Κι όμως... χαμογέλασα και σήμερα!

 

Δεν έχεις χάσει το χαμόγελό σου. Είναι ακριβώς κάτω από τη μύτη σου. Απλά το έχεις ξεχάσει.

Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη φωτογραφία για αυτήν μου την ανάρτηση. Μια φράση που λέει σε λίγες μόνο λέξεις αυτά που θα πω εγώ παρακάτω με πολλές περισσότερες.

 

Αν με ρωτούσε κανείς τί έχει ¨φέρει¨ η οικονομική κρίση και τα παρελκόμενά της, ένα πράγμα θα μου ερχόταν στο μυαλό αυτόματα. Ανθρώπους που ξέχασαν να χαμογελούν, ανθρώπους

συνοφρυωμένους, ανθρώπους με κατεβασμένα κεφάλια...

 

Εχθές, λοιπόν, σε μια μου απλή βόλτα στο κέντρο, διαπίστωσα ότι, ναι, υπάρχουν τόσοι λόγοι για να χαμογελάσει κανείς.

 

Μπορεί να μην μας ¨παίρνει¨ συχνά πια να ξεκαρδιστούμε στα γέλια, να κρατήσουμε τις κοιλιές μας από το γέλιο, να μας ακούσουν και τα διπλανά και τα παραδιπλανά τραπέζια...

Μπορεί να έχουμε ¨ενοχοποιήσει¨ το γέλιο, μπορεί να το έχουμε ¨καταδικάσει και σε...θάνατο¨, αλλά ρε γαμώτο μπορούμε ακόμα να χαμογελάμε, να βρίσκουμε αιτίες -έστω και μικρές αφορμές- να νιώθουμε λίγο πιο αισιόδοξα, λίγο σαν να περνάνε ακόμα τα πράγματα από τα δικά μας χέρια, λίγο σαν να μην χάθηκε μια για πάντα αυτή η άτιμη η ελπίδα...

 

Θα σας πω τί είδα χθες δίπλα μου, παρατηρώντας λίγο τον κόσμο. Τί είδα και χαμογέλασα, τί είδα και ένιωσα μια πρωτόγνωρη ευφορία, μια ευφορία που είχα επιλέξει να ξεχάσω. Μια ευφορία που είχαν κάνει τα πάντα για να με κάνουν να ξεχάσω...

 

Ένας παππούς περίμενε το εγγόνι του. Το πουλμανάκι ήρθε, το πιτσιρίκι κατέβηκε και έπεσε στην αγκαλιά του. Τι σφιχτή αγκαλιά, τι ευτυχία...

 

Ένας μπαμπάς, τρία μέτρα και κάτι, κρατούσε την κόρη του, κάτι εκατοστά παιδί, και περπατούσαν στην παραλία. Εκείνος περήφανος σαν παγώνι, εκείνη ανέμελη, όπως ποτέ δεν θα είναι ξανά όσο μεγαλώνει.

 

Το ζευγάρι στο διπλανό τραπέζι. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, φρέσκο, καινούριο, στα...πρώτα μέλια. Εκείνος της έπιανε δειλά το χέρι, εκείνη πείραζε συνέχεια τα μαλλιά της. Εκείνος την φιλούσε τρυφερά κι εκείνη κοκκίνιζε -πιο πολύ πεθαίνεις-. Εκείνος...με κοίταξε που τον κοίταζα και άλλαξα αμέσως βλέμμα, μην έχουμε και παρεξηγήσεις...

 

Η κοπέλα στην στάση των λεωφορείων. Με τα ακουστικά στα αυτιά, να...λικνίζεται σε ρυθμούς ¨Παντελίδη¨. Ο χέβιμεταλάς -δική μου η ορθογραφία- ακριβώς δίπλα της, κι αυτός με τα ακουστικά του, να...χτυπιέται στον δικό του ρυθμό.

 

Ο παππούς με τη γιαγιά, χωρίς υπερβολή, στη μέση του δρόμου. Εκείνος με το μπαστουνάκι του, να περπατάει κούτσου-κούτσου. Εκείνη με το φούξια κραγιονάκι της και τις πέρλες στα αυτιά, να τον τραβάει όπως-όπως, λέγοντας δυνατά: ¨Καλέ θα μας πατήσουν, προχώρα! ΄΄Εχω πολλά να κάνω ακόμα, πριν πάω να συναντήσω την μάνα σου! Προχώρα λέμε...¨.

 

Η κυρία στον ΟΑΕΔ που σε εξυπηρετεί με χαμόγελο. Μιλώντας σου ευγενικά και καθησυχάζοντας ότι όλα αυτά είναι απλά μια φάση στη ζωή σου και όχι η ζωή σου.

 

Δε θα συνεχίσω. Δεν έχει νόημα. Αυτές, εξάλλου, είναι οι δικές μου ιστορίες. Εσύ καλείσαι να φτιάξεις τις δικές σου. Να ανοίξεις τα μάτια σου, να χρησιμοποιήσεις τα αυτιά σου, να ξυπνήσεις τις αισθήσεις σου...

 

Στην τελική, χαμογέλα γιατί, ναι, είναι μεταδοτικό.

 

Έστω αυτό...

 

Σου το χρωστάς...

 

Με αγάπη,

Βίλυ