Όπου γάμος και χαρά...η Βασίλω (υποφαινόμενη) πρώτη!!!

Δε έχω ξοδέψει ούτε ένα δευτερόλεπτο από τη ζωή μου μέχρι σήμερα για να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να ήταν το νυφικό μου. Μακρύ-κοντό, με τούλια ή χωρίς, άσπρο ή ιβουάρ, με πέπλο ή άνευ, ντεκολτέ ή λίγο πιο..."καθως πρέπει" (μη μας διώξει και ο πάτερ). Και προφανώς δεν το έκανα επειδή δεν υπήρξε λόγος να το κάνω-μα ουδείς να μην μου έχει κάνει ποτέ επίσημη πρόταση με τα παρελειπόμενά της;-και επειδή δεν ήμουν ποτέ εκείνο το ρομαντικό κορίτσι που θα ξεφύλλιζε περιοδικά γάμου, προσμένοντας πώς και πώς τον ιππότη με το άσπρο άλογο. 

(Αν υποσχεθείτε, όμως, να μην με εκθέσετε και παραέξω, θα σας εξομολογηθώ ότι όταν ήμουν μικρή η αγαπημένη μου ελληνική ταινία ήταν το "Ένας ιππότης για τη Βασούλα" με την Τζένη Καρέζη, καθώς για πρώτη και τελευταία φορά δέχθηκα να ταυτιστώ με το όνομα Βασιλική, έστω και στην εν λόγω παραλλαγή του).

Αλλά δεν μου πάει η καρδιά να αφήσω ασχολίαστη την πρόταση γάμου που είδα στο youtube να κάνει ο  Isaac Lamb με τη πολύτιμη βοήθεια συγγενών και φίλων που ξεπέρασαν τους εξήντα στην "γυναίκα της ζωής του". 

Ε και εντάξει, ρομαντική δεν με λες αλλά νομίζω ότι όλες μας γουρλώσαμε τα μάτια, βλέποντάς την και ενδόμυχα ευχηθήκαμε να ήμασταν στη θέση της "πρωταγωνίστριας". Χάθηκε ο κόσμος να ήμουν εγώ, να ήσουν εσύ στη θέση της. Τι παραπάνω είχε αυτό το κορίτσι από εμάς; Πόσο και πώς τον μάγεψε πια και "ναύλωσε" συγγενείς και φίλους για να στήσουν αυτήν την υπερπαραγωγή; Δεν είναι σωστό αλλά θα το παραδεχτώ: Έσκασα από τη ζήλια. Ίσως επειδή, ναι ρε γαμώτο, ισχύει: Όπου γάμος και χαρά...η Βασίλω ΘΕΛΕΙ να είναι πρώτη. (ουπς, δεύτερη φορά που ταυτίστηκα με το όνομα μου και αρχίζω και προβληματίζομαι). 

Όση ώρα φυσικά έβλεπα την πρόταση, με έπιασε κι ένας μικρός πανικός. Κι αν η κοπέλα ήθελε να πει όχι κατά βάθος, αν σκεφτόταν τις επόμενες μέρες να του ζητήσει να...μείνουν δυο καλοί φίλοι και χρόνο για να σκεφτεί; Πώς λες "όχι" σε μια ΤΕΤΟΙΑ πρόταση, όταν έχεις την υποψία ότι για φινάλε θα έχει επιστρατευτεί και ο Μπράντ Πιτ να σου περάσει το δαχτυλίδι; 

Φυσικά, ο πανικός μου έφυγε αμέσως όταν είδα τον υποψήφιο γαμπρό να φιλάει την νύφη και εκείνη να χάνεται στην αγκαλιά του. Και ήταν αυτό ακριβώς το σημείο που κατάλαβα ότι έχω ανάγκη πολύ ένα "Και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα"! Και ήταν ακριβώς αυτό το σημείο που η ζήλια έδωσε τη θέση της επάξια στη βεβαιότητα ότι η καθεμία από εμάς θα ζήσει αυτό που της αξίζει και της "πρέπει" όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου...Και θα είναι τόσο όμορφη η στιγμή, γιατί πολύ απλά θα είναι δική της και μόνο δική της, ακόμα κι αν γίνει κάπως και κάπου λιγότερο ρομαντικά, κάπως και κάπου λιγότερα πρωτότυπα, κάπως και κάπου λιγότερο...χιουμοριστικά. 

Βιον ανθόσπαρτον...!!!

Υ.Γ. Εχθές πήγα να πάρω μια γλάστρα στη μαμά μου για τα γενέθλιά της. Μια κυρία που μπήκε μετά από μένα ζήτησε από τον ανθοπώλη μια ενδεικτική τιμή για μια νυφική ανθοδέσμη. Κι εκείνος έτσι απλά, αβίαστα, χωρίς κανένα τρέμουλο στη φωνή του, χωρίς κανέναν δισταγμό της είπε: "100€ το μίνιμουμ, αν θέλετε να την κάνουμε οικονομική". Το αποφάσισα: Μπορεί να μην έχω σκεφτεί τι νυφικό θέλω όταν και αν θα παντρευτώ, αποφάσισα όμως τι ανθοδέσμη θέλω: Μια "χούφτα" γιασεμί. Τα 100€ θα τα πιω σε σφηνάκια με τους φίλους μου.

Με αγάπη, 

Βίλυ