Εφορευτική επιτροπή; Πλάκα μου κάνεις!

"Το 40% πλησιάζει το ποσοστό της αποχής στις βουλευτικές εκλογές, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα καταμετρημένα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών", λένε τα Μ.Μ.Ε. από το πρωί. Οφείλω να ομολογήσω ότι κάπου εκεί ανάμεσα, μέσα σε αυτό το ποσοστό, θα βρισκόμουν κι εγώ αν δεν μου τριβέλιζαν το μυαλό, μήνες τώρα, συγγενείς και φίλοι.

 "Η αποχή από την εκλογική διαδικασία δεν αποτελεί τιμωρία του πολιτικού συστήματος αλλά υπεκφυγή από την ανάληψη προσωπικών ευθυνών", έλεγαν όλοι, άλλοι με πιο χαλαρό τόνο, άλλοι πιο επιτακτικά. Ε, μετά βρήκα και ποιον θέλω να στηρίξω και ξέχασα τα περί αποχής μια και καλή. 

Ώσπου ο Θεός αποφάσισε να μου κάνει πλάκα-για ακόμα μια φορά- ή στην χειρότερη να με τιμωρήσει που έστω και στιγμιαία (πόσο μάλλον που δεν ήταν στιγμιαία) σκέφτηκα πολύ σοβαρά να μείνω στην Χαλκιδικούλα μου και να....απέχω με τη δικαιολογία της "διαμαρτυρίας". 

 Τώρα που το σκέφτομαι οι οιωνοί είχαν εμφανιστεί από την ώρα που ταξίδευα την Παρασκευή προς Χαλκιδική. Ανυποψίαστη εγώ, όμως, αρνούμουν να δω τα σημάδια της μοίρας. Ανεβαίνω στο λεωφορείο, βάζω τα ακουστικά στα αυτάκια μου, βάζω και την τσάντα μου στο διπλανό μου κάθισμα και τσουπππππππ εμφανίζονται δύο χέρια, την αρπάζουν και μου την ξαναδίνουν στην αγκαλιά μου. 

-Σας πειράζει να κάτσω δίπλα σας;

Με πείραζε, προφανώς, αλλά και τι να πω; Ανασκουμπώθηκα στη θεσούλα μου και ευγενικά του γύρισα-σχεδόν-την πλάτη να κοιμηθώ, να ακούσω μουσική, να κάνω ό,τι θέλω βρε παιδί μου, λογαριασμό θα σου δώσω;

Ο συνταξιδιώτης μου, όμως, είχε άλλα πλάνα. Προφανώς, στην εκατοστή πρώτη φορά που με σκούντηξε για να με ρωτήσει τάχα μου κάτι, τον κοίταξα αυστηρά αλλά διόλου δεν πτοήθηκε. Σιγά σιγά, με τον δικό του ρυθμό, αβίαστα, χωρίς άγχος και στρες, μου το ξεφούρνισε: "Κατεβαίνω με τον Λεβέντη, Ένωση Κεντρώων, στη Χαλκιδική. Εδώ ψηφίζετε"; Απάντησα μονολεκτικά "ΟΧΙ", ξαναφόρεσα τα ακουστικά μου και εκείνος, αποκτώντας άνεση μετά από τέτοιο κολλητιλίκι που είχαμε αναπτύξει μία ώρα τώρα, μου έπιασε τα χέρια και απομάκρυνε τα ακουστικά από τα αυτιά μου. Ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Για εμένα, γιατί αυτός συνέχισε να επιχειρηματολογεί, προσπαθώντας να με πείσει να πείσω με τη σειρά μου εκείνον που ψηφίζει Χαλκιδική και πήγαινα να συναντήσω. Πού να ξερε ο άμοιρος....Για μένα ο χρόνος σταμάτησε εκεί, γιατί αν άπλωνα κι εγώ το χέρι μου, δεν θα προλάβαινε να κάνει τον προεκλογικό του αγώνα. Εκτός αν το νοσοκομείο Πολυγύρου τον βόλευε για πολιτικό γραφείο...

Το Σαββατοκύρικό μου, ούτε άρχισε ομαλά, όπως όλοι καταλάβαμε, ούτε εξελίχθηκε ομαλά, καθώς μας επισκέφθηκαν γρίπες κτλ κτλ. Ας αναφερθώ τώρα και στο πώς έκλεισε: Το κερασάκι στην τούρτα, αγαπητοί μου φίλοι, ήταν η χθεσινή μου προσπάθεια-απέλπιδα-να κάνω το χρέος μου, σύμφωνα με συγγενείς και φίλους. 

Φθάνω στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, πάω σπίτι, παίρνω τη μαμά μου και την αδερφή μου και βουρ για το εκλογικό τμήμα σε ένα σχολείο κοντά στη Δελφών. Μπαίνω μέσα κουνιστή κουνιστή, δίνω την ταυτότητά μου, παίρνω τον φάκελό μου, τα ψηφοδελτιάκια μου, ψηφίζω και πάω να πάρω πίσω την ταυτότητά μου και να χωθώ στο κρεβατάκι μου για τη μεσημεριανή μου σιέστα. 

-"Εσείς είστε η Βασιλική Αργυρούδη"; μου λέει όλο χαμόγελο η δικαστική αντιπρόσωπος. 

Το "Βασιλική" ως όνομα το σιχαίνομαι, οπότε λέω να κάνω χιούμορ (τρομάρα μου) και απαντάω όλο χαμόγελο: "Για τους φίλους Βίλυ". 

-Βίλυ, λοιπόν. Θα έχουμε χρόνο να γίνουμε φίλες. Πρέπει να μείνετε, είστε εφορευτική επιτροπή. 

Μέχρι να το "χωνέψω" η αδερφή μου και η μαμά μου είχαν φύγει με ελαφρά πηδηματάκια και εγώ ετοίμαζα πακετάκια ψηφοδελτίων. Και μάλιστα, έκανα το "κυκλικό σύστημα" για να είμαι....σωστή! Μια το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ πρώτο, μια της ΝΔ, μια του ΚΚΕ, μια του ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας. Ώσπου με πλησιάζει μια κομματική αντιπρόσωπος από την ΝΔ και με υφάκι μου λέει περιχαρής:

-Άκου να σου πω, κοπελιά, της ΝΔ θα βάζεις πρώτο!

Έλα μου; 

Κοπελιά; Ποια κοπελιά; Σε ποια μιλούσε η μανδάμ και τι ακριβώς έλεγε;

Σε μια προσπάθεια να είμαι ευγενική-και να μην πληρώσει αυτή όλα τα σπασμένα του ΣΚ-της εξήγησα με χαμηλό τόνο φωνής και μελιστάλαχτο ύφος ότι αυτό είναι μεροληπτικό και συνέχιζα να κάνω τη δουλίτσα μου. Μέχρι που έκανε το μεγάλο λάθος. Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είχε καταλάβει με ποια είχε να κάνει. Μέχρι που την έπιασα να παίρνει τις στοίβες μου και να αλλάζει τη σειρά των ψηφοδελτίων, βάζοντας πρώτα εκείνο της ΝΔ. 

Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε μόνοι σας, αν με ξέρετε έστω και λίγο. 

Τη συνέχεια δεν την φαντάζεστε καν, αν δεν είχατε ποτέ την τύχη να με απολαύσετε εν ώρα δράσης!!!

Εμένα μου μπήκε καλά η νέα κυβέρνηση (ο Θεός να την κάνει). 

Εσάς; 

Γιατι έχω ένα προαίσθημα ότι κάπως έτσι θα μου βγει κιόλας....;;;;

Με αγάπη, Βίλυ