Οι...Emi-GREAT!

Φωτογραφίες: Γιάννης Μωϋσιάδης, jmoisiadis74@gmail.com

Τόπος φωτογράφησης: Charro negro, http://www.facebook.com/Charronegrofficial

 

Γιάννης Χανιωτάκης. Ο Emigre αυτοπροσώπως. 

Καθόμαστε σε μια γωνιά του Charro negro, όση ώρα τα υπόλοιπα παιδιά του συγκροτήματος ετοιμάζονται για τη φωτογράφηση. Με ακούει προσεχτικά. Με το ένα αυτί. Το άλλο είναι στα "παιδιά" του. Τα αγαπάει αυτά τα παιδιά, τους Emigre του. Δεν μου το λέει έτσι. Δεν μου το λέει καν. Το πρόσωπό του φωτίζεται, όμως,  "επικίνδυνα" κάθε φορά που μιλάει για αυτούς, για όσα έζησε και ζει μαζί τους, για όσα του χάρισαν και συνεχίζουν να του χαρίζουν. Μόλις τελειώνω τη συνέντευξη μαζί του, κλείνω το κασετοφωνάκι, και τον ευχαριστώ. Μου έδωσε "διαμαντάκια", τα οποία σας λέω εκ των προτέρων πως δεν κατάφερα να τα αποτυπώσω στην οθόνη σας. Πώς να αποτυπώσεις επακριβώς τον ενθουσιασμό του, πώς να σας δώσω να αντιληφθείτε τη λάμψη των ματιών του, πώς στο καλό να σας πείσω για εκείνη την ανατριχιαστική πραότητα που μου έβγαζε όταν μιλούσε για αυτό το παιδικό του όνειρο που κατάφερε να κάνει πραγματικότητα; 

Στο δρόμο προς το σπίτι μου, έβαλα τα ακουστικά μου και ξανάκουσα κλεφτά τη συνεντευξή μας. Ήρεμη δύναμη. Ήμουν τυχερή που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Μόνο ένας τόσο ρομαντικά "τρελός" μπορεί να σε κάνει να ξαναπιστέψεις έστω και προς στιγμή στα όνειρά σου, μόνο μια τέτοια ιδιαίτερη προσωπικότητα μπορεί να σε κάνει να θέλεις να κυνηγήσεις το όνειρό σου, έστω κι αν αυτό αποδειχθεί κάποτε ένα πουκάμισο αδειανό, μιαν Ελένη... Γιάννη, σε ευχαριστώ! Στο χρωστάω...

Πριν έρθω στη σημερινή μας συνέντευξη, παρακολούθησα πολλές από τις συνεντεύξεις που δώσατε ως ιδρυτής αυτού του συγκροτήματος. Σε μια από αυτές, λοιπόν, υποστηρίξατε ότι είναι "ευτυχία" κάποιοι άνθρωποι να χτίζουν και να στηρίζουν τα όνειρά τους στους Emigre και κατ' επέκταση σε εσάς. Εσείς, όμως, πού τα στηρίζετε τα δικά σας όνειρα;

Μα κι εγώ στηρίζομαι σε εκείνους με τη σειρά μου. Πώς αλλιώς; Όταν ήμουν 4 ετών καθόμουν μπροστά στον καθρέφτη και έκανα πως παίζω με μια ξεκούρδιστη κιθάρα μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Αυτό ονειρεύομαι ακόμα, βέβαια, αλλά η αλήθεια είναι ότι το έχω εξελίξει. Ταυτόχρονα, νιώθω απέραντη ευθύνη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Πίστεψαν τους Emigre, τους αγάπησαν και εναπόθεσαν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους πάνω τους. Σήμερα ταξιδεύουμε μαζί για να μπορούμε αύριο να απολαύσουμε αυτήν την μοναδική αύρα του ταξιδιού με τις πλούσιες εικόνες και στιγμές. Εκτός από τα παιδιά, δύναμη μου δίνει και αυτή η "φωνή", αυτή η φλόγα που πηγάζει από μέσα μου. Είναι, ξέρεις, αυτή η παιδική φωνή, αυτή η μυρωδιά. Ακολουθώ το όραμά μου, δεν έχω εναλλακτικές, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όλα αυτά τα χρόνια κυνηγάω ένα σύννεφο, ψάχνω ένα φτερό στον άνεμο, αλλά από αυτήν τη διαδικασία γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερος. Μέσα από αυτήν τη διαδρομή έγινα καλύτερος φίλος, σύζυγος, Γιάννης στην τελική.

Φαντάζομαι ότι τα πρώτα χρόνια, αυτός ο δρόμος που αποφάσισες να περπατήσεις με τους Emigre σου είχε ανηφόρες και λακκούβες. Σήμερα, πώς είναι αυτός ο δρόμος; Στρώθηκε, αλήθεια, ποτέ με ροδοπέταλα;

 Ροδοπέταλα, ε; Μπα, όχι, ποτέ. Ο δρόμος είναι ακόμα το ίδιο δύσκολος, πολλές φορές και δυσκολότερος μη σου πω. Παραμένει δε το ίδιο ανηφορικός, αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Αυτός είναι ο δρόμος μας και αυτόν θα περπατήσουμε. Ο δρόμος αυτός έκρυβε φωτιές αλλά μας έμαθε να μην τις φοβάμαστε. Ο δρόμος αυτός έκρυβε, όμως, και απύθμενη αγάπη. Μακάρι να μπορούσα να σου περιγράψω πόση αγάπη δεχόμαστε πάνω στην σκηνή. Έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι την κάθε φορά. Ευτυχώς όλα αυτά τα χρόνια κάναμε σταθερά βήματα, με αποτέλεσμα να μπορούμε να είμαστε ακόμα ενεργοί, να μπορούμε ακόμα να υπάρχουμε. 

Οι Emigre είναι... Θα παίξεις μαζί μου το παιχνίδι του ορισμού;

Χμ, λοιπόν...Οι Emigre είναι ένας μαγικός κήπος γεμάτος όμορφα φρούτα και ωραίες μελωδίες. Είναι ένας κήπος γεμάτος όνειρα, γεμάτος φιλοδοξίες και χρώματα. Ένα πολύχρωμο παζλ από μυρωδιές, αύρα και αισθήσεις. Αυτό είναι. Τίποτα άλλο. Παρατηρούμε την καθημερινότητα γύρω μας, την περιγράφουμε και μέσα από όλα αυτά προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι.

Το βιογραφικό σας είναι γεμάτο από σπουδαίες συνεργασίες. Ενδεικτικά, Σοφία Βόσσου, Μαρίνα Σκιαδαρέση, Σταμάτης Κραουνάκης, Ηρώ, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιώργος Μαζωνάκης, κ.α. Ξεχωριστή μνεία, όμως, γίνεται κάθε φορά στη συνεργασία σας με τον Αντώνη Ρέμος. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όλο αυτό με τον Αντώνη, ήταν ένα στοίχημα. Ένα στοίχημα που το κερδίσαμε αμφότεροι. Το κέρδος, μάλιστα, ήταν τελικά διπλό, αφού προέκυψε μέσα από όλο αυτό και μια υπέροχη φιλία. Ο Αντώνης μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε μέρος στη μεγαλύτερη ελληνική παραγωγή μετά την μεταπολίτευση, μια παραγωγή αξίας ενός εκατομμυρίου ευρώ. Οι συνεργάτες ήρθαν από όλον τον κόσμο. Μια παραγωγή από την Όπερα του Ισραήλ και να φανταστείς ότι ήρθαν άτομα που συμμετέχουν στις παραγωγές της Celine Dion. Προς τιμή του, ο Αντώνης σε όλο αυτό δεν μας είχε στη θέση του "ορεκτικού". Αντιθέτως. Μας εμπιστεύτηκε, αλλά κι εμείς μεταξύ μας, τον βγάλαμε ασπροπρόσωπο.  Ήταν μια παράσταση που έκανε ρεκόρ εισιτηρίων, 200.000 εισιτήρια στην Αθήνα, έκανε 82 sold out παραστάσεις. Να φανταστείς, πήγαμε για ενάμισι μήνα και κάτσαμε ενάμισι χρόνο. Επιπλέον, κάναμε και μια τεράστια περιοδεία σε όλα τα στάδια και τα θέατρα της Ελλάδας και της Κύπρου. Η συνεργασία μας με τον Αντώνη ήτανμ αδιαμφισβήτητα, παράσημο στο βιογραφικό μας. Μια συνεργασία που οδήγησε και σε ένα υπέροχο τραγούδι, το "Σάββατο απόγευμα", κορυφαία δισκογραφική στιγμή και για τους δυο μας. Σε αυτό το τραγούδι, ο Αντώνης τραγούδησε στο δικό μας στυλ και νομίζω ότι ήταν μια ωραία παντρειά. 

Emigre σημαίνει μετανάστασης. Κάπου διάβασα ότι ήταν το παρατσούκλι σου;

Ναι, έτσι είναι. Ήμουν πολύ αφηρημένος στο σχολείο. Με πείραζαν οι συνομίληκοί μου. Παράλληλα, η καθηγήτρια εκείνη την εποχή μας είχε κάνει λόγο για τους μετανάστες, τους εμιγκρέδες. Ε δεν ήθελε και πολύ... Μάλιστα, τότε μου είχε κολλήσει και ένα τραγούδι του Μάλαμα που έλεγε: "Μετανάστες είμαστε σε ξένη αγκαλιά...". Όταν, λοιπόν, έκανα τα demo των Εmigré και έπρεπε να βρω έναν τίτλο για το όλο project, το όνομα μου ήρθε εύκολα. Είχα, βλέπεις, μνήμη να πατήσω για να χτίσω. 

Αυτό κάνεις κι εσύ μέσα στο συγκρότημα; "Μεταναστεύεις" μια στη σύνθεση, μια στην στιχουργική, μια στην ηλεκτρική κιθάρα; 

Δεν το εισπράττω έτσι. Δεν είναι μετανάστευση, επειδή όλα αυτά μαζί είμαι εγώ. Αλλά τελικά, πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε. Εγώ αναγκάστηκα να "μεταναστεύσω" λόγω του συγκροτήματος στην Αθήνα ενώ συνεργάτες μου βρίσκονται ήδη στη Νέα Υόρκη για να ψάξουν το δικό τους όνειρο. Ξέρεις, είναι πολλές οι φορές που είπα ότι κάπου εδώ τελειώνει η...μετανάστευσή μου και βάλθηκα να τα πετάξω όλα στον αέρα και να τα παρατήσω. Πολλές φορές χτυπάει κόκκινο η κόπωση. Δεν έχει μόνο χαρές αυτή η φάση, έχει και χιλιάδες εργατοώρες δουλειάς. Εμένα η δουλειά μου είναι οι Emigre, οι ελεύθερες ώρες μου είναι πάλι αυτοί. Η προσέγγισή μου είναι καρδιακή με αυτό το συγκρότημα. Όσες φορές είπα "τέλος, ως εδώ", άλλες τόσες είπα "πάμε πιο δυνατά"!

 Ναι, αλλά όπως και να το κάνουμε, αλλιώς ζεις νομαδικά στα 18 σου, αλλιώς στα 28 σου, αλλιώς αργότερα. Έχεις τις ίδιες αντοχές;

Σε καμία περίπτωση.  Παλιότερα δεν λογάριαζα την κούραση, τις μετακινήσεις, το τζάμπα. Με τα χρόνια, φυσικά, όλα αλλάζουν, τα πόδια δεν παίρνουν το ίδιο εύκολα. Όλα αυτά, μέχρι να ανέβω στην σκηνή. Επειδή όταν είμαι εκεί πάνω, όλα είναι όπως το πρώτο live. Κατεβαίνω κάθε φορά δέκα χρόνια νεώτερος. Κάθε φορά που είμαι πάνω στην σκηνή με τα παιδιά, κλείνω τα μάτια και δοξάζω τον Θεό για την "τρέλα" που μου έδωσε. Αν ήμουν πιο συντηρητικός, αν δεν άρπαζα κάθε ευκαιρία, σήμερα δεν θα ήμουν εδώ. Είναι η πίστη ενός τρελού... Πες το έτσι. Ας το σκεφτούμε κι έτσι, όμως. Τις περισσότερες φορές αυτή η πίστη είναι που σώζει καταστάσεις, έθνη, λαούς, καρδιές, σπίτια και οικογένεια. Χαλάλι!

Ευχαριστώ. 

Εγώ.

Με την Αναστασία τα είπαμε, λίγο προτού φύγω από τον χώρο της συνέντευξης. Τα αγόρια, βλέπετε, της παρέας ήταν πιο φασαριόζικα, σε αντίθεση με εκείνη που ήταν πιο ήσυχη και χαμηλών τόνων. Την παρακολουθούσα όση ώρα περίμενε να φωτογραφηθούν οι φίλοι της και αναρωτιόμουν πώς γίνεται το ίδιο κορίτσι να μεταμορφώνεται με τέτοιο τρόπο πάνω στην σκηνή. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το live της. Πετάχτηκε πάνω, ο Γιάννης Χανιωτάκης την χειροφίλησε και το κορίτσι με τους χαμηλούς τόνους μεταμορφώθηκε σε "τίγρη". Όχι, λάθος. Σε τίγρη, χωρίς εισαγωγικά. Ζούσε το κάθε κομμάτι με τόση ένταση που ειλικρινά προσπαθούσα κάθε φορά να καταλάβω αν περνάει κάτι αντίστοιχο και στην προσωπική της ζωή, κάτι που θα ήταν αδύνατο, καθώς τα κομμάτια είναι μεταξύ τους τόσο διαφορετικά. Το "κορίτσι-χαμαιλέοντας", όπως αποφάσισα να το φωνάζω από εδώ και στο εξής, μίλησε στο moirasou.org και μας απέδειξε ότι μπορείς να είσαι ντίβα, χωρίς να είσαι "ντίβα". Ο νοών νοείτω.

Όταν έγινες μέλος του συγκροτήματος, οι Emigre είχαν ήδη διανύσει μια μεγάλη απόσταση και είχε τη δική του ιστορία. Πόσο εύκολο είναι να μπαίνεις ξαφνικά σε ένα συγκρότημα που έχει ήδη το κοινό του;

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται για να περιγράψω το πώς είναι, είναι η λέξη ΕΥΘΥΝΗ. Από την μία, μπαίνει σε μια ήδη στρωμένη κατάσταση. Κάποιοι άνθρωποι δούλεψαν χρόνια για να βρω κάποια πράγματα εγώ τώρα πιο εύκολα. Είναι αλλιώς να ξεκινάς εντελώς από την αρχή και αλλιώς να υπάρχει από πίσω ένα τόσο βαρύ βιογραφικό. Από την άλλη, όμως, υπάρχει και ένα ιδιαιτέρως δύσκολο κομμάτι: το κομμάτι της σύγκρισης. Προσπάθησα να πάρω το καλό και από αυτό. Η σύγκριση σε κάνει και να βελτιώνεσαι και να προσπαθείς κάθε μέρα να γίνει ολοένα και καλύτερος. 

Αποφάσισα να σε φωνάζω πια "χαμαιλέοντα". Πώς ένα κορίτσι μπορεί να είναι τόσο χαμηλών τόνων εκτός σκηνής και να πατάει συνεχώς το "γκάζι" πάνω στην σκηνή; Ταλέντο;

Επιλογή. Στην προσωπική μου ζωή δεν αντέχω τις εντάσεις, στην σκηνή όμως μεταλλάσσομαι, εκτονώνομαι. Στην σκηνή δίνω τη ζωή μου, την ψυχή μου, όλο μου το "είναι".

Κλείνοντας, θέλω να σε ρωτήσω πώς είναι να είσαι Emigre, μετανάστης, νομάς. Δεν είναι το ίδιο εύκολο για μια γυναίκα όπως είσαι εσύ και για έναν άντρα, όπως είναι τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματός σας. Με μια βαλίτσα στο χέρι...

Ξέρεις τι είναι αυτό που αγαπάω στους Emigre; Αυτό ακριβώς. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί, μεθαύριο θα δούμε. Δεν έχω ακόμα υποχρεώσεις να με κρατάνε πίσω. Όπου γη(ς) κα πατρίς.

Σε ευχαριστώ. 

Να είσαι καλά. 

Συμπληρωματικά, διαβάστε:

http://moirasou.blogspot.gr/2012/09/h-emigre.html

http://moirasou.blogspot.gr/2012/09/emigre-1.html