτό μου να νιώσει την απουσία σου.
Την απουσία της ιδέας σου, θρήνησα την απώλεια του ονείρου, θρήνησα την απώλειά μου, την απώλειά σου, αφέθηκα και δεν το έθαψα κάπου μέσα μου.
Αρνήθηκα να πανικοβληθώ, και αποδέχτηκα ότι πάντα θα το κουβαλάω μέσα μου.
Και ήρθε η λύτρωση.
Από εκείνη τη μέρα, σταμάτησα να ζω με φόβο και όσες φορές ξεκίνησες κάποια κόντρα, δεν έπαιξα.
Από εκείνη τη μέρα ηρέμησα και δεν το ξανασκέφτηκα.
Δεν μελαγχόλησα ξανά, δεν σε αναζήτησα.
Και μια φορά μου έλειψες φρικτά όταν βρήκα ένα παλιό σου γράμμα, δεν πάλεψα την αυτόματη μεταφορά μου στο παρελθόν, το βίωσα, έκλαψα και έφυγε.

Ήταν τόσο απλό;
Τελικά μήπως εγώ κοιμόμουν και έπρεπε να ξυπνήσω;

Σήμερα που χωρίσαμε, σου έστειλα το παραπάνω μήνυμα.
Με πήρες τηλέφωνο.
Έκλαψες λίγο.
Δάκρυσα κι εγώ.
¨Για τον γάμο μας άξιζαν δύο δάκρυα, όχι;¨ γέλασα. Έπεσε σιωπή.
¨Τα έκανα μαντάρα¨, μου είπες. Έκλαιγες.
¨Ναι¨, συμφώνησα σιγανά.
¨Το ξέρεις ότι σε αγαπάω, έτσι;¨
¨Ναι, το ξέρω¨απάντησα.
¨Μόνο που δεν αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο¨.

Χτύπησε το κουδούνι.
¨Ωχ θα έχω ζήλιες, ξέρει για σένα¨, μου είπες.
Χαμογέλασα... Στο ίδιο έργο, άλλοι ηθοποιοί, ίδιοι ρόλοι.

¨Δεν ξέρω τι θέλω¨ψιθύρισες. ¨Θέλω να νιώσω πάλι. Δεν είμαι ερωτευμένος¨.

Δεν απάντησα. Τί να σου έλεγα;
Δεν μου έλεγες κάτι που δεν γνωρίζω ήδη.
Σε άκουσα να ανοίγεις την εξώπορτα και μια φωνή να ψιθυρίζει ερωτηματικά το όνομά μου.

Η ζωή μου, η ζωή σου, όπως τη φτιάξαμε, δεν περιμένει άλλο.
Η στιγμή πέρασε.
Κάναμε μια στάση.
Σταματήσαμε το χρόνο για λίγα λεπτά και ξανακοιταχτήκαμε.
Για λίγα λεπτά ήμουν πάλι εγώ στα μάτια σου.
Για λίγα δευτερόλεπτα ήσουν πάλι εσύ.

¨Καληνύχτα σου¨ ευχήθηκα.
¨Καληνύχτα¨.

Θα σε δω αύριο, μεθαύριο, και πολλές άλλες μέρες, με σχολεία, ψώνια και υποχρεώσεις.
Αλλά, όπως και πριν, θα διασταυρωνόμαστε απλώς, χωρίς να κοιταζόμαστε, και έτσι πρέπει. Έτσι το θέλω.

Κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται, και δεν θα έπρεπε.
Αλλά για απόψε είπα να σε αποχαιρετίσω, ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, και να τιμήσω αυτό που τελείωσε μαζί σου...όπως όταν το αρχίσαμε.