Αναγνωρίζω ότι ο τίτλος της σημερινής μου ανάρτησης παραπέμπει λίγο στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΑΡΚΕΣ, στην οποία περιγράφει τί θα έκανε εάν ο Θεός του χάριζε ένα ακόμα μικρό κομμάτι ζωής. Τί θα έκανε εάν στη ζωή του είχε μάθει να εφαρμόζει το χιλιοειπωμένο ¨ζήσε τη κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία¨. (μια ρήση που όλοι πιπιλίζουμε σε καθημερινή βάση και δεν εφαρμόζουμε ποτέ).
Αναγνωρίζω, επίσης, ότι όντως το περιεχόμενο της ανάρτησης μου θα διαπραγματεύεται περίπου αυτό το θέμα. Δε σκοπεύω να γίνω μελό, αν και ποτέ δεν αρνήθηκα ότι η ταμπέλα της drama queen μου ταιριάζει γάντι. Σκοπεύω, όμως, να παραδεχτώ ότι τελικά τη ζωή μας βασανίζουν πολλά -εάν-, πολλά -ίσως-, πολλά -μήπως-, πολλά -αύριο-, λες και υπογράψαμε συμβόλαιο με κανέναν, είτε εδώ, είτε εκεί πάνω, ότι θα έχουμε και αύριο την ευκαιρία να κάνουμε αυτά που δεν κάναμε χθες, αυτά που δεν κάναμε σήμερα και -μεταξύ μας τώρα- αυτά που ούτε αύριο σκοπεύουμε να τολμήσουμε.
Θέλω να κάνουμε ένα ταξίδι. Τα ταξίδια μας μάραναν. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς θέλουμε ταξίδια; Και το χαράτσι; Και η ΔΕΗ; Και οι κάρτες; Και το μεσοπρόθεσμο; Και οι μειώσεις στους μισθούς; Ναι, ναι.... Αλλά εγώ θέλω να κάνω ένα ταξίδι. Τόσο απλά. Με τελεία στο τέλος. Και παύλα. Ένα ταξίδι. Να οδηγεί ο καλός μου, να μπούμε στο αυτοκίνητο και να φύγουμε. Για ένα βράδυ. Για όσο διαρκεί μια μεγάλη βόλτα. Για όσο μπορεί να διαρκέσει μια αγκαλιά (διαρκείας). Για την αγγαλίαση που μου δίνει ένα τσιπουράκι με μεζεδάκια, για την συγκίνηση που μου προσφέρει ένα κλικ της φωτογραφικής μηχανής... Για τόσο λίγο...
Θέλω να πω τι σκέφτομαι, τι νιώθω, τι φοβάμαι. Φημίζομαι για την ειλικρίνειά μου. Για την κακώς νοούμενη πολλές φορές. Κι όμως. Υπάρχουν φορές που δεν τολμώ να πω τί αισθάνομαι, δεν έχω τα κότσια να πω τί θέλω, δεν έχω τη πυγμή να δηλώσω απερίφραστα τί απαιτώ, να πω έξω από τα δόντια τί μου αξίζει, ρε γαμώτο. Κι έτσι αρκούμαι στο να κάνω δηλώσεις με κενό περιεχόμενο, αρκούμαι στο να λέω τα μισά από το ¨ολόκληρό¨μου, κι έτσι αρκούμαι στο να δίνω ένα κομμάτι μου, κι όχι ΤΟ κομμάτι μου. Κι έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, αλλά όχι εγώ. Επειδή οι δίπλα σου μπορεί να μην αντέχουν το ¨όλο¨ σου, αλλά μήπως κι εσύ δεν αντέχεις να δίνεις μόνο ένα μέρος σου;
Θέλω να φύγω. Από μια σχέση, από μια δουλειά, από μια κατάσταση, από ένα ¨κλουβί¨, ακόμα κι αν αυτό είναι χρυσό ή έστω γυάλινο. Να φύγω, όμως, και να πάω πού; Κι από πότε για να φύγεις, πρέπει να ξέρεις και πού να πάς; Και γιατί να πας κάπου; Φοβόμαστε να μείνουμε μετέωροι, φοβόμαστε να μείνουμε στο κενό, φοβόμαστε να μείνουμε στο άγνωστο και προτιμάμε να μείνουμε δέσμιοι, φυλακισμένοι, εγκλωβισμένοι. Φοβόμαστε να φύγουμε από τους άλλους και επιλέγουμε να φύγουμε από εμάς.
Θέλω να σκέφτομαι με την καρδιά και όχι με τη λογική. Όπως έκανα όταν ήμουν μικρή. Όπως έκανα όταν ρίσκαρα, όταν τολμούσα, όταν θυμόμουν πώς να είμαι παρορμητική, αυθόρμητη, εξωστρεφής. Όταν γκάζωνα, χωρίς να φρενάρω. Όταν άγγιζα τους δίπλα μου, δίχως να φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσουν. Όταν αγκάλιαζα τον κόσμο, χωρίς να σκεφτώ τί θα σκεφτούν. Όταν έκανα τις εξομολογήσεις μου, ανεξάρτητα με το πώς θα τις αντιμετώπιζαν. Όταν πίεζα την λογική να εμφανιστεί κι εκείνη η άτιμη παρατούσε απρόθυμα τη σκυτάλη στην καρδιά, για να κάνει τα καπρίτσια της.
Θέλω να μπορώ να είμαι αυτό που είμαι, ακόμα κι αν όταν είμαι αυτό που είμαι, δεν είναι αυτό που θέλουν να είμαι. Χωρίς σχόλια. (διάβασέ το και δεύτερη φορά, είναι εύκολο και τόσοοο αληθινό)
Αν αύριο, λοιπόν, δεν υπάρχει αύριο, ένα είναι σίγουρο:
Εγώ χθες, εγώ σήμερα δεν...
Με αγάπη,
Βίλυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου