Όλα αλλάζουν ή εμένα μου φαίνεται;

"Τα πάντα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν όλα", γράφει ένα γκράφιτι, σε έναν τοίχο κοντά στο σπίτι μου. Πόσο επίκαιρη ατάκα, σκέφτηκα μόλις την διάβασα. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου συνειρμικά το τραγούδι του Μπαλάφα που σας βάζω λίγο παρακάτω. Ναι, όλα αλλάζουν και ναι, δεν μου φαίνεται απλά, ΙΣΧΥΕΙ. 

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, όμως, που δεν με τρομάζουν τόσο οι αλλαγές. Τουλάχιστον, όχι όσο στο παρελθόν. Συμφιλιώθηκα μαζί τους, έμαθα να συνυπάρχουμε, συνήθισα να "συγκατοικούμε". Μην σας πω ότι ξεκίνησα να τις αγαπώ κιόλας με τον καιρό. Πρέπει να τα κατάφερα περίπου δυο χρόνια πριν, όταν ξαφνικά κάποιοι καλοί φίλοι αποφάσισαν να πάμε στο παλιό μας στέκι, σε εκείνο που πηγαίναμε τα πρώτα χρόνια ως φοιτητές. Το συναίσθημα ήταν επιεικώς τρομακτικό. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πια καμία σχέση με το κορίτσι εκείνης της εποχής. Καμία από τις ευαισθησίες της δεν ήταν και δικές μου, ή περίπου καμία, κανένας φόβος της δεν την ακολουθούσε με το πέρασμα των ετών. Τώρα είχε άλλες ευαισθησίες, άλλες φοβίες αλλά όχι εκείνες. Κοιτούσα το κάθε τραπέζι χωριστά και σε καθένα από αυτά είχα και μια διαφορετική ανάμνηση. Αναλογιζόμουν τις αντιδράσεις μου στους καβγάδες του τότε, τα αντανακλαστικά μου στις εκπλήξεις της εποχής, τις αποφάσεις μου στα διλήμματα του παρελθόντος. Μα πώς; Πώς γίνεται να είμαι ακόμα αυτή αλλά να μην της μοιάζω σε τίποτα; 

 

Σε ελεύθερη μετάφραση κάποιος είχε πει ότι είμαστε οι αλλαγές μας. Αυτό είμαστε. Και αυτό θα συνεχίσουμε να είμαστε. Η καθημερινότητα μας σκληραγωγεί, οι επιμέρους καταστάσεις μας ωριμάζουν, οι συνθήκες του σήμερα μας κάνουν να λησμονούμε τους εαυτούς μας του χθες. Εχθές δεν αντέδρασα όπως θα αντιδρούσα προχθές και σήμερα δεν αντιδρώ όπως θα αντιδράσω αύριο. Το λέει και το τραγούδι "Πούλα με, πολύ φθηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο θα είναι αργά".  

Κάποιες φορές οι αλλαγές μάς βοηθούν να ανέβουμε ένα σκαλί πιο ψηλά και άλλες πάλι μας αναγκάζουνε να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Κάποιες φορές μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι για τον εαυτό μας και άλλες πάλι να μην τον αναγνωρίζουμε, να μην θέλουμε να τον αναγνωρίσουμε. Κάποιες φορές...

Την Παρασκευή που μας πέρασε διαπίστωσα ότι είχα χάσει τον εαυτό μου, κάπου μου είχε παραπέσει και αδυνατούσα να τον βρω τα τελευταία αρκετά χρόνια. Το είχα υποψιαστεί και νωρίτερα με τη βοήθεια φίλων αλλά όσο κι αν έψαχνα, τζίφος... Μόνο τον Άγιο Φανούριο δεν είχα επικαλεστεί στην προσπάθειά μου να...ξανασυναντηθώ μαζί του. (Τι να πω; Ίσως θα έπρεπε). Έλα, όμως, που βρίσκουμε κάτι μπροστά μας μόνο όταν σταματάμε να το ψάχνουμε. Το πιο πιθανό είναι να μην θυμάμαι καν τη Βίλυ του σήμερα, μερικές δεκαετίες αργότερα. Μπορεί να μην την θυμάμαι, αλλά σίγουρα θα την αγαπώ (κι ας μην την αγαπούσα ικανοποιητικά όταν της έπρεπε). 

Ίσως γιατί θέλω να πιστεύω ότι η πεταλούδα ποτέ δεν θα γινόταν πεταλούδα αν πρώτα δεν είχε περάσει από το στάδιο της κάμπιας...

Με αγάπη, 

Βίλυ