Το άλλο μου μισό;

Πάντα πίστευα ότι μια από τις χειρότερες αντιλήψεις που οι γονείς μας μάς μετέφεραν είναι πως υποτίθεται ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε συνεχή αναζήτηση του άλλου μας μισού.

Και σε αυτό το σημείο, πάντα αναρωτιόμουν, εύλογα επιτρέψτε μου να πιστεύω:

Γιατί να μην προσπαθήσω να βρω κάποιον ολόκληρο και να πρέπει να συμβιβαστώ με κάποιον μισό, ακόμα κι αν αυτός είναι το δικό μου άλλο μισό;

Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτά που λένε για την "αδερφή ψυχή" στο μυαλό μου έρχεται το απόσπασμα από το βιβλίο "Αφού μεγάλωσες, καλά να πάθεις' του Πέτρου Βενέτη που διαπραγματεύεται το εν λόγω θέμα ή μάλλον δίνει έναν ορισμό για το τι στο καλό είναι αυτό που λέμε "αδερφή ψυχή".

1. Είναι αυτός που έρχεται τόσο κοντά στη ψυχή σου, όσο κανένας άλλος.
2. Είναι το άτομο που δεν σε πειράζει-ή κι ακόμα σου αρέσει-να ξεγυμνώνεσαι μπροστά του ψυχικά (για το σωματικά δεν το συζητάμε γιατί μπορεί να το κάνεις και χωρίς να πρόκειται για αδερφή ψυχή)
3. Είναι το άτομο που κουβαλάς μέσα σου όπου και να πας. Βλέπεις κάτι ή σκέφτεσαι κάτι και το πρώτο που θέλεις είναι να το μεταφέρεις σε αυτή. Να το ξαναζήσεις μέσα από αυτή.
4. Είναι το άτομο που το νοιάζεσαι και νιώθεις ότι σε νοιάζεται. Ειλικρινά και βαθιά. Όχι γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι είναι ο ρόλος του ενός ή του άλλου.
5. Είναι το άτομο που θέλεις να τα μοιράζεσαι όλα. Γιατί έτσι αισθάνεσαι. Όχι γιατί χρωστάς ή σου χρωστάνε.
6. Είναι ένα είδος προέκτασης του εαυτού σου.

Έχω πολλές ενστάνσεις, με το συμπάθειο, κ. Βενέτη μου. Έχω την αίσθηση, τη βεβαιότητα μην πω, ότι μπερδεύουμε την "αδερφή ψυχή" με την ένταση ενός έρωτα, με την εξάρτηση, ή ακόμα χειρότερα πολλές φορές με τη δύναμη της συνήθειας.

Το παραμύθι λέει ότι γνωρίζονται τα δύο μισά, παντρεύονται και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Μήπως να ξυπνήσουμε τους κοιμισμένους; Γιατί η εμπειρία μας έμαθε ότι δεν είναι έτσι απλές οι σχέσεις. Καλά θα ήταν να βρίσκαμε το άλλο μας μισό και όλα να τελείωναν, δεν υποστηρίζω το αντίθετο. Έλα, όμως, που δεν...

Δεν μπορώ να απαιτώ από το...άλλο μου μισό να παίρνει αποφάσεις για μένα.
Εγώ πρέπει να ανακαλύψω τι αρέσει στον εαυτό μου, στον ολόκληρο, όχι στον μισό. Πώς θα συντηρούμαι, πώς θέλω να διασκεδάζω, ποιο είναι το νόημα που θέλω να ψάξω σήμερα ή αύριο στη ζωή μου.
Κανείς....μισός δεν μπορεί να μου λύσει όλα αυτά. Εγώ και μόνο εγώ πρέπει και μπορώ να το κάνω.
Το μόνο που μπορώ να περιμένω από τον σύντροφό μου είναι να είναι εκεί να με στηρίζει, όπως υποχρεούμαι να κάνω κι εγώ με τη σειρά μου για τα δικά του θέλω. Λάθος. Όχι υποχρεούμαι. Θέλω.

Μπορεί να φαίνεται πως έχω τη διάθεση και το σκοπό να απομυθοποιήσω έναν μύθο, αυτόν του "άλλου μισού" και να σας ξενερώσω, εγώ όμως προσπαθώ απλά το αντίθετο.
Υποστηρίζω απλά ότι μπορεί όταν αναφερόμαστε σε ένα ζευγάρι να κάνουμε πάντα ζουμ στο κοινό τους σχέδιο, στη κοινή τους ζωή, στα κοινά τους όνειρα, αλλά δεν πρέπει να το θεωρούμε και απαραίτητα την μοναδική συνταγή επιτυχίας. Και δεν πρέπει γιατί,κατά τη γνώμη μου, δεν είναι. Είναι διαφορετικό να θέλεις τα ίδια πράγματα με τον άλλον και διαφορετικό να πρέπει να τα θέλεις αν θέλεις να σου πετύχει το "γλυκό".

Αυτήν την φορά δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτήν την ανάρτηση. Τι τέλος να βάλω, μιας και ήδη μοιράστηκα μαζί σας ότι δεν πιστεύω στη θεωρία του "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Ίσως θα έπρεπε να βρω ένα τέλος λιγότερο κλασικό. Ή ίσως θα έπρεπε, όπως και στη ζωή, να μη βάλω καν τέλος καθώς κανείς μας δεν ξέρει πώς θα τελειώσουν τα πράγματα. Τι λέτε κι εσείς;

Υ.Γ. Ανατρέξτε στο τραγούδι "Εγωκεντρικός"του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Προσπαθώ να το ανεβάσω αλλά μου κολλάει το άτιμο. "Δεν είσαι το άλλο μου μισό, εγώ μισώ ό,τι χωρίζει, είσαι το άλλο μου εγώ, αυτό που γουργουρίζει...".

Με αγάπη,
Βίλυ