Μια μεγάλη παρανόηση: Να νομίζεις ότι φτάνει η αγάπη.

Από το βιβλίο Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, Χόρχε Μπουκάϊ

Λένε ότι
...εκείνοι που επηρεασμένοι από τα ρομαντικά μυθιστορήματα περιμένουν τον έρωτα της ζωής τους,
...εκείνοι που εξιδανικεύουν τη σχέση πιστεύοντας ότι θα βρουν τα πάντα εκεί,
...εκείνοι που πιστεύουν πως αν υπάρχει η αγάπη, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία,
...εκείνοι που πιστεύουν στην ιστορία της αναζήτησης του ¨άλλου μου μισού¨,
...εκείνοι που η μοναδική τους φιλοσοφική αναφορά είναι η δύναμη της ρομαντικής αγάπης,
...εκείνοι που χρησιμοποίησαν τις ματαιώσεις τους για να δικαιολογήσουν τα πάντα,
...εκείνοι που θα μπορούσαν να αυτοκτονήσουν από αγάπη αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να ζήσουν για χάρη της,
...εκείνοι που αγωνίζονται να υποστηρίξουν το αδύνατο: την ανεπιφύλακτη, την αιώνια, την απέραντη αγάπη,
...εκείνοι, τέλος, που αντί να βάλουν ποίηση στη ζωή τους, προσπαθούν να μετατρέψουν τη ζωή τους σε ποίημα αγάπης...

...δεν μπορεί να κάνουν λάθος.
Γιατί, μεταξύ άλλων, είναι όλο και περισσότεροι.

Και είναι αλήθεια. Δεν κάνουν λάθος, απλώς πρόκειται για παρανόηση:

Η ζωή είναι ένα τρυφερό πάρε-δώσε, όχι μια εμπορική συναλλαγή.

 

 

[...] Είναι προφανές πως η ιδέα της μεγάλης και ανεπιφύλακτης αγάπης τελειώνει μαζί με τους γονείς μας. Είναι βέβαιο πως δικαιούμαστε μια σωστή συμπεριφορά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, κι ότι είμαστε, κατά κάποιο τρόπο, υποχρεωμένοι να την ανταποδώσουμε. Είναι, όμως, απαραίτητο να δημιουργούμε και να ανανεώνουμε διαρκώς μια σχέση που θα διαπνέεται από σεβασμό και αγάπη.

Δεν μπορούμε να ζητάμε, συνεχώς, σαν μωρά, αυτήν την ανεπιφύλακτη, την παιδιάστικη κι ανύπαρκτη αγάπη.

Εγώ το ξέρω, εσύ το ξέρεις, όλοι το ξέρουμε...

Παρόλα αυτά, όμως, υπάρχουν φορές που απελπιζόμαστε γιατί δεν καταφέραμε να την συναντήσουμε, και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε ότι κάποτε θα την βρούμε.

 

 

Η ενήλικη αγάπη δεν είναι ποτέ άνευ όρων. Εξαρτάται από το τί δίνω και τί παίρνω.

 

Και πρέπει να την τρέφω και να την φροντίζω. Δεν έχει σημασία πόσο έχω φτάσει να αγαπώ τον σύντροφό μου. Η αγάπη αυτή εξαρτάται από το πώς μου φέρεται ο άλλος, από το τί νιώθει για μένα, από το πώς αντιδρά.

Ομοίως, θα πρέπει να μάθουμε να φροντίζουμε τους φίλους μας, να τους ανταποδίδουμε την πραγματική τους αξία, να τους τιμάμε. Γιατί καμιά φορά ξεχνιόμαστε.

 

Πρέπει να μάθουμε να ζητάμε βοήθεια όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Πρέπει να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ για αυτήν τη βοήθεια, να μπορούμε να την εκτιμήσουμε.

Πρέπει, επίσης, να μάθουμε να μην περιμένουμε το χειροκρότημα, την ευγνωμοσύνη ή την αναγνώριση, που μπορεί να έρθει, αλλά μπορεί και να μην έρθει.

Πρέπει να έχουμε το νου μας για να μην αφαιρεθούμε.