Αν ήμουν ερωτευμένη με τον Λευτέρη, θα ήμουν ¨μετρημένη¨ στα λόγια μου, φοβούμενη μήπως σας μιλάει η καρδιά και όχι το μυαλό. Αν ήμουν κολλητή με τον Λευτέρη, θα ήμουν πιο¨μαζεμένη¨, φοβούμενη ότι θα υποστηρίξετε πώς ¨αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει¨. Αν με πλήρωνε πάλι για να γράψω αυτά που γράφω, θα προσπαθούσα να αρκεστώ στα προφανή και να χτίσω τον ανδριάντα του, περιοριζόμενη στα χειροπιαστά του επιτεύγματα μέχρι και σήμερα.
Επειδή, όμως, δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω, μάρτυς μου ο Θεός!!!!, θα σας τα πω όπως μου έρχονται, χωρίς σάλτσες μεν, με στόμφο δε (στόμφος=σύμφωνα με το λεξικό, επιτηδευμένος τρόπος στην εκφορά του λόγου, που με τις δραματικές
αυξομειώσεις της φωνής δίνει έναν τόνο σπουδαιότητας, μεγαλοπρέπειας ή
και αλαζονείας). Ναι με στόμφο, γιατί πολύ φοβάμαι ότι τέτοια θέλει ο κόσμος πια και ο Λευτέρης μόνο τέτοια μέσα δεν ξέρει να χρησιμοποιεί.
Πριν από καμία βδομάδα, αφού πρώτα είχα αναρτήσει μια συνέντευξή του στο μπλογκ μου
(http://moirasou.blogspot.com/2012/04/blog-post_5989.html), τον συνάντησα σε μια καφετέρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου και η ΔΡΑΣΗ είχε μια μάζωξη. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στη ζωή μου σε ανάλογο κάλεσμα και δεν σας κρύβω ότι ήμουν επιφυλακτική. Κι αν αρχίσουν να μιλάνε και να λένε τα δικά τους και βαρεθώ... κι αν δω έναν εντελώς διαφορετικό Λευτέρη και ξενερώσω... κι αν μου αρχίσει από το πουθενά τα κομματικά και τα ο Μάνος το ένα...ο Μάνος το άλλο...και δεν ξέρω από πού να φύγω; Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό, είπα, θυμούμενη τον αγαπημένο μου στίχο από το τραγούδι ¨Αύγουστος¨του Παπάζογλου και για καλό όλων μας, μόνο σε κακό δεν μου βγήκε...
Ο Λευτέρης ακουμπούσε με την πλάτη σε ένα δέντρο, δίπλα του ένα παλικάρι με ποδήλατο και παραδίπλα μια γοητευτική κυρία. Αυτός είναι ο Λευτέρης. Και αυτός ήταν και εκείνο το βράδυ. Μπορεί να φορούσε ένα μαύρο σακάκι, κι εγώ να τον προτιμάω με αθλητικά, αλλά εξακολουθούσε να είναι περιστοιχισμένος από τις μεγάλες του αγάπες: το ποδήλατο και τις γυναίκες. Τον πλησίασα και ανακουφισμένη διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Είχα διάθεση να τον τσιγκλίσω και αυτό έκανα. Πράος και υποψιασμένος μου έκανε τη χάρη να παίξει το παιχνίδι μου. Ετοιμόλογος, είχε για όλα μια απάντηση. Ήταν παθιασμένος με τη ΔΡΑΣΗ, αλλά χωρίς παρωπίδες. Μου απαντούσε με λογικά επιχειρήματα και όχι με συναισθηματικά κλισέ. Ήθελε να με πείσει με τα λεγόμενά του, χωρίς να με κάνει να νιώθω εγκλωβισμένη στα πιστεύω του. Εκείνο το βράδυ δεν χωριστήκαμε ¨μονιασμένοι¨. Εγώ επέμενα ότι έπρεπε να τα παίξει όλα για όλα, να χρησιμοποιήσει όλους τους άσσους του, να θυμίσει στους Θεσσαλονικείς τί έκανε για αυτούς όλα αυτά τα χρόνια σε μια προσπάθεια να τους ¨αναγκάσει¨ να τον ψηφίσουν, κι εκείνος από την πλευρά του με εκνεύριζε λέγοντας ότι δεν το θεωρεί σωστό να...χρησιμοποιήσει αυτά τα μέσα για τον πολιτικό του αγώνα. Ή εγώ ήμουν επιφανειακή ή εκείνος ουτοπιστής, πιστεύοντας ότι στην πολιτική μπορεί κανείς να ¨αγιάσει¨με τον σταυρό στο χέρι.
Μέσα από αυτήν μου την ανάρτηση, θέλω να του ευχηθώ με τον δικό μου τρόπο ¨Καλή Επιτυχία¨. Θα τον ψήφιζα ούτως ή άλλως, για τους δικούς μου λόγους, αλλά εκείνο το βράδυ, με θέα την παραλία στη Θεσσαλονίκη, με έπεισε για τα καλά. Όχι απαραίτητα μόνο με αυτά που μου είπε, αλλά και με εκείνα που δεν είπε και δεν έκανε. Σιχαίνομαι τις υποσχέσεις, τις δηθενιές, τα μεγάλα λόγια και τις φαμφαρολογίες. Και ο Λευτέρης δεν έπεσε σε κανένα ανάλογο ατόπημα, αν και του την είχα στημένη στη γωνία.
Εχθές, μπαίνοντας στο site της ΔΡΑΣΗΣ, διάβασα το βιογραφικό του καθώς επίσης και ένα κείμενο που λέει με λίγα λόγια ποιος είναι http://www.drassi.gr/index.php?id=2150&yp_id=41 , ένα κείμενο που θα βοηθήσει λίγο εσάς που δεν τον ξέρετε να τον μάθετε. Εγώ που τον ξέρω λίγο και οι φίλοι του που τον ξέρουν πιο πολύ, νομίζω ότι καλυπτόμαστε πλήρως με την τελευταία φράση του βιογραφικού του.
Ζει μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης προσπαθώντας να βρει με τι θα ασχοληθεί στο μέλλον.
Αυτός είναι ο Λευτέρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου