Κοιτώντας πίσω, δεν μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πότε γνώρισα τον τελευταίο και καλύτερο φίλο που γνώρισα μέχρι σήμερα στην ζωή μου.
Ήταν πίσω, στο μακρινό πια καλοκαίρι του 1992, όπου ένα βράδυ έψαχνα ένα παιδί στην "πιάτσα" της μικρής μου πόλης, ο οποίος ήξερα ότι ήταν κάτοχος μιας Αmiga 500.
Προσπαθούσα να τον βρω, ώστε να του δώσω 2 υπερπολύτιμες άδειες δισκέτες που αγόρασα εκείνη την ημέρα, προκειμένου να μου γράψει καινούργια παιχνίδια για την δική μου ολοκαίνουργια Amiga. Είχα ήδη 2 παιχνίδια μέχρι τότε, το Defender of the Crown και ένα ακόμα που μου διαφεύγει τώρα. Δεν άργησα να τον βρω και να του πω τα ευχάριστα -δηλαδή ότι είχα και εγώ Amiga- και αμέσως μου είπε να πάμε σπίτι του ώστε να μου δείξει τα παιχνίδια του και να διαλέξω όποια ήθελα.
Καθίσαμε στο ισόγειο του σπιτιού του και άνοιξε την Amiga του, την οποία είχε συνδέσει με την παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση του.
Μια παρέλαση από παιχνίδια της εποχής εκείνης για την Amiga περνούσε από μπροστά μου εκείνο το βράδυ, το ένα καλύτερο από το άλλο. Με είχε συνεπάρει η προοπτική ότι όλα αυτά τα παιχνίδια θα περνούσαν στα χέρια μου και η ευτυχία μου ήταν μεγάλη, μοναχά σε αυτή την σκέψη.
Δυστυχώς, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η ώρα πέρασε σαν νερό, και μου τέθηκε το βασανιστικό ερώτημα: Ποια από όλα αυτά τα παιχνίδια ήθελα να μου γράψει ώστε να τα παίξω με την ησυχία μου στο σπίτι μου; Το δίλημμα μεγάλο! Πόσο άτιμη είναι η ζωή που βάζει τέτοια αμείλικτα διλήμματα σε έναν 17χρονο!
Μετά από πολλή συζήτηση και βλέποντας το αδιέξοδο μου, μού πρότεινε να καταλήξουμε σε αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από όλα, δηλ. στο TV Sports Basketball, ένα παιχνίδι που ακόμα και τώρα το θυμάμαι σαν χθες. (Βλέπετε, το μπάσκετ για μας που ζήσαμε το Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν κάτι σαν το φαγητό, απλά δεν ζούσαμε χωρίς αυτό.) Δυστυχώς, η απόφαση αυτή όπως και τα περισσότερα πράγματα στην ζωή, θα απαιτούσε και μια θυσία: Επειδή το παιχνίδι ήταν πιο "μεγάλο" από τα συνηθισμένα της εποχής, θα έπρεπε να γραφτεί σε 2 δισκέτες, κάτι που αυτόματα θα σήμαινε ότι έπρεπε να θυσιάσω και τις 2 δισκέτες που είπαμε πως είχα, για ένα και μόνο παιχνίδι. Σφίγγοντας τα δόντια, λοιπόν, είπα ΝΑΙ και κάπως έτσι έγινα κάτοχος του καλύτερου basketball παιχνιδιού που φτιάχτηκε μέχρι τότε.
Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από το σπίτι του φίλου μου, ευτυχισμένος και πλήρης από όλα αυτά που είδα και έμαθα, στο μυαλό μου είχα μόνο παιχνίδια και τίποτα άλλο. Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να δω ότι στο μέλλον τη μεγαλύτερη ευτυχία δεν θα μου την έδιναν τα παιχνίδια και η Amiga, αλλά εκείνο το παιδί.
Εκείνο το παιδί που με τόση καλοσύνη και χαρά με έβαλε στο σπίτι του, με κέρασε πορτοκαλάδα και μοιράστηκε μαζί μου «το μικρό του Βασίλειο». Εκείνο το παιδί που από το 1992 μέχρι σήμερα είναι ακόμα στην ζωή μου και μοιραζόμαστε τις ίδιες σκέψεις, από μια άλλη εποχή, στις ατέλειωτες συζητήσεις μας για τα παιχνίδια.
Όσο για το παιχνίδι με το μπάσκετ… απλά το έλιωσα!!!!
Κωνσταντίνος Λευκαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου