Μια φορά κι έναν καιρό...

Η Χιονάτη, η  Σταχτοπούτα κι εγώ...

Θα μπορούσα, με απόλυτη φυσικότητα, να ενσαρκώσω και τους δυο ρόλους. Και αυτόν της Σταχτοπούτας και εκείνον της Χιονάτης. Κι ας ήμουν βέβαιη από μικρή ότι θα έπρεπε να έχω γεννηθεί πεντάμορφη εκείνο το βράδυ του Οκτωβρίου, περιμένοντας μια ζωή το "τέρας" που με την αγάπη μου θα έκανα "πρίγκιπα". 

Σήμερα, στα 28α γενέθλια της ζωής μου, κάνω το δικό μου απολογισμό. Αναπόφευκτα, κι ας είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πέρσι να μην αναλωθώ ποτέ ξανά σε τέτοιες ψυχοφθόρες διαδικασίες. 

Το δικό μου "παραμύθι", λοιπόν, μέχρι σήμερα τα είχε όλα:

Πρίγκιπες που αποδείχθηκαν "νάνοι", "καθρέφτες" που κάθε φορά που τους ρωτούσα: "Καθρεφτάκι, καθρεφτάκι στον τοίχο πάνω τώρα, Ποια είναι η ωραιότερη σ' ολόκληρη την χώρα;"  ήταν απογοητευτικά ειλικρινείς, κακές μητριές με την ενδυμασία καλοκάγαθων αφεντικών, νεράϊδες που πάντα ήταν εκεί για να κάνουν την κολοκύθα μου άμαξα και αδιαμφισβήτητα άνθρωποι που με αγάπη μάζευαν το γοβάκι μου κάθε φορά που το έχανα, για να μου το επιστρέψουν πάλι, όταν θα ήμουν έτοιμη να ξαναγίνω η "Σταχτοπούτα" τους. 

Στη ζωή μου μέχρι τώρα η κολοκύθα έγινε πολλές φορές άμαξα. Και η άμαξα άλλες τόσες φορές κολοκύθα. Οι 'πρωταγωνιστές' του "παραμυθιού" μου, όμως, ήταν πάντα εκεί. Με έναν και μόνο στόχο: Να μου χαρίσουν ένα "happy end'', να μοιραστούν μαζί μου ένα "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", να κάνουν τα αδύνατα δυνατά και τα δυνατά αδύνατα, προκειμένου να μπορώ εγώ να κάνω τον βάτραχο πρίγκιπα και να βάλω στο πόδι μου εκείνο το γυάλινο γοβάκι που από τόσο μικρή ονειρευόμουν. 

Κι όταν το "ευτυχισμένο τέλος" φώναζε ότι είναι μόνο για αφελείς, κι όταν το "happy end" ακόμα και με την βοήθειά τους δεν μπορούσε να φαντάζει εφικτό, εκείνοι ήταν και πάλι εδώ: Για να σκουπίσουν μαζί μου τις "στάχτες", για να σκοτώσουν το ελάφι και να πάνε την καρδιά του στην κακιά μητριά, έτσι ώστε να σώσουν τη "Χιονάτη" τους από το βέβαιο χαμό, για να τη φιλοξενήσουν στο νανόσπιτό τους και να την περιθάλψουν, μέχρι να ανακτήσει τις δυνάμεις της και να διεκδικήσει από την αρχή τη ζωή της. Μέχρι να βρεθεί εκείνο το βασιλόπουλο να τη φιλήσει τρυφερά και να την "αναστήσει". 

Λίγο πριν κλείσω τη σημερινή μου ανάρτηση, θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βαθέων όλους τους φίλους που μου ευχήθηκαν για αυτήν τη ξεχωριστή μέρα στη ζωή μου. Με όποιον τρόπο κι αν επέλεξε ο καθένας. 

Και κάτι τελευταίο που θα ακουστεί βαρύγδουπο αλλά από μικρή ήμουν drama queen, δε θα αλλάξω τώρα στα "γεράματα":

Η περιουσία μας είναι οι άνθρωποί μας. Και πιστέψτε με, εγώ είμαι ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου, Θεέ μου!!!

Με αγάπη,

Βίλυ

Υ.Γ. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στις "νεράιδες" μου.