Ένα ζευγάρι κάποτε πήγε σε μια σχολή χορού, αποφασισμένο να μάθει τάνγκο. Η γυναίκα είχε πάει, λένε, με τη θέλησή της ενώ ο άντρας είχε συρθεί εκεί μετά από τους "καπάτσικους" εκβιασμούς της. Ο δάσκαλος τους περίμενε πανέτοιμος και προτού πει την μαγική φράση "αβάντι, μαέστρο", προσπάθησε να τους μυήσει με λίγα λόγια πρώτα στη φιλοσοφία του συγκεκριμένου χορού.
"Στο τάγνκο, τα σώματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κύκλωμα εντάσεων. Το μπράτσο πρέπει να είναι σταθερό, αλλά χωρίς να σπρώχνει. Τα πόδια σε επαφή, αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση. Να έχετε υπόψη σας πως σε αυτόν τον χορό η ισορροπία δεν βρίσκεται στον καθέναν, αλλά στο κέντρο, ανάμεσά σας, κι αν δεν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον μπορεί να χάσετε την ισορροπία σας. Πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε, για να μπορέσετε να το απολαύσετε μαζί".
Ακούγοντας την παραπάνω ιστορία, κατέληξα ότι οι σχέσεις μας είναι σαν το τάνγκο τελικά. Το πρώτο βήμα είναι να αγκαλιάσεις τον άλλον. Κι αν θεωρείς ότι "οκ, αυτό είναι εύκολο, εγώ ξέρω να αγκαλιάζω" είσαι γελασμένος. Δεν είναι όλες οι αγκαλιές ίδιες. Δεν μπορώ να σε΄αγκαλιάσω όπως συνήθιζα να αγκαλιάζω τον προηγούμενο σύντροφό μου, γι' αυτό μη διανοηθείς κι εσύ να επιχειρήσεις το ίδιο μαζί μου. Άλλοι χρειάζονται μια πιο σφιχτή αγκαλιά για να νιώθουν ότι έχουν ένα στήριγμα, άλλοι πάλι θέλουν να έχει ο σύντροφός τους έτσι το σώμα του, ώστε να μπορούν να πάρουν οι ίδιοι αέρα, να μην νιώθουν εγκλωβισμένοι, να μπορούν να ανασάνουν.
Έπειτα, όπως και στο τάγνκο, πρέπει να μάθεις τα βήματα σε μια σχέση. Δεν αρκεί να ξέρεις να μετράς, όμως. Ένα, δύο, τρία, τέσσετα, πέντε, φιγούρα και πάμε πάλι... Γιατί όχι; Γιατί εκεί που νομίζεις ότι το "έχεις", πατάς την "ντάμα" σου και στην καλύτερη της βγάζεις το νύχι, στη χειρότερη...το λάδι.
Αργότερα, υποθέτω πως πρέπει να μάθεις -ναι, να μάθεις- πώς να δίνεις χώρο στον άλλον. Πώς να μην τον καπελώνεις, πώς να μην κάνεις τα πάντα για να κλέψεις εσύ την εντύπωση, έχοντάς τον σε ρόλο κομπάρσου. Το τάνγκο, όπως και οι σχέσεις, δεν είναι πολεμική τέχνη. Δεν είναι να κυλιστούμε στα πατώματα για να δούμε ποιος θα κερδίσει, ποιός θα βγει από πάνω. Ο καθένας χρειάζεται τον χώρο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, ότι για να τον αποκτήσω θα πρέπει για λίγο να απομακρυνθώ, προκειμένου με το χέρι σου να με τραβήξεις πάλι κοντά σου, σε μια φιγούρα "προσέγγισης" γεμάτη αγάπη και πάθος. Και μάλλον ούτε αυτό δεν είναι αρκετό...
Το να μάθεις να χορεύεις με κάποιον, το να συνηθίσεις να είσαι σε μια σχέση με κάποιον, δεν σημαίνει απαραίτητα πως γνωρίζεις και πώς να συγχρονιστείς μαζί του. Το τάνγκό είναι διάλογος. Η σχέση είναι διάλογος. Για να χορέψω σωστά, πρέπει να δω πρώτα πού έχεις το πόδι σου. Αφού το εντοπίσω, λοιπόν, θα κάνω με τη σειρά μου, την επόμενη κίνησή μου. Θα πλησιάσω το πόδι μου στο πόδι σου, κι θα σου δώσω χώρο να κάνεις εσύ τώρα πια το επόμενο βήμα. Θα αφουγκραστώ την ανάγκη σου, θα "ακούσω" την κίνησή σου, θα σε ακολουθήσω, κι ας είχα εγώ θεωρητικά εξαρχής το ρόλο του καθοδηγητή. Αυτό είναι ο χορός: να μπορείς κάθε ώρα και στιγμή να εναλλάσεις τη θέση σου. Άλλες φορές θα χρειαστεί να είσαι ο προστάτης και άλλες ο προστατευόμενος, άλλες ο αρχηγός και άλλες ο "υπήκοος". Αυτό θα χρειαστεί να κάνεις και σε μια σχέση.
Κάποτε διάβασα ότι το τάγνκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού και από αυτό πήρα την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Το λέει και ο Ντίνσε άλλωστε: "Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα, που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή κι ένα τρίτο σύνολο: Ένα ή τρία, ναι. Δύο, ποτέ"! Τί όμορφα λόγια...
Την επόμενη φορά που θα δω τον άνθρωπό μου, λοιπόν, θα του πω:
"Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;"
Και με αυτόν τον τρόπο, θα λέω πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη θα έχω πει...
Με αγάπη,
Βίλυ
Έπειτα, όπως και στο τάγνκο, πρέπει να μάθεις τα βήματα σε μια σχέση. Δεν αρκεί να ξέρεις να μετράς, όμως. Ένα, δύο, τρία, τέσσετα, πέντε, φιγούρα και πάμε πάλι... Γιατί όχι; Γιατί εκεί που νομίζεις ότι το "έχεις", πατάς την "ντάμα" σου και στην καλύτερη της βγάζεις το νύχι, στη χειρότερη...το λάδι.
Αργότερα, υποθέτω πως πρέπει να μάθεις -ναι, να μάθεις- πώς να δίνεις χώρο στον άλλον. Πώς να μην τον καπελώνεις, πώς να μην κάνεις τα πάντα για να κλέψεις εσύ την εντύπωση, έχοντάς τον σε ρόλο κομπάρσου. Το τάνγκο, όπως και οι σχέσεις, δεν είναι πολεμική τέχνη. Δεν είναι να κυλιστούμε στα πατώματα για να δούμε ποιος θα κερδίσει, ποιός θα βγει από πάνω. Ο καθένας χρειάζεται τον χώρο του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει, ότι για να τον αποκτήσω θα πρέπει για λίγο να απομακρυνθώ, προκειμένου με το χέρι σου να με τραβήξεις πάλι κοντά σου, σε μια φιγούρα "προσέγγισης" γεμάτη αγάπη και πάθος. Και μάλλον ούτε αυτό δεν είναι αρκετό...
Το να μάθεις να χορεύεις με κάποιον, το να συνηθίσεις να είσαι σε μια σχέση με κάποιον, δεν σημαίνει απαραίτητα πως γνωρίζεις και πώς να συγχρονιστείς μαζί του. Το τάνγκό είναι διάλογος. Η σχέση είναι διάλογος. Για να χορέψω σωστά, πρέπει να δω πρώτα πού έχεις το πόδι σου. Αφού το εντοπίσω, λοιπόν, θα κάνω με τη σειρά μου, την επόμενη κίνησή μου. Θα πλησιάσω το πόδι μου στο πόδι σου, κι θα σου δώσω χώρο να κάνεις εσύ τώρα πια το επόμενο βήμα. Θα αφουγκραστώ την ανάγκη σου, θα "ακούσω" την κίνησή σου, θα σε ακολουθήσω, κι ας είχα εγώ θεωρητικά εξαρχής το ρόλο του καθοδηγητή. Αυτό είναι ο χορός: να μπορείς κάθε ώρα και στιγμή να εναλλάσεις τη θέση σου. Άλλες φορές θα χρειαστεί να είσαι ο προστάτης και άλλες ο προστατευόμενος, άλλες ο αρχηγός και άλλες ο "υπήκοος". Αυτό θα χρειαστεί να κάνεις και σε μια σχέση.
Κάποτε διάβασα ότι το τάγνκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού και από αυτό πήρα την έμπνευση για αυτό το κείμενο. Το λέει και ο Ντίνσε άλλωστε: "Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα, που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή κι ένα τρίτο σύνολο: Ένα ή τρία, ναι. Δύο, ποτέ"! Τί όμορφα λόγια...
Την επόμενη φορά που θα δω τον άνθρωπό μου, λοιπόν, θα του πω:
"Με συνοδεύεις σε αυτό το τάνγκο;"
Και με αυτόν τον τρόπο, θα λέω πολλά περισσότερα από αυτά που ήδη θα έχω πει...
Με αγάπη,
Βίλυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου