Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Cosmopolis: Η νέα ταινία του David Cronenberg είναι ένα δράμα...ή μήπως σκέτο δράμα;




Παρακολούθησα την ταινία Cosmopolis, χωρίς να γνωρίζω ούτε περί τίνος πρόκειται, ούτε λεπτομέρειες για το καστ της.
Το όνομα Cosmopolis για κάποιο λόγο με παρέπεμπε στο ότι το έργο θα εξελισσόταν κάπου στο κοντινό μέλλον, με γκατσετάκια να ξεπετιούνται εδώ και εκεί στην οθόνη, ζώντας σε μια μεγαλούπολη του μέλλοντος. Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχτηκαν κάπως διαφορετικά!
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να πω τίποτα για αυτήν την ταινία. Όπως έχω δει τόσες και τόσες, έτσι θα ξεχνιόταν σύντομα και αυτή...
Αποφάσισα τελικά, όμως, να γράψω για αυτήν, γιατί η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται σήμερα Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου και νομίζω πως θα πρέπει να πω δυο λογάκια για το τί έχει να περιμένει τον θεατή, σε περίπτωση που αποφασίσει να πληρώσει για να δει την εν λόγω ταινία.
Αρχικά, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι αρνητικός στο να δει κάποιος αυτό το έργο. Είμαι αρνητικός στο να πληρώσει κάποιος για να δει αυτό το έργο.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τα ευρώ μας είναι πολύτιμα και τα νεύρα μας τσιτωμένα. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε πολύτιμο χρόνο και χρήμα.
Ας περάσουμε, λοιπόν, στο κυρίως πιάτο, δηλαδή στο έργο μας. Η ταινία φέρει την υπογραφή του David Cronenberg (Eastern Promises 2007, A dangerous Method 2011) τόσο στην σκηνοθεσία, όσο και στο σενάριο. Σε πολλά σημεία, βλέποντας την ταινία, θυμήθηκα το Pulp Fiction, ιδίως στα κοντινά του πλανά για κάποιο λόγο. 

 

Στον πρωταγωνιστικό ρολό βρίσκουμε έναν καρδιοκατακτητή του γυναικείου πληθυσμού, τον πολύ Robert Pattinson, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να αποβάλει την ταύτιση του με τον γνωστό του ρόλο στην σειρά ταινιών Twilight saga, αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνει σε αυτήν του την προσπάθεια μέχρι τώρα. Ο Robert πλαισιώνεται από λαμπερούς και ταλαντούχους ηθοποιούς στο έργο μας, όπως την Juliette Binoche (Chocolat 2000, The English patient 1996), η οποία ήταν εξαιρετική στο “Η ζωή μιας άλλης”, το οποίο παρακολούθησα πρόσφατα, ήταν αρκετά καλό και σας το προτείνω να το παρακολουθήσετε. Ο Paul Giamatti (Lady in the water 2006, Hangover 2 2011) και τέλος ο πολύ κάλος και ανερχόμενος ηθοποιός Kevin Durand (Lost 2008, Robin Hood 2010) ο όποιος και διασώζεται στην ταινία μας.
Είναι απορίας άξιο, πως όλοι αυτοί, σκηνοθέτης και ηθοποιοί, αποτυγχάνουν να μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη μια ταινία άξια να την παρακολουθήσει κανείς. Πιστεύω ότι πολλοί από τους ηθοποιούς αποφάσισαν να συμμετέχουν στην ταινία, μονό και μονό για να συνεργαστούν με τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο David Cronenberg.
Πίσω στο έργο μας τώρα: Η πλοκή είναι ανύπαρκτη -και χωρίς να προδίδω τίποτα από την ταινία- η όλη ιστορία έχει ως εξής: Ο κεντρικός ήρωας του έργου, Έρικ, προσπαθεί με την πολυτελέστατη λιμουζίνα του να πάει, από την μια άκρη της πόλης στην άλλη, για κούρεμα!
Δυστυχώς, για αυτόν και για μας, οι δρόμοι έχουν κλείσει εξαιτίας της επίσκεψης του Προέδρου των Η.Π.Α., με αποτέλεσμα όλοι εμείς να γινόμαστε μάρτυρες της μικρής Οδύσσειας του Έρικ να φτάσει στο κουρείο, μέσα από διαδηλώσεις και μποτιλιαρίσματα για το πολυπόθητο κούρεμα.
Η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της, εξελίσσεται μέσα στην πολυτελέστατη λιμουζίνα όπως προείπα (φραπέ όμως δεν κάνει), η οποία είναι και το γραφείο του συγχρόνως,  μιας και ο χρόνος είναι χρήμα.
Δεν θα μπω καν στον κόπο να φιλοσοφήσω τους συμβολισμούς και τα πιθανά κρυφά μηνύματα που στέλνει η ταινία, μιας και για να καταφέρουν οι Αμερικανοί να δώσουν μαθήματα ζωής, θα πρέπει να μάθουν να την σέβονται πρώτα.
Οι χαρακτήρες μας, λοιπόν, στο έργο θα περάσουν από την λιμουζίνα κατά τη διάρκεια της ταινίας και μέσα από διάλογους και μονόλογους, θα φιλοσοφήσουν, θα κάνουν sex, θα κάνουν ιατρικές εξετάσεις και τέλος, θα αναλύσουν την παγκόσμια οικονομία.
Το να είσαι κλεισμένος μέσα σε έναν κινηματογράφο για δυο ολόκληρες ώρες και να βλέπεις σχεδόν αποκλειστικά το εσωτερικό μιας λιμουζίνας είναι μετά βεβαιότητας ένα από τα πιο βαρετά πράγματα που μπορεί να βιώσει ένας θεατής. Άσε που μπορεί να σε πιάσει και κλειστοφοβικό σύνδρομο!
Από την άλλη, τo να βλέπω την Juliette Binoche να χοροπηδάει πάνω στον Robert Pattinson, ήταν ένα θλιβερό θέαμα για μια ηθοποιό που εκτιμώ παρά πολύ.

 

Κλείνοντας, δυστυχώς, η ταινία αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα και δεν θα κάνει τον θεατή που θα την δει, να φύγει από τον σινεμά καλύτερα από ό,τι ήταν όταν είχε έρθει.  Και αυτό είναι κάτι σημαντικό για μένα. Θέλω όταν βγαίνω από μια κινηματογραφική αίθουσα να νιώθω λίγο καλύτερα. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο σκοπός των ταινιών;
Η ταινία σε αυτό με απογοήτευσε οικτρά, όποτε δεν την συνιστώ σε κανέννα.
Από την πλευρά μου, πιστεύω ότι η επιλογή του Robert Pattinson στον πρωταγωνιστικό ρολό είναι το τυράκι στη φάκα και εμείς οι υπόλοιποι τα ποντικάκια. Εκτός και αν σας αρέσει τόσο πολύ το τυρί, που δεν μπορείτε να αντισταθείτε!!!


Κωνσταντίνος Λευκαδίτης 
klefkaditis@yahoo.com


Δεν υπάρχουν σχόλια: