Και που λες Ευτυχία…

Προσπαθούσα μέρες να γράψω. Κάτι. Για να μην είμαι ασυνεπής στον εαυτό μου, σε αυτό που προσπαθώ να κάνω με το moirasou.org. Αδύνατον. Καμία πρόοδος. Έγραφα μια λέξη, delete, κατάφερνα να σχηματίσω μια ολόκληρη φράση, πάλι delete. Δεν είναι ότι δεν είχα τα κατάλληλα ερεθίσματα: Να γράψω ένα αφιέρωμα για τον Μητροπάνο, να γράψω κάτι για τις εκλογές, να γράψω κάτι για την ανεργία, τους μισθούς, να γράψω κάτι…Αδύνατον.

Επειδή, λοιπόν, δεν μπορώ να γράψω για τίποτα άλλο, θα γράψω για το πολυσυζητημένο θέμα της ευτυχίας. Βαρετό μπορεί, αλλά για αυτό θέλω να γράψω τελικά εγώ. Χιλιοειπωμένο μπορεί, αλλά αυτό με εμπνέει τώρα. Και πώς μπορεί να με εμπνέει αυτό, όταν όλα γύρω μας είναι μαύρα; Ιδέα δεν έχω. Για την ευτυχία θέλω να μιλήσω. Για αυτήν που βιώνω πού και πού κι εγώ, βιώνεις πού και πού κι εσύ, αλλά κανείς από τους δυο μας δεν της φέρεται  όπως θα της άρμοζε.

Μέσα στο Πάσχα, τόλμησα να πω σε κάποιον δικό μου άνθρωπο ότι την δεδομένη στιγμή ένιωθα πολύ ευτυχισμένη. Με κοίταξε, λες και μιλούσε κάποιος εξωγήινος, και χωρίς να το κάνει σκόπιμα, έσπευσε να μετριάσει το «συναίσθημά» μου. Αν και του αναγνωρίζω ότι το έκανε μάλλον από συστολή, καθώς ήμουν ευτυχισμένη γιατί ήμουν εκεί, μαζί του, δεν σας κρύβω ότι μου έκοψε τα πόδια. «Μα ευτυχία είναι….» και άρχισε να επιχειρηματολογεί, φέρνοντάς με αντιμέτωπη με άλλες πιο φαντασμαγορικές στιγμές που μπορούν όντως τελικά να σου δώσουν μεγαλύτερη ευτυχία. Ευθύς θέλησα να σταυρώσω τα χέρια στο στέρνο, να πάρω το ύφος μαλωμένου παιδιού και να πάω στη γωνίτσα μου να βάλω τα κλάματα. Για να μην φανώ, όμως, παρεξηγησιάρα άλλαξα θέμα και το πήγα στο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». 

Έλα, όμως, που εγώ συνέχιζα να νιώθω ευτυχισμένη. Όχι χαρούμενη, όχι ενθουσιασμένη, ευτυχισμένη. Και όσο το ένιωθα, από μέσα μου αυτήν την φορά, τόσο προσπαθούσα να βάλω φρένο. Έλα που μπερδευόμουν και πατούσα και λίγο, έτσι να, κλεφτά το γκάζι.

Ήμουν ευτυχισμένη, ρε παιδί μου, γιατί να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη; Ήθελα να χοροπηδήξω, να φωνάξω, να χασκογελάσω, να…και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. 

Η «ευτυχία» είναι όπως η φράση «σε αγαπώ». Φοβάσαι να την πεις. Μην την γκαντεμιάσεις μόνος σου, βρε αδερφέ, αλλά όταν μέσα σου θεριεύει τι να κάνεις; Να την πνίξεις; Γιατί να την πνίξεις;

Πνίγω το θυμό μου, πνίγω τους φόβους μου, πνίγω το αφεντικό μου (θα ήθελα, αλλά λέμε τώρα)…Να πνίξω και την ευτυχία μου; Να πνίξω και την αγάπη μου;

ΑΡΝΟΥΜΑΙ!!!

Ποιος μου εγγυάται ότι και αύριο θα μπορώ να είμαι ευτυχισμένη; Ποιος μου υπογράφει ότι το επόμενο λεπτό δεν θα συμβεί κάτι που θα μου κλέψει την ευτυχία που έστω στιγμιαία ένιωθα εκείνο το λεπτό; Εκείνο το τριήμερο;

Ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι και αύριο θα μπορώ να αγαπώ; Γιατί να μην στο πω σήμερα, και πάλι και πάλι και πάλι, αφού το νιώθω; Το σ’ αγαπώ δεν χάνει ποτέ την αξία του. Όσο στο λέω, θα έχει την ίδια αξία. Μπορεί αύριο να μην το νιώθω, γιατί να το ριψοκινδυνέψω;

Κάποτε ρώτησαν τον Θανάση Βέγγο τι είναι ευτυχία και εκείνος απάντησε: 

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…».

Κάτι παραπάνω θα ήξερε...

Με αγάπη, Βίλυ