Διαβάζοντας το...εφηβικό σου ημερολόγιο.

Εχθές το βράδυ, μετά από μια κουραστική ημέρα, έψαχνα απεγνωσμένα ένα τετράδιο που είχα όταν ακόμα δούλευα στην εφημερίδα. Άφαντο το τετράδιο. Βρε τί επικαλέστηκα τον Άγιο Φανούριο -μεγάλη η χάρη του-, τί παρακάλεσα τη μαμά μου να βάλει το χεράκι της, τί κατηγόρησα την αδερφή μου ότι είχε βάλει αυτή το δικό της, τίποτα...

Κι εκεί που έψαχνα μανιωδώς, εκεί που είχα κάνει τον κόσμο άνω-κάτω -είναι να μη βάλω κάτι στο μυαλό μου- έπεσα μπροστά σε κάτι άλλο. Σε κάτι σχεδόν ιερό, σε κάτι τόσο...μακρινό που φοβήθηκα και να το πιάσω στα χέρια μου. Στο ημερολόγιο που κρατούσα όταν ήμουν στην πρώτη γυμνασίου. Αισίως, δεκαέξι χρόνια πριν. Το έβαλα στο κρεβάτι μου, πέταξα κάτω ό,τι άλλο άσχετο είχα βγάλει στη φόρα, ψάχνοντας εκείνο το άλλο τετράδιο, και έμεινα αποσβολωμένη να το κοιτάω.

 

 

Ημερολόγιο κρατούσα από την πρώτη δημοτικού έως και τη δευτέρα λυκείου. Κάθε μέρα για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Μόλις τελείωνε κάποιο, το έβαζα στην άκρη και δεν το ξανάνοιγα ποτέ. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Μόλις έγραφα και την τελευταία σελίδα, κλείνοντας με έναν συγκινητικό επίλογο, το έκλεινα, το κλείδωνα και το έβαζα σε μια ροζ βαλιτσούλα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Σε αυτό το σημείο, να σημειώσω ότι αυτή η βαλίτσα δεν βρίσκεται σήμερα σπίτι μου και για να είμαι ειλικρινής δεν ένιωσα και ποτέ ότι θα ήθελα να ήταν εδώ. Με τα χρόνια, βλέπετε, έμαθα να πιστεύω ότι το παρελθόν πρέπει να μένει στο παρελθόν, το παρόν να βιώνεται ως παρόν και το μέλλον να έρχεται καθαρό και αμόλυντο, για να σε βρίσκει έτοιμο να το σεβαστείς και να το υποδεχτείς όπως του αρμόζει.

Πώς, άραγε, κατάφερε να ξεφύγει από τη ροζ βαλιτσούλα αυτό το ημερολόγιο;

Αφού αμφιταλαντευόμουν μέσα μου για το εάν έπρεπε να το ανοίξω για κανά μισάωρο, αποφάσισα να το τολμήσω.

¨H πρώτη μέρα που σου γράφω. Εδώ θα μοιραστούμε τις καλύτερες μα και τις χειρότερες στιγμές μου¨. Η πρώτη πρόταση στην πρώτη σελίδα. Μοιραστούμε, ε; Ενδιαφέρον... Το διάβαζα για περίπου δύο ώρες. Ο πρόλογος ήταν τουλάχιστον προφητικός, καθώς εκείνη η χρονιά είχε πολλές καλές και ακόμα περισσότερες κακές στιγμές. Θυμήθηκα ανθρώπους που είχα σχεδόν ξεχάσει, θυμήθηκα φίλους που έπαιξαν για πολλά χρόνια καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και σήμερα δεν είναι δίπλα μου και συνάντησα στις σελίδες του ανθρώπους που τότε πρωτογνώριζα και σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.

Κάπου κάπου, εκεί ενδιάμεσα σε αλήθειες και φοβίες, εκεί ανάμεσα σε γέλια και κλάμματα, ξεπρόβαλλαν και κάτι δακρύβρεχτα στιχάκια της εποχής:

 

Σ΄αγαπώ γιατί δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις το δάκρυ σου όταν μου είπες αντίο.

&

Ρώτησα τη θάλασσα τι εστί αγάπη, και μου έγραψε στην αμμουδιά: Έρωτας, πόνος δάκρυ!

 

Και λίγο παρακάτω ένα κομμένο άρθρο από την ¨Κατερίνα¨ με καυτές οδηγίες για το πρώτο φιλί:

¨Πλησιάζουμε τα χείλη στα δικά του, κλείνουμε τα μάτια, μισοκλείνουμε τα χείλη κι αφήνουμε το νου μας χαλαρό σε ένα γλυκό, τρυφερό παιχνίδι¨. Τί κι αν τελικά εκείνον τον χρόνο δεν εξελίχθηκε έτσι ακριβώς το πρώτο φιλί. Τι κι αν είχα τόσο άγχος και αγωνία που ούτε τα χείλη μου μισόκλεισα, ούτε το νου μου κατάφερα να αφήσω χαλαρό...

 

 

Πρέπει να παραδεχτώ ότι μέσα στις δύο ώρες που ξεφύλλιζα το ημερολόγιό μου, έκανα απέλπιδες προσπάθειες να καταλάβω εκείνη τη Βίλυ του 1996. Με τις υπερβολικές ευαισθησίες της, με τις αδικαιολόγητες ¨ρομαντικούρες¨ της, με τα επιτακτικά θέλω της, με τα ενοχικά πρέπει της.

Δε δυσκολεύτηκα να το θυμηθώ εκείνο το κορίτσι, δυσκολεύτηκα να το καταλάβω. Και σίγουρα, δυσκολεύτηκα να το βγάλω από το μυαλό μου το βράδυ που ακολούθησε. Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του ημερολογίου, το έδωσα στη μαμά μου και της ζήτησα να το καταχωνιάσει κάπου που δεν θα ήταν εύκολη η πρόσβαση σε αυτό. Ίσως επειδή μαζί με αυτό είχα καταχωνιάσει τότε και μερικά από τα ¨πιστεύω¨μου, ίσως επειδή μαζί με αυτό είχα καταχωνιάσει τότε και μερικές από τις προσδοκίες, μερικά από τα όνειρά μου. Και δεν έχει έρθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου για τέτοιου είδους ¨ανασκαφές¨.

Θα κλείσω αυτήν την ανάρτηση, όπως τελείωσα και τον επίλογο εκείνου του ημερολογίου.

 

Μην ξεχνάς να σε αγαπάς!

 

Υ.Γ. Υπόσχομαι να προσπαθήσω!

 

Με αγάπη,

Βίλυ