«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»

Από το πρωί βλέπω παντού αναρτημένο το σποτάκι της πολυτάλαντης Κατερίνας Μουτσάτσου για την Ελλάδα. "Είμαι Ελληνίδα" βροντοφωνάζει, με χαλί τον Εθνικό μας Ύμνο, προσπαθώντας-και καταφέρνοντας πιθανολογώ- να ευαισθητοποιήσει, να συγκινήσει, να κάνει αισθητή την παρουσία μας στο εξωτερικό.

Ναι, ανατρίχιασα βλέποντάς το. Ναι, μπορεί και να αντιλήφθηκα τους λόγους που πήρε αυτήν την πρωτοβουλία καθώς και τα ανιδιοτελή-είμαι βέβαιη γι’ αυτό, χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας-κίνητρά της. Παρόλα αυτά, δεν θα πατήσω Like, δεν θα ταυτιστώ, ούτε έχω καμία ανάγκη να βγω στην κεντρική πλατεία και να φωνάξω με όση δύναμη έχω: «ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ».

Η Κατερίνα μπήκε διστακτικά- διστακτικά στην σκηνή και σιγά-σιγά άρχισε να εξιστορεί τι δεν κάνει στην καθημερινότητά της-συνήθειες ταυτισμένες με τους Έλληνες μας αρέσει δεν μας αρέσει- να δίνει λόγο για το πόσες γλώσσες μιλάει-αυτοί και πολλοί ακόμα Έλληνες όπως διευκρινίζει-να καυχιέται ότι εμείς πρώτοι ανακαλύψαμε  την ιδέα της ελεύθερης αγοράς και της «κριτικής σκέψης» για να καταλήξει ότι «ναι ρε, οι Έλληνες έχουν νησιά, κολυμπάνε στα γάργαρα νερά τους και είναι χαρούμενοι. Δικαιούνται να είναι, κι ας χρωστάνε, δεν είναι οι μόνοι εξάλλου…». Και όλα αυτά, με φωνή που ολοένα και δυνάμωνε για να καταλήξει τσιριχτή, χωρίς περιθώρια για περαιτέρω αμφισβήτηση. 

Πάντα πίστευα ότι φωνάζουν αυτοί που δεν έχουν δίκιο, αυτοί που προσπαθούν «ετσιθελικά» να επιβάλλουν τη γνώμη τους, αυτοί που έχουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο λερωμένη τη φωλιά τους.

Εγώ ως Ελληνίδα, λοιπόν, μπορεί να είμαι περήφανη για τους προγόνους μου, αλλά μη μου ζητάτε να είμαι περήφανη και για τους σύγχρονους μου. Για πόσα χρόνια ακόμα, αλήθεια, θα διατυμπανίζουμε ότι όταν εμείς παρήγαμε Πολιτισμό, οι υπόλοιποι λαοί ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα και έτρωγαν μπανάνες; Για πόσο καιρό ακόμα θα φουσκώνουμε σαν παγώνια όταν λέμε ότι αυτή η χώρα, αυτά τα χώματα, έβγαλαν τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον…τον…τον… Γιατί, αντίθετα,  να μην νιώθω ντροπή που αν και είχαμε τέτοιο λαμπρό ΠΑΡΕΛΘΟΝ, καταφέραμε με τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας και να έχουμε σήμερα ένα τέτοιο ΠΑΡΟΝ και αύριο ένα πολύ χειρότερο ΜΕΛΛΟΝ;

Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι που θα διαβάσετε αυτήν την ανάρτηση θα έχετε διαφορετική γνώμη. Σεβαστό. Εξάλλου, όπως λέει και η Κατερίνα, στην Ελλάδα έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Έχουμε…είχαμε…ψιλά γράμματα…

«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Έτσι νιώθω. Και ίσως επειδή νιώθω έτσι, κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και κλαίω την μοίρα μου. Ίσως επειδή νιώθω έτσι το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να κρίνω και να μην γουστάρω και κριθώ κιόλας (εμ, Ελληνίδα είμαι, μην ξεχνιόμαστε). Ίσως γι’ αυτό συγκινούμαι από τέτοια μηνύματα και καμπάνιες αλλά πιο πολύ θυμώνω.

Αν αυτήν την στιγμή έπρεπε να φωνάξω κάτι, θα φώναζα από οργή, από σπαραγμό, από μίσος, από την αδικία…Όχι από υπερηφάνεια. Γιατί όπως και να με φωνάζει ο ξένος-GREEK ή HELLENE-εγώ αύριο δεν θα έχω δουλειά, δεν θα μπορώ να συντηρήσω την οικογένειά μου, δεν θα μπορώ να ζήσω το παρόν μου και να ονειρευτώ το μέλλον μου. Κι αν νομίζετε ότι λαϊκίζω χρησιμοποιώντας κοινότυπα κλισέ, δεν είναι πια κλισέ να μιλάμε όλη την ημέρα για όσα πρέσβευαν οι πρόγονοί μας;

GREEK ή HELLENE- πες με όπως σου καπνίσει- μόνο μην μου κολλάς παραπάνω. Γιατί οι Έλληνες ξέρουν και πιάτα να σπάνε και ούζο να πίνουν και -όπα- να λένε…Και νιώθω ντροπή που πρέπει να ντρέπομαι και για αυτά…

Με αγάπη, Βίλυ