Δεν είναι όλα τα χέρια ίδια...Τα δικά σου;

«Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές», θυμάμαι να λέει εδώ και μια ζωή η «ζωή» μου…Ναι, η «ζωή» στο δίνει πολλές φορές αυτό το μάθημα. Για να το εμπεδώσεις. Μέχρι που θα σου γίνει βίωμα και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ ξανά, για ΚΑΝΕΝΑΝ και για κανέναν απολύτως λόγο.

Η μέρα έχει τη νύχτα, το καλό έχει το κακό, το άσπρο έχει το μαύρο και το μέλλον χτίζεται πάνω στο παρελθόν. Και όλα αυτά, όσο αντιφατικά κι αν είναι μεταξύ τους, μπορεί να είναι πλευρές το ίδιου νομίσματος. Είμαι καλή, αλλά όταν είμαι κακιά, είμαι καλύτερη. Έτσι δεν λένε; Ισχύει. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να σε φτάσει στα ουράνια και ο ίδιος, ναι ο ίδιος, να σε μάθει πώς είναι να πέφτεις στα πατώματα. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή, και ο ίδιος, ναι ο ίδιος, να σου διδάξει πώς είναι να θέλεις να πεθάνεις.

Ναι, δεν θέλω να πιστέψω πώς κανένας γεννιέται κακός, εγκληματίας, αδίστακτος, δολοφόνος. Από την άλλη, δεν θα πέσω και στην λούμπα να ψάξω δικαιολογίες και συγχωροχάρτια για αυτόν που έγινε τελικά κακός, εγκληματίας και δολοφόνος. Απλά θα έχω πάντα στο μυαλό μου, εκεί σε μια μικρή, αφώτιστη γωνιά, αυτό που κάποια μέρα μου είπε ένας καλός φίλος: «Σκέψου, πώς αυτός που σε πλήγωσε τώρα, κάποτε υπήρξε και ο ίδιος παιδί. Αθώος, αμόλυντος; άκακος».

Ακούγοντας για πρώτη φορά το τραγούδι των Locomondo «Χέρια σαν κι αυτά», το μυαλό μου πήγε αμέσως στα «χέρια που φυτεύουν ένα δέντρο», στα «χέρια που σαν πέσεις, σε σηκώνουν ξανά», στα «χέρια που έχουν μάθει να σου δίνουν», στα «χέρια που τις νύχτες σε χαϊδεύουν στοργικά»…Και αυτά τα «χέρια» αμέσως τα έκανα «πρόσωπα» στο μυαλό μου. Η αδερφή μου, η καλύτερή μου φίλη, η γιαγιά μου, το αγόρι μου, η μαμά μου…Είχα την ευλογία να γνωρίσω πολλά τέτοια χέρια μέχρι σήμερα. Από την άλλη, είχα την ευλογία να γνωρίσω και «χέρια που βάζουνε φωτιά» «χέρια που πατάνε την σκανδάλη», «χέρια που ζητάνε μοναχά». Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση τα «χέρια» έμειναν «χέρια». Και δεν έγιναν «πρόσωπα», ούτε θα επέτρεπα ποτέ να γίνουν.

Τα δικά μου χέρια, τα δικά σου, μπορεί να έπαιξαν διττούς ρόλους. Μπορεί μέχρι τώρα που μιλάμε να έδωσαν μόνο χαρά ή λύπες και αύριο να σώσουν ή να ρημάξουν κάποιον. Μπορεί σήμερα να χαϊδεύουν στοργικά και αύριο να γίνουν τόσο σκληρά και τραχιά που το χάδι τους να ανοίγει πληγές και να γδέρνει. 

Τι θέλουμε, όμως, αλήθεια; Να μείνουν «χέρια» τα χέρια μας ή να γίνονται «πρόσωπα» όταν μας φέρνουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι που περάσανε από τη ζωή μας και είτε παρέμειναν είτε πήραν τελικά άλλο δρόμο;

Η απόφαση δική μας…

Η απόφαση δική τους…

Με αγάπη, 

Βίλυ

Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλύτερή μου φίλη, Μαρία Αγγελοπούλου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα χέρια της με σήκωσαν...Ευχαριστώ!!!