Του άντρα του πολλά βαρύ, μη του μιλάτε το...απόγευμα!

Όπα....

Είχα προαναγγείλει ένα άλλο κείμενο για σήμερα στο moirasou, με τίτλο: "Ο άνθρωπός μου". Το έγραψα και ετοιμάστηκα να το αναρτήσω. Αλλά δεν το έκανα... Μάλλον επειδή σκέφτηκα τη φάτσα της φίλης μου της Χριστίνας, η οποία θα μου έγραφε στο chat του gmail, μαζί με την καλημέρα της αύριο το πρωί: "Ωραίο το κείμενο, κορίτσι, αλλά πολύ μελό πάλι, βρε καρδούλα μου"! Και θα είχε και δίκιο. Οπότε το αποθήκευσα με γοργές διαδικασίες στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου και θα σας το ανεβάσω οσονούπω, με τις κατάλληλες διορθώσεις. 

Αντ' αυτού, λοιπόν, λέω να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό που μου συνέβη λίγες ωρες πριν και πραγματικά μου έφτιαξε τη διάθεση. 

Τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής και προσωρινά "κρατάω" ένα mini market, έως ότου επιστρέψει στις υποχρεώσεις της η υπάλληλός του. Δε σας κρύβω, μάλιστα, ότι είναι πιο περίπλοκο από ό,τι πίστευα. Ας έρθουμε, όμως, στο θέμα μας: Την ώρα που ετοιμάζομαι να κλείσω, λοιπόν, να σου τος ο πελάτης. Ο απαιτητικός ο πελάτης. Ο "βαρύς κι ασήκωτος" πελάτης. Ο Α-Ν-Δ-Ρ-Α-Σ! Άντε βάλε τα χρήματα πίσω στο ταμείο, άντε άνοιξε την ταμειακή μηχανή, άντε τα ψυγεία, άντε τα φώτα, άντε καλέ μου ακόμα να αποφασίσεις τι στο καλό θα ψωνίσεις;

"Θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω σε κάτι, χρειάζεστε βοήθεια;", πήρα το ευγενικό μου ύφος. 

"Μπορώ και μόνος μου, κοπελιά", πήρε το αντρίκιο του ύφος, λες και τον έθιξα, λες και υπονόησα ότι είναι άχρηστος, λες και υπαινίχθηκα ότι ένα αρσενικό σαν κι αυτόν θα μπορούσε ποτέ να χρειαστεί βοήθεια. 

Για να μην τα πολυλογώ, λούφαξα στη θεσούλα μου, περιμένοντας τον ομορφονιό να...πάρει το χρόνο του. 

"Ε, εσύ..!!!"

Ανασηκώθηκα λες και με τίναξε ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς φαντάστηκα ότι το "εσύ" ήμουν "εγώ". 

-Παρακαλώ, πείτε μου!

-Τα τοστόψωμα που θα τα μπανίσω;

Και κάπως έτσι εξελίχθηκε η πρώτη μας δεκάλεπτη συνάντηση με αυτόν τον άνδρα τον..."μάτσο", με αυτό το αρσενικό το σκληρό, το βαρύ, το "πρόστυχο". Με αυτό το παλικάρι με τα μάτια τα μελιά, τα μούσκουλα και τη μαγκιά να ξεχειλίζει από τα μπατζάκια. 

Αφού έφτασε στο ταμείο και με διέταξε να κάνω την...σούμα -καιρό είχα να την ακούσω πλάκα πλάκα αυτήν την λέξη-, με "μπάνισε" από πάνω ως κάτω (όπως τα τοστόψωμα κι εγώ) και παίζοντας το κομπολογάκι του με ρώτησε:

"Ποιανού είσαι εσύ; Δεν σε έχω ξανακόψει εδώ..."

Γέμισα τις σακούλες με την πραμάτεια του -α ρε λέξεις που θυμηθήκαμε και σήμερα- και μελιστάχτα τον καληνύχτησα. Αφήνοντας τον να αναρωτιέται ποια στο καλό είμαι εγώ και από πού κρατάει η σκούφια μου. Μου χαμογέλασε όλο υπονοούμενο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για αύριο. 

Ε ρε κι εγώ που νόμιζα ότι μόνο στη Θεσσαλονίκη μας έχουμε τέτοια φρούτα...!!!