Πέντε λεπτά θα κλάψω και ΔΕΝ τελειώνω!

 

Αν με γνώριζε κανείς πριν από πολλάααα χρόνια-τόσα που ούτε κι εγώ θυμάμαι πια-θα έλεγε ότι είμαι το "κορίτσι-τα κλάματα στην πρίζα". Έκλαιγα με το παραμικρό. Δεν χρειαζόμουν αιτία και αφορμή. Λίγο να με πίεζες, λίγο να με τσιγκλούσες και ευθύς αμέσως βούρκωναν τα μάτια μου και με έπαιρναν τα ζουμιά. Όπου κι αν βρισκόμουν, με όποιον κι αν είχα απέναντί μου...

Με το πέρασμα των χρόνων, και καθώς πολλοί είχαν σπεύσει να εκμεταλλευτούν αυτή μου την "αδυναμία", πήγα στο άλλο άκρο. Δεν έκλαιγα που να με έσκαγες...Μπορεί να πρηζόμουν, μπορεί να έσφιγγα τα δόντια μου, μπορεί να κοκκίνιζα ολόκληρη από τον θυμό, τη θλίψη μου, την απογοήτευσή μου αλλά δάκρυ δεν θα έβλεπες. 

Με περηφάνια, μπορώ πια να καυχηθώ πλέον ότι τα τελευταία χρόνια, μάλλον έχω καταφέρει να βρω την... "χρυσή τομή". Κάπως έτσι δεν το λένε αυτό; (δεν τα πάω καλά, βλέπετε, με τα "μέσα", προτιμώ τα άκρα). Κλαίω μόνο όταν εμπιστεύομαι αυτόν που θα έχει την "τιμή" να μοιραστεί αυτήν την ιδιαίτερη στιγμή μαζί μου. Και αυτός είναι ο δικός μου νόμος. Χωρίς εξαιρέσεις. Κάπου σε αυτό το σημείο, μάλιστα, να επισημάνω ότι το δικό μου κλάμα, δεν είναι ένα απλό, ξερό, αδιάφορο κλάμα. Έχω μεγάλη γκάμα. Το βουβό, το παραπονιάρικο, εκείνο με τους αναστεναγμούς και τέλος, εκείνο το "να μην σου 'τύχει", εκείνο με τους λυγμούς. 

Με αυτό, το τελευταίο, έκλαιγα προχθές επί μιάμιση περίπου ώρα. Κι ας έχω δει το " The Notebooκ" ίσαμε δέκα φορές μέχρι και σήμερα. Η κορύφωση του γοερού κλάματος, έγινε όταν ο Νόα- ο πρωταγωνιστής ντε- είπε στην αγαπημένη του-λίγο πριν εκείνη πάρει την κρίσιμη απόφασή της ζωής της- ότι ξέρει ότι ο δρόμος μέσα στη σχέση τους δεν θα είναι εύκολος, αλλά αυτόν και μόνο αυτόν θέλει να ακολουθήσει (δική μου μετάφραση). Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η ατάκα του έργου είναι που πάντα με καθήλωνε. Μη σας πω και περισσότερο από την τελευταία σκηνή του "Ημερολογίου" (έτοιμη ήμουν να την αποκαλύψω, αλλά αξίζει να μην το κάνω, για τον έναν-δυο που δεν έχουν δει ακόμα την ταινία).
Μέσα σε μια σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική, λοιπόν, όλα είναι θέμα αποφάσεων. Τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε και τι απαιτούμε να πάρουμε. Μην το θεωρήσετε σκληρό. Δεν το εννοώ ακριβώς έτσι, δεν χρησιμοποιώ κομπιουτεράκι. Δεν υπολογίζω με μαθηματικές πράξεις. Δεν βάζω πρόσιμα, ισούται, πηλίκα και παρανομαστές. Βάζω, όμως, προϋποθέσεις, βάζω δεδομένα, βάζω "εν κατακλείδι". Δεν είναι εύκολο πράγμα "η σχέση". Ό,τι σχέση και να είναι. Πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι μπορείς να θυσιάσεις, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι μπορείς να αφήσεις πίσω, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις και τι μπορείς να διεκδικήσεις. Και ακόμα κι αν δεν ξέρεις σήμερα, πρέπει να ξέρεις ότι θέλεις και μπορείς να μάθεις αύριο, αν θέλεις να έχει "μέλλον" αυτή η σχέση.

 

Δεν ξέρω αν το μυαλό είναι αυτό που αποφασίζει ότι αξίζει να δοκιμάσεις μια σχέση, ακόμα κι αν αυτή προνημύεται πολύ δύσκολη, ή τελικά η καρδιά είναι αυτή που παίρνει αυτήν την ομολογουμένως δύσκολη και κρίσιμη απόφαση.
Ξέρω μόνο ότι μετά το "κλάμα", το γοερό, το πολύωρο, το εξουθενωτικό, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά. Μια αγκαλιά που σε διαβεβαιώνει ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα είναι εκεί για σένα, χωρίς να σε παρεξηγήσει, απλά για να σε ξαναθέσει υπό την προστασία της.  Κι ας μην είναι αλήθεια ότι απαραίτητα όλα θα πάνε καλά. Όσο θα υπάρχει αυτή η αγκαλιά για τον καθένα μας, τα πράγματα θα έχουν προοπτική να πάνε καλά και αυτό από μόνο του είναι αρκετό, ακόμα κι αν δεν φαίνεται πάντα αρκετό. Κι αν δεν πάνε όλα καλά με την πρώτη, θα πάνε με την δεύτερη. Κι αν δεν πάνε και με τη δεύτερη, θα ξαναχωθούμε σε εκείνη, την μία αγκαλιά, θα ανακτήσουμε δυνάμεις και θα ξαναπροσπαθήσουμε και τρίτη και τέταρτη φορά.
Με ΜΙΑ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΑΠΟΛΥΤΗ προϋπόθεση:

Ότι γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι o δρόμος δεν θα είναι πάντα εύκολος, αλλά είναι και ο μόνος που θέλουμε να ακολουθήσουμε...

Με αγάπη,
Βίλυ