Μοναξιά μου όλα...

Η μοναξιά "γιατρεύεται". Οι λόγοι που σε έκαναν να μείνεις μόνος;

Ξέρω αρκετούς ανθρώπους μοναχικούς. Ξέρω και άλλους που είναι μόνοι. Δυο κατηγορίες. Το πρώτο μοιάζει με "επιλογή", το δεύτερο με "αναγκαιότητα". Αναγκαιότητα που αν το καλοσκεφτείτε, όμως, προέκυψε από "επιλογές".

Με φόβιζε η μοναξιά παλιότερα. Λες και δεν μπορούσα στιγμή να μείνω μόνη μου. Έπρεπε πάντα να περιτριγυρίζομαι από κόσμο, από φίλους, από γνωστούς, από συγγενείς, ό,τι να'ναι, μόνη μου να μην ήμουν. Μετά πήγα Αθήνα. Δεν με ρώτησε η μοναξιά αν "γουστάρω" την παρέα της. Ερχόταν κάθε πρωί λίγο πριν ξυπνήσω και έφευγε το βράδυ, αργά, μεσάνυχτα, μόνο αφού πρώτα με έβαζε για ύπνο. Μόνη.

Έμαθα να μην τη φοβάμαι. Έμαθα να την εκτιμώ. Έμαθα να την σέβομαι. Να την αποζητώ μερικές φορές. Γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου, με γνώρισε κι αυτός. Κατάφερα να τον ανεχτώ, προσπάθησε να με ανεχτεί κι εκείνος με την σειρά του.

Καλή η μοναξιά. Όταν την επιλέγεις, όταν την καλείς εσύ, όταν εσύ αποφασίζεις το πώς και το πότε...

Από την άλλη, δεν έχω καταλήξει αν υπάρχουν άνθρωποι που είναι άδικα μόνοι τους. Μόνοι τους γενικά, όχι επειδή μετακόμισαν και δεν έχουν ακόμα προσαρμοστεί... Μόνοι τους γενικά, όχι γιατί χώρισαν και θέλουν να "πενθήσουν"με την ησυχία τους...Μόνοι, σαν την καλαμιά στον κάμπο...

Πού είναι οι φίλοι τους; Μήπως κανείς δεν τους έμαθε ότι η φιλία είναι "αμφίδρομο" αγαθό και συμπεριφερόντουσαν λες και ήταν από την "Πάρο" (κλασική στάση του παρτάκια), με αποτέλεσμα μόνο να "ΠΑΙΡΝΟΥΝ"και ποτέ να μη δίνουν; Μήπως θεώρησαν κάτι δεδομένο αλλά τελικά δεν ήταν; Ποιος σου είπε ότι επειδή γέννησες κάποιο παιδί, αυτό υποχρεούται να σε νταντέψει, αν ποτέ σου δεν το ντάντεψες; Μήπως όσο σκληρό κι αν ακούγεται, η μοναξιά δεν είναι πάντα μια τυχαία εξέλιξη; Μήπως είναι απλά μια συνέπεια του χαρακτήρα κάποιου; Μήπως είναι μάταιο να συνεχίσεις να βρίζεις αυτούς που σε άφησαν μόνο και πρέπει να αναλογιστείς γιατί να έγινε κάτι τέτοιο;

Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, δεν μπορώ να μην λυπηθώ τον άστεγο που κοιμάται μόνος του σε ένα παγκάκι, καθώς δεν βρέθηκε κανένα κρεβάτι να "στεγάσει" την...μοίρα του, δεν μπορώ να μην νιώσω συμπόνοια για τον ηλικιωμένο που εγκαταλείφθηκε σε κάποιο γηροκομείο και δεν έχει ένα εγγόνι να του πει ένα παραμύθι ή ένα παιδί να του φέρει ένα ποτήρι νερό.

Που θα βοηθήσει, όμως, ο οίκτος μου; Ποια είμαι εγώ που δικαιούμαι να σε λυπηθώ; Ποιος μου λέει ότι αύριο δεν θα βρεθώ εγώ στη θέση σου, ή γιατί όχι, σε ακόμα χειρότερη;

Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να στρώσω, όπως θέλω να κοιμηθώ.

Και εγώ δεν θέλω να "κοιμάμαι" μόνη...

Με αγάπη,

Βίλυ