Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία...

Πρέπει να ήταν Τρίτη βράδυ. Είχε μόλις κλείσει ένας κύκλος της ζωής μου και δεν είχα ιδέα πότε και αν θα ανοίξει ο επόμενος. Σταθερό καταφύγιο σε ανάλογες περιστάσεις το σπίτι της Χριστίνας. Μπήκα φουριόζικα στο σαλόνι της, έβγαλα τα παπούτσια μου, κάθησα οκλαδόν στον καναπέ της και ετοιμάστηκα για την... καθιερωμένη ψυχανάλυση. Μέχρι να επιστρέψει από την κουζίνα μαζί με το λευκό κρασί και τους μεζέδες, κατάφερα να ξετρυπώσω... το "λαβράκι" που σας παρουσιάζω σήμερα. Αθόρυβος και αμίλητος, αυτός ο πίνακας κρυβόταν σε μια γωνιά, προκαλώντας τον ενθουσιασμό μου μόλις τον πρωταντίκρυσα, ενθουσιασμό σαν αυτόν που σου προκαλούν οι...έρωτες με την πρώτη ματιά, στους οποίους και συνεχίζω να πιστεύω.

Μια μεγάλη προβλήτα, ουρανός, άμμος και θάλασσα. Με το "θράσος" της πολύχρονης φιλίας μας με την Χριστίνα, πήρα τον πίνακα στα χέρια μου και τον έβαλα ακριβώς απέναντι από τον καναπέ, στο πάτωμα. Κάθισα απέναντί του και άρχισα διακριτικά να "φλερτάρω" μαζί του. Το φλερτ μας διέκοψε η Χριστίνα, τα παγωμένα ποτήρια της και η σάλτσα με γιαούρτι και πέστο για τα πατατάκια μας. "Σου αρέσει;", με ρώτησε σχεδόν αδιάφορα. 

Συζητούσαμε ώρες εκείνο το βράδυ. Ήμουν πια πιο ήρεμη, πιο κατασταλαγμένη, πιο ανακουφισμένη. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν μου την "στωικότητα" έπαιξε και ο πίνακάς της, τον οποίο κοιτούσα κλεφτά συνέχεια, όσο η Χριστίνα επιχειρηματολογούσε για την ορθότητα της τελευταίας μου απόφασης (φίλη γαρ...). 

Μπορεί το μυαλό μου να την άκουγε προσεχτικά, η ψυχή και η καρδιά μου όμως βρισκόταν εδώ και ώρες αλλού.  Δεν έφταιγα εγώ, η παραλία της έφταιγε. Η πεντακάθαρη αμμουδιά της, τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσάς της, η ξύλινη προβλήτα της. Με φαντάστηκα να κάθομαι στην άκρη της, φορώντας από εκείνα τα γραφικά ψάθινα καπέλα, με τις ροζ ντεμοντέ κορδέλες και να διαβάζω ένα βιβλίο από τα αγαπημένα μου. Δίπλα μου ένα μικρό τραπεζάκι με ελληνικό καφέ και γύρω μου κανείς. Εκείνος ο "Κανένας" του Κύκλωπα, ουδείς άλλος. Και όταν θα με κούραζε ακόμα και ο εαυτός μου-αυτός που με κουράζει συχνά τελευταία-θα πετούσα το βαρύ αυτό καπέλο και θα βουτούσα στα γαλαζοπράσινα νερά εκείνης της μοναχικής παραλίας, για να ξεπλύνω όλες τις αμαρτίες μου (οι οποίες είναι ουκ ολίγες το τελευταίο αυτό διάστημα). 

Όσο κυλούσε η βραδιά μου με την Χριστίνα, ένιωθα και το μυαλό μου να εγκαταλείπει τη συζήτησή μας και να μεταφέρεται κι εκείνο μαζί με την ψυχή μου. Η Χριστίνα δεν άργησε να το καταλάβει. "Πού είναι το μυαλό σου;", με ρώτησε, αν και ήμουν βέβαιη ότι γνώριζε εκ των προτέρων την απάντησή μου. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερνε, αλλά τα έργα της, οι πίνακές της είχαν την μόνιμη ιδιότητα, την μόνιμη ικανότητα να με "ταξιδεύουν". να με ξεγελάνε, να με παίρνουν μακρυά. Ειδικά αυτήν την βραδιά που το είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ. 

Είχα τάσεις φυγής και οι πίνακές της ήταν σε θέση να μου ικανοποιήσουνε με ποικίλους τρόπους, στο έπακρον, αυτήν μου την ανάγκη. Ήθελα να φύγω μακρυά, να πάρω το ποδήλατό της http://moirasou.blogspot.gr/2012/03/blog-post_22.html και με την πολύτιμη βοήθειά του να φτάσω να "κρυφτώ" στην παραλία της. Να διασχίσω γρήγορα την προβλήτα, να κάνω μια μεγάλη βουτιά και να βρεθώ κάτω από την επιφάνεια εκείνων των νερών. Να κάνω ένα μακροβούτι και ξαφνικά να χαθώ από τον πίνακά της, με τον ίδιο θρασύ τρόπο που όλο το βράδυ αυθαίρετα με θεωρούσα αναπόσπαστο κομμάτι του.

Σήμερα, μια βδομάδα μετά από εκείνο το βράδυ, η "παραλία" αυτή, η παραλία που παρηγορούσε τις σκέψεις μου μέρες τώρα, ήρθε με ηλεκτρονικό μήνυμα στον προσωπικό μου λογαριασμό, με τα εξής λόγια: 

ΜΙΣΟ ΕΓΧΡΩΜΟ ΜΙΣΟ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ....

ΟΥΡΑΝΟΣ, ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΑΜΜΟΣ ΣΕ ΧΡΩΜΑ (ΠΑΣΤΕΛ, ΞΥΛΟΜΠΟΓΙΕΣ, ΚΙΜΩΛΙΑ) ΚΑΙ Η ΠΡΟΒΛΗTΑ ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ (ΜΟΛΥΒΙ, ΚΑΡΒΟΥΝΟ, ΠΑΣΤΕΛ)

Συγχαρητήρια, κορίτσι μου!

Συνέχισε να μας ταξιδεύεις...

Με αγάπη, 

Βίλυ

Υ.Γ. Οι πίνακές της "χάνουν" όταν αποτελούν αποτέλεσμα φωτογράφησης. Για την ώρα είμαστε λίγοι οι εκλεκτοί που έχουμε την τύχη να τους απολαμβάνουμε απο κοντά. Οι υπόλοιποι μπορείτε να περιμένετε την πρώτη της έκθεση.