Πρόταση γάμου με ένα γλειφιτζούρι.

Η πιο ζαχαρένια...πρόταση γάμου!

 

Όσοι μας κάνετε την τιμή να μας ακολουθείτε, θα έχετε ήδη διαβάσει την περιπέτειά μου στο μίνι μάρκετ με τον...άντρα τον πολλά βαρύ.( http://moirasou.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5008.html ). Να σημειώσω, για όσους ενδιαφέρονται, ότι αυτό το αγόρι ήρθε ακόμα μια φορά και κάπως έτσι άδοξα, έληξε η "σχέση" μας. 

Σήμερα θα σας διηγηθώ ακόμα μια "αμαρτωλή" ιστορία από την εμπειρία μου στο ταμείο του εν λόγω καταστήματος. Μάλλον την τελευταία ιστορία, μιας και είναι η τελευταία μου μέρα σε αυτό το πόστο. 

Η ώρα κόντευε 12 το μεσημέρι και εξυπηρετούσα μια πελάτισσα. Αφού έκοψα τις 20 φετούλες gouda που μου ζήτησε και εκείνη με τη σειρά της με πλήρωσε, κάθισα στην καρέκλα μου, πιστεύοντας ότι είμαι μόνη στο μαγαζί. Έλα που είχα κι άλλους πελάτες... Το ύψος τους δεν βοηθούσε να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, γεγονός που με έκανε να μην τους πάρω είδηση από την πρώτη στιγμή. Ο ένας ήταν δεν ήταν στα 6 και η πιτσιρίκα μετά βίας έφθανε τα 5. Πήρα τη ζουζουνίστικη φωνή μου και τους πλησίασα με διάθεση "γούτσου" και "νιάου" και "μαμ, κακά και νάνι". Ο άντρας της παρέας με έβαλε γρήγορα στη θέση μου, με ένα ύφος που σχεδόν απαιτούσε να του φέρομαι ισότιμα. Κοτζάμ άνδρας ήταν εξάλλου...

-Καλησπέρα σας. Θα θέλαμε, εγώ και η κοπέλα μου, γλειφιτζούρια. 

Από την μια ήθελα να πεθάνω στα γέλια με το "εγώ και η κοπέλα μου", από την άλλη ο νεαρός δεν μου άφηνε περιθώρια να σαχλαμαρίσω. Κατευθύνθηκα προς τον πάγκο με τα λογής λογής γλειφιτζούρια και απομακρύνθηκα διακριτικά για να αποφασίσουν μόνοι τους γεύσεις, χρώματα και περιτύλιγμα. Ο "γαμπρός" με πλησίασε αθόρυβα και με ρώτησε σιγανά σιγανά: 

-Έχω 40 λεπτά. Φθάνουν για να πάρουμε δύο γλειφιτζούρια;

Φυσικά και έφθαναν. 

-Αμέ, εκείνα με τις ροζ καρδιές. 

Η νεαρά, όμως, που τόση ώρα είχε στήσει για τα καλά αυτί, είχε άλλες προτιμήσεις. Τον τράβηξε από το μανίκι και σαν "κλασική γυναίκα" απαίτησε να πάρουν το άλλο. Εκείνο με την κορδέλα. Εκείνο με τα 40 λεπτά, το ακριβό. Ο μικρούλης με κοίταξε γεμάτος απελπισία και όλο παράπονο γύρισε στην κοπέλα του, λέγοντας:

-Μα αν πάρουμε αυτό, δεν θα μπορέσουμε να αγοράσουμε δυο. Εγώ δεν θα έχω γλειφιτζούρι.

"Δεν πειράζει. Εγώ θέλω αυτό", είπε η δεσποινίδα ανυποχώρητη.

Και γένοιτο το θέλημά της. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, όταν μια γυναίκα βάλει κάτι στο μυαλό της. Όποιας ηλικίας κι αν είναι αυτή. Είτε φοράει ακόμα pampers, είτε τεχνητή οδοντοστοιχία, είτε είναι μπέμπα, είτε μεγαλοκοπέλα...

Ο "μπαγάσας" -που τόσο συμπόνεσα- ήρθε να με πληρώσει. Με κοίταξε στα μάτια, κοίταξε πεταχτά την τσαπερδόνα κοπέλα του - η οποία ήδη έγλειφε με λαχτάρα το κορδελάτο γλειφιτζούρι της- και πρόσθεσε:

"Όταν θα της κάνω πρόταση γάμου, είπε η μαμά ότι θα έχουμε λεφτά να της πάρουμε δαχτυλίδι. Τώρα απλά της το ανακοίνωσα. Γι αυτό της πήρα και το γλειφιτζούρι. Είπε ναι".

Ήθελα να ζουλήξω τα μάγουλά του και να του σκάσω ένα ρουφηχτό φιλί, αλλά η μαντάμ απ' εξω μας κοιτούσε επίμονα και σχεδόν μουτρωμένα. Αρκέστηκα στο να του χαρίσω ένα γλειφιτζούρι, προσφορά του καταστήματος.

-Όχι, ευχαριστώ, δεν θέλω. Όταν μεγαλώσω, θα μπορώ να το αγοράζω με τα δικά μου χρήματα. 

Αυτός είναι άνδρας...!!!