Ό,τι φεύγει από κοντά σου, να το χαίρεσαι...

Σε μια κουβέντα χθες, με έναν καλό φίλο, συζητούσαμε για το φαινόμενο του "χάνω την μπάλα"... Δεν έχει σημασία ποιος από τους δυο μας την είχε χάσει, μπορεί τελικά να μην την είχε χάσει και κανείς μας..

Σημασία έχει ότι σίγουρα το είχαμε πάθει στο παρελθόν και με βεβαιότητα σας λέω, πως ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν μας συνέβαινε στο παρόν μας, αδιαμφισβήτητα θα το παθαίναμε στο κοντινό ή και πιο μακρινό μας μέλλον.

Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει, δεν ξέρεις γιατί αντιδράς όπως αντιδράς, γιατί δεν θυμώνεις ενώ θα έπρεπε να θυμώσεις, γιατί θυμώνεις ενώ δεν θα έπρεπε να θυμώσεις. Είναι τα πράγματα στο μυαλό σου κουβάρι ή το ίδιο το μυαλό σου είναι κουβάρι από μόνο του; Γιατί δεν μπορείς να κάνεις προσθαφαιρέσεις και να βγάλεις το τελικό "ισούται"; Γιατί ξαφνικά 1 και 1 δεν κάνει 2, αλλά οι αστάθμητοι παράγοντες, χωρίς να σε ρωτήσουν καν, καταλήγουν σε ό,τι να' ναι αποτελέσματα; 

Η απάντηση είναι μία. Απλή. Ρεαλιστική. Αποστομωτική. 

Γιατί...ΕΤΣΙ!

Με τον "έλεγχο" είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση και, ναι, το παραδέχομαι, εξακολουθώ να έχω. Θέλω την "μπάλα" στα πόδια μου. Να την κοντρολάρω. Να φθάνει μέχρι εκεί που φθάνω εγώ. Όχι παραπέρα, όχι παρακάτω. Να είναι εδώ. Κοντά μου. Δίπλα μου. Να νιώθω ασφαλής. Σίγουρη. 

Ποιος είπε, όμως, ότι έχει σημασία τι θέλω εγώ; Κλισέ αλλά ισχύει: Η ζωή δεν σε ρωτάει ποτέ τι θέλεις. Αυτή πάντα θα κυλάει κι εσύ θα τρέχεις πάντα από πίσω της, να διορθώσεις ό,τι διορθώνεται, να σώσεις ό,τι σώνεται, να σβήσεις όποια φωτιά σβήνεται. 

Και θα ξυπνήσεις μια μέρα για να συνειδητοποιήσεις ότι καλώς ή κακώς δεν περνάνε όλα από τα χέρια σου-μην σου πω "τίποτα" και σε αγχώσω πρωινιάτικα-και θα ξυπνήσεις μια μέρα για να καταλάβεις ότι δεν χωράνε όλα στα "κουτάκια"  σου, γιατί αυτά τα "κουτάκια" έχουν σχετικές διαστάσεις, σχετικό βάθος, σχετική χωρητικότητα, σχετική ανθεκτικότητα. Γιατί το "απόλυτο" δεν είναι πάντα εφαρμόσιμο, γιατί...ΕΤΣΙ!

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας, πολλές φορές θα χάσουμε τη "μπάλα". Και αν τη χάσαμε μέχρι σήμερα αρκετές φορές, θα την χάσουμε κι άλλες. Κι αν απομακρύνθηκε μια φορά από τα πόδια μας, αλλά καταφέραμε να την τραβήξουμε πάλι πίσω, θα έρθει κι εκείνη η ώρα που δεν θα καταφέρουμε να την φέρουμε πάλι κοντά μας. Ή δεν θα θέλει αυτή, ή δεν θα θέλουμε τόσο πολύ εμείς...

Και τι με αυτό;

Όλοι κάποια φορά, κάποια στιγμή, αφήσαμε κάποια μπάλα να την πάρει το κύμα. Κολυμπήσαμε πίσω της, αλλά όσο κι αν την φθάναμε, τόσο εκείνη παρασυρόταν από τον άνεμο ολοένα και πιο βαθιά. Αν μας προλάβαινε η μαμά μας, μας κοντοζύγωνε και μας υποσχόταν ότι θα αγοράσουμε άλλη μπάλα. Δεν πειράζει... Δεν άξιζε να την πάρουμε από πίσω και να βρεθούμε κι εμείς ξαφνικά εκεί που δεν πατώνουμε, δεν άξιζε να μας παρασύρουν κι εμάς τα κύματα. Αν πάλι κανείς δεν μας προλάβαινε, κολυμπούσαμε μέχρι να μας τελειώσουν τα αποθέματα δύναμης, μέχρι να χάσουμε την μπάλα εντελώς από τα μάτια μας και μαζί της χάσουμε και κάθε ελπίδα να επανακτήσουμε κάποια στιγμή τον έλεγχο. Στη σφαίρα του συνειδητού, στην πλάνη του ασυνείδητου...

Δεν ξέρω αν σήμερα θα κολυμπούσα πίσω από την μπάλα. Νομίζω ότι δεν θα είχε νόημα. 

Εξακολουθώ να θέλω να ελέγχω τα πάντα, αλλά δεν φοβάμαι να δηλώσω την αδυναμία μου να το κάνω πάντα. Ή έστω πάντα με επιτυχία, για να είμαι ειλικρινής. 

 Ό, τι φεύγει από κοντά σου να το χαίρεσαι, άνοιξ' του γλυκά την πόρτα και να μην ενδιαφέρεσαι....

Το λέει και ο Μητροπάνος...

 

 Ό,τι πέφτει από την τσέπη σου

δεν χάνεται
απ' του δρόμου το χεράκι
σαν παιδάκι πιάνεται

Μη λυπάσαι και μην τρέχεις
μες στους δρόμους να το βρεις
ειν' το μόνο που θα μείνει
από σένα σαν χαθείς

Ό,τι φεύγει από κοντά σου
να το χαίρεσαι
άνοιξ' του γλυκά την πόρτα
μην ενδιαφέρεσαι

Μη λυπάσαι και μην τρέχεις
μες στους δρόμους να το βρεις
ειν' το μόνο που θα μείνει
από σένα σαν χαθείς

Με αγάπη, Βίλυ