Η σημερινή μου ανάρτηση, θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του άρθρου που ανέβασα στις 13-08-2012 (http://moirasou.blogspot.gr/search?updated-max=2012-08-16T08:23:00-07:00&max-results=1&start=9&by-date=false). Τώρα που το καλοσκέφτομαι, βέβαια, θα μπορούσε και να μην είναι.
Σήμερα λέω να μιλήσουμε για τα δεδομένα. Για το δεδομένο. Και για εκείνα τα δεδομένα που δεν οδηγούν απαραίτητα στο ¨δεδομένο¨ που είχαμε εμείς εκ των προτέρων στο μυαλό μας.
Ας ξεκινήσουμε βλέποντας τον ορισμό της εξίσωσης και ας διαπιστώσουμε γιατί τελικά δεν ισχύουν πάντα οι μαθηματικοί κανόνες στην καθημερινότητά μας, στις σχέσεις μας, στη ζωή μας.
Εξίσωση: μια ισότητα που αποτελείται από γνωστούς και άγνωστους παράγοντες και επαληθεύεται
μόνο με ορισμένες τιμές των άγνωστων παραγόντων της.
Απλό; Όχι πάντα τόσο απλό, όταν έχουμε να κάνουμε με μη μετρήσιμα μεγέθη, με μη συγκρίσιμες καταστάσεις, με τέτοιους άγνωστους παράγοντες που όσο και να προσπαθούμε, όταν καταλήγουν να είναι γνωστοί, είναι αργά, συνήθως ανεπανόρθωτα αργά.
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση -κάποιοι θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν και ¨ανάγκη¨- να βγάζουμε συμπεράσματα. Να βλέπουμε συμπεριφορές, να κρίνουμε καταστάσεις και να οδηγούμαστε σε εκείνο το ένα, το μοναδικό, το αλάνθαστο συμπέρασμα. Σε εκείνο το -τις περισσότερες φορές- βιαστικό και αυθαίρετο συμπέρασμα. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση, την ανάγκη, να θεωρούμε πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, ως δεδομένους. Μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα διαπιστώσουμε ότι δεδομένο δεν υπάρχει και τα δεδομένα από μόνα τους δεν δύνανται να οδηγήσουν, με ασφάλεια έστω, σε ένα τέτοιο.
Σας μπέρδεψα; Συνεχίζω, μήπως γίνω λίγο πιο κατανοητή, εστιάζοντας στο θέμα των σχέσεων. Τουλάχιστον, έτσι όπως τις αντιλαμβάνομαι εγώ. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, θα μοιραστώ μαζί σας ένα πολύ απλό παράδειγμα, για να σας δώσω να καταλάβετε για ποιόν λόγο πιστεύω ότι έρχεται η μέρα που προσγειωνόμαστε απότομα, διαπιστώνοντας ότι ο άλλος δεν ήταν τελικά τόσο δεδομένος όσο πιστεύαμε στις αρχές.
Δύο άνθρωποι συναντιούνται και γίνονται με τον καιρό ζευγάρι. Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, που ένας από τους δύο (ίσως ο πιο θαραλλέος, ίσως πάλι ο πιο σίγουρος για τα συναισθήματά του) ξεστομίζει εκείνο το ¨σε αγαπώ¨. Δεν το λέει για να το πει. Όχι. Ξέρει τί σημαίνει. Αγαπάει τόσο πολύ που βάζει το να είσαι εσύ καλά πάνω από άλλα πράγματα, τα οποία είναι επίσης σημαντικά για αυτόν. Αγαπάει τόσο πολύ που είναι διατεθειμένος να σου αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, του χρόνου του και του ενδιαφέροντός του. Αγαπάει τόσο πολύ που οι πράξεις του λένε καθαρά πόσο πολύ νοιάζεται για σένα. Αγαπάει τόσο πολύ που αρνείται να θυσιαστεί, επειδή πολύ απλά δεν πιστεύει ότι η αγάπη είναι χώρος θυσίας, και επειδή τίποτα από αυτά που προσφέρει δεν του φαίνονται ¨θυσία¨. Ίσως επειδή για αυτόν, αγάπη είναι απλά το συναίσθημα εκείνο που εγγυάται την ικανότητα να απολαμβάνουμε πράγματα μαζί...
Ο άλλος, λοιπόν, ο λιγότερο τολμηρός νιώθει τα ίδια. Σχεδόν τα ίδια. Μπορεί και ακριβώς τα ίδια, χωρίς όμως να έχει τους ίδιους τρόπους να εκφράσει την αγάπη του. Εξάλλου, ο καθένας αγαπάει όσο και όπως μπορεί. Ο καιρός περνάει και αυτό το ζευγάρι φτάνει στο σημείο να πιστεύει κάτι τόσο επιζήμιο, τόσο καταστροφικό, τόσο ψεύτικο: ¨Η αληθινή αγάπη είναι παντοτινή¨.
Ό,τι και να κάνεις...
Ό,τι και να μην κάνεις...
Πώς καταλήγει αυτό το ζευγάρι; Ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί...
Όσοι είναι υπέρμαχοι, δε, αυτοί της άποψης, δηλ. ότι η αληθινή αγάπη είναι παντοτινή, είναι σαν να πιστεύουν ότι αν σε αγαπάει κάποιος, θα σε αγαπάει για όλη του τη ζωή. Γιατί άραγε δεν υπολογίζουν ότι η αγάπη, όπως συμβαίνει και με τα υπόλοιπα συναισθήματα, μπορεί να πέσει κι αυτή σε χειμέρια νάρκη, μπορεί να ξεθυμάνει, μπορεί να σβήσει, ακόμα και να χαθεί;
Δε θυμάμαι πού και πότε διάβασα το παρακάτω. Θυμάμαι μόνο ότι έμεινα να το διαβάζω ξανά και ξανά. Και μόλις κατάλαβα τι πραγματικά εννοούσε, έκλεισα το βιβλίο, το έβαλα στη θέση του και έπεσα να κοιμηθώ, διαπιστώνοντας ότι όλα τελικά είναι φθαρτά, ακόμα κι όταν δεν μιλάμε για ύλη, αλλά για κάτι άυλο, για κάτι άπιαστο, για κάτι ακαθόριστο, για κάτι που είναι αδύνατο να οριστεί.
Η αγάπη είναι φλόγα που σε καίει και σε καίει γιατί είναι φωτιά. Μια αιώνια φωτιά...όσο αυτή κρατάει...
Αν νομίζατε ότι σας τα λέω όλα αυτά σήμερα γιατί έχω το μαγικό φίλτρο και ξέρω πώς μπορεί κανείς να κρατήσει την αγάπη ζωντανή, λυπάμαι πραγματικά, αλλά χάσατε τον χρόνο σας, διαβάζοντας αυτό το κείμενο.
Όλα αυτά σας τα λέω απλά για να σας θυμίσω κάτι που θέλω να πιστεύω ότι θυμάστε και χωρίς την παρέμβασή μου.
Κανείς και τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή.
Σήμερα μπορεί να είναι και η τελευταία μέρα που παίζω ενεργό ρόλο στη ζωή σου. Μη θεωρήσεις ότι το σημερινό μου ¨σε αγαπώ¨ σου εγγυάται και την αυριανή αιώνια αγάπη μου.
Σήμερα μπορεί και να είναι η τελευταία μέρα που θα είσαι κομμάτι από το κομμάτι μου. Αύριο μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα που να μη γίνεται να εξακολουθήσεις να είσαι.
Δεν είμαι θιασώτης της φράσης που ισχυρίζεται ότι πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, μιας και πιστεύω πως αν δεχθώ να κάνω κάτι τέτοιο, είναι σαν να δέχομαι ταυτόχρονα ότι δεν με ¨παίρνει¨ να κάνω όνειρα, να βάλω χρονοδιαγράμματα, να θέσω στόχους κλπ κλπ κλπ.
Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι οφείλουμε να προσπαθούμε καθημερινά για τις σχέσεις μας, για τα υποτιθέμενα κεκτημένα μας.
Επειδή αύριο, ή πιο σωστά σε μία ώρα από τώρα, μπορεί να μην ανήκουν πια στη σφαίρα του ¨ανήκω¨.
Καλό σας απόγευμα.
Με αγάπη,
Βίλυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου