Αφηρημένη εγώ;

Η φίλη μου Χριστίνα Δοϊτσίνη ζωγράφιζε από…πάντα. Έτσι το είχα καταχωρημένο στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, καθώς κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της, κολλούσε το βλέμμα μου για ώρα σε ένα σκίτσο της που είχε κορνιζαρισμένο σε μια διακριτική γωνιά του σαλονιού της. Δεν είχα δει άλλο της έργο μέχρι εκείνη την μέρα και την μπρίζωνα συχνά-πυκνά να ξαναπιάσει τα «σύνεργα» της και να ξεδιπλώσει το ταλέντο, που στοιχημάτιζα ότι είχε, κρίνοντας από άλλα ταλέντα της (βλ. γραφιστική). Τον τελευταίο καιρό, η Χριστίνα αποφάσισε να το επιχειρήσει. Όχι για να μου κάνει τη χάρη, δεν είναι τέτοιος τύπος, για να….κάνει προφανώς τη χάρη στον εαυτό της (μιας και είναι τουλάχιστον προκλητικό, βρε αδερφέ, να έχεις ένα τέτοιο ταλέντο και να το έχεις θαμμένο, κάπου σε χειμερία νάρκη). Ένα δείγμα δουλειάς της απολαύσατε, εξάλλου, και σε μια προηγούμενη ανάρτησή μου http://moirasou.blogspot.com/2012/03/blog-post_22.html .

Το θέμα μας εδώ, όμως, είναι άλλο. Την προηγούμενη Παρασκευή, λίγο πριν φύγω από το γραφείο, της στέλνω ένα μήνυμα για «Καλό Σαββατοκύριακο» και την ρωτάω τι θα πραγματεύεται το νέο της έργο. Μου απαντάει, λοιπόν, (δεν θα σας αποκαλύψω τι) και ενθουσιασμένη από το καλοκαιρινό περιεχόμενο του νέου της πίνακα, ρωτάω όλο θράσος:

-Αχ θα μου το αφιερώσεις;

-Α όχι, αυτό θα το αφιερώσω σε μένα.

Με κάποια ακόμα χαριτωμενιά πρέπει να της απάντησα και εκείνη απλά με έβαλε στη θέση μου, όπως συνηθίζει να κάνει όλα αυτά τα χρόνια,, Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς φρου φρου και αρώματα, μου απάντησε:

-Θα ήθελα πολύ, κοριτσάκι, να ζωγραφίσω κάτι και να στο αφιερώσω. Αλλά θα ήθελα να κάνω κάτι που σε αντιπροσωπεύει κι εγώ δεν ζωγραφίζω «αφηρημένη τέχνη».

Σας ορκίζομαι ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα να κοιτάω την οθόνη. Είμαι βέβαιη ότι στην άλλη πλευρά η Χριστίνα γελούσε μόνη της, καθώς βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ήξερε ακριβώς την έκφραση που είχα πάρει.

Εγώ αφηρημένη; Τι εννοούσε ο ποιητής, στην προκειμένη η ζωγράφος;

Ευθύς αμέσως googl-αρα  τον όρο αφηρημένη τέχνη, για να μου απαντήσει ο αυθάδικος ιστότοπος: «Με τον όρο αφηρημένη τέχνη αναφερόμαστε σε ένα σύγχρονο κίνημα στις εικαστικές τέχνες σύμφωνα με το οποίο αποκλείεται οποιαδήποτε αναφορά στην εξωτερική φυσική πραγματικότητα. Εναλλακτικά, μπορούμε να ορίσουμε ως αφηρημένη την μη παραστατική και μη αντικειμενική τέχνη».

Κοινώς, το Χριστινάκι, μου έλεγε ότι είμαι στον κόσμο μου.

Δεν ξέρω τι της απάντησα στο gmail. Ξέρω ότι με προβλημάτιζε η ατάκα της όλο το Σαββατοκύριακο. Ε και αφού προβληματίστηκα, αφού το έφερα από εδώ, το γύρισα από εκεί, κατέληξα:

Και τι πειράζει που είμαι στον δικό μου κόσμο; Και τι πειράζει να είστε κι εσείς στον δικό σας; Αφού ο κόσμος που μας προσφέρουν δεν μας κάνει. Γιατί να μην «φτιάχνουμε πού και πού το δικό μας παραμύθι»; 

Καλά τα μοτίβα και οι κανόνες, αλλά τελικά μου αρέσει που παίζω κάποιες φορές σε…αφηρημένα ταμπλό. 

 

Εξάλλου, αυτό είναι-ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ-που αγαπάνε οι άνθρωποι που είναι δίπλα μου σε εμένα. Ε, Χριστινάκι;;;;;;;;;;;

Με αγάπη, Βίλυ

Υ.Γ. Λίαν συντόμως θα σας παρουσιάσω και άλλον πίνακα της Δοϊτσίνη. Αξίζει τον κόπο…