Κριτικάροντας την... κριτική.

Δεν μου αρέσει να με κρίνουν.

Δε θέλω να μου λένε πώς να κάνω κάτι.

Δεν δίνω εύκολα τα περιθώρια να μου πούνε πώς να ΜΗΝ κάνω κάτι.

Δεν θέλω να ακούσω συμβουλές για το πώς να χορέψω από ανθρώπους που δεν χορεύουμε μαζί αυτόν τον χορό.

Δεν...δεν...δεν...

Και αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Επειδή υπάρχει και η άλλη.

Αυτή που λέει ότι -εγώ με την σειρά μου- κρίνω συχνά τους άλλους.

Κυρίως αυτούς που αγαπάω. Αυτούς που γίνομαι -άθελα ή ηθελημένα- υπερπροστατευτική μαζί τους.

Αυτή η ανάρτηση, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι και μια συγνώμη.

Για τις φωνές μου... για την αυστηρότητά μου... για το ότι μερικές φορές απλά δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που καταλαβαίνουν οι άλλοι και σκέφτονται έτσι...και πράττουν έτσι...

Θα μπορούσε να είναι και μια συγνώμη. Αλλά δεν είναι. Γιατί όταν ζητάς ¨συγνώμη¨ από κάποιον είναι σαν να του υπόσχεσαι -φωναχτά ή έστω σιωπηλά- ότι δεν θα το ξανακάνεις. Κι εγώ προσπαθώ να μην δίνω υποσχέσεις που ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα τηρήσω.

Επειδή εάν σε αγαπάω και σε βλέπω να πληγώνεσαι, δεν μπορώ να καθίσω να παρακολουθώ αμέτοχη τον πόνο σου. Δεν μπορώ να κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Δεν μπορώ κι ας ξέρω ότι, μερικές φορές, απλά πρέπει να το κάνω.

Ξέρω ότι ο καθένας αποφασίζει για τη ζωή του. Θεωρητικά, αλήθεια το ξέρω. Πρακτικά, παραδέχομαι ότι λειτουργώ λες και εγώ καλούμαι να πάρω ΕΓΩ μια απόφαση. Μα άσε με να την πάρω εγώ... Εσύ δεν βλέπεις καθαρά... Εσύ δεν είσαι σε θέση, βρε παιδί μου. Άσε με εμένα που είμαι η αλάνθαστη.

Που φοράω τα δικά μου παπούτσια κι όχι τα δικά σου, που είμαι έξω από τον χορό, που στην τελική εγώ ξέρω ποιό είναι το καλό σου.

Στην κριτική -όπως όλοι καταλάβαμε- είμαι καλή, στην αυτοκριτική εξίσου...

Μόνο που ακόμα κι αν αναγνωρίζω πως μερικές φορές ξεπερνάω τα όρια -τα δικά μου και των άλλων- ξέρω πως δεν το κάνω από εγωισμό, από πείσμα, από ανάγκη να περάσει το δικό μου και όχι το δικό σου.

Το κάνω, να πάρει, επειδή σε νοιάζομαι και θέλω να σε φροντίσω. Το κάνω επειδή έχω την ψευδαίσθηση ή έστω την πεποίθηση ότι βλέπω καθαρά όσα δεν μπορείς να δεις εσύ αυτή τη δεδομένη στιγμή.

Έστω κι αν έχω άδικο.

Έστω κι αν αποδεδειγμένα ο καθένας επιλέγει μόνος του το μονοπάτι που θα πάρει, κι εγώ αρνούμαι να το χωνέψω.

Έστω κι αν κι εγώ, στο παρελθόν, είχα παρωπίδες και ωτοασπίδες και ούτε άκουγα, ούτε έβλεπα τριγύρω.

Είναι πολύ άσχημο να φοράς το κοστουμάκι του δικαστή, όταν κανείς δεν σου έδωσε αυτή τη δικαιοδοσία, το παραδέχομαι.

 

Αλλά λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε…

 

Με αγάπη,

Βίλυ