Ζητάτε να σας πω...

Ήξερα το τραγούδι του αλλά όχι και τι κρύβεται πίσω από αυτό...

Ζητάτε να σας πω - (1930)

Σύμφωνα με θρύλο της εποχής, ο Αττίκ (γνωστός για την αυτοσχεδιαστική του ικανότητα) αυτοσχεδίασε το τραγούδι στη Μάντρα του, (καλλιτεχνική ομάδα), της οποίας ήταν και ο δημιουργός. Ο δεύτερος γάμος του Αττίκ με την καλλονή της εποχής, την ηθοποιό Μαρίκα Φιλιππίδου (μετέπειτα μητέρα της Μελίνας Μερκούρη), είχε ατυχή κατάληξη. Κάποιο βράδυ η Φιλιππίδου με τον νέο σύζυγό της, τον ίλαρχο Σταμάτη Μερκούρη, εμφανίστηκε στη Μάντρα και το κοινό, περιπαιχτικά, άρχισε να ζητά το Είδα Μάτια, που ήταν γραμμένο για κείνην. Ο Αττίκ αποσύρθηκε πικραμένος, και μετά από 10 λεπτά(!) αφού αυτοσχεδίασε, επέστρεψε και έπαιξε το Ζητάτε να σας πω ως απάντηση.

Τι όμορφη μουσική, τι συγκινητικά λόγια, τι σπουδαία και ειλικρινής "κατάθεση ψυχής"!

Δεν θα πω ψέμματα ότι έχω παρακολουθήσει τη ζωή και το έργο του. Μόνο αφότου έμαθα την ιστορία του εν λόγω τραγουδιού, μπήκα στον πειρασμό να δω μια εκπομπή της ΕΡΤ "Ιχνηλάτες" που είναι αφιερωμένη στον μεγάλο Αττίκ.

Τον λέω μεγάλο, κι ας μην "γνωριζόμαστε" από παλιά. Κι ας μην έχω τη μουσική του ανάμεσα στα παιδικά μου ακούσματα, κι ας μην ξέρω πολλά για αυτόν. Τον λέω μεγάλο γιατί είχα καιρό να συγκινηθώ με την ιστορία ενός ανθρώπου.

Επιτυχίες, αποτυχίες, πλούτος, πείνα, αρρώστιες, θάνατοι, γάμοι, έρωτες...Γελάει στη σκηνή, κλαίει στα παρασκήνια, λέει ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ και τον φέρνω στα μάτια μου, λες και κάπως, κάπου, κάποτε, συναντήθηκαν τα βλέμματα μας με τον Αττίκ, έσμιξαν οι φοβίες μας, έδεσαν οι ανησυχίες μας...

Αν δυστυχήσεις, την πόρτα μου έλα να χτυπήσεις, θα στην ανοίξω και θα σε σφίξω, στο στήθος μου χωρίς ντροπή, κι ο κόσμος ό,τι θέλει ας πει"!

Ξενιτεύτηκε κι όμως γύρισε να υπηρετήσει όταν η χώρα του τον χρειάστηκε... Δεν κατάφερε να αποκτήσει το δικό του παιδί, κι όμως έδωσε πραγματικό αγώνα για να μπορέσει να μεγαλώσει, να σπουδάσει και να παντρέψει μια κοπέλα... .Η Άννα Καλουτά τον χαρακτηρίζει σε αυτό το ντοκιμαντέρ "τζέντλεμαν" και "κύριο". Εγώ θα πρόσθετα ότι από τα λίγα που άκουσα ο Αττίκ ήταν Άνδρας. Από το μοντέλα εκείνα που "λείπουν" σήμερα. Τα έλεγε έξω από τα λόγια, λίγο ειρωνικός αλλά σαφής, λίγο υπαινικτικός αλλά πάντα ξεκάθαρος. Αγαπάει την σάτιρα και "εκείνη" του ανταποδίδει την αγάπη της. Πώς να του αντισταθεί, ακόμα κι αυτή;

Η "μελωδία της ζωής του" τελείωσε απότομα. Άγαρμπα. Κι ας μην είχε ποτέ τίποτα άγαρμπο πάνω ή γύρω του. Εκείνος ήταν, όμως, που θα επέλεγε πώς θα φύγει από την σκηνή του, πώς θα τελειώσει την παράσταση του.

Σε ένα τραγούδι του έγραψε:

Μου λένε πως γράφω καλή μουσική/ μα μόνο για δόξα κι όχι εμπορική/ και πως θα πεθάνω στη ψάθα κι αυτό θα είναι κρίμα/ μα τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά/ η αγάπη η δική σας αντικαθιστά το ΧΡΗΜΑ...!

Αυτός ήταν ο Αττίκ. Πατέρας κι ας μην είχε παιδιά, πλούσιος κι ας πέθανε στην...ψάθα του με μια γερή δόση υπνωτικών, πάντα παρών κι ας είναι σήμερα απών...

Με αγάπη,
Βίλυ